Το ultramarine πάπλωμα

9-11-12

     Κάτω από το σκουρόχρωμο πάπλωμα, άγγιζα με το πρόσωπο το χνούδι που έχεις στους μηρούς. Μύριζα τον ιδρώτα και μούδιαζα από τις αρχέγονες φερομόνες σου. 

Και εκεί έμεινα, αν και σε ήθελα ξανά.

Έπρεπε να γράψεις.

      Και εγώ χωρίς να μπορώ να κάνω αλλιώς, κρύφτηκα κάτω από το  ζεστό ύφασμα και σε έκανα να νομίζεις πως είχα κοιμηθεί.

     Που και που, με χάιδευες και κάθε μου αντίσταση χανόταν σταδιακά στους ήχους από το πληκτρολόγιο που είχες αγκαλιά,στους κραδασμούς των δαχτύλων σου και στις ανάσες ικανοποίησης που έκανες όταν (μάλλον)τελείωνες τις παραγράφους.

    Μέσα στο εμβρυακό σκοτάδι μου γινόμουν ένα κομμάτι αυτής της μουσικής και η ανάσα μου κρατούσε μια αδύναμη πέμπτη στα κρεσέντο των άλαλων  λέξεών σου. Χωρίς το έλεός σου είχα καταλήξει να είμαι ένα μικρό παθητικό ημιτόνιο  μέσα στα πολλά αρπίσματα .

  Όλη αυτή η ένταση της δημιουργίας(σου)με έκανε κάπως ευτυχισμένη και ήταν κάπως σα να είμαστε μαζί. Ναι σα να είμαστε μαζί. 

Αναπόφευκτα νανουρίστηκα. 

Πάντα

Πάντα.
Να είσαι μια ζεστή και υγρή μήτρα.
Να γίνεσαι μια κόκκινη διαμπερής καρδιά.
Να μην ξεχνάς να δίνεσαι και να ανθίζεις.
Μου το υπόσχεσαι;

Ε.Κ.



Welcome home. Photography by Tara Garner