Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2012

Η Ζεστή Μαμά.



Μοναστηράκι Κυριακή
(Φωτογραφία από Έλενα Καραγιάννη)
Μια όμορφη κοπέλα, καλλιτέχνης και αυτή, με ευχαρίστησε ζεστά για αυτό το μικρό κειμενάκι που διαβάσατε προχθές, από εκείνη την απογευματινή μου περιήγηση στο κέντρο. Και μια καινούρια φιλία , με αναφορές σε πολλά επίπεδα, μόλις γεννήθηκε. Αυτό το συναπάντημα ήταν σημαντικό και για έναν ακόμα λόγο: δεν υπάρχει μεγαλύτερη καταξίωση για έναν καλλιτέχνη, να αισθανθεί ο ΕΝΑΣ το κείμενό του, το σχέδιό του, ή το τραγούδι του. ΕΝΑΣ. Αυτός ο Ένας αρκεί για να σε κάνει να συνεχίσεις να εκτίθεσαι να μοιράζεσαι και να αγγίζεις. Η ζωή εκείνου του Ένα, που συντονίζεται με την δική σου ζωή. Απόλυτα. Για μια έστω στιγμή. Συναρπαστικό δεν είναι;
…«Εκεί «έξω», μου είπε έχει πόνο. Πολύ πόνο και κόπο για την ψύχη». Μεγαλύτερα κακά από αυτήν την ανέχεια που ζούμε εδω. Εκεί «έξω», αισθάνεσαι την αντίθεση του ποιος είσαι πραγματικά. Ο Έλληνας εκεί έξω, είναι σαν ένα παιδί απλό, χαρούμενο, που αποχωρίζεται από την πολύχρωμη και ζεστή μαμά για να εγκατασταθεί σε ένα τυπικό ίδρυμα που θα φροντίζει τις ανάγκες διαβίωσής του για το υπόλοιπο της ζωής του. Δεν χωραει ρατσιστικό στην κουβέντα αυτή . Άλλες προτεραιότητες, άλλος πολιτισμός . Είμαστε διαφορετικοί. Ένα διαφορετικό είδος ομορφιάς και πάστας που για κανένα μισθό και σιγουριά οικονομική δεν αξίζει να ευνουχίσεις και να πετάξεις από την ψυχή σου.
Εκείνη λοιπόν έκατσε λίγο και επέστρεψε τρέχοντας στη Ζεστή Μαμά και στην Ανασφάλειά της.
Την ευχαριστώ.
Το ίδιο πιστεύω και η Μαμά.

Δεν υπάρχουν σχόλια: