Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου 2013

Η Φωτογραφία και άλλα hobbies



Photo by Ormond Gigli (1960)


Καθώς ατένιζα ένα όμορφο μωβ παλτό σε βιτρίνα της Ερμού και βασανιζόμουν από το πανανθρώπινο εκείνο δίλημμα  να το χτυπήσω ή να βάλω πετρέλαιο, η άκρη του ματιού μου τσάκωσε μια μαύρη σκιά να με πλησιάζει: ένας μεσήλικας κύριος με μυτερές φαβορίτες σαν εκείνες του Νότη και με μια τεράστια δερμάτινη καπαρντίνα  που σερνόταν,  έβγαζε φωτογραφίες με το κινητό  του  τον ανυποψίαστο περιπτερά που βρισκόταν μπροστά από το κατάστημα. Ο Νότης φαινόταν σα να υπέφερε από τη χαρά του αλκοόλ και η κουβέντα που ξεστόμισε με την συρόμενη βραχνή φωνή του με έκανε να θέλω να γελάσω μέχρι να πεθάνω:
- «Φίλε, είμαι ο Κώστας  ο Τάδε  και με αυτό το όνομα θα με βρεις στο face book.Μέχρι το απόγευμα θα σε έχω κρεμάσει στον τοίχο μου. Να δεις που θα πλακώσουν  τα Like! Θα σε κάνω διάσημο».
Αφού συνήρθα, συνέχισα το δρόμο μου όπως και ο Νότης και διαπίστωσα πως Όλοι οι Αθηναίοι  πια κυκλοφορούν  με μια κάμερα στο χέρι. Ψηφιακές pocket, DSLR, iphone, smart phone, ipad. κτλ.  Παντού μια κάμερα καραδοκεί. Όμορφο; Ναι.. Ή μήπως κυοφορούμε τον Big Brother? Μάλλον  ανησυχώ λίγο . Γιατί εκτός από θεματικές με περιπτεράδες και λοιπούς πωλητές λιανικής  και χονδρικής, οι Αθηναίοι , σχετικοί και άσχετοι με το σπορ, κυκλοφορούν και οπλοφορούν και μερικές φορές ο Χάρος  των ανθρώπινων δικαιωμάτων μπορεί να  παρασύρει και πιο ευαίσθητες κοινωνικά ομάδες. Μάλιστα σε επίσημα forums  φωτογραφίας το να απεικονίσεις κάποιον χωρίς την άδειά  του ή το να αποκαλύψεις το πρόσωπο κάποιου αναξιοπαθούντα δεν θεωρείται «κακό», αλλά  επαναστατικό αφού όπως υποστηρίζουν  με αυτόν τον τρόπο αφυπνίζουν συνειδήσεις και δείχνουν την πραγματική διάσταση των κοινωνικών προβλημάτων .
 Εγώ το μόνο που μπορώ να κάνω για την ώρα είναι να παρακαλέσω τον Ύψιστο μπας και ξεφουσκώσει το trend άμεσα για  να μετρήσουμε τις απώλειες οι οποίες  εύχομαι να είναι μικρές. Εν τω μεταξύ εάν δείτε εμένα και τον φίλο μου «κρεμασμένους» σε κάποιον τοίχο  να ανταλλάσσουμε  υγρά  και καυτά φιλιά  σας παρακαλώ να μην μου το πείτε γιατί δεν θα το αντέξω. Ειδικά εάν είμαι αμακιγιάριστη.

Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2013

H Έλενα κι Εκείνο @ amagi radio

Eίπα να το δοκιμάσω. Ναι! Έτσι ξαφνικά!
Κάθε Δευτέρα λοιπόν από τις 4 μέχρι τις 6μ.μ. θα σας κρατάω παρέα από το μικρόφωνο του Amagi Radio.
 O Σταθμός είναι ιντερνετικός και συνδέεστε αυτόματα μόλις μπείτε  σε αυτην τη σελίδα: www.amagiradio.com

H εκπομπή λέγεται: Η  ΕΛΕΝΑ ΚΙ ΕΚΕΙΝΟ:  https://www.facebook.com/groups/390090344416090/
Καλή μουσική μαζί με λίγο μπίρι μπίρι.
Σας περιμένω!



Κυριακή 6 Ιανουαρίου 2013

Απλά να μου φέρνεις έρωτα..





Ξέρεις...
Δεν σε χρειάζομαι για να με κάνεις ευτυχισμένη.
Αυτό το καταφέρνω μόνη μου...
Απλά θέλω... να μου φέρνεις έρωτα.
 

Παρασκευή 4 Ιανουαρίου 2013

Γαζέλες.


Γαζέλες 

(Είναι εκείνες οι λέξεις. Γαζέλες. Έρχονται και φεύγουν απροσκάλεστες, μα ακούς από μακριά τον κρουστό τους ήχο. Χτυπάνε τις οπλές τους στα μηνίγγια σου και σηκώνουν σκόνη πάνω απ`τα μαλλιά σου. Πρέπει τότε να αρχίσεις να τρέχεις μαζί τους, μήπως και προλάβεις το άρωμα και λίγη από τη σκόνη τους στη γλώσσα).


Ζω για να σε αγκαλιάζω. Και για να σου δίνω χαρά και λίγη από τη σάρκα μου. Οι λέξεις μου σου ανήκουν αφού είσαι αυτός που ζέστανε το μέρος εκείνο, το κάτω από τον θώρακα που κατοικεί η ψυχή. Με πλημμύρισες από τις πεταλούδες σου και κουβαλώ τον Έρωτα που αρνήθηκα αλλά με υποχρέωσες να κυοφορήσω.

Και είμαι όλη μια μεγάλη κόκκινη μήτρα.
Ή μήπως μια μεγάλη κόκκινη καρδιά.


Όμως… κατανοώ πια. Εσένα. Εμένα.. Και όλους τους άλλους της ίδιας φατρίας.

Και βρίσκομαι σε εκείνο το μονοπάτι, όπου όλα είναι νέα και όλα έχουν γλυκιά γεύση στον ουρανίσκο μου και η ανάσα σου είναι ένα τουλμπάνι ξενικό από ευαίσθητα νήματα.

Και σε γεύομαι και σε αισθάνομαι και αφήνομαι. Και σου δείχνω τις ατέλειες και το νοσηρό κομμάτι του παιδιού που δε μεγάλωσε μαζί με το παρελθόν και το μέλλον που καίει ανελέητα τις χούφτες μου .

Και είναι μαγικό…. Τόσο που δεν περίμενα να συμβεί ξανά. Όχι τώρα στη σκιά της Λαίλαπας που τα παιδιά των ανθρώπων θάβονται πίσω από οθόνες, ζωντανοί νεκροί της επιθυμίας τους.

Και θα παλέψω μέχρι τέλους. Με την φαντασίωση της επιθυμίας μου. Ή θα συνεχίσω να αφήνομαι στο ψέμα σου ή στην αλήθεια εκείνη που είναι τόσο προφανής και γι αυτό δυσνόητη.

.......
Στον ύπνο μου κάθισα δίπλα στη γερόντισσα και δεν πίστευα σε αυτό που άκουγαν τα αυτιά μου. Έδεσε το μαύρο μαντήλι της και έπλεξε λίγο από τα λευκά μαλλιά της. Τα μάτια της με κοίταξαν με έναν αυστηρό θυμό:

«Ζήσε το κορμί σου και μην περιμένεις τίποτα από τους εραστές. Μόνο να σε αγαπάνε. Και να`ναι η αγάπη τους ειλικρινής. Όχι παντοτινή, ειλικρινής μόνο, για ένα βράδυ, για ένα χρόνο. Μόνο αυτό να απαιτείς. Και μετά συνέχισε να τρέχεις στην όμορφη και φωτεινή ζωή σου ..»


Και έτσι αφέθηκα..
Στην αγάπη .
Και μετά από αυτή, θα είμαι έτοιμη να συνεχίσω να τρέχω…
Ελεύθερη.
Πάντα.

'Ελενα Καραγιάννη
10th November 2012

photography by Hermann Försterling