Άργησα
να δω τη διαφήμιση γιατί τους τελευταίους
μήνες βρίσκομαι σε ένα προσωπικό πείραμα
του πως είναι να ζεις χωρίς τηλεόραση.
Έμαθα γι αυτήν όταν φίλος μου έστειλε
την ανάρτηση κάποιου εργατοπατέρα που
"ξεκουκούλωνε" τους πονηρούς
σκοπούς της συγκεκριμένης πουλημένης
σε ξένα συμφέροντα εταιρείας και καλούσε
τον κόσμο σε εργασιακή επανάσταση. (Ότι
να `ναι).
Ψάχνοντας
περισσότερο είδα τα γνωστά δεξιά ντούκια
και τους ακόμα πιο από δεξιά φίλους τους
που ανησυχούσαν για την κατάσταση της
πρωκτικής περιοχής του μέσου Έλληνα
μετά την διαφήμιση αυτή και κάποιοι από
αυτούς καλούσαν τους Έλληνες να
σαμποτάρουν τη
συγκεκριμένη πουλημένη σε ξένα συμφέροντα
εταιρεία και
να επιλέξουν άλλη που έχει καθαρά
ελληνικό προφίλ. (Ναι ίσες αποστάσεις
φίλες μου. Ίσες αποστάσεις).
Ήταν
τελικά καλό πράγμα που η Lacta μας έδειξε
τα Λοατκι και διεθνικά ζευγάρια της
Ελλάδας;Της αξίζει μπράβο;
Φυσικά
και με τα χίλια. Αυτό που έκανε η Lacta όμως
δεν είναι δική της καινοτομία. Το Μπράβο
δεν ανήκει στην εταιρεία. Ανήκει στους
Έλληνες. Γιατί μας έδειξε αυτό που είναι
η Ελλάδα πια. Αυτό που είμαστε αλλά δεν
το ξέρουμε ακόμα. Ή
δεν μας αφήνουν να κατανοήσουμε.
Τα
τελευταία χρόνια και άλλες εταιρείες
έφεραν στους τηλεοπτικούς δέκτες της
μέσης οικογένειας το Λοατκι ζήτημα και
γενικά το αντιρατσιστικό μήνυμα. Το
έκαναν τα Jumbo, το έκανε το "Έμπαινες"
των Goodys, το έκανε εταιρεία που μου
διαφεύγει αυτή τη στιγμή όταν προώθησε
αντρικό make up. Και γενικά βλέπουμε μια
τάση στα main stream μέσα τα τελευταία χρόνια
να προωθείτε το πολυπολιτισμικό με
ίσους όρους και σεβασμό και μια μεγάλη
ανοχή και συμπερίληψη του διαφορετικού.
Ένα ακόμα χαρακτηριστικό παράδειγμα
είναι το reality μαγειρικής Master Chef του Star
Chanel.
Στα
παρασκήνια όλες αυτές οι εταιρείες
έχουν τζιμάνια διαφημιστές που τα
χρυσοπληρώνουν για να "αφουγκράζονται"
τις τάσεις και δεν θα έβγαζαν ποτέ ένα
αρνητικό προφίλ για την εταιρεία που
εκπροσωπούν. Όλοι αυτοί ξέρουν πως
υπάρχει ένα μεγάλο αγοραστικό κοινό
που θα ανταποκριθεί στο μήνυμα που κάθε
φορά προωθούν. Για να προλάβω τους
καχύποπτους, η αρνητική διαφήμιση δεν
έχει πια αποτέλεσμα σε μια εποχή όπου
τα social media ως κοινωνική αρένα, ασκούν
πιέσεις και μπορούν μέσα από μια ανάρτηση
να ανεβάσουν και να κατεβάσουν ιδέες
και πρόσωπα. Αυτό που δεν ξέρουμε εμείς
αλλά το ξέρουν τα τζιμάνια οι διαφημιστές,
είναι πως οι ρατσιστές δεν είναι πια
αγοραστική δύναμη. Είναι η μειονότητα.
Αυτή
η ταυτότητα έχει
να κάνει με την ενσυναίσθηση
που κάνει τον
μέσο Έλληνα
να
ανταποκρίνεται
θετικά στο αντιρατσιστικό μήνυμα. Αυτή
η ταυτότητα του Έλληνα την έχουμε δει
πολλές φορές να αναδύεται τα τελευταία
χρόνια στην πράξη. Ειδικά οι άνθρωποι
της εκπαίδευσης και οι άνθρωποι που
εργαζόμαστε με ευάλωτες ομάδες, έχουμε
πολλές ιστορίες να αφηγηθούμε πάνω
σε αυτήν την Ελληνική ενσυναίσθηση.
Η γνώμη μου είναι
πως η Ελλάδα πια,
είναι μια χώρα Αποδοχής, μια χώρα σύγχρονη
που έχει κάνει χώρο στην Ετερότητα. Το
βλέπουμε στα σχολεία μας. Όχι μόνο στις
συμπεριφορές των παιδιών που τα παιδιά
πάντα αγαπούν και πάντα αποδέχονται.
Αλλά και στους δασκάλους και στις
ελληνικές οικογένειες που αγκαλιάζουν
υποστηρίζουν και αποδέχονται. Μπορεί
να μην χρησιμοποιούν πολλές φορές
εκφράσεις πολιτικής ορθότητας και
μπορεί κάποιες φορές και κάνουν άβολες
ερωτήσεις στην προσπάθειά τους να
κατανοήσουν, αλλά ο μέσος Έλληνας θα
τελειώσει τη κουβέντα με φράσεις όπως:
"Ο καθένας είναι ελεύθερος να κάνει
ότι θέλει στη προσωπική του ζωή".
Αυτή
η θέση ξέρω πως δεν ακούγεται συχνά και
γενικά βλέπουμε μια γενικευμένη και
τολμώ να πω συστηματική στάση να μας πείσουν πως βρισκόμαστε
στον μεσαίωνα όπου ο μέσος Έλληνας
σπεύδει να κρεμάσει καθετί διαφορετικό.
Σα να υπάρχει μια μυστική συνωμοσία
πίσω από αυτά που βλέπουμε και διαβάζουμε,
που προσπαθεί να ενισχύσει το ακραίο
στοιχείο απο κάθε κατεύθυνση.
Σαφώς
και υπάρχει ένα μισαλλόδοξο κομμάτι
στην ελληνική κοινωνία που γίνεται
ξεκάθαρο πια, μέρα με την ημέρα πιο πολύ, πως πρόκειται για οργανωμένα στοιχεία
που προσπαθούν να αποκτήσουν πολιτική
ισχύ.
Ωστόσο
παρά τη σύγχυση που βλέπουμε πως επικρατεί
στα μικροπολιτικά παιχνίδια, παρά την
κουλτούρα που προσπαθούν να καλλιεργήσουν
αντιφασιστικοί κύκλοι (όπου μόνο αυτοί
έχουν δει το φως και κάνεις άλλος), ο
Έλληνας έχει αλλάξει.
Δεν έχω κατανοήσει
πως και πότε έχει συμβεί αυτή η αλλαγή.
Τα χρόνια της κρίσης τον υποχρέωσαν να
αλλάξει; Πάντα υπήρχε αυτή η ενσυναίσθηση
προς το διαφορετικό αλλά τώρα φάνηκε;
Το πολύπαθο και το “πολλοί εμίσησαν”
εκπαιδευτικό μας σύστημα τελικά έχει
κάνει δουλίτσα τα τελευταία χρόνια; Δεν
ξέρω.
Το θέμα είναι πως ο Έλληνας έχει
αλλάξει.
Η χώρα έχει αλλάξει.
Το ξέρει
η Lacta.
Aς μην αφήσουμε την ευθύνη της
ενίσχυσης της θετικής αυτής ταυτότητας
στις σοκολάτες και στα burger.
