Οι περίοδοι της ξηρασίας είναι δυσκολες. Αλλά είναι απαραίτητες. Η ωριμότητα σε βοηθάει να επιβιώνεις. Η ξηρασία στα νεανικά τα χρόνια σε εκείνα δηλαδή τα χρόνια που είσαι εξαρτημένη από το συναίσθημα, ήταν ολέθρια. Τώρα έμαθες να περιμένεις. Και περιμένεις και επικρατεί μέσα σου η βεβαιότητα πως αυτό θα κάνει τον κύκλο του και θα σε φέρει σε έναν καινούριο τόπο. Δεν συγκρούεσαι με το πάτωμα πια. Απλά στέκεσαι. Ίσως και να κλείνεις λίγο τα μάτια και να σφίγγεις τις γροθιές ή να δαγκώνεις τα χείλη για να περάσει ο πόνος.Αλλά επιβιώνεις. Όχι δεν επιβιώνεις. Στέκεσαι. Αλώβητη.
Στα χρόνια εδώ που εφτασες ευχαριστείς τον Θεό σου που σε έμαθε να στέκεσαι και να βιώνεις τον πόνο. Ολόκληρον τον έζησες και δεν τον έκρυψες ούτε τον κουκούλωσες. Και το μελανό τρένο της θλίψης όταν έρχεται κατά πάνω σου για να σε κατασπαράξει, εσύ έχεις μάθει να αρπάζεσαι από τα πλευρά του και να αφήνεσαι στο μανιακό του τρέξιμο. Έχει πάψει να σε τρομάζει και κατά βάθος ξέρεις ότι είναι κάτι που πια απολαμβάνεις κάπως. Απολαμβάνεις και επαίρεσαι. Ξέρεις πολλούς που νίκησαν την κατάθλιψη αγκάλιαζοντάς την;
Ετσι είναι η ωριμότητα. Δεν είναι μόνο ρυτίδες και παραπανίσια κιλά που δεν μπορείς να ξεφορτωθείς. Είναι οι νίκες οι μικρές και οι μεγαλύτερες οι πιο εσωτερικές που σε χουν σμιλεύσει.
Και σε ετοίμασαν για τα επόμενα που ήδη βλέπεις να έρχονται, στην επόμενη στροφή, από την πλάτη του τέρατος που λέγεται Θλίψη.
Emmet Gowin - Photographs 1976
