Παιδική βία: δεν έτυχε. Πέτυχε.

O Δημήτρης ήταν ένας μαθητής μου της Δ` Δημοτικού. Είναι από τις περιπτώσεις εκείνες που σε έκαναν να σηκώνεις τα χέρια ψηλά. Αυτό το παιδί μας είχε φέρει όλους σε αδιέξοδο. Ότι παιδαγωγική προσέγγιση και οποια επικοινωνιακή τεχνική γνωρίζαμε στο σχολείο, την είχαμε δοκιμάσει. Στα τέσσερα χρόνια που φοιτούσε, μια πληθώρα από ειδικούς μπαινοβγαιναν στο σχολείο και στη ζωή του Δημήτρη για να τον βοηθήσουν και μαζί με αυτόν κι εμάς. 

Ο Δημήτρης προσωπικά με είχε ματαιώσει πραγματικά γιατί συνήθως τα “παραβατικά” παιδιά στα μαθήματα της Τέχνης βρίσκουν τη θέση τους στην ομάδα. Όχι ο Δημήτρης. Η ρουτίνα της σχολικής ζωής με αυτό το παιδί ήταν ένας Γολγοθάς για τον  δάσκαλο που δεν έκανε ποτέ μάθημα, αντίθετα  κυνηγούσε  τον Δημήτρη για να μην κάνει καμια παλαβομάρα, όπως τότε που ειχε ανέβει στο κάγκελο στην κουπαστή στον 2ο όροφο και προσπαθούσε να κάνει ισορροπία. Αλλες φορές η απρόβλεπτη και αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά του Δημήτρη είχε ως αποτέλεσμα να σπασει τα δάχτυλα στο χέρι ενός συμμαθητή του αφού του τα συνεθλιψε ανάμεσα σε δυο θρανία. Όλοι αυτοι οι  ειδικοί Ψ, είχαν αποφανθεί πως το παιδί πάσχει από "Διαταραχές ελέγχου παρορμήσεων και συμπεριφοράς" . Και μέχρι εκεί ήταν ο ρόλος τους.
Εκτός από αυτό το “σχολικό τρελόχαρτο” που καθήλωνε τη ζωή του,  ο Δημήτρης είχε και δύο γονείς που ήταν σε άρνηση των θεμάτων του. Ο μπαμπάς απών γενικά, με μια παθητική αλλά χειριστική μαμα να προσπαθει να ρίξει συνεχώς το φταίξιμο σε άλλους. Αν και η μαμα ειχε κακοποιηθεί σωματικά περισσότερες απο μια φορες απο τον Δημήτρη και μια φορά την είχε σπρώξει στις ρόδες ενός αυτοκινήτου ενω περπατούσαν στον δρόμο, οταν οι δάσκαλοι εισηγήθηκαν μεταφορά του σε ειδικό εκπαιδευτικό περιβάλλον, εκείνη αντέδρασε με απειλές και φυσικά δεν συναίνεσε ποτέ. Το “κατηγορώ” της ήταν ότι έφταιγαν εκείνοι  που δεν ηξεραν παιδαγωγικά  και δεν είχαν καταφέρει να βρουν τα “κουμπιά” του Δημήτρη. Τα κουμπιά του φαίνεται πως και άλλοι δεν είχαν καταφέρει να τα βρουν για αυτο και ο Δημήτρης δεν ήταν ποτέ προσκαλεσμένος στα παιδικα πάρτι των συμμαθητών του. Αν κάποιος δάσκαλος ύψωνε λίγο περισσότερο τη φωνή του στον Δημήτρη, αν και η υψωμένη φωνή φαίνεται πως είχε κάποιο αποτέλεσμα, η μαμα του Δημήτρη θα ερχόταν έξαλλη με την μικρή ποντικίσια φωνή της, για να κατηγορήσει τον δάσκαλο για “κακοποίηση”. Έπεσαν και κάτι τηλεφωνήματα από τα ψηλά γραφεία και από τότε, κανένας δάσκαλος  δεν τα έβαλε ξανα με τον Δημητράκη .

Αυτη δεν είναι η μοναδική αρνητική διάσταση της ιστορίας όμως. Ο Δημήτρης απολάμβανε την παντοδυναμία του και ήξερε πως με τις συμπεριφορές αυτές  μπορούσε να χειριστεί μεγάλους ανθρωπους, τον Διευθυντή και ένα ολόκληρο σχολείο. Αυτό το είχαν καταλάβει και κάποιοι συμμαθητές του που είχαν μαζευτεί τριγυρω του, οι οποίοι  αν και δεν είχαν “τρελοχαρτο”, ανέπτυσσαν και εκείνοι τις ίδιες συμπεριφορές. Ο Δημήτρης και οι φίλοι του λοιπόν είχαν την παντοδυναμία να μιλήσουν όπως θέλουν και να κάνουν ότι θέλουν στο σχολείο. Και στους συμμαθητές τους.

Δεν ξέρω τι θα γίνει ο Δημήτρης μόλις μεγαλώσει. Αν και οι ειδικοί λενε πως μπορουν να “μαντέψουν” την εξέλιξή του που θα είναι μια ζωή παραβατική, αυτοκαταστροφική .

Αν φτάσει μέχρι το Γυμνάσιο ο Δημήτρης μάλλον θα είναι απο εκείνα τα παιδια που κακοποιούν λεκτικά, και όχι μονο, τον μετανάστη ή τον Λοατ συμμαθητή τους. Και κάποια στιγμή μπορεί το γεμάτο βία μάτι και στόμα του Δημήτρη να πέσει πάνω σε ένα άλλο παιδί που και αυτό με τη σειρά του θα έχει τα δικά του θέματα. Ίσως σε αυτό το παιδί κάποιοι άλλοι Ψ να του δώσουν το δικό του “σχολικό τρελόχαρτο” που θα γράφει πάνω “αυτοκτονικός ιδεασμός”. Και αυτό το παιδί επειδη δεν θα ξέρει άλλον τρόπο να αποβάλει όλη αυτην  την βία του Δημήτρη που εισέπραξε , θα την εκφράσει με έναν αλλον πιο βίαιο ακόμα τρόπο: Καταστρέφοντας τον εαυτό του . Η απόλυτη πράξη βίας.

Με τετοια  παιδιά και από τις δύο κατηγορίες, είναι γεμάτα τα σχολεία μας. Ιδιαίτερα σε αυτά τα χρόνια τα δύσκολα της οικονομικής και ψυχικής ανέχειας,  τα παιδια ξεκινουν την παιδική ηλικία με ένα βάρος δυσβάσταχτο. Που δεν ειναι δικό τους. Είναι των γονιών τους και μια κοινωνίας ολάκερης που δεν κατέχει μήτε μέλλον μήτε ταυτότητα.

Μέσα σε όλο αυτο το δύσκολο σκηνικό που εξελίσσεται σχεδόν σε όλα τα ελληνικά, δημόσια και ιδιωτικά σχολεία, συμβαινουν παράλληλα τα εξής δυο παράδοξα:

Σε κάθε είδηση που αφορά αυτό που ονομάζουν bullying, η κοινωνία σύσσωμη θα αγανακτήσει για το φαινόμενο και θα στησει  κρεμάλες και ψοφα στα social media για τους δασκάλους των παιδιών που έμειναν "άπραγοι". Και ενω θα αγανακτεί για τη βια που εκφράζεται από τα παιδια, την επόμενη μέρα θα αναρτήσει στον τοίχο της, αναρτήσεις με όλους εκείνους τους επαναστατικούς νταήδες τιμωρούς και θα ψοφήσει ιντερνετικά όσους δεν έχουν τις δικές της πολιτικές, ηθικές, διατροφολογικές κ.α. απόψεις . Και θα απορεί και θα ρίχνει στάχτη πένθους στα μαλλιά για το που στο καλό άραγε εμφανίστηκε όλη αυτή η βια σε μικρά παιδάκια;;;

Από την άλλη ένα αλλο παραδοξο συμβαινει για να δειξει με παταγο  πόσο υποκριτές είμαστε. Τα τελευταία χρόνια έχουν αναδυθεί εκατοντάδες εταιρείες ψυχικής υγείας , προγράμματα, έρευνες, project κ.α με σκοπό την πάταξη του bullying. Πολλά χιλιόμετρα μηδενικά σε ευρώ και επιδοτήσεις έχουν κατασπαταληθεί για βιωματικά παιχνιδια σε ειδικες προσεγγίσεις ειδικών, εμψυχωτών, γιατρων, παραγιατρών, ερευνητών και λοιπών, οι οποίοι εχουν παρεισφρήσει στο σχολείο για να δειξουν τον τρόπο "σωτηρίας" στους δασκάλους. Προφανώς και δεν είναι αποτελεσματικός ο τρόπος τους. Γιατί; Γιατί δε γίνεται με ψυχοφάρμακα μα μήτε με βιωματικές χειροτεχνίες να θεραπεύσεις τη βία. 
Μόνο ένα είναι το φάρμακο.Τα όρια. Το λέμε και το ουρλιάζουμε κάποιοι δάσκαλοι και κουνούν απαξιωτικά το κεφάλι αυτοι απο τις εταιρείες που σε θεωρούν "αυταρχικό" επειδη θα χρησιμοποιήσεις το καρεκλάκι της σκέψης στην τάξη σου.  "Μα φυσικά!" θα σου πει η προοδευτική μανούλα , ότι , ναι...θελει όρια το παιδι, για να μεγαλώσει σωστά, αλλά την ίδια στιγμή θα κάνει λαικ στις μανούλες του Facebook που αναρτούν πρόσωπα και ονόματα  δασκάλων και τους απειλούν με μηνύσεις, που τόλμησαν και έβαλαν για 5 λεπτά στην καρέκλα της σκέψης τον Δημητρακη επειδή συνέθλιψε τα δάχτυλα του συμμαθητή του.Χωρίς ποτέ να αναρωτηθεί κανείς  γιατι ο Δημητράκης συνθλίβει στα 9 του, δάχτυλα ανθρώπων.

Και θα συνεχίσει να το κάνει. Σε κάθε ηλικία, με κάθε προκάλυψη και πρόφαση και τρόπο.

Γιατι αυτή η υποκριτική κοινωνία του έχει επιτρέψει να το κάνει.

Θα το κάνει γιατι μπορει.