Γαζέλες
(Είναι εκείνες οι λέξεις. Γαζέλες. Έρχονται και φεύγουν απροσκάλεστες, μα ακούς από μακριά τον κρουστό τους ήχο. Χτυπάνε τις οπλές τους στα μηνίγγια σου και σηκώνουν σκόνη πάνω απ`τα μαλλιά σου. Πρέπει τότε να αρχίσεις να τρέχεις μαζί τους, μήπως και προλάβεις το άρωμα και λίγη από τη σκόνη τους στη γλώσσα).
Ζω για να σε αγκαλιάζω. Και για να σου δίνω χαρά και λίγη από τη σάρκα μου. Οι λέξεις μου σου ανήκουν αφού είσαι αυτός που ζέστανε το μέρος εκείνο, το κάτω από τον θώρακα που κατοικεί η ψυχή. Με πλημμύρισες από τις πεταλούδες σου και κουβαλώ τον Έρωτα που αρνήθηκα αλλά με υποχρέωσες να κυοφορήσω.
Και είμαι όλη μια μεγάλη κόκκινη μήτρα.
Ή μήπως μια μεγάλη κόκκινη καρδιά.
Όμως… κατανοώ πια. Εσένα. Εμένα.. Και όλους τους άλλους της ίδιας φατρίας.
Και βρίσκομαι σε εκείνο το μονοπάτι, όπου όλα είναι νέα και όλα έχουν γλυκιά γεύση στον ουρανίσκο μου και η ανάσα σου είναι ένα τουλμπάνι ξενικό από ευαίσθητα νήματα.
Και σε γεύομαι και σε αισθάνομαι και αφήνομαι. Και σου δείχνω τις ατέλειες και το νοσηρό κομμάτι του παιδιού που δε μεγάλωσε μαζί με το παρελθόν και το μέλλον που καίει ανελέητα τις χούφτες μου .
Και είναι μαγικό…. Τόσο που δεν περίμενα να συμβεί ξανά. Όχι τώρα στη σκιά της Λαίλαπας που τα παιδιά των ανθρώπων θάβονται πίσω από οθόνες, ζωντανοί νεκροί της επιθυμίας τους.
Και θα παλέψω μέχρι τέλους. Με την φαντασίωση της επιθυμίας μου. Ή θα συνεχίσω να αφήνομαι στο ψέμα σου ή στην αλήθεια εκείνη που είναι τόσο προφανής και γι αυτό δυσνόητη.
.......
Στον ύπνο μου κάθισα δίπλα στη γερόντισσα και δεν πίστευα σε αυτό που άκουγαν τα αυτιά μου. Έδεσε το μαύρο μαντήλι της και έπλεξε λίγο από τα λευκά μαλλιά της. Τα μάτια της με κοίταξαν με έναν αυστηρό θυμό:
«Ζήσε το κορμί σου και μην περιμένεις τίποτα από τους εραστές. Μόνο να σε αγαπάνε. Και να`ναι η αγάπη τους ειλικρινής. Όχι παντοτινή, ειλικρινής μόνο, για ένα βράδυ, για ένα χρόνο. Μόνο αυτό να απαιτείς. Και μετά συνέχισε να τρέχεις στην όμορφη και φωτεινή ζωή σου ..»
Και έτσι αφέθηκα..
Στην αγάπη .
Και μετά από αυτή, θα είμαι έτοιμη να συνεχίσω να τρέχω…
Ελεύθερη.
Πάντα.
'Ελενα Καραγιάννη
10th November 2012
photography by Hermann Försterling
