Πρωτοχρονιά στην κόκκινη μπερζέρα

Σκούπισα σχολαστικά το σαλόνι και χτύπησα τα μαξιλάρια για να είναι αφράτα για όποιον θελήσει να κάτσει.
Χαμογέλασα στον εαυτό μου. Για οποιoν θελήσει να κάτσει, ναι.
Είναι πρωτοχρονιά σήμερα. Μια γιορτή που σου δείχνει που ανήκεις. Που σε υποχρεώνει να δεις αυτό που είσαι.
Ξεσκόνισα το ράφι με τα σουβενίρ απο την Αφρική και μετά τα βιβλία. Εμεινα στο ράφι με τα βιβλία του ΒΠΠ. Εκει σκέφτηκα να τραβηξω το Δερμα για να το ξαναδιαβάσω. Συνέχισα ομως τις δουλείες του σπιτιού. Αναψα το τζάκι και τα λαμπάκια του δεντρου. Είχα δέκα χρόνια να στολίσω. Απο εκεινα τα χρόνια που μοιραζόμουν με εναν αντρα το σπίτι και ήθελα να κανω παιδια. Δεν έκανα παιδιά. Και ουτε τον αντρα κράτησα.
Γιατί;
Γιατί στόλισα δεντρο;

Δίπλωσα την φλις κουβέρτα του καναπέ και κοιταξα να δω τι υλικα εχω μπας και φτιάξω εκεινη την βασιλόπιτα . Άλλαξα γνωμη.
Έκατσα στην κόκκινη μπερζέρα και κοίταξα το καθαρό και γιορτινό μου σπιτι
Ποια είμαι;
Γιατι τα κάνω όλα αυτά.
Για ποιον;
Μου ήρθε στο νου εκείνος ο στιχος του Χριστιανοπουλου που εσταζε απόγνωση:”Ἐσεῖς ποὺ βρήκατε τὸν ἄνθρωπά σας ..”
Είναι το μοχθηρό πνεύμα των Χριστουγεννων που σε μισεί. Που θελει να δει τα μυαλά σου στο ταβανι. Που θέλει να σε καταστρέψει. Ναι αυτο το μικρο σατανικο πνευμα με το παιδικο σωμα , ειναι που βαζει αυτες τις ερωτήσεις αυτες τις μερες.

Την ίδια ερώτηση μου είχε κάνει πριν λίγο καιρό ένα αλλο αγόρι που δουλεύουμε μαζι. "Γιατι τα κάνεις όλα αυτα που κάνεις; Γιατί τρεχεις να στολίσεις σχολεία, στρατόπεδα προσφύγων ή κατεστραμμένους ανθρωπους;!”.
Δεν ήξερα να απαντήσω.
Γιατί;
Η ερώτηση έμενε μεσα μου και με επνιξε εκει στην κόκκινη μπερζέρα.
Η γάτα ήρθε στα πόδια μου και άρχισε να γουργουρίζει . Μετά με κοιταξε στα ματια και τέντωσε τα πόδια της σα να ηθελε να με αγκαλιάσει
Γέλασα.
Γιατί να θέλεις να ακούς το γουργουρητό μια αδιάφορης γάτας;
Γιατί να θελεις καθαρό το σπίτι σου;
Γιατί να σου δίνουν χαρά τα ασπρα λεντακια;
Γιατι οι γυναίκες να βάφουν κόκκινα τα χείλη τους;
Γιατί να βαζεις μπαχαρικά στο φαγητό;
Γιατί να εχεις ανάγκη απο ενα ποτήρι κόκκινο κρασι;
Γιατί κάνεις Τέχνη;
Γιατί κλαις μπροστά σε ένα εργο του Μοντιλιάνι;
Γιατί ανατριχιάζεις κάθε φορά που διαβάζεις το Δέρμα;
Γιατί οι άνθρωποι θελουν να κάνουν ερωτα
η να κοιτιούνται στα μάτια;

Γιατι κάποιοι θελουν να δωσουν ζωή με το σπερμα τους ενώ άλλοι δίνουν ζωή σε αυτους που την έχουν χασει;

Διοτι κάποιοι είναι έτσι. Καποιες γυναίκες ειναι ετσι.
Εκείνες οι γυναίκες που δεν ειναι κανονικές.

Σκούπισα τα μάτια για να σηκώσω το τηλέφωνο.
Ηταν η φίλη μου η Φ.
Μια Μαινάδα κι αυτή, μια μη κανονική γυναίκα.

"Θέλεις να φάμε μαζί αποψε και μετά να παμε να τα πιουμε;".
Ήθελα.

(E.K.2018)

Photo@Nan Goldin