Αυτές
οι εφτά ημέρες είχαν ένα παράξενο φως και έφεραν μια μυστική οσμή σαν και αυτή που αναδύεται με εναν μεταφυσικο τρόπο από τις περιγραφές των καλοκαιριών στα μυθιστορήματα. Είχαν την αίσθηση από εκείνες τις ιστορίες, όπου οι ήρωες κάνουν αναδρομές
στην παιδική ηλικία για να αφηγηθούν εκείνα τα περιστατικά που τους σημάδεψαν τη ζωή. Εκείνες τις ιστορίες
που μικρά και αθώα γεγονότα
γίνονται η ουσία και το στίγμα και
καθορίζουν ανεπιστρεπτί τη ζωή των
ηρώων. Ισως να το έχετε
προσέξει αλλα οι συγγραφείς συνηθως
ξεκινουν στο πρώτο κεφάλαιο της βιωματικής τους αφήγησης με την περιγραφή
ενός παιδικού καλοκαιριού. Ενός καλοκαιριού όπου μια σειρά
από γεγονότα επηρέασαν τις επιλογές και την πορεία μια ολόκληρης ζωής.
Ενα
τέτοιο καλοκαίρι, ήταν για αυτά τα 10 κορίτσια από το Αφγανιστάν. Κάποια
έφυγαν απο την πατρίδα μαζί με την
οικογενεια για να σώσουν κάποιον ανήλικο
αδερφό που ήθελαν οι Ταλιμπάν να
στρατεύσουν. Άλλα για να ενωθούν με τον
χαμένο πατέρα. Άλλα για να αλλάξουν τη μοίρα τους. Άλλα για να μάθουν γράμματα.
Οι
διακοπές αυτές ήταν μια κάπως βίαια ή
έστω απότομη ένταξη σε έναν τρόπο ζωής
που δεν ήξεραν και δεν μπορούσαν να
φανταστούν πως υπάρχει για ένα κοριτσι-παιδί. Κι εμείς τα ενθαρρύναμε σε αυτο το καινούριο και τα αφήναμε να βάφονται, να στολίζονται σαν μεγάλες γυναίκες και όλα τα απογεύματα είχαν γίνει μια ιεροτελεστία απο γαλλικές πλεξούδες, κόκκινα μάγουλα και φούξια λαμπυρίζοντα κραγιόν. Ο καθρέφτης έγινε σε αυτά τα απογεύματα ένας παιδοψυχολόγος όπου χάραξε βαθιά στο ασυνείδητο των παιδιών αυτών, την εικόνα μιας χαμογελαστής γυναίκας. Μιας γυναίκας που επιτρεπόταν να είναι ο εαυτος που θέλει εκείνη.
Και μετά τον καθρέφτη, τα δαντελωτά φορέματα μαζί με τις μικρές αυτές νύφες, ξεχύνονταν με φασαρία στα σοκάκια του νησιού. Σε αυτό το μαγικό νησί τα κορίτσια μπορούσαν να χορέψουν στους δρόμους και να τραγουδήσουν. Κανένας Θεός, μήτε άνθρωπος δεν θα τις καταδίκαζε γι αυτό.
Αυτό ήταν ένα ιερό καλοκαίρι
όπου ανακάλυψαν το σώμα εκείνο, το
οποίο φυλάνε οι γονείς τους και ο Θεός
τους κάτω από πολλά στρώματα υφασμάτων
και ιδρώτα. Ένα νέο σώμα που αγνοούσαν
μέχρι αυτές οι μέρες του καλοκαιριού
να έρθουν και να το υποχρεώσουν να αποκαλυφθεί.
Σε
αυτές τις 7 ημέρες τα είδα να πετάνε τη
τσιχάμπ τους απ το πρώτο λεπτό. Να φοράνε
το μαγιό που τους είχαμε αγοράσει, δειλά στην αρχή με ένα παντελόνι, αργότερα χωρίς αυτό και
μετά μαγεμένα να γεύονται για πρώτη φορά το
αλάτι την μάνας θάλασσας και να βουλιάζουν
χωρίς φόβο στην ζεστή άμμο.
Ολες οι αισθήσεις τους
ήταν σε εγρήγορση. Ο άνεμος χάιδευε τα
μαλλιά τους, τα ελεύθερα μαλλιά τους και τα ειδα να καλπάζουν πάνω σε ρηχά νερά
και να κυνηγούν την σκιά τους στο
βυθό..Τα είδα εκστασιασμένα να αναφωνούν
“ψάρι” ή να φέρνουν στο στόμα τους το
αλμυρό νερο για να το πιουν λαίμαργα. Τα είδα κρυφά να ατενιζουν στα βαθιά μπας και διακρίνουν την πανεμορφη γοργόνα και μετά αποκαμωμένα από το παιχνίδι να απλώνουν τις πετσέτες στη σειρά για να ξαπλώσουν το ένα δίπλα στο άλλο. Το κάποτε τυλιγμένο και
επτασφράγιστο κορμί τους αφηνονταν
εκει....κάτω από το βλέμμα του Πατέρα
ήλιου. Εκεί χωρίς φοβο Χωρίς ενοχές.
Και
εκει κάποιες τιράντες άρχισαν να χαλαρώνουν και να πέφτουν και κάποιες πλάτες να ελευθερώνονται για να μην αφήσουν σημάδι στο δέρμα. Και
εκει σαν νεογέννητα μωρά, κάποια τα
έπαιρνε ο υπνος. Καποια σιγοτραγουδούσαν
ένα ινδικό τραγούδι αγάπης. Αλλα εχωναν
τα ακρα τους βαθιά στην αμμο. Και εκει
εμεναν γαντζωμένα. Σε εναν νέο κόσμο ελευθερίας.
Σε ένα νέο κόσμο γνώσης. Και επίγνωσης του
κορμιού. Του ωραίου αυτού κορμιού που
ο Θεός των ανθρώπων έπλασε για να ειναι
ελεύθερο. Να αγαπιέται, να δέχεται
σεβασμό και να το αγκαλιάζει ο ίδιος, με το
πνεύμα του που ζει μέσα στην αλμύρα,
μέσα στον άνεμο και μέσα στο φως.
Υστερα
από αυτές τις 7 ημέρες το μέλλον αυτών
των κοριτσιών έχει αλλάξει.
Είμαι σίγουρη πως έχει αλλάξει.
Για 7 ημέρες ομάδα 10 κοριτσιων ηλικίας 9-11 και μια έφηβη 14 χρονών φιλοξενήθηκαν μαζι με 3 συνοδούς, στο όμορφο νησι της Σιφνου. Είναι η δεύτερη φορά. Πως,που, ποιος, θα δείτε: ΕΔΩ
