Κάτι τερατώδες σπαρταράει στον πλακούντα του.

Είναι μέρες που γυρνάνε κάποιες σκέψεις μέσα στο μυαλό μου. Είναι ακραίες. Τρομακτικές. Είναι υπερβολικές. Κάποιο πρόσωπο μου είπε να μην γράψω  για αυτές. Αλλά θα το κάνω. 

Είναι οι εποχές ακραίες και κάτι άσχημο επωάζεται.

Κάτι τερατώδες σπαρταράει στον πλακούντα του.

Είχα την ευκαιρία στη ζωή μου να μελετήσω με ερευνητικές μεθόδους  την ιστορία μιας χώρας που καταστράφηκε από τον ρατσισμό που γεννάει η ανέχεια. Η εμπειρία στη Ρουάντα ήταν απόλυτη. Ήταν τρομακτική και βίαιη. Ήταν τραυματική. Ήταν τραυματικό για την ψυχή μου που μίλησα με τους επιζώντες της γενοκτονίας του 1994. Που άγγιξα  τις πληγές στα σώματά τους  και βίωσα από κοντά τις συνέπειες της βίας  στην κοινωνία τους.

Τι σχέση έχει το παρελθόν της χώρας αυτής με την σύγχρονη ιστορία της δικής μας.

Καμία.

Ή μήπως όχι;

Χθες ήταν  η επέτειος της Μαρφίν. Δεν μάθαμε ποτέ ποιο χέρι σκότωσε εκείνους τους ανθρώπους. Μοιάζει σα να μην έγιναν ποτέ στα αλήθεια αυτές οι δολοφονίες.

Τις προάλλες διάβασα  κάποιο άρθρο για μια αντιεξουσιαστική ομάδα -κίνημα το ονόμασαν- όπου ο ηγέτης με όνομα και επώνυμο, ανακοινώνει χωρίς αιδώ, πως δεν αποκλείει το ενδεχόμενο στο μέλλον  να υποκινήσουν ένοπλες συγκρούσεις στο δρόμο. Ο επώνυμος εκπρόσωπος της ομάδας αυτής  δίνει συνεντεύξεις σε free press και μιλάει για την ένοπλη προστασία που προσφέρει σε συνοικίες της Αθήνας, σαν να πρόκειται  για κάποιον ροκ σταρ που αναλύει τους συντελεστές του δίσκου του. Σήμερα πάλι διάβασα για μια επώνυμη ομάδα που έκαψε ένα χώρο περιβαλλοντικής ευαισθητοποίησης στο κέντρο των Τρικάλων επειδή δεν συμφωνούσαν με τις πρακτικές του Δημάρχου. Κάποια ζώα μόνο κάηκαν ζωντανά.

Και κανείς δεν τιμωρήθηκε.

Σε ένα παράλληλο σύμπαν,  βουλευτές απειλούν πως θα δείρουν δημοσιογράφους που διαφωνούν μαζί τους ενώ λίγες μέρες πιο πριν διανοούμενοι και πολιτικά πρόσωπα έδωσαν συνεντεύξεις και έγραψαν κείμενα για τον λαϊκό ήρωα τον Σάββα Ξηρό. Εκεί κάπου τριγύρω βρίσκεται και  η Χρυσή Αυγή, το επίσημο κόμμα της Ελληνικής Βουλής  όπου  μέλη της φέρουν την ευθύνη για την δολοφονία του Φύσσα. 

Και κανείς δεν αντιδρά.

Και κανείς δε τιμωρείται. 
Μάλιστα με κάποιον "μαγικό" τρόπο έχει πειστεί μεγάλη μερίδα νέων κυρίως ανθρώπων, πως υπάρχουν καλές και αναγκαίες για το καλό της κοινωνίας, δολοφονίες.

Ποτέ ξανά στην κοινωνία αυτή δεν φαινόταν τόσο εύκολο το να σκοτώσεις και να χρησιμοποιήσεις βία για ιδεολογικούς λόγους ή  επειδή είσαι ή αισθάνεσαι αδικημένος.  Ποτέ ξανά η βία δεν εκφράστηκε ως ενδεχόμενο και ως επιθυμία τόσο άνετα. Τόσο Απλά. Όσο με μια δήλωση  στο Hit and Run,  ή στη Lifo. Όσο απλά και ανέξοδα με ένα "Ψόφο" στα social media.

Στην Ιστορία της γενοκτονίας των Τούτσι-Χούτου τέτοιες εκφράσεις βίας και θανατικού εκφράστηκαν σταδιακά από το βασικό μέσο μαζικής ενημέρωσης που διαθέτει το 90% των Ρουαντιανών, το ραδιόφωνο. Σιγά σιγά χτίστηκε μίσος, πόλωση, στερεότυπα, οι πλούσιοι κακοί Τούτσι  και οι φτωχοί εξαθλιωμένοι και αδικημένοι Χουτου. Σταδιακά στο πέρασμα των χρόνων..λίγη βια εδώ.. λίγη βια παραπέρα..μια πυρκαγιά, μια δολοφονία...και όλα με την προκάλυψη του κοινωνικού αγώνα κατά των πλουσίων, έφτασαν στο σημείο πολιτικά πρόσωπα και παραγωγοί του ραδιοφώνου να εκφράζουν ανοικτά καλέσματα, όπως: "Τις κατσαρίδες πρέπει να τις εξοντώνουμε", εννοώντας τους Τούτσι. Στα δικαστήρια που ακολούθησαν της γενοκτονίας όλα αυτά τα πρόσωπα δήλωσαν πως δεν είχαν φανταστεί πως τα μηνύματα αυτά κάποιοι θα τα χρησιμοποιούσαν κυριολεκτικά.

Κάτι τερατώδες επωαζόταν στο μίσος, για καιρό, μέχρι που εκφράστηκε μέσα από τη μορφή του απόλυτου Κακού της γενοκτονίας.

Η ιστορία απέδειξε πως δεν υπήρχαν ποτέ πραγματικοί λόγοι για να έρθουν σε αντιπαράθεση αυτές οι δυο φυλές. Στην πραγματικότητα ούτε καν φυλές  ήταν. Στα ψιλά γράμματα, αυτή η γενοκτονία ενθαρρύνθηκε από πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα. Κάποιοι εδραίωσαν την πολιτική τους καριέρα. Κάποιοι άλλοι πούλησαν όπλα. Γεγονός είναι όμως πως μέσα σε 3 μήνες ένα εκατομμύριο άνθρωποι πέθαναν με φρικτό τρόπο.

Δεν λέω πως υπάρχει πιθανότητα να στραφούν Έλληνες εναντίον Ελλήνων (ή μήπως υπάρχει;) Λέω μόνο πως οι εποχές είναι παράξενες. Οι εποχές είναι ακραίες και αλλάζουν ραγδαία και προς κατευθύνσεις και με τρόπους  που ούτε σου περνούσαν από το μυαλό τα προηγούμενα χρόνια. 

Η Ανατολή φλέγεται. Η Ευρώπη πέθανε. Η Αμερική κυβερνάτε απο τη Κου Κλουξ Κλαν. Ο ρατσισμός μεγαλώνει και μυρίζει πόλεμο. Τα ακραία σενάρια της επιστημονικής φαντασίας, είναι πραγματικότητα.

Εδώ;

 Θα μείνουμε αμόλυντοι από όλο αυτό;

Φοβάμαι πως όχι.

Ήδη έχει αρχίσει.

Στα προηγούμενα χρόνια (Βάζω και τον εαυτό μου εδώ.)... όταν ξεκίνησε  η ανέχειά μας, θυμηθείτε πόσο «ικανοποιητικό» φαινόταν  το ανοιγμένο κεφάλι ενός βουλευτή, οι καρέκλες που πέταγαν κάποιοι αγανακτισμένοι σε  συναυλίες, ή οι φωτογραφίες που βγάζαμε  κρυφά στις διαδηλώσεις σε εκείνους που πέταγαν τα μάρμαρα στα κεφάλια άλλων και τις αστυνομικές δυνάμεις που σάπιζαν κοριτσάκια στο ξύλο.

Έχουμε εξοικειωθεί τόσο πολύ με την βια.

Και φοβάμαι πια.

Πως κάτι τερατώδες σπαρταράει  στον πλακούντα του.

Φοβάμαι.