Αίμα, Σπέρμα και μπαλίτσα να παίζεται.

Είναι Αντίσταση κατά του κατεστημένου να μπινελικώνεις τον Ρουβά, τον Ντάνο, το Survivor ή τον Σαββόπουλο και γενικά όποιον πιστεύεις ότι εκπροσωπεί το σύστημα αυτό; 

Είναι Αντιστασιακός αγώνας να χαίρεσαι με τον θάνατο του Κυριακού; 

Είναι επανάσταση να μπουγελώνεις τον Φίλη; 

 Είναι φασίστες όσοι σου λένε ότι δεν οδηγεί πουθενά η έκφραση βίας σε μεμονωμένα πρόσωπα και πως στα παπάρια του το σύστημα ενα το βρίζεις πατόκορφα από το πρωί μέχρι το βράδυ; 

Είναι μνημονιακοί εκείνοι που σου επισημαίνουν πως την ώρα που γαμοσταυρίζες τη συναυλία του Σκαϊ, στη Βουλή συζητούσαν για την επιπλέον φορολόγησή σου και δεν πήρες χαμπάρι; 

Μπορεί η “πολιτική πρότασή σου” να είναι ξύλο και κρεμάλες στους δρόμους;

 Μπορεί να βελτιώσει η βια τη ζωή τη δική σου και των παιδιών σου;

 Μπορεί ενα καμένο τρόλεϊ ή ένας καμένος κάδος σκουπιδιών (ή και 100 καμένοι κάδοι σκουπιδιών) να καταργήσουν την άδικη φορολόγησή σου; 

Φοβάται το σύστημα άραγε το σύνθημα που γράφεις στον φρεσκοβαμμένο τοίχο με σπρέι; Άραγε το σύστημα ανησυχεί με τα επαναστατικά στάτους που γράφεις στο face book;

 Έχεις καταλάβει αλήθεια πόσες φορές την “πάτησες” τα τελευταία χρόνια υπερασπίζοντας με ακραίο πάθος πρόσωπα, κόμματα, φυλλάδες, περσόνες που σου έταξαν “Επανάσταση”; Έχεις μετρήσει πόσες φορές σε έψησαν να “ρίξετε το σύστημα” αλλά τελικά φορτώθηκες άλλο ενα μνημόνιο αντί αυτού;

Βάζεις άραγε λογικά ερωτήματα στις σκέψεις σου;

Η απάντηση σε όλα αυτά είναι το “Όχι”.

Κάποιοι ξέρουμε από τα μικράτα μας πως τα μπινελίκια , τα ξεσπάσματα και η βια γενικά δεν φέρνουν αλλαγές κοινωνικές. Ποτέ δεν φέρνουν.Μπορεί να έχουν κάποιο νόημα στα πάνελς και στα τηλεοπτικά παράθυρα αλλά μεταρρύθμιση κοινωνικη δεν ειναι.

Η ψευδαίσθηση της Μεγάλης Επανάστασης είναι μια φαντασίωση εφηβική που όσοι είμαστε γύρω στα 40 την έχουμε βιώσει. Και αφού ήπιαμε και καπνίσαμε ότι βρέθηκε στο δρόμο μας και φιλοσοφήσαμε για τα πάντα πάνω στα σκαλιά του Πολυτεχνείου και αφου πετάξαμε ότι πέτρα μπορούσαμε να πετάξουμε στους μπάτσους, επιστρέψαμε ταπεινωμένοι, ενήλικες πια και με ένα αίσθημα εξαπάτησης.

Έτσι ήταν και έτσι θα είναι με τις Μεγάλες και Καθολικές επαναστάσεις. Οι στιγμιαίες επαναστάσεις όπως και ο στιγμιαίος καφές φτιάχνονται γρήγορα και καταναλώνονται το ίδιο γρήγορα.

Τις ζεις και πας παρακάτω αναζητώντας τις πραγματικές λύσεις.

Γιατί η βία ως πρόταση πολιτική δεν αναδύθηκε τα τελευταία χρόνια. Υπήρχε και πριν τη κρίση. Και οι εκπρόσωποί της είναι οι ίδιοι και δεν εμπόδισαν την πτώχευση της χώρας..

Γιατί είναι ο Καπιταλισμός ανόητε, που τόσο μισείς. Ψάχνει να βρει τρόπους για να αποφορτίζεσαι. (Μπαλίτσα να παίζεις). Αγαθά αναλώσιμα να καταναλώνεις. Και η Μεγάλη Επανάσταση είναι ενα από αυτά τα αναλώσιμα που έμαθες να καταναλώνεις αμάσητα. Προϊόν υψηλής αισθητικής με καλό μάρκετινγκ και δυνατό PR που σε κάνει να μην μπορείς να δεις τίποτε πέρα από αυτό. Αν το κέντρο είναι “Η Μεγάλη Επανάσταση” το ΠΩΣ, ΠΟΥ,ΠΟΙΟΣ,ΠΟΤΕ, περνάει στα ψιλά γράμματα. Χωρίς αυτά τα ερωτήματα ακόμα και η βια όμως είναι απολιτικ.

Άρα γιατί συνεχίζεις να υποστηρίζεις μια μέθοδο, την βία και τη ρητορική μίσους ως εργαλεία κοινωνικής και οικονομικής μεταρρύθμισης; Μήπως τελικά η βία είναι μια πολύ καλή δικαιολογία και άλλοθι για να μείνεις άπραγος και απενεργοποιημένος. 

 Όπως ήσουν και στα προηγούμενα χρόνια . Φίλαθλος και απολιτικ. Μπαλίτσα να παίζεις..Τίποτε δεν άλλαξε.

Το παλιό που εκπροσωπεί η βια δεν ήταν αποτελεσματικό τότε. Δεν θα είναι και σήμερα.

Γιατί το καινούριο σε καλεί να βρεις νέους τρόπους.

Νέους τρόπους και εργαλεία αντίδρασης και παρέμβασης.

Πολύ δύσκολο αυτό το καινούριο.

Δεν είναι συνταγούλα έτοιμη. Πρέπει να τη φτιάξεις εσύ.

Γιατί το “Τα κάνω Πουτάνα όλα” είναι βολικό και συμφέρει γιατί τα προβλήματα που θα προκύψουν μετά το “Πουτάνα όλα” έχουν υποσχεθεί πως θα στα λύσουν άλλοι. Το ΠΟΥ, ΠΩΣ, ΠΟΤΕ δεν το έχεις ρωτήσει ακόμα βεβαία. Πάντα έτσι την πατάς . 

Με τους Μεσσίες που τάζουν στιγμιαίες επαναστάσεις.

Είναι η νοοτροπία του Ελληναρά που μας έχει κληροδοτηθεί. Ετσι την πάτησαν και οι γονεις μας τα προηγούμενα χρόνια. Σε αυτήν την περίπτωση η νοοτροπία είναι καμουφλαρισμένη με μαντίλα καρό επανάστασης.

Η νέα εποχή σε καλεί να βγεις από τον θυμωμένο όχλο.

Να δείξεις το πρόσωπό σου.

Να ανασηκώσεις τα μανίκια.

Να μιλήσεις. Να αποστομώσεις με τη λογική.

Με τη δημιουργικότητα. Με το θάρρος.

Να παρεισφρήσεις εκεί που σου λένε “Όχι”. Να τους ξεγελάσεις όταν σου λένε “Αδύνατον”.

Να τους εκθέσεις με έννομους και νομικούς τρόπους όταν χρησιμοποιούν τις πλάτες σου. Να χρησιμοποιήσεις τα μέσα που φοβούνται. Να του υποτιμήσεις βρίσκοντας λύσεις.

Και να ενωθείς και με άλλους τέτοιους παράξενους ανθρώπους. Να κάνεις συμμαχίες με ανθρώπους ενηλικιωμένους κοινωνικά. Έτσι χτίζονται οι υγιείς πολιτικές δυνάμεις.

Το αντάρτικο αν δεν στηθεί στον πυρήνα του συστήματος δεν είναι ανταρτικο. Είναι Θέαμα. Είναι απλά Στάτους. Αντάρτικο με ανακοινώσεις στα free press και στα χρονολογία δεν είναι αντάρτικο. Με εκπομπές σε κανάλια you tube δεν είναι αντάρτικο. Το να πετάς πέτρες από μακριά είναι βολικό. Αλλά δεν είναι αντάρτικο. (Μπαλίτσα να παίζουμε).

Θέλω να σε δω να ρισκάρεις. Με κίνδυνο να σε διαπομπεύσουν. Με κίνδυνο να χάσεις τη δουλειά σου. Δυσκολάκι ε; Δύσκολη η ζωή εκτός Facebook και μακριά από όχλους.

Δυο δρόμοι υπάρχουν να διαλέξουμε αυτή τη στιγμή σε αυτήν την χώρα. Ο ένας είναι αυτός που μόλις περιέγραψα. Και αυτές οι Νέες δημιουργικές δυνάμεις υπάρχουν σε αυτήν την χώρα. Δεν είμαστε λίγοι. Είναι δειλές, φοβισμένες και υποτιμημένες αυτές οι φωνές, αλλά υπάρχουν. Υπάρχουν ανάμεσα σε αυτές τις παλιακές νοοτροπίες, ανάμεσα σε αριστερούς, και δεξιούς κηφήνες . Αυτές οι δυνάμεις συνεχίζουν τη ζωή και χάρις σε αυτές συμβαίνουν θετικά και με ουσία πράγματα. Ζουν, εξελίσσουν αθόρυβα τη χώρα αλλά το σύστημα είναι τόσο στεγανό που μόνο εάν γίνεις σαν τους εκπροσώπους του θα σου δώσει χώρο για να “φανείς”.

Και ο δεύτερος δρόμος είναι αυτός που έχει επιλέξει το σύστημα για εσένα. Εκπροσωπείται από άτομα που πάντα υπήρχαν στα γρανάζια του, αν και προτάσσονται ως Νέο. Ορέγονται την εξουσία. Είναι λιμνάζοντα νερά. Είναι το παλιό και το αρρωστημένο και συνέβαλαν σε αυτό το καταστροφικό που συμβαίνει τώρα. Αυτοί δεν δημιούργησαν κάτι ποτέ για αυτόν τον τόπο. Δεν ξέρουν πως γίνεται να δημιουργείς. Γι αυτό και φωνάζουν μόνο. Γι αυτό και θυμώνουν μόνο. Γι αυτό δεν έχουν να προτείνουν παρά μόνο τη Βια και το θυμό. Γι αυτό και σε προτρέπουν ΜΟΝΟ στη βια. Και ξέρουν πως θα τσιμπήσεις. Πάντα τσιμπάνε στη παλιά δοκιμασμένη συνταγή:

“ Αίμα -Σπέρμα”.

Ξυπνάτε.

Έχουμε λίγο χρόνο ακόμα.

Κάποια στιγμή θα είναι αργά...

Σημ.: Αν διαβάζεις σε αυτές τις γραμμές την προτροπή μου να μην ασκείς κριτική σε πρόσωπα και καταστασεις, τότε είτε είσαι πωρωμένος είτε περιορισμένης αντίληψης.

Σημ.:Την ώρα που έγραφα τις γραμμές αυτές, το μεσημέρι, 15 άτομα με καλυμμένα πρόσωπα, έδειραν και τραυμάτισαν Ελληνοαυστραλό τουρίστα με σιδερένια αντικείμενα (;) , την ώρα που ψώνιζε σουβενίρ από την Ερμού.

Je Suis Συννεφούλα

Έψαξα λοιπόν να βρω σχόλια και αναφορές γιατί αυτό το τόσο γλυκό,τρυφερό και κλασσικό τραγούδι, έπρεπε να μπει στη λίστα με τα απαγορευμένα. Ένα τραγούδι μάλιστα από εκείνη την εποχή όπου οι καλλιτέχνες έφτιαχναν πραγματική μουσική, βγαλμένη από το βίωμά τους και όχι από μουσικά λογισμικά όπως συμβαίνει σήμερα.

Δεν είχα προσέξει ποτέ τους στίχους και η διαπίστωση που έκανα ομολογώ πως με σόκαρε. Όχι οι στίχοι. Ο λόγος που απαγορεύτηκε.

Το τραγούδι επί της ουσίας περιγράφει τα βάσανα ενός νεαρού από μια “Συννεφούλα”.

Η άτακτη κοπέλα τον βασανίζει, παίζει με τον έρωτά του, τον διαψεύδει, η αμφιθυμία της τον προδίδει, τον πληγώνει. Η Συννεφούλα είναι ένα σύννεφο που πετάει από την μία αγάπη στην άλλη. Τίποτε δεν μπορεί να τη συγκρατήσει και να την κρατήσει στη γη κοντά του. Η Συννεφούλα αγαπάει πολλούς. Είναι ατίθαση. Είναι άπιαστη... Στο τέλος ο νεαρός υποκύπτει. Είναι Άνοιξη και νιώθει μοναξιά. Η Άνοιξη δεν μπορεί να είναι Άνοιξη χωρίς την αγάπη της Συννεφούλας. Την θέλει τόσο πολύ που αποφάσισε να την αφήσει ελεύθερη. Να τον αγαπάει όπως εκείνη επιθυμεί.

Για ποιο λόγο η Συννεφούλα αγαπάει και άλλους και γιατί επιστρέφει στο αγόρι και γιατί το αγόρι συνεχίζει να την επιθυμεί παρά την προδοσία, θα μπορούσε να προσφέρει πάρα μα πάρα πολλά ερεθίσματα για συζήτηση μέσα στην τάξη. Η δυσκολία στις διαπροσωπικές σχέσεις είναι ένα σύγχρονο φαινόμενο για το όποιο τα παιδιά έχουν πλήρη συνείδηση ότι συμβαίνει στη κοινωνία μας. Και τα απασχολεί. Από τις πιο μικρές ηλικίες τα απασχολεί. Η προδοσία της παιδικής Αγάπης και του παιδικού Έρωτα είναι κάτι που το ξέρουν και προσπαθούν να το διαχειριστούν. Γιατί να μην μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τη Συννεφούλα και το φίλο της ως ερέθισμα για να συζητήσουμε με έναν τρυφερό τρόπο αυτά τα θέματα μέσα στην τάξη;

Δεν έχει σημασία τελικά ποιος αποφάσισε να εξαιρεθεί το συγκεκριμένο τραγούδι. Η Εκκλησία, το ΙΕΠ ή το Υπουργείο. Είναι προβληματικό από τη βάση του ως στάση έτσι κι αλλιώς. Ο δάσκαλος θα έπρεπε να είναι ελεύθερος να επιλέγει τα εργαλεία που ταιριάζουν στις ανάγκες και στην κουλτούρα της τάξης. Είναι ένα συνεχές αίτημα της εκπαιδευτικής κοινότητας που δεν έχει ικανοποιηθεί ακόμα. Επίσης είναι προβληματικό γιατί προωθεί μια ηθικολογία αναχρονιστική. Η επιλογή της απαγόρευσης αυτού του τραγουδιού δείχνει μια παθογένεια και ένα συντηρητισμό που υπάρχει στην κοινωνία μας και ακόμα μας ταλαιπωρεί. Συννεφούλες και προδομένοι έρωτες υπάρχουν εκεί έξω και οι μαθητές μας τους βιώνουν ή θα τους βιώσουν. Το προξενιό και η απαίτηση για παρθενία, ευτυχώς έχουν καταργηθεί.

Επιπλέον για άλλη μια φορά καταδείχθηκε πως οι Συννεφούλες της χώρας αυτής δεν έχουν καταφέρει να βρουν τη θέση που τους αξίζει. Για τους άντρες ακόμα και για τα αγόρια είναι δεδομένη η ελευθερία να αγαπήσουν όσες θέλουν, γιατί “Έτσι είναι οι άντρες!”. Η ελευθερία της ερωτικής επιλογής και έκφρασης δεν είναι δεδομένη όμως για τη γυναικά. Συνεχίζει , πάρα τα σπουδαία επιτεύγματά της να παραμένει το υπό προστασία του άνδρα ασθενές, επιπόλαιο, επιρρεπές, πλάσμα . Όσες αρνούνται αυτό το στερεότυπο είναι Συννεφούλες. Δεν έχουν ρόλο στα σχολεία μας, στα βιβλία της Αγάπης, δηλαδή των θρησκευτικών, κατά συνέπεια δεν έχουμε χώρο για αυτές ούτε στην κοινωνία. Ενα μιαρό είδος που θέλει να μολύνει τα ηθικά κορίτσια και να πληγώσει τα αγόρια. Δεν υπάρχει ούτε ως ενδεχόμενο διαλόγου το ότι μπορεί να υπάρχουν περισσότερες από μια αποδεκτά ερωτικές συμπεριφορές και επιλογές. Όχι. Σε αντίθεση με τον άντρα που είχε, έχει και θα έχει το ελεύθερο να αγαπάει όσες θέλει, για τη γυναίκα υπάρχει μόνο μια θέση αποδεκτή. Εκείνη της υποταγμένης κάτω από το σώμα ενός άντρα. Ακόμα και αν αυτός την κακοποιήσει, ή εμποδίσει την εξέλιξη της ζωής της. Η Γυναίκα που δεν ανήκει σε Έναν , δεν είναι επιθυμητή. Ή θα ξαναγίνει επιθυμητή εάν αποκηρύξει τα Σύννεφα. Τότε και Οσία θα την κάνουμε. Θα πάρει και φωτοστέφανο ως η Γυναίκα που έφτασε στην Θέωση επειδή έπαυσε την επιθυμία της.

Κι ύστερα από αυτό νομίζω είναι κατανοητό πως δεν απέχουμε και πολύ από τις μπούργκες και τις μαντίλες. Μια νοητή μαντίλα μόλις φορέθηκε στο είδος της γυναίκας που στη ζωή της θα αγαπήσει πολλούς άνδρες.

Δεν ξέρω για εσάς.

Εγώ πάντως θέλω να είμαι μια Συννεφούλα.

Μεγάλη!