Σήμερα βγήκα για καφέ με μια πολύ σπουδαία γυναίκα. Δεν θα πω το όνομά της.
Δεν χρειάζεται. Η Γυναίκα αυτή είναι από τις γυναίκες εκείνες που έχουν ζήσει
τα πάντα. Τα σαλόνια, τα λιμάνια, τον δρόμο, τα ναρκωτικά, την κακοποίηση..
Είναι εκεί Δυνατή, δημιουργική, δίπλα σε άλλους ανθρώπους, σε ετοιμότητα να
παρέμβει, να φωνάξει, να δουλέψει για να αλλάξει θεσμούς.
Η δυνατή αυτή γυναίκα τυχαίνει να είναι μια γυναίκα τρανς.
Ήπιαμε έναν καφέ μαζί γιατί θα "διαθέσει" τη ζωή της για να
φτιάξω το επόμενό μου ΤΟΤΕΜ
Οι ιστορίες που βγήκαν από το στόμα της σήμερα ήταν μαγικές. Όχι από
εκείνες τις μαγικές με την αστρόσκονη. Από τις άλλες. Τις εξωπραγματικές.
Εκείνες που δεν διανοείται ο κοινός νους ότι συμβαίνουν. Και όμως συμβαίνουν.
Και τις σηκώνουν ανθρώπινα πλάσματα.
Όση ώρα μου μιλούσε μέσα μου κάτι γινόταν. Μπερδεμένα συναισθήματα. Θυμός
και στεναχώρια για τη βία που έχει δεχθεί αλλά και αγάπη. Αγάπη με εκείνη την
έννοια που χρησιμοποιουμε στο σχολείο. Την εν συναίσθηση. Ίσως και να "ένιωσα" για λίγο όπως αισθάνεται και εκείνη.
Αυτό που είναι σίγουρο, είναι πω ένιωσα και θαυμασμό.
Θαυμασμό;
Θαυμασμό γιατί;
Στη Σλοβενία φέτος το καλοκαίρι είχα μια παράξενη εμπειρία με μια θεατρική
ομάδα ΛΟΑΤΚΙ. Την ονόμαζαν Cabaret Tiffany's. Η παράστασή τους αν και
έμοιαζε, ωστόσο δεν ήταν drug queen show. Έμοιαζε περισσότερο
με ένα Live Εργαστήριο Σεξουαλικότητας.
Οι παραστάσεις τους γίνονταν συνήθως σε γκαλερί και σε θέατρα και δεν είχαν
σαν στόχο μόνο να προσφέρουν νυχτερινή διασκέδαση. Πάνω στην σκηνή του Cabaret Tiffany's, ανέβαινε όποιος ήθελε να
«δηλώσει» κάτι για τη σεξουαλικότητά του. Ή να την καυτηριάσει. Ή να
κάνει απλά outing. Στη σκηνή ανέβαιναν straight άνδρες που ήθελαν να δηλώσουν (σατιρίζοντας) πόσο τους
καταπιέζει η «αντρίλα». Στη σκηνή μπορούσε να ανέβει η υπέρβαρη γυναίκα και να
δείξει το γυμνό της σώμα, ή η straight γυναίκα για να δείξει πόσο είναι
συμφιλιωμένη με τον πιο σκληρό της εαυτό.
Όλες αυτές οι "θεραπευτικές" δηλώσεις γίνονταν μέσα από ένα
πολύ καλλιτεχνικό πλαίσιο. Η ελευθερία όλου αυτού, ήταν εντυπωσιακή.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση περισσότερο από ολα ήταν οι Άνδρες με τα
γυναικεία.
Πίσω απο τον «χαβαλέ» που έκαναν, όλο αυτό το εγχείρημα έκρυβε τεράστια
βήματα θάρρους και γενναιότητας για να δείξουν αυτό που πραγματικά
βλέπουν στον εαυτό τους και όχι αυτό που βλέπουν οι άλλοι.
Και εκεί κατά τη διάρκεια της παράστασης έκανα το εξής ερώτημα στον εαυτό
μου:
«Θα άφηνες ποτέ τη θηλυκότητα σου τόσο ωμά στα μούτρα των άλλων; Και τα θέλω σου
σα γυναίκα; Και το σώμα σου, θα το έδειχνες με τον τρόπο που επιθυμείς εσύ ;
Μόνο με πάθος. Χωρίς φοβο. Τον φόβο του να μην σε απορρίψουν;".
Εκείνο το βράδυ αισθάνθηκα πως καταπιέζα τη Γυναίκα που είμαι, όλη μου τη
ζωή. Όλη μου τη ζωή σα να προσπαθούσα να χωρέσω σε ρόλους, σε ρούχα, σε
ανθρώπους, όχι εκείνους και εκείνα που θα με έκαναν ευτυχισμένη. Αλλά σε εκείνα
και σε εκείνους που θα ενίσχυαν την εικόνα των άλλων για εμένα.( Ξέρω πως
χρειάζονται πολλή ανάλυση αυτές οι γραμμές αλλά δεν θα το κάνω σε αυτό το
κείμενο).
Είναι αυτές οι αναλαμπές. Οι μικρές εσωτερικές αφυπνίσεις που περνάνε και
σε αλλάζουν. Κάτι τετοιο συνέβη στο Cabaret Tiffany's εκείνο το
βράδυ
Γι αυτο και το κράτησα μέσα μου
Γιαυτό και σήμερα ήπια τον καφέ με τη νέα μου φίλη. Για να μάθω περισσότερα
.Για τη ζωή της και όλο αυτό το θάρρος που κατέβαλε για να αποδομήσει τα
στερεότυπα που την κακοποίησαν.
Ίσως μάθω και για εμένα περισσότερα με αυτόν τον τρόπο. Το ελπίζω.
Όλο αυτό θα προσπαθήσω να το δείξω στο επόμενο έργο που θα φτιάξω για
την έκθεση «Ξένος» που διοργανώνεται από το Δίκτυο Τέχνης και Δράσης το πρώτο
δεκαήμερο του Νοεμβρίου .
Περισσότερες πληροφορίες σύντομα!
Τοτέμ 1 (2012), @Ελένη Καραγιάννη
(λεπτομέρεια)
