Καλοκαιρι 2015

.Σκέψεις ..

12/7/2015

Το πράγμα έχει μπερδευτεί τόσο πολύ πια.Δεν μπορώ να είμαι αισιόδοξη. Χωρίς να είμαι ειδική και μόνο από αυτά που διαβάζω έχω μια πολύ κακή αίσθηση για αυτά που θα έρθουν. Δεν εννοώ το μνημόνιο ή τη δραχμή.
Τα μέτρα δεν πιστεύω πως θα εφαρμοστούν Και όχι λόγω οικονομικής ανέχειας. Αναφέρομαι στις μεταρυθμίσεις που όλοι ξέρουμε πως έπρεπε να έχουν γίνει εδω και δεκαετίες αλλά ποτέ δεν έγιναν . Δεν είναι αυτές μονο που αναφέρονται στο μνημόνιο. Είναι και αυτές που παρέλειψαν και αυτές που ξέρουμε και βιώνουμε και έχουν να κάνουν με το Μεγάλο πελατειακό κράτος, την κακοδιαχείριση, τις διαπλοκές, τα δικά μας παιδιά, την άδικη φορολόγηση, κ.α.
Οι Βάρβαροι Πάντα ήταν μια κάποια λύση σε αυτό το όμορφο αλλά ανώριμο έθνος που πάντα του φταίνε οι άλλοι. Οι δανειστές είναι όντως αδίστακτοι και η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι αυτό που θα θέλαμε, η γη της Ελευθερίας και της Ομορφιάς. Η Ματαίωση ήταν τεράστια από παντού.
Αλλά έχουμε σταθεί πραγματικά να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας που αφήσαμε όλους αυτούς τα προηγούμενα χρόνια να λυμαίνονται το μέλλον μας; Θυμήσου ποιους ψήφιζες. Ή θυμήσου όταν δεν ψήφιζες γιατί είχες άποψη απολιτικ. Θυμήσου όλα εκείνα τα οικονομικά σκάνδαλα που κατάπιες.
Όσο και αν δεν μας αρέσει να μας το λένε, κι όμως Φταίμε!
Τι θα συμβεί;
Εκτιμώ πως έχουμε μπροστά μας αρκετούς μήνες με κοινωνικές αναταραχές. Επίσης δεν είμαι σίγουρη πως αυτη η κυβέρνηση κατέχει τις τεχνικές, την αντίληψη και το θάρρος που χρειάζεται ώστε να αποκαταστήσει τις αρρωστημένες δομές που επιφέρουν την οικονομική μας παρακμή. Ας είμαστε ειλικρινείς. Αυτή η κυβέρνηση στήριξε την αντιπολίτευσή της και οργάνωσε τους αγώνες της γύρω από ρητορικές που αφορούσαν μισθούς και επιδόματα. Αισθάνομαι ντροπή (σαν εκπαιδευτικός) που όλα αυτά τα χρόνια βγήκαμε στους δρόμους για να εξασφαλίσουμε τα επιδόματά μας μόνο και όχι για να εξασφαλίσουμε π.χ. θέρμανση, συσσιτιο ακόμα και την ιθαγένεια για τους μαθητές μας. Που απεργήσαμε για τους 2.800 συναδέρφους αλλά δεν απεργήσαμε ούτε μια ώρα για τους 900.000 εργαζόμενους που απολύθηκαν στον ιδιωτικό τομέα.

Οι Βάρβαροι πάντα ήταν μια κάποια λύση.
Ακόμα και αυτό όμως μας τελείωσε.

Και τώρα;

Ναι ή Όχι.. Οικουμενική κυβερνηση ή ανασχηματισμός...Δεν έχουν σημασία πια.
Ζούμε τον επιθανάτιο ρογχο της Ελληνικής κοινωνίας όπως την ξέραμε.
Το αν θα μείνουμε, σε ποια κατάσταση ή πόσο στην ΕΕ, τελικά αποδείχθηκε πως δεν έχει καμία μα καμία σημασία.
Θα ήθελα να πιστέψω πως θα μπορουσε ως δια μαγείας να μεταστραφει αυτή η ασχημη πραγματικότητα σε κάτι θετικό.

Αλλά δεν....

11-7-2015

Ένας σοφός άνθρωπος μου είχε δείξει κάποτε μια τεχνική για το πως μπορώ να διαβάζω βιβλία με έναν "ενεργητικό" τρόπο. Αυτός ο τρόπος, είναι χρήσιμος και ωφέλιμος για όλα τα κείμενα: από μια εφημερίδα, μέχρι και τις εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο. Είναι ο τρόπος του: ΠΟΙΟΣ ΠΩΣ ΠΟΤΕ ΠΟΥ. Στην ουσία είναι ένας τρόπος να διαβάζουμε/ερευνούμε το κείμενο, έχοντας αυτα τα ερωτήματα στο νου. "Στην αρχη θα ειναι κουραστικό αλλά στη συνέχεια χωρίς να το καταλάβεις αυτη η συνήθεια θα γίνει ένας σταθερος τρόπος σκέψης που θα επηρεάσει γενικά τη στάση σου στην καθημερινή ζωή. Ότι συμβαίνει θα το επεξεργάζεσαι μεσα από αυτα τα ερωτήματα.Αυτό θα σε γλιτώσει από το σφάλμα της "προσωπικής εμπειρίας" που συχνά ξεγελάει αλλά και από το συναίσθημα που πολλές φορές παγιδεύει σε στερεότυπα".
Προσωπικά προσπαθω να εφαρμόζω αυτην την "τεχνική". Όμως όλα αυτά που ζήσαμε τελευταία με έκαναν να σκεφτώ πόσο λείπει αυτος το τρόπος σκέψης από την κουλτούρα αυτης της χώρας.Φάνηκε τις τελευταίες ημέρες, τόσο στους πολίτες όσο και στους πολιτικούς ηγέτες.
Δεν είναι τυχαίο που συμβαίνουν αυτές οι συναισθηματικές παρακρούσεις σε αυτον τον λαό. Δεν είναι τυχαίο γιατι έχει εκπαιδευτεί με ένα εκπαιδευτικό μοντέλο που επιβάλει τη γραμμική σκέψη και απαγορεύει την απόκλιση και τα ερωτηματα ΠΟΙΟΣ-ΠΩΣ κλπ. Ένας λαός τόσο πολύ τραυματισμένος με την κακή διάσταση της Πίστης όπου υποταγμένος σε υπερφυσικές δυνάμεις (Άγιους, αγγέλους κ.α) έχει μάθει να δέχεται τα πράγματα με Πνευματική κατάνυξη, συναίνεση και υποταγή που δεν χωράνε απόκλιση σκέψης και ερωτήματα.
Αυτή η συναισθηματική παράκρουση ντύνεται κατα καιρούς με επαναστατικά μανιφέστα και ανθρωπιστικούς αγώνες. Τα χαρακτηριστικά που τα κατατάσσουν στον συναισθηματισμό είναι πως δεν έχουν διάρκεια, είναι προσωρινοί ή αν έχουν διάρκεια, στερούνται αποτελέσματος.
Ο Φρεϊρε εννοούσε κατα κάποιον τρόπο, αυτά τα ερωτήματα όταν έλεγε για τον Διάλογο. Πως ο δημιουργικός Διάλογος μπορεί να μετασχηματίσει την ζωή του ανθρωπου και να την Αλλάξει
Βασική προϋπόθεση τα Ερωτήματα και ο Διάλογος αυτός να ξεκινάνε απο μεσα μας για να επεκταθούν και στους άλλους.
Στον δημιουργικό Διάλογο εννοείται πως δεν χωράνε χαρακτηρισμοί, κατηγοριοποιήσεις και άκρα.

Αυτά.

10-7-2015

Διαβάζω (ακόμα) σε αναρτήσεις και σε ιστοσελίδες: Το ΌΧΙ του λαού Νίκησε.
ή το ΝΑΙ θριάμβευσε!

Δεν είναι η ώρα να ξεκινήσει άλλο ένα debate τύπου: "Στα έλεγα" αλλά όλοι όσοι ταυτίστηκαν τόσο πολύ με το δημοψήφισμα, θα πρέπει να αναρωτηθούν ποια είναι τελικά αυτή η εσωτερική ανάγκη (ή έλλειμμα) που μας κάνει σαν λαό τόσο επιρρεπή σε ψευτοδιλήμματα και σε ψευτοπροτάσεις που υπόσχονται οι πολιτικοί Μεσσίες που περνάνε από αυτόν τον τόπο.
Από το "Λεφτά υπάρχουν", το "Θα σκίσω τα μνημόνια", μέχρι το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης και το τελευταίο Κοσμογονικό Όχι, οι Έλληνες άφησαν την Πίστη και τις Ορμόνες τους ανεξέλεγκτες ενώ χάθηκαν μέσα στη ζαλούρα του ενθουσιασμού τα βασικά ΛΟΓΙΚΑ ερωτήματα που θα έπρεπε να συνοδεύουν αυτές τις προτάσεις: ΠΟΙΟΣ-ΠΟΥ-ΠΩΣ-ΠΟΤΕ.
Αυτη η νοοτροπία σαφώς και δεν είναι καινούρια .Την κληρονομήσαμε από τους γονείς μας. Τους αμόρφωτους γονείς μας που γεννήθηκαν μετά τον πόλεμο, έζησαν χούντα και δεν πρόλαβαν να "μορφωθούν" και να "ανοίξει" το μυαλό τους όσο εμάς γιατί προσπαθούσαν να επιβιώσουν και να φτιάξουν μια όμορφη ζωή. Για εμάς..
Εμείς; Εμείς τι δικαιολογία έχουμε για να τρέχουμε πίσω από κάθε έναν Ιλουμινάτι της πολιτικής που υπόσχεται βουνά με ρύζια, έτσι Αβάδιστα, Αβίαστα Αβασάνιστα;

Οι Αλλαγές δεν θα γίνουν απο τους Ιλουμινάτι και δεν θα γίνουν Αβασάνιστα και ούτε σε μια στιγμή. Έπρεπε να το είχαμ καταλάβει ήδη, μετά από τόσες ματαιώσεις. Οι Αλλαγές θα γίνουν από εμάς. Μόνο από εμάς. Όχι στην Πλατεία. Όχι με δημοψηφίσματα. Όχι με αφισοκόλληση και πλακάτ. Ξεχάστε τα αυτά.Θα γίνει με άλλον τρόπο, αυτόν που μας έχουν κρύψει.
Την επανάσταση θα την κάνουμε εμείς. Στις γειτονιές μας. Στα σχολεία μας. Στα εργαστήριά μας. Στα παιδιά μας. Εκεί που βρίσκεται και στέκεται ο καθένας, στον σημαντικό μικρό του κόσμο..
Και από αυτην τη Μικρή αλλά Τεράστια Συλλογικότητα θα σηκωθούν νέες φωνές και νέα κινήματα.Η ιστορία έχει διδάσκει πως οι "απλοί" άνθρωποι, αναλάμβαναν να αλλάξουν τον "κόσμο τους" πάντα μετά από το τέλος των Πολέμων.

Ξεκινάμε τη Δευτέρα; Τι λέτε;

8-7-2015

Έλαβα ένα μήνυμα που ήθελε να με προειδοποιήσει για τον "κακό" φιλελέ Verhofstadt. Και το ίδιο μήνυμα βλέπω ανακυκλώνεται και σε τοίχους φίλων με φωτογραφίες κ.α..

Δεν μάθαμε τίποτα από τα παθήματά μας, ε;

Σε αυτή τη τόσο δυσχερή θέση της χώρας μου για ποιο λόγο χρειάζεται να ξέρω το βιογραφικό ενός ανθρώπου που μου λέει αυτά που ήδη ξέρω και αυτά που κάποτε ήταν στην αντιπολιτευτική ατζέντα του Τσίπρα.

Για ποιο λόγο πρέπει να υπάρχει κατι Μοχθηρό σε προτάσεις όπως: Πρέπει να έρθει επιτέλους το τέλος στο πελατειακό κράτος, η φορολόγηση των εφοπλιστών, η φορολόγηση της εκκλησίας, η περικοπή των προνομίων των βουλευτών, κ.α.

Για ποιο λόγο πρέπει να ξέρω το βιογραφικό ενός ανθρώπου που αφήνει αιχμές πως ακόμα και αυτή η Αριστερή κυβέρνηση, δεν δείχνει να έχει τις προθέσεις και τα Αρ#$δια ωστε να τα βάλει με τις διαπλοκές.

Γιατί πρέπει να ψάξω να βρω κάτι μοχθηρό σε έναν άνθρωπο που έκανε έρευνα και βρήκε αυτό που σαν Ελληνίδα εκπαιδευτικός ξέρω εγώ, αλλά δεν ξέρετε εσεις, πως πλέον οι διευθυντές εκπαίδευσης στην ελληνική εκπαίδευση διορίζονται με κομματικά κριτήρια.

Ξυπνήστε. Το παιχνίδι έχει φύγει πέρα από τις κομματικές αποχρώσεις.
Δεν είστε ο πατέρας και η μητέρα σας που δεν μπορουσαν να κατανοήσουν τίποτα αλλο πέρα από τα πράσινα, κόκκινα και τα μπλε σημαιάκια.

Ειλικρινά έχω αρχίσει να πιστεύω πως μας αξίζουν όλα αυτά..

8-7-2015

Πριν λίγο επέστρεψα από το σούπερ μάρκετ. Πήγα σε ένα πολύ μεγάλο με τη σκέψη ότι θα έχω περισσότερες επιλογές αφού ως γνωστόν έγινε "πέσιμο" την προηγούμενη εβδομάδα.
Πήρα λοιπόν το καρότσι και μπήκα.
Μετά από μια μικρή βόλτα συνειδητοποίησα πως ήμουν μόνη. Σε ένα τεράστιο πολυκατάστημα εκατοντάδων τετραγωνικών μέτρων, ήμουν μόνη.
(Σιωπή).
Ακουγόταν αυτη η μουσική που παίζει συνήθως στα καταστήματα και το μηχανάκι από τα τσεκαρίσματα των υπαλλήλων. Τίποτα άλλο. Κανένας ψίθυρος, καμία ομιλία.
Μόνο η Σιωπή.
Πένθιμη. Έντονη. Παγωμένη Σιωπή.
Συνάντησα ένα ζευγαράκι.
Δυο- τρία-τέσσερα ακόμα άτομα.
Ευχήθηκα το δικό μου πρόσωπο να μην είχε την ίδια έκφραση που έβλεπα πως είχαν όλοι αυτοί.

Αισθάνθηκα να με γεμίζει ένα παράξενο αίσθημα φόβου. Μάλλον μου συνέβη μια μικρή κρίση πανικού. Ζαλιζόμουν και δεν μπορούσα να αναπνεύσω.
Στηρίχθηκα σε κάτι χυμούς και μόλις συνήλθα έφυγα σχεδόν τρέχοντας.

Δεν μπορώ να αναπνεύσω.