Έχω τελευταία στο μυαλό μου κάποιους "ιδιαίτερους" ανθρώπους που πέρασαν, ή βρίσκονται γερά βιδωμένοι στη ζωή και στη καρδιά μου. Είναι άνθρωποι που άλλος ξεπέρασε δυνατούς και μη αναστρέψιμους εθισμούς...κάποιος άλλος που ξεπέρασε βαριάς μορφής κατάθλιψη...κάποια ελευθερώθηκε από μια κακοποιητική σχέση....κάποιος που έγινε σπουδαίος ενώ ήταν ταπεινής καταγωγής.... Και χαμογελώ. Για το πόσο όμορφος είναι ο Άνθρωπος. Όμορφος. Δυνατά όμορφος! Αστείρευτος. Υπέροχος. Και όπως λέει και ο αγαπημένος μου: Η πέτρα και το σίδερο θα σπάσουν. Ο άνθρωπος ποτέ (Ν. Καζαντζάκης).
Και θέλω να μου το θυμίζετε σας παρακαλώ όταν το ξεχνώ. Υπόσχομαι να κάνω το ίδιο..
Οκ?
