Η Παναγιά των Παρισίων ήταν το πρώτο "μεγάλο" βιβλίο που διάβασα μικρή. Το αναζητώ από εχθές στα παλιά παιδικά μου βιβλία. Αισθάνθηκα ξανα την ανάγκη να το διαβάσω. Είναι βλέπεις που η χθεσινή καταστροφή σημαίνει για πολλούς από εμάς ένα τέλος και έναν θάνατο σε ένα όμορφο κομμάτι της παιδικής μας ηλικίας. Και είχαμε τυχερή παιδική ηλικία στα διαβάσματά μας.
Σήμερα τα παιδιά διαβάζουν, αλλά διαβάζουν βιβλία γρήγορα, που σχεδόν πάντα κρύβουν έναν εκπαιδευτικό στόχο. Όμως βιβλία σαν και αυτό μύησαν τη δική μας παιδική ηλικία σε μια μυσταγωγία... Διδαχθήκαμε το σκοτάδι, τη σκιά...Διδαχτήκαμε την αναμονή, την προσδοκία, την κορύφωση εκείνη που σου χαρίζουν τα πραγματικά έργα τέχνης.
Όχι εκείνη την διασκεδαστική ατμόσφαιρα που υπάρχει συχνά στα σημερινά παιδικά βιβλία. Εκείνες οι αργές στιγμές του Κουασιμόδου στην οροφή της Νοτρ Νταμ, οι περιγραφές της αγωνίας του, ο χρόνος που περνούσε αργά πάνω στην γκρίζα πέτρα και στα παγωμένα μέταλλα, οι νωχελικές περιγραφές του Ουγκώ, το εκτόπισμα του δύσμορφου άντρα πάνω στη σκαλισμένη μετόπη με τους δράκους και τα χερουβείμ, όλα αυτά, σε έφερναν εκει, σαν σε ταξίδι στο χωροχρόνο,στην κορφή της εκκλησίας.
Σαν παιδί καλλιτέχνης, που τότε άρχισα κι εγώ να καταλαβαίνω τη διαφορετικότητά μου, είχα ταυτιστεί με την ομορφιά της ασχήμιας του Κουασιμόδο. Ήταν η πρώτη φορά που κατανοούσα την ομορφιά που κρύβεται στην δυσαρμονία. Στις σελίδες αναζητούσα τις περιγραφές εκείνες που τον έκαναν να είναι μια προέκταση του κτιρίου. Έντονος και σκοτεινός. Μια βουβή φωνή του "Θεου".
Σήμερα τα παιδιά διαβάζουν, αλλά διαβάζουν βιβλία γρήγορα, που σχεδόν πάντα κρύβουν έναν εκπαιδευτικό στόχο. Όμως βιβλία σαν και αυτό μύησαν τη δική μας παιδική ηλικία σε μια μυσταγωγία... Διδαχθήκαμε το σκοτάδι, τη σκιά...Διδαχτήκαμε την αναμονή, την προσδοκία, την κορύφωση εκείνη που σου χαρίζουν τα πραγματικά έργα τέχνης.
Όχι εκείνη την διασκεδαστική ατμόσφαιρα που υπάρχει συχνά στα σημερινά παιδικά βιβλία. Εκείνες οι αργές στιγμές του Κουασιμόδου στην οροφή της Νοτρ Νταμ, οι περιγραφές της αγωνίας του, ο χρόνος που περνούσε αργά πάνω στην γκρίζα πέτρα και στα παγωμένα μέταλλα, οι νωχελικές περιγραφές του Ουγκώ, το εκτόπισμα του δύσμορφου άντρα πάνω στη σκαλισμένη μετόπη με τους δράκους και τα χερουβείμ, όλα αυτά, σε έφερναν εκει, σαν σε ταξίδι στο χωροχρόνο,στην κορφή της εκκλησίας.
Σαν παιδί καλλιτέχνης, που τότε άρχισα κι εγώ να καταλαβαίνω τη διαφορετικότητά μου, είχα ταυτιστεί με την ομορφιά της ασχήμιας του Κουασιμόδο. Ήταν η πρώτη φορά που κατανοούσα την ομορφιά που κρύβεται στην δυσαρμονία. Στις σελίδες αναζητούσα τις περιγραφές εκείνες που τον έκαναν να είναι μια προέκταση του κτιρίου. Έντονος και σκοτεινός. Μια βουβή φωνή του "Θεου".
Αυτή η φωνή έπαψε απο εχθές.
Κρίμα. Πολύ κρίμα.
