Δεν φτάνει η αλληλεγγύη πια.

Ελαιώνας 4-5-2016

Καθώς ξεφορτώναμε το αυτοκίνητο από τα ζωγραφικά είδη,μια ομάδα αντρών μας πλησίασε. Ήθελαν να τους δώσουμε πράγματα. Μας έδειχναν φωτογραφίες των παιδιών τους.Προσπάθησα να τους εξηγήσω για ποιο λόγο είχαμε έρθει στον Ελαιώνα. Επέμεναν. Αισθανθήκαμε άβολα. Μετά ήρθαν και άλλοι και άρχισαν να διαπληκτίζονται μπροστά μας. Απομακρυνθήκαμε. Tους είδαμε από μακριά να χτυπιούνται.

Χθες είχε τελείως διαφορετική εικόνα ο Ελαιώνας. Υπήρχε πολύ έντονη κινητικότητα. Μέσα υπήρχε πολύς κόσμος στην αναμονή. Υποθέτω πως ήταν καινουργιοι πρόσφυγες που ήρθαν να εγκατασταθούν. Στην είσοδο μας έπιασαν άντρες θυμωμένοι. «Πεινάμε. Δεν έχουμε φαγητό. Δεν έχουμε ρεύμα. Δεν έχουμε νερό να πλυθούμε. Γιατί μας φέρονται έτσι;».
Ζήτησα συγγνώμη. Kαι έφτασα στο σημείο να απολογούμαι για τις αποφάσεις της κυβέρνησης της χώρας μου. «Ι am sorry my friend. Δεν ξέρω τι μπορώ να κάνω για να σε βοηθήσω”.

1700 άτομα αυτή τη στιγμή φιλοξενούνται ενώ η χωρητικότητα είναι 700.
Σε διπλανό χώρο γίνονται εργασίες για την προέκταση των κοντέινερ.

Ωστόσο υπάρχει φαγητό και υπάρχει συνέπεια σε αυτό από τους υπεύθυνους. Τρια γεύματα και ενδιάμεσα σνακ. Τα προβλήματα με το ρεύμα και το νερό  είναι γεγονός λόγω της προέκτασης του καμπ και τις εργασίες που γίνονται. Καταλαβαίνω τον θυμό τους όμως. Για πόσο μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος με κρουασάν, με φακές και πένες με ντοματόζουμο; Μια ζωή σε αναμονή για πόσο αντέχεται;

Στον παιδότοπο εξαφανίστηκε το μοναδικό τραπέζι που υπήρχε την περασμένη εβδομάδα. Απλώσαμε χαρτί μέτρου στο πάτωμα και πάνω εκεί κάτσαμε και ζωγραφίσαμε όλοι μαζί. Η πρώτη ομάδα με τα 40-50 παιδιά λειτούργησε καλά . Ήρθαν και άλλα στη συνέχεια. Έχασα το μέτρημα. Χάθηκε ο έλεγχος . Το χαρτί ποδοπατήθηκε, οι μαρκαδόροι χάθηκαν. Προσπαθήσαμε εμείς της ομάδας και με τη βοήθεια κάποιον παιδιών να δείξουμε πως τα υλικά θα πρέπει να τα αφήσουν για την επόμενη φορά. Μάταιο. 

Δεν θυμάμαι να είχα δει ποτέ στον Ελαιώνα τόσα πολλά παιδιά. Τα 100 κουλουράκια που ειχε φτιάξει η μαμα μου για να τα κεράσουμε, δεν έφτασαν. Ούτε οι καραμέλες που είχε φέρει η Αγγελική. Δημιουργήθηκαν εντάσεις ανάμεσα στα παιδιά. Οι γραμμές ήταν αδύνατο να διατηρηθούν. Παιδιά ποδοπάτησαν άλλα παιδιά για μια καραμέλα Πάντα φέρναμε κεράσματα. Ποτέ δεν είχαμε εντάσεις.. Περίμεναν υπομονετικά. Έπαιρναν με σύνεση και πρόσφεραν και στους φίλους τους. 

Όμως είναι προφανές πως αυτοι οι άνθρωποι έχουν φτάσει στα όριά τους. Αυτά τα παιδιά εχουν χάσει τα όριά τους. Διεκδικούν πλέον τα δικαιώματά τους και πολύ καλά κάνουν. Η χώρα αυτη δεν είναι προετοιμασμένη για να τους εξασφαλίσει μια ζωή που θα σέβεται αυτά τα δικαιώματα.

Εκεί ανάμεσα στην ολιγωρία και στο χάος, είναι οι άνθρωποι που προσφέρουν ότι εχουν. Χρήματα, τροφή, χρόνο, προσοχή. Για μήνες το κάνουν. Κάποιοι ακόμα και καθημερινά.

Αισθάνθηκα σήμερα πως εμεις όλοι είμαστε οι αποδέκτες του βάρους της ζωής αυτων των ανθρώπων. Δεν είναι η πρώτη φορά που η ενσυναίσθηση βάρεσε αδιέξοδο. Αναρωτήθηκα για πόσο καιρό θα μπορουμε ακόμα να το κάνουμε αυτό. Δεν είναι πλέον δημιουργική απασχόληση παιδιών. Ένας εθελοντής παιδαγωγός δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος της ζωής, των ψυχικών αλλα και των φυσικών αναγκών, 100 ή 200 παιδιών που έχουν ζήσει ακραία ανέχεια και πόλεμο.
Δεν μπορεί και δεν είναι η δουλειά του να σηκώσει αυτο το βάρος.

Και από την άλλη αυτο το κίνημα αλληλεγγύης, έχει αρχίσει να δημιουργεί μια κακή κουλτούρα ανάμεσα στους πρόσφυγες. Αυτην την κουλτούρα της είχα δει και στην Αφρική.
Ένα χέρι απλωμένο.Προς τον δυνατό.Ένα χέρι να διεκδικήσει λίγη περισσότερη ευημερία από τον δυνατό και τον πιο πλούσιο Δυτικό. Κακή κουλτούρα αυτη.
Όταν η αλληλεγγύη προσφέρεται αποκλειστικά γύρω από τα υλικά αγαθά δημιουργεί εξάρτηση. Ο δυτικός της αλληλεγγύης θα καλύψει τις ανάγκες του φτωχού που έρχεται απο τον αναπτυσσόμενο κόσμο. Δεν ειναι καλό πράγμα. Δημιουργεί υποτέλεια. Εξάρτηση.
Μπορείς να του αποδώσεις όποιο ιδεολογικό αφήγημα θελεις. Αλλά η ουσία ειναι μια. Η εξάρτηση ανθρώπων από ανθρώπους..

Τους μήνες της προετοιμασίας μου για την Αποστολή στη Ρουάντα, άνθρωποι ειδικοί σε θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων μας είχαν τονίσει:" Μην δίνετε υλικά αγαθά . Τα υλικά αγαθά δημιουργούν εξαρτήσεις. Κατασκευάζουν κοινωνικές τάξεις.Δώστε ή διεκδικείστε υποδομές που θα βοηθήσουν τη ζωή αυτών των ανθρώπων να εξελιχθεί θετικά".

Θα μου πεις, δεν θα του δώσω τροφή αφού πεινάει; Θα του δώσεις.
Αλλά δεν αρκεί αυτό όταν δεν γίνονται τα υπόλοιπα.

Και θα ξαναπώ για άλλη μια φορά αυτό που δεν καταλαβαίνουν όσοι έχουν αποδώσει ένα πολιτικό και μεσσιανικό χαρακτήρα στο «κίνημα της αλληλεγγύης»:
Οι πιέσεις, οι παρεμβάσεις, οι διεκδικήσεις,οι λύσεις, θα έπρεπε αυτην τη στιγμή να είναι μόνο θεσμικές.Μόνο.

Και το μήνυμα αυτό να ακούγεται καθαρά χωρίς να μπερδεύεται με άλλα ιδεολογικά μηνύματα ή διεκδικήσεις.

Μόνο.
Μόνο.