Ο θυμωμένος παππούς.

Ο Χρόνης Μίσσιος είναι ένας άνθρωπος που έμαθε ανάγνωση και γραφή στα 43 του. Ο γιος τον καπνοκαλλιεργητών, είναι από εκείνους τους λίγους που κατάφεραν να περιγράψουν το Μεγαλείο της ανθρώπινης φύσης, στη γενιά του αλλά και στην επόμενη. Α

ναπόφευκτα, τα δικά του κείμενα δημιουργούν την ανάγκη για σύγκριση: πόσο κενά, χωρίς ΚΑΥΛΑ, γεμάτα επιδειξιομανία και λεξολαγνεία είναι πολλά από τα σημερινά κατασκευάσματα/ αναγνώσματα που προσπαθούν να περιγράψουν αυτή την επίθεση κατά της ελευθερίας, που ζούμε; Αλίμονό μας.... Ξεμείναμε από Προφήτες..

Ναι είχα ξεχάσει την φωνή εκείνου του θυμωμένου Παππού. Ο θάνατός του μου θύμισε όλα εκείνα τα σοφά του λόγια που είχα ξεχασμένα. Μήπως ο θάνατος των προφητών δεν πυροδοτούσε πάντα τον σπόρο, τον μικρό και τον ασήμαντο; Από το πρωί που το 

έμαθα, δεν σταματώ να τον διαβάζω και να τον ακούω. Και έχει ζεσταθεί η ψυχή μου. Τα λόγια του μπορεί με μιά φευγαλέα ανάγνωση να ακούγονται πικρά και απαισιόδοξα, αλλά όχι. Δείχνει με πολύ ξεκάθαρο τρόπο, τον τρόπο που μπορεί (ναι διάβολε, μπορεί) και να τα καταφέρουμε.


...
"Γιατί δεν γράφω πια; Προσπαθώ να γράφω, αλλά ξέρεις ποιο είναι το μεγάλο δίλημμα που εχω; Δεν ξέρω που να πάω τους ήρωές μου.. Που να τους πάω ρε; Ψάχνω όλον τον πλανήτη να βρω μια τρυφερότητα, μια αγάπη, να βρω κάτι. Να βρω αξίες, ανθρώπινες. Κάτι τέλος πάντων... Που να τους πάω; Δεν έχω που να τους πάω..

...Το σύστημα δεν ανατρέπεται. Αν ανατραπεί θα σημαίνει πυρηνικό ολοκαύτωμα. Δεν γίνονται τέτοιες ανατροπές. Αυτά είναι θεωρητικά πράγματα. Το σύστημα σπάει κομμάτια. Να σπάσουμε τα μεγάλα μεγέθη... Να μπορούμε να ανταμώσουμε πάλι σαν άνθρωποι. και να δούμε τι αξίζει στη ζωή. Η πραγματική ζωή. Ο Έρωτας. Η φιλία. Η ησυχία...."

http://youtu.be/QGCUKSF6ijY