Κείμενα

Ο Μπαμπά Νοέλ, η Φατιμά και η Ελπίδα Μπαμπά Νόελ; Κουτσίκ; Μια Αφγανή μητέρα με σταμάτησε στο διάδρομο και μου έκανε αυτήν την παράξενη ερώτηση;Δεν την κατάλαβα αμέσως, αλλά για καλή μου τύχη περνούσε ο Μοχάμμαντ ο διερμηνέας εκείνη τη στιγμή.-Σε ρωτάει εάν θα φέρετε τον Άγιο Βασίλη να παίξει με τα παιδιά στη σχολική γιορτή που ετοιμάζετε Η συνέχεια:  ΕΔΩ

Ο Χουσεΐν και ο σκύλος Ο φύλακας της βάρδιας μόλις κατάφερε μεσα στο Κυριακάτικο σούρουπο να διακρίνει το φορτηγάκι των τσιγγάνων. Άνοιξαν την πόρτα και τον άφησαν προσεκτικά στη νησίδα του δρόμου. 'Ότι δεν πουλιέται στο παζάρι των ρακοσυλλεκτών του Σχιστού, πετιέται στα άχρηστα, μέχρι να έρθουν οι μάνικες του Δήμου για να τα καθαρίσουν. Συνήθως τα σκυλιά αυτά, όπως τα έκθετα παιδιά, αφήνονται σε κούτες πάνω στο πεζοδρόμιο. Ανάμεσα σε σάπια ζαρζαβατικά, σε καμμένα ζαντολάστιχα και πεταμένα στουπιά, βλέπεις μικρά πλάσματα να ξεπροβάλλουν και τα μάτια τους διστακτικά και φοβισμένα να σε παρακαλούν.Κάποια από αυτά τα δύσμοιρα ζώα παραδίδονται σε φιλοζωικές οργανώσεις. Κάποια υιοθετούνται. Κάποια καταφέρνουν να μεγαλώσουν και να ενταχθούν στην αγέλη που προϋπήρχε στο στρατόπεδο. Άλλα εξαφανίζονται ξαφνικά, έτσι όπως ξαφνικά εμφανίστηκαν. Η συνέχεια ΕΔΩ

Ο άγριος Γου. H ζωή σου κάνει δώρα. Σε φέρνει σε ιδιαίτερους τόπους, σε ιδιαίτερες στιγμές. Εκεί συναντάς κάποιους ιδιαίτερους ανθρώπους. Ακόμα και όταν φεύγουν , συνεχίζουν να είναι εκεί. Ακόμα και αν τους συναντάς κάθε 2- ή 3 ή 5 χρόνια, μαζί τους έχει συμβεί εκείνη η μαγική χημική ένωση που κάνει τους ανθρώπους να καταλαβαίνει ο ένας τον άλλον. Όσα χρόνια και αν περάσουν.Ο άγριος Γου είναι ένας τέτοιος άνθρωπος. Υπήρξαμε κάποτε εραστές αλλά αυτό έχει τελειώσει. Τον συναντώ κάθε καλοκαίρι για λίγο εκεί στον Νότο, ανάμεσα στην αδίστακτη αλμύρα, στις οσμές από τις χαρουπιές και στο κακοτράχαλο τοπίο. Η συνέχεια ΕΔΩ

Αριστεία, Αριστοκρατία και ο Βιγκότσκι.Ήταν αρχές του 2000 όταν τοποθετήθηκα σε ενα Γυμνάσιο στα κάτω Πατήσια για να διδάξω εικαστική αγωγή. 'Ο Χαλίλ ήταν κάπου 6-7 χρόνια στην Ελλάδα. Οι γονείς του είχαν έρθει με εκείνο το μεγάλο κύμα μεταναστών από την Αλβανία. Πίσω στη χώρα τους ο μπαμπάς αν θυμάμαι καλά ήταν γιατρός και η μαμά διευθυντήρια σε δημοτικό σχολείο. Εδώ στην Ελλάδα έκαναν δουλείες άσχετες βέβαια με τις ιδιότητές τους. Μεροκάματα ο μπαμπάς με βαψίματα και τεχνικές εργασίες, καθαρίστρια σε σπίτια η μαμά. Ο Χαλίλ είχε βοήθεια στο σπίτι και από τους δυο γονείς. Κατάκοποι από το μεροκάματο στις σκάλες και στις σκαλωσιές, έμεναν δίπλα του τα βράδια μέχρι αργά για να τον βοηθήσουν στα μαθήματα. Έτσι αν και η μητρική του γλώσσα δεν ήταν τα ελληνικά, στο Γυμνάσιο είχε καταφέρει να διεκδικήσει την σημαία.Δεν την πήρε φυσικά γιατί ήταν Αλβανός. Και έτσι η Αριστεία του δεν μετρούσε. Εκείνα τα χρόνια ούτε κουβέντα ένας “Ξένος” να κρατήσει σημαία.Η συνέχεια: ΕΔΩ

O Εχσάν, ο Καζαντζάκης και ο Έρωτας.Ο Εχσάν τις τελευταίες φορές που μιλήσαμε άρχισε να μου ανοίγεται. Με την ευθύτητα και την ειλικρίνεια που εμείς οι καλλιτέχνες επικοινωνούμε μεταξύ μας, σε μια κοινή γλώσσα και σε μια κοινή αποδοχή. Τίποτε από ότι ειπωθεί μεταξύ μας ξέρουμε πως δεν θα φανεί πολύ παράξενο. Έτσι είναι οι παράξενοι καλλιτέχνες. Σπάνια ξαφνιάζονται.

Του έκανα διάφορες ερωτήσεις..για την θέση της Τέχνης στην χώρα του, για τις σχέσεις , για τον έρωτα..για να καταλάβω τις δυσκολίες στην εκεί ζωή του. Η συνέχεια: ΕΔΩ

Oι παρελάσεις και ο κοινός άνθρωπος.Βρέθηκα σε μαθητική παρέλαση στο Ίλιον , στην περιοχή όπου μένω, ύστερα από δεκαετίες.Και προσπάθησα να διακρίνω κάποιο εθνικιστικό στοιχείο. Αντίθετα είδα το λαογραφικό στοιχείο πολύ έντονο με διάφορα σωματεία να φορούν παράξενες ελληνικές τοπικές στολές που αγνοούσα.Είδα σχολεία να τραγουδάνε χιπ χοπ στιχάκια και να κάνουν χορευτικές κινήσεις νταμπ με τα χέρια τους.Είδα μαμάδες και παππούδες με τα καλά τους να χαίρονται... Είδα μια ατμόσφαιρα γιορτής. Δεν είδα στρατιώτες, ούτε αντιλήφθηκα F16 να πετάνε από πάνω μας. Ίσως σε άλλες περιοχές να υπάρχει αυτό το μιλιταριστικό στοιχείο. Αλλά στην παρέλαση της περιοχής μου δεν το είδα. Και με αφορμή μια παρόμοια ανάρτηση που έκανα στο παρελθόν, φίλοι που μένουν στην Περιφέρεια μετέφεραν μια σειρά από εξαιρετικά έθιμα και δράσεις που συμβαίνουν κατά τη διάρκεια των μαθητικών παρελάσεων, καλλιτεχνικού και λαογραφικού περιεχομένου. Όχι φασιστικού. Η συνέχεια:ΕΔΩ

Αίμα, Σπέρμα και μπαλίτσα να παίζεται.Είναι Αντίσταση κατά του κατεστημένου να μπινελικώνεις τον Ρουβά, τον Ντάνο, το Survivor ή τον Σαββόπουλο και γενικά όποιον πιστεύεις ότι εκπροσωπεί το σύστημα αυτό; Είναι Αντιστασιακός αγώνας να χαίρεσαι με τον θάνατο του Κυριακού; Είναι φασίστες όσοι σου λένε ότι δεν οδηγεί πουθενά η έκφραση βίας σε μεμονωμένα πρόσωπα και πως στα παπάρια του το σύστημα ενα το βρίζεις πατόκορφα από το πρωί μέχρι το βράδυ; Μπορεί η “πολιτική πρότασή σου” να είναι ξύλο και κρεμάλες στους δρόμους;Μπορεί να βελτιώσει η βια τη ζωή τη δική σου και των παιδιών σου;Μπορεί ενα καμένο τρόλεϊ ή ένας καμένος κάδος σκουπιδιών (ή και 100 καμένοι κάδοι σκουπιδιών) να καταργήσουν την άδικη φορολόγησή σου; Η συνέχεια: ΕΔΩ

Je Suis μια Συννεφούλα Επιπλέον για άλλη μια φορά καταδείχθηκε πως οι Συννεφούλες της χώρας αυτής δεν έχουν καταφέρει να βρουν τη θέση που τους αξίζει. Για τους άντρες ακόμα και για τα αγόρια είναι δεδομένη η ελευθερία να αγαπήσουν όσες θέλουν, γιατί “Έτσι είναι οι άντρες!”. Η ελευθερία της ερωτικής επιλογής και έκφρασης δεν είναι δεδομένη όμως για τη γυναικά. Συνεχίζει , πάρα τα σπουδαία επιτεύγματά της να παραμένει το υπό προστασία του άνδρα ασθενές, επιπόλαιο, επιρρεπές, πλάσμα . Όσες αρνούνται αυτό το στερεότυπο είναι Συννεφούλες. Δεν έχουν ρόλο στα σχολεία μας, στα βιβλία της Αγάπης, δηλαδή των θρησκευτικών, κατά συνέπεια δεν έχουμε χώρο για αυτές ούτε στην κοινωνία. Η συνέχεια: ΕΔΩ

Κάτι τερατώδες σπαρταράει στον πλακούντα του και η γενιά του "Ψόφα" Έχω μια επιθυμία ο σκεπτόμενος άνθρωπος να κυριαρχήσει τη γη. Όχι ο άνθρωπος που κυριαρχείται από το θυμό και τις κραυγές του. Από τον καταπιεσμένο που δολοφονεί, απειλεί και καταστρέφει, προτιμώ την καταπιεσμένη Ρόζα Παρκς που αρνήθηκε να σηκωθεί από την καρέκλα του λεωφορείου για να κάτσει ο λευκός άντρας. Από εκείνη την μικρή ειρηνική αντίδραση ξεκίνησαν τόσα πολλά.... Ξεκίνησε ένα μεγάλο Μετά. Αναρωτιέμαι τι θα είχε συμβεί μετά αν η Ρόζα Πάρκς απλά έκαιγε το λεωφορείο. Η συνέχεια: ΕΔΩ

Η χαμένη κοινότητα Άρχισε να με πιέζει. Με πίεσε πολύ. Έφτασε στο σημείο να επιτεθεί και να αμφισβητήσει γενικά την ποιότητά μου σαν άνθρωπο. Επειδή δεν το καλούσα σπίτι μου, ήμουν “ψεύτικη” . Το τελικό χαρτί που έπαιξε; Απείλησε πως θα αυτοκτονήσει. Αλήθεια σας λέω. Προφανώς επρόκειτο για “ειδική” περίπτωση. Ενός ανθρώπου που φώναζε τις ψυχικές του ανάγκες και τις φόρτωνε βίαια όπου έβρισκε. Αυτούς να μην τους φοβάσαι. Τον ίδιο “εκφοβισμό” τον είχε κάνει και σε άλλους. Σε πολλούς όπως έμαθα από κοινούς γνωστούς.Η συνέχεια: ΕΔΩ

Γυναίκες σαν μαινάδες Ψάξαμε και οι δυο με την κουβέντα μας , ψάξαμε μέσα μας και δεν αισθανθήκαμε ίχνος από στεναχώρια. Ξέρουμε και οι δυο ποιο θα είναι το μέλλον μας. Θα είναι ίδιο όπως είναι και το παρόν μας: Με μια βαλίτσα στους δρόμους... Να ανοίγουμε δρόμους.Και αυτό είναι που μας κάνει να αισθανόμαστε πληρότητα. Μαινάδες, παθιασμένες και νομάδες...Να εκπληρώνουμε ένα κομμάτι χαμένο της ανθρωπότητας, μέσα από το ντελιριακό τρέξιμό μας.Η συνέχεια: ΕΔΩ

Ο Γιάννης και οι κρεμάλες Και προσπάθησα να σκεφτώ. Να βάλω την εικόνα. Θα θέλαμε στα αλήθεια να δούμε έξω από το σχολείο του Περάματος ή άλλου, κρεμάλες; Και ανθρώπους να κρέμονται από εκεί; Χρυσαυγίτες, ναι. Εγώ δεν θα ήθελα.Γιατί;Γιατί όλοι μας είμαστε παιδιά που κάποιος ενήλικας απογοήτευσε. Κάποιος μπαμπάς χτύπησε. Μια μαμά μείωσε.Ο εσωτερικευμένος μας θυμός σε κάποιος μπορεί να γίνει Θάνατος. Σε άλλους μπορεί να γίνει Αποδοχή. Κατανόηση. Ή Πράξη Αποδοχής.

Η συνέχεια: ΕΔΩ

Facebook...αυτός ο Διάβολος. Αλλά και στα σοβαρά θέματα, σκεφτείτε πόσοι άνθρωποι από κατώτερη καταγωγή μας έδειξαν τα ποιήματά τους, τα έργα ζωγραφικής τους, άτομα που θα έβρισκαν κλειστές πόρτες από αυτούς που διαχειρίζονται τον πολιτισμό. Σκεφτείτε πόσες πολλές ιδέες βρηκαν εφαρμογή και πόσα καλέσματα για δράση, πόσες αντικυβερνητικές διαδηλώσεις και  πόσες εκδηλώσεις για αλληλεγγύη και βοήθεια σε ευπαθείς ομάδες, οργανώθηκαν σε χρόνο ρεκορ! Σκεφτείτε πόσοι άνθρωποι ήρθαν κοντά.. Άνθρωποι σε αναπηρικά καροτσάκια... άνθρωποι σε νοσοκομεία, σε ανέχεια, σε πένθος, σε αδιέξοδο, σε περιορισμό, βρήκαν ανθρώπους να μιλήσουν , να υποστηριχθούν να παρηγορηθούν.Η συνέχεια:ΕΔΩ

23 Χριστούγεννα πριν Εκείνα τα Χριστούγεννα η ιδέα μας είχε έρθει εντελώς αυθόρμητα και φυσικά: “ 'Έπρεπε να φροντίσουμε τα παιδιά της Ομόνοιας”. Εκείνα τα χρόνια η Ομόνοια ήταν η πιο άσχημη εκδοχή του γκέτο... Ζωντανοί νεκροί όλων των ηλικιών περιφέρονταν με κέρινα πρόσωπα ανάμεσα σε εκείνους που έκλειναν τη μύτη και τα μάτια για να χωθούν τρέχοντας στα βαγόνια του τρένου. Η συνέχεια:ΕΔΩ

Μια φωτογραφία από την Ειδομένη Στις στιγμές που ακολούθησαν, η κοπέλα αυτή  λιποθύμησε.Και μετά είδα την εικόνα εκείνη που με πλήγωσε, που με εκάνε να ντρέπομαι για το ανθρώπινο είδος.Καθώς κατέρρεε...είδα κάποια άλλα κορμιά να ακολουθούν την κίνηση του δικού της και να τρέχουν καταπάνω της. Για να τη βοηθήσουν; Όχι. Για να τη φωτογραφήσουν.Η συνέχεια:ΕΔΩ

Ο μαγικός δημιουργικός νους Αυτήν την ικανότητα την έχουν δαιμονοποιήσει ή εκθειάσει διάφοροι ανα τους αιώνες. Όραμα, ενόραση, προφητείες, ακόμα και ως χρίσμα Θεού αναφέρεται στη Βίβλο, Brain storming στο πιο μαζικό και αστικοποιημένο, λειτουργία του δεξιού σιωπηλού  ημισφαιρίου λένε οι νευροφυσιολόγοι. Μπορεί ο αρχέγονος καλλιτέχνης να λατρεύτηκε ως μύστης και ιερέας, σήμερα όμως αυτές οι ικανότητες έχουν περάσει στην σφαίρα της διαταραχής (ο μανιοκαταθλιπτικός ενήλικας καλλιτέχνης, το ελλειμματικής προσοχής δημιουργικό παιδί).Η συνέχεια:ΕΔΩ

Για καφέ με μια γυναικα Σήμερα βγήκα για καφέ με μια πολύ σπουδαία γυναίκα. Δεν θα πω το όνομά της. Δεν χρειάζεται. Η Γυναίκα αυτή είναι από τις γυναίκες εκείνες που έχουν ζήσει τα πάντα. Τα σαλόνια, τα λιμάνια, τον δρόμο, τα ναρκωτικά, την κακοποίηση..Είναι εκεί Δυνατή, δημιουργική, δίπλα σε άλλους ανθρώπους, σε ετοιμότητα να παρέμβει, να φωνάξει, να δουλέψει για να αλλάξει θεσμούς.Η δυνατή αυτή γυναίκα τυχαίνει να είναι μια γυναίκα  τρανς.Η συνέχεια: ΕΔΩ

Πίσω από τα αρμυρίκια Το σημείο αυτό ήταν άλλο ένα από τα καταφύγιά μου. Τόσο απόμερο που ακόμα και οι ήχοι από το δρόμο δεν το αγγίζουν. Κάθισα πάνω στη τσιμεντένια αποβάθρα και άφησα τα μάτια μου να ταξιδέψουν πέρα από τα βράχια , πίσω από τους κυματοθραύστες, πέρα από τον Φάρο. Έβγαλα τα σανδάλια, κρέμασα τα πόδια  πάνω από το νερό και αφουγκράστηκα το θόρυβο που έκαναν τα εξοργισμένα κύματα.Η συνέχεια:ΕΔΩ

Γυναίκες στα δεσμά Αυτές τις ημέρες που βρίσκομαι στην Κρήτη, είδα μια εικόνα που φυσικά την έχω δει σχεδόν σε όλα τα χωριά της χώρας που έχω επισκεφτεί. Το φεμινιστικό μου ξυπνάει όταν βλέπω γυναίκες να ζουν σαν τα «βαρελόσκυλα»: δεμένες με αόρατα σχοινιά μέσα σε σπίτια  που δύσκολα θα ξεμυτίσουν από αυτά  εάν δεν υπάρχει κάποιος σοβαρός λόγος.Οι ηθικοί νόμοι και οι θρησκευτικοί, σε συνδυασμό με τις κλειστές αυτές κοινωνίες, έχουν καλλιεργήσει ένας είδος γυναίκας πιο παθητικής κοινωνικά και δύσκολα ανέχονται  εναλλακτικές συμπεριφορέςΗ συνέχεια : ΕΔΩ

Ο Στηβ. Ένα καλοκαίρι στην Κρήτη Θυμάμαι τον εαυτό μου παιδάκι,στην αρχή της εφηβείας, να σηκώνομαι κρυφά από το κρεββάτι μου τις νύχτες και να κατασκοπεύω από το παράθυρο  το εστιατόριο που ήταν κάτω από το σπίτι. Όταν η Αμερικανική βάση άλλαζε φουρνιά, γέμιζαν όλα τα εστιατόρια και τα ξενοδοχεία των Χανίων από ξυρισμένους καλογυμνασμένους φαντάρους. Έβλεπες μια λαοθάλασσα από ροζ ή μαυρα αγόρια. Η συνέχεια :ΕΔΩ

Ένα βράδυ σε ένα χωριό που το λένε Μύρθιο Το φως είχε ήδη πέσει και όλα ήταν γλυκά και κόκκινα. Ο Θεός των μοναχικών γυναικών, είχε φροντίσει να υπάρχει ένα κενό μικρό τραπέζι, στην άκρη της βεράντας της παραδοσιακής ταβέρνας. Η πανοραμική θέα από εκεί ήταν παραπάνω από εντυπωσιακή. Όλος ο κόλπος του Πλακιά απλωνόταν μπροστά μου. Αριστερά ήταν ο επιβλητικός βράχος με την αμμώδη τεράστια παραλία και δεξιά το κομμάτι με τους γκρίζους λόφους. Απέναντι μόλις που διακρίνονταν οι σκιές από την Γαύδο και την Γαυδοπούλα. Η συνέχεια:ΕΔΩ

Το δάσος με τις αρχαίες βελανιδιές Ο Άντρας την έφερε στην άκρη του δάσους. Στην άκρη της πόλης. Στην άκρη της γης. Βρίσκονταν πάνω από την πόλη. Στα πόδια τους είχαν τον κόσμο. Μπροστά από τα δάχτυλα των ποδιών της ήταν οι αυτοκινητόδρομοι, τα σπίτια, η θάλασσα. Αισθάνθηκε παντοδύναμη. Αισθάνθηκε τεράστια. Για εκείνο το βράδυ ήταν η Θεά Άρτεμις της γονιμότητας, Η Θεα Μα-Κίγια της Σελήνης. Η θεά Τσάσκα του λυκόφωτος.Η συνέχεια :ΕΔΩ

Ελληνικό Σχολείο: όπως λέμε φυλακές Κορυδαλλού; Οι παρακάτω  σκέψεις προέκυψαν μετά από την επίσκεψή μου στην φυλακή του Κορυδαλλού σε ενα πρόγραμμα υποστήριξης των οροθετικών κρατουμένων που διοργανώνει η Θετική Φωνή.Αν κάποιοι θεωρήσουν "βλάσφημη" την απόπειρά μου αυτή να συγκρίνω το σχολείο με τις φυλακές, λυπάμαι.Κάποιοι άλλοι και θέλω να πιστεύω οι περισσότεροι θα "καταλάβουν".Η συνέχεια: ΕΔΩ

Οι Γυναίκες με τα σκοτάδια στη ψυχήEίναι μερικές γυναίκες που έχουν σκοτάδια.Αυτές είναι σκληρές. Σαν πέτρες.Σαν λύκοι. Σαν άντρες.Η συνέχεια: ΕΔΩ

Κάντε Τέχνη Όχι υποκρισία Όσο κι αν μας ενόχλησε η έμφυλη βία και το στερεότυπο του Άντρα που βαράει, είναι μια πραγματικότητα που υπάρχει και όχι σαν στερεότυπο απλά. Το ερώτημα είναι γιατί μας ενοχλεί η έμφυλη βια και τα στρεβλά στερεότυπα γύρω από τα φύλα όταν εκφράζονται από τα μέσα λαϊκής ενημέρωσης, αλλά δεν μας ενοχλεί όταν προβάλλονται και μέσα από την προκάλυψη της Υψηλής Τέχνης. Γιατί και από εκεί προβάλλονται.Η συνέχεια :ΕΔΩ

Εθελοντής, Αλληλέγγυος ή Αλληλέγκυος; με το λεξικό: Αλληλέγγυος είναι ο συνυπεύθυνος, εκείνος που έχει κοινές ευθύνες με άλλους, εκείνος που φέρει την αλληλέγγυα ενοχή, ο αμοιβαία εγγυόμενος.Στις κοινωνικές επιστήμες και στην κοινωνιολογία, ο όρος αλληλεγγύη (δεν βρήκα αναφορά του όρου αλληλέγγυος ) έχει κατηγοριοποιηθεί σε τύπους: η οργανική, η μηχανική αλληλεγγύη και έχει αναφερθεί και σε πλαίσια «φυλετισμού». Αναφέρεται ως ένα “προβληματικό” πεδίο καθώς έχει χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν από δυνάστες και εθνικιστές για να επιτύχουν την ομοιογένεια,....H συνέχεια: ΕΔΩ

Ο Μαχμούτ Ήταν δύσκολος. Πραγματικά. Σαν σε μανία κυκλοφορούσε ανάμεσα στις ομάδες των παιδιών που αφοσιωμένα ζωγράφιζαν πάνω στα χαρτιά τους και τους άρπαζε τους μαρκαδόρους, τα χτύπαγε, τους τράβαγε τα μαλλιά.Και έκλαιγε. Άρπαζε και έκλαιγε. Άρπαζε και έκλαιγε.

H συνέχεια: ΕΔΩ

Η ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΟΥΚΛΑ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΑ “ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΑ” ΠΑΙΔΙΑ ....Ναι αυτό το εγωκεντρικό, ναρκισσιστικό και κακοποιητικό σύστημα φτιάχνει γιορτούλες και φιέστες για την Αποδοχή του διαφορετικού και το αντιρατσιστικό μήνυμα αλλά μέσα στις τάξεις αναγνωρίζει ως ψυχικά υγιείς μόνο εκείνους τους μαθητές που καταφέρνουν να καθίσουν ακίνητοι στο θρανίο τους για 7 ώρες, ενώ....H συνέχεια: ΕΔΩ

Οι ΑγελαίοιΝα προσέχεις τους αγελαίους. Δεν υπάρχει πιο επικίνδυνο είδος ανθρώπου. Μη σε ξεγελάσουν τα ευγενικά προσωπεία . Οι τακτοποιημένες ντουλάπες . Οι βιβλιοθήκες με τα πολλά βιβλία και οι τοίχοι με τις περγαμηνές. Ούτε τα σπίτια τους που μυρίζουν στικάκια ινδικά, ή τα ράστα στα μαλλιά τους. Οι αγελαίοι βγαίνουν σε πολλά μοντέλα.Η συνέχεια: ΕΔΩ

Μια μέρα στο νοσοκομείο του Κορυδαλλού Η Τέχνη είναι ένα όχημα. Ένα τελεφερίκ. Ένα υποβρύχιο. Ανάλογα σε ποια δύσβατη περιοχή θέλεις να πας. Σήμερα μας πήγε στο Νοσοκομείο των φυλακών του Κορυδαλλού. Η συνέχεια: ΕΔΩ

Μια ιστορία με αλμυρή μπύρα και πανσέληνο...Αγαπιούνται. Ο μήνας του μέλιτος ήταν ένα ταξίδι με τη Γοργόνα μέχρι το Βόλακα του λιμανιού. Έγινε η κυρα του Κωστή και αυτός ξαπλώνει κάθε βράδυ στην πρησμένη από τις μπίρες κοιλιά της και στη χαρακωμένη της αγκαλιά. Νανουρίζονται μέσα σε αυτήν την ελευθερία την εγκλωβισμένη, στο μικρο αλμυρό ψαροχώρι του Νότου. Σα μαντρωμένα σκυλιά....Η συνέχεια  Εδώ

Η απουσία της ειλικρινούς Τέχνης(ή αλλιώς, το κείμενο που ζήτησε αλλά αρνήθηκε τελικά, να δημοσιεύσει γνωστή στήλη Τέχνης )

Η συνέχεια Εδώ 

Αντιστέκομαι10 Οκτωβρίου 2012. (Εάν δεν πιστεύεις στη δύναμη της θλίψης που μπορεί να αφυπνίσει, σε παρακαλώ να  μην διαβάσεις το παρακάτω κείμενο).Η συνέχεια Εδώ 

Πληγωμένα αγοράκια και κοριτσάκια Έρχονται σαν μικρές πεταλούδες...πότε δειλά διστακτικά, πότε ορμητικά και πέφτουν στην αγκαλιά σου...στα πόδια σου...Έρχονται και  σε μυρίζουν..σαν τα κουτάβια που μυρίζουν την οσμή της μητέρας....Σα να αναζητούν τις φτερούγες σου -ιδιαίτερα τα αποθαρρυμένα-...Η συνέχεια Εδώ 

Μια δασκάλα ζωγραφική στο Βερολίνο Έπρεπε να κάνω αυτό το ταξίδι. Τώρα. Με αυτές τις σκιές στην πλάτη. Ένα δαιμονικό ή χρισμένο πάθος να περπατήσω σε αυτούς τους δρόμους με είχε κυριεύσει  τον τελευταίο καιρό. Και να που είμαι εδώ. Δεύτερη μέρα και περπατάω ήδη για ώρες σε δρόμους που μοιάζουν  με στέπες. Και αισθάνομαι, ναι, Θεέ μου, αισθάνομαι τόσο μικρή..

Η συνέχεια Εδώ

Μια βόλτα στην Αθήνα Σάββατο, 1/12/2012, Σύνταγμα. Ίσως θα ήταν καλύτερα στην επόμενη βόλτα μου να  έρθετε  μαζί μου. Χρειάζομαι κάποιον να με συγκρατεί ή να μου κρατάει το χέρι.  Γιατί παράξενα πράγματα συμβαίνουν όποτε κατεβαίνω στο Κέντρο και δεν μπορώ να δώσω λογική εξήγηση. Σήμερα πάλι, από την πρώτη κιόλας στιγμή που..Η συνέχεια Εδώ

Απόγευμα στην Αθήνα. Μοναστηράκι Γι αυτό σου λέω. Σταμάτα να γκρινιάζεις. Πάντα ήμασταν το χωνευτήρι των λαών. Το σταυροδρόμι της πορφύρας,  του μεταξιού, του πάπυρου, του κέδρου,  των θεών και του Έρωτα που έχεις ξεχάσει να πιστεύεις. Πάντα ήμασταν  το  σταθερό «Ανάμεσα» των ανθρώπων,  στο...Η συνέχεια Εδώ 

Το ultramarine  πάπλωμα Κάτω από το σκουρόχρωμο πάπλωμα, άγγιζα με το πρόσωπο το χνούδι που έχεις στους μηρούς. Μύριζα τον ιδρώτα και μούδιαζα από τις αρχέγονες φερομόνες σου. Και εκεί έμεινα, αν και σε ήθελα ξανά. Έπρεπε να γράψεις. Και εγώ...Η συνέχεια Εδώ

Ο βραζιλιάνος Αν και  είναι ένα μόνο χρόνο μικρότερος, μου ειχε φανεί στην αρχή σαν ένα άχρωμο αγόρι. Μετά, πήρε το μικρό ukelele του και από το τηλέφωνο μου  έπαιξε το Just like heaven. Λίγες μέρες αργότερα βγήκαμε ξανά. Ήταν νομίζω Κυριακή μεσημέρι. Φάγαμε φθηνό τηγανιτό τυρί και.. Η συνέχεια Εδώ

Γαζέλες(Είναι εκείνες οι λέξεις. Γαζέλες. Έρχονται και φεύγουν απροσκάλεστες, μα ακούς από μακριά τον κρουστό τους ήχο. Χτυπάνε τις οπλές τους στα μηνίγγια σου και σηκώνουν σκόνη πάνω απ`τα μαλλιά σου. Πρέπει τότε να αρχίσεις να τρέχεις μαζί τους, μήπως.. Η συνέχεια Εδώ 

Μια μικροσκοπική απόφασηEίναι μια μικροσκοπική απόφαση που πρέπει να πάρεις. Έχει να κάνει με όλα εκείνα τα ανθρώπινα που έχουν ξεχαστεί. Να πάρεις εκείνη τη μικροσκοπική απόφαση να μην ξανα-χάσεις ούτε ένα από τα ποτήρια..Η συνέχεια Εδώ 

Ένας ακόμα

Ένας χρόνος. Και ένας ακόμα.

Να τρέχω προς

Η συνέχεια Εδώ

Πάντα

Πάντα. Να είσαι μια ζεστή και υγρή μήτρα..

Η συνέχεια Εδώ 

Περι κανιβαλισμού και φωτογραφίας Χθες το βράδυ , όχι πολύ αργά, πάρκαρα το αυτοκίνητό μου στου Ψυρρή και πέρασα  μέσα από το σταθμό στο Μοναστηράκι, για να βγω  απέναντι στην  πλευρά της  Αθηνάς. Εκεί στον πλακόστρωτο διάδρομο με τον ψυχρό φωτισμό φθορίου, συνάντησα και τη γνωστή εικόνα: Μισό-ναρκωμένοι άνθρωποι , σαν ασθενείς σε έναν υπαίθριο θάλαμο εντατικής θεραπείας. Δυο άντρες ..μια γυναίκα  ήταν τυλιγμένοι με κούτες....
Η συνέχεια Εδώ 

Η Φωτογραφία και άλλα hobbies Καθώς ατένιζα ένα όμορφο μωβ παλτό σε βιτρίνα της Ερμού και βασανιζόμουν από το πανανθρώπινο εκείνο δίλημμα  να το χτυπήσω ή να βάλω πετρέλαιο, η άκρη του ματιού μου τσάκωσε μια μαύρη σκιά να με πλησιάζει: ένας μεσήλικας κύριος με .. 
Η συνέχεια Εδώ 

Η Δασκάλα
Εαν είσαι δασκάλα και κόρη ενός από τα BIG BOYS..
Η συνέχεια Εδώ

Η ζεστή μαμά Μια όμορφη κοπέλα, καλλιτέχνης και αυτή, με ευχαρίστησε ζεστά για αυτό το μικρό κειμενάκι που διαβάσατε προχθές, από εκείνη την απογευματινή μου περιήγηση στο κέντρο. Και μια καινούρια φιλία , με αναφορές σε πολλά επίπεδα, μόλις γεννήθηκε. Αυτό το συναπάντημα ήταν σημαντικό...Η συνέχεια Εδώ