Η ιστορία της γυναίκας σκελετού.

...Χτυπώντας την καρδιά του άντρα σαν τύμπανο, στα χέρια της , άρχισε να τραγουδά: ‘Σάρκα, σάρκα, σάρκα! Σάρκα, σάρκα, σάρκα!’ Κι όσο τραγουδούσε, τόσο γέμιζε το σώμα της με σάρκα. 

Τραγούδησε για ν’ αποκτήσει μακρυά μαλλιά και καλά μάτια και όμορφα παχουλά χέρια. Τραγούδησε για το χώρισμα ανάμεσα στα πόδια της, για στήθη μεγάλα – να του χαρίζουν ζεστασιά κάθε που τ’ αγγίζει. Τραγούδησε για όλα 

όσα χρειάζεται να έχει μια γυναίκα για να είναι γυναίκα.

Κι έχοντας ολοκληρώσει το πρώτο της τραγούδι, τραγούδησε ξανά και τα ρούχα του άντρα γλίστρησαν μακρυά του κι εκείνη χώθηκε στο κρεβάτι δίπλα του, δέρμα με δέρμα. Επέστρεψε την καρδιά του στο σώμα του κι έτσι τους βρήκε η αυγή, τον ένα τυλιγμένο γύρω από τον άλλο και μπλεγμένα τα σώματά τους αλλά αυτή τη φορά με τρόπο διαφορετικό... με έναν τρόπο όμορφο, που θα διαρκούσε όσο και η αγάπη...

“Women who Run with the Wolves” (Dr Clarissa Pinkola Estes)

Η ιστορία της γυναίκας σκελετού.
Μύθοι και ιστορίες του άγριου αρχέτυπου της γυναίκας.

Ο Έρωτας.

 (Iβίσκος Από τον κήπο του Παράσχου στο Βαρσαμόνερο,)



Ο Έρωτας . 

Εκείνη τη στιγμή της ένωσης όπου οι νευρώσεις παραμερίζονται και ο άντρας με τη γυναίκα και η γυναίκα με τον άντρα, συμφιλιώνονται.
 Το μαγικό βήμα ενός ανθρώπου προς έναν άλλον. Το επώδυνο ""σκίσιμο'' του ενός, για να κάνει χώρο για τον άλλον, όπως το περιγράφει ο Bataille. 
Ίσως να είμαι επηρεασμένη από το ""1984"". Το διάβασα ξανά, μετά από τόσα χρόνια, από τα εφηβικά. 
Νομίζω πως αυτήν την ικανότητα του Έρωτα, μας την έχουν ακρωτηριάσει, εδώ και καιρό, και χωρίς να το αντιληφθούμε.
 Ο Έρωτας έχει απομείνει για τους τρελούς, τους παιδικούς και τους ανεύθυνους ποιητές.
 Ή για τους "επαναστάτες".

Re Culture Πάτρα

H σύγχρονη τέχνη ως μέσο αντίληψης της ευρωπαϊκής ταυτότητας.
(Στην Αγορά Αργύρη, Αγ. Ανδρέου 12, Πάτρα)

H έκθεση εγκαινιάζεται σήμερα και θα διαρκέσει μέχρι  τις 25 Νοεμβρίου.

Συμμετέχω στο Re Culture,  με την σύνθεση φωτογραφιών : ΤΟΤΕΜ.

Τι είναι το ΤΟΤΕΜ;

Είναι μέσα στα πλαίσια των θεμάτων που διαπραγματεύομαι τα τελευταία χρόνια: τη θέση της γυναίκας στο κοινωνικό-πολιτισμικό περιβάλλον, σε σχέση με τον άντρα, τις επιθυμίες της, τους ρόλους που προβάλλονται στη ζωή της, τις εσωτερικές συγκρούσεις,  με την φιγούρα του Πατέρα, της Μητέρας,  κ.α.  Διαθέτω το σώμα  μου, μέσα σε ένα σκηνικό με έντονα φετιχιστικά στοιχεία για να τονίσω τη σύγκρουση, την ένταση των συναισθημάτων και των επιθυμιών, δίπλα σε έναν άντρα, ο οποίος, γίνεται πότε το αντικείμενο, πότε το παιδί, πότε ένα σχήμα-μια ασύμμετρη φόρμα.  Από αυτό το παιχνίδι ρόλων-συγκρούσεων, προκύπτει  ένα φωτογραφικό υλικό, το οποίο μπερδεύεται με υλικό από το γενεαλογικό μου δέντρο, από οικογενειακές στιγμές, με άγνωστους πρόγονους, με  παιδικές φωτογραφίες κ.α.

Η μία εικόνα αποτυπώνεται πάνω στην άλλη. Το παρόν πάνω στο μέλλον.

Οι αρχέγονες επιθυμίες και προβολές κακοποιούν το παρόν.

Αυτή η  σύγχυση  γεννάει νέες εικόνες. Εικόνες τεράτων.

Ένα τοτέμ δεσποτικό. Ο προστάτης, ο γενάρχης της φατρίας.

Αυτό αποφάσισε την ύπαρξή μου.

Η σκιά του με κακοποιεί.

Ελένη Καραγιάννη

ΤΟ ΒΕ.. (εικαστικό αφιέρωμα στον W. Shakspeare

Στον Ιανό, μέχρι τις 13 Νοεμβρίου 2012.

Συμμετέχω με το τρίπτυχο κολλάζ: TO ROMEO BE JULIET

Αντιστέκομαι.

10 Οκτωβρίου 2012

(Εάν δεν πιστεύεις στη δύναμη της θλίψης που μπορεί να αφυπνίσει, σε παρακαλώ να  μην διαβάσεις το παρακάτω κείμενο).

19:35μμ

Προσπαθώ. Ο φόβος  στέκεται μετέωρος  πάνω από το κεφάλι μου. Αντιστέκομαι. Αντιστέκομαι ξανά. (Αντιστέκομαι;)  Προσπαθώ να καταλάβω, ποιος είναι ο μεγαλύτερος εχθρός μου αυτόν τον καιρό. Η απραξία, η ανέχεια, ή η μοναξιά;  Ο εαυτός μου; Ο εαυτός μου ή οι άλλοι;

Μένω στο σκοτάδι και περιμένω κάποιος  να μου πει εκείνες τις τρυφερές  ιστορίες όπου ο ήρωας και ο αδικημένος πάντα δικαιώνονται. Κάποιος να με χαϊδέψει στα μαλλιά και να με καθησυχάσει: “Όλα θα πάνε καλά”. Αλλά δεν έρχεται κανείς.

Και βυθίζομαι σε αυτήν την απραξία. Αυτή είναι η πιο τρομακτική και τερατώδης.  Η ανέχεια δεν με τρομάζει. Την έχω ξαναδεί.  Και επιβίωσα. Ο άνθρωπος δεν θέλει πολλά για να είναι ευτυχισμένος. Τα λίγα είναι αρκετά για να του δώσουν την ελπίδα να συνεχίσει  να παλεύει για περισσότερα και καλύτερα. Αυτό είναι το χαρακτηριστικό της γενιάς μου. Τα παιδιά των παιδιών της Μεταπολίτευσης είχαν λίγα ως παρακαταθήκη και κληρονομιά τους ήταν μόνο η προτροπή να κάνουν άλλα, καλύτερα και περισσότερα. Μεγαλώσαμε με 2-3 παιχνίδια, με  ένα καλό φόρεμα για τις γιορτές και τρώγαμε κρέας μόνο μια φορά την εβδομάδα.  Αλλά κοίτα μας… Γίναμε τα σπουδαγμένα παιδιά εκείνων των  αμόρφωτων γονιών που έζησαν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους δουλεύοντας χειρονακτικά. Ο αγώνας συνεχίστηκε και για εμάς, αλλά εμείς τουλάχιστον είχαμε τις προοπτικές και τις πιθανότητες με το μέρος μας. Οι περισσότεροι τα καταφέραμε. Καταφέραμε δηλαδή να έχουμε μια ζωή που θα χωράμε σε αυτήν.

Τελευταία  όμως όλα  κινούνται  τόσο αργά, βαριά και δυσκίνητα. Η αμφιθυμία κυριαρχεί. Σα να ζούμε τις τελευταίες μέρες της Πομπηίας και μια ατμόσφαιρα τοξική και μολυσματική βγαλμένη από διήγημα του Καμύ. Σήμερα στάθηκα για αρκετή ώρα στο κέντρο του εργαστηρίου μου... Σα να περίμενα να συμβεί κάτι χωρίς τη δική μου συμμετοχή, κοίταγα για ώρα τους τοίχους με τα παλιά μου έργα.  Μετά άπλωσα  λίγο χρώμα σε ένα ξύλο...λίγη κόλλα σε ένα χαρτί.... μια μαύρη γραμμή. Και κουράστηκα. Αισθάνθηκα τους  ώμους μου  να γέρνουν. Όλα έγιναν τόσο κοπιαστικά και μάταια. Κουράστηκα. Το μόνο που ήθελα να κάνω είναι να ξαπλώσω και να κοιμηθώ μήπως και πάψω να σκέφτομαι. Γιατί όσο σκέφτομαι καταθλίβομαι. Και όσο σκέφτομαι θυμώνω. Γιατί δεν βγάζει νόημα. Γιατί σε εμάς; Γιατί τώρα; Ερωτήματα που ταλανίζουν εκείνους που πενθούν το χαμό ενός αγαπημένου.  Και είναι πια τόσο  δύσκολο.... Να γεμίζω τη μέρα μου με κίνητρα για να μπορώ να στέκομαι στα πόδια μου. Να γεμίζω τη ζωή μου με κίνητρα για εμένα, για τους μαθητές μου, για την Τέχνη...

Αυτό το βάρος της απραξίας ενισχύεται από αυτήν τη διαβολεμένη μοναξιά. Αυτή η μοναξιά είναι μοναδική. Είναι διαφορετική. Ένα είδος μοναξιάς που δεν  έχω ξανασυναντήσει. Αυτή με τρομάζει περισσότερο από την ανέχεια και την απραξία. 

Όλοι εκείνοι. Εμείς. Άνθρωποι νέοι, εγκλωβισμένοι στα όνειρα που δεν πραγματοποιήθηκαν, ή στα όνειρα που τελικά στερήθηκαν ενώ τα είχαν για λίγο στα πραγματικά τους χέρια. Αυτά τα όνειρα ήταν (είναι) τα Πάντα. Είχαμε όλοι επενδύσει σε αυτά. Αλλά ΠΟΥ είναι ο Άνθρωπος μέσα σε αυτό; Που είμαι εγώ πραγματικά και που είναι οι άλλοι; Ο Εαυτός και οι άλλοι όμοιοί μου; Είμαστε μόνοι  πια, με αναμνήσεις από όνειρα και κάποια κατασκευασμένα κίνητρα. Με ψευδαισθήσεις επαναστάσεων,  με ουτοπίες  αλλαγών και ψυχαναγκαστικής αναγέννησης,  με  virtual  σκοπούς για το όμορφο και την ποίηση, για την τέχνη και τον ανθρωπισμό.. Με την ψευδαίσθηση ότι είμαστε με άλλους... Ότι ανήκουμε κάπου....ότι είμαστε ..μαζί. (Αντιστέκομαι ;) Λουφαγμένες ψυχές. Πληγωμένες, αδειασμένες. Ματαιωμένες. Σε αδιέξοδο. Μόνοι.

Και είναι πιο επώδυνο επειδή τώρα πια, όλοι βλέπουμε πως αυτό το κενό υπήρχε από παλιά. Πριν ξεκινήσει η Λαίλαπα. Καταναλώναμε ανθρώπους. Ψάχναμε κίνητρα και αφορμές ή  χειροπιαστούς λόγους  για να  είμαστε με άλλους. Οι φίλοι και οι εραστές είχαν γίνει το τεκμήριο  και το μέσο να καλύπτονται οι  ναρκισσιστικές ανάγκες μας.  Γιατί στην πραγματικότητα δεν είχαμε μάθει να είμαστε με άλλους. Τα όνειρά μας ήταν μια εγωιστική υπόθεση. Εμείς. Για εμάς. Εγώ.

Η τελευταία γενιά των ελλήνων, κείτεται μόνη με κακοποιημένα φτερά. Ανίκανη να ζητήσει βοήθεια. Ανίκανη να συσχετιστεί . Ανίκανη να παραδεχτεί πως ¨έχασε. Ανίκανη να ζητήσει βοήθεια στην μοναξιά της. Ανίκανη να σταθεί δίπλα σε άλλους και ανίκανη να συμπράξει. Λαβωμένη και μοναχική. Ένα γερασμένο παράλυτο  βρέφος. 

Όχι. Δεν πιστεύω πως θα είμαστε εμείς αυτοί που θα φέρουμε την αλλαγή. Οι επαναστάσεις προϋποθέτουν  να υπάρχει η ικανότητα του να συμπράττω, συντρώγω, συνοδοιπορώ, συνυπάρχω, συνδιαλέγομαι.  Αυτή η γενιά δεν έχει τον σπόρο αυτό της επανάστασης  στα σωθικά της. Βγήκε στους δρόμους για λίγο, αλλά βγήκε για τον εαυτό της. Γι αυτό θύμωνε με όσους δεν βγήκαν και αγανακτούσε με όσους δεν αγανάκτησαν μαζί της. Βγήκε για να έχει άλλο ένα ακόμα κίνητρο. Δεν βγήκε για να φέρει αλλαγή.

 Όχι. Δεν πιστεύω σε αυτήν τη γενιά. Τουλάχιστον όχι μέχρι να μάθει να σκέφτεται πέρα από όνειρα, πέρα από κίνητρα και πέρα από τις δικές της ανάγκες.

Ίσως πάλι, αυτός ο  αργός μας θάνατος, να μην είναι θάνατος αλλά η θυσία που θα ποτίσει και θα προετοιμάσει τους επόμενους που θα αναστήσουν πραγματικά αυτήν την χώρα.

Με εκτίμηση, με πολλή αγάπη, με πολλή θλίψη και θυμό,

Έλενα Καραγιάννη

Οι απαντήσεις μου στον κ. Προυστ.

Η Έλενα Καραγιάννη απαντά στο ερωτηματολόγιο του Προυστ.

Η Έλενα Καραγιάννη απαντά στο Ερωτηματολόγιο του Προυστ...

Δευτέρα, 17 Σεπτεμβρίου 2012

Share this history on :

digg

(Επιμέλεια: Αντώνης-Μάριος Παπαγιώτης)

Εισήχθη στην ΑΣΚΤ το 1992, με υποτροφία και αποφοίτησε το 1997 με Άριστα. Σπόυδασε ζωγραφική, μικτές τεχνικές και χαρακτική κοντά στους καθηγητές: Π. Τέτση, Ρ. Παπασπύρου, Θ. Εξαρχόπουλο, κ.α..

Το 2008 ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές της σπουδές στη Σχολή Ανθρωπιστικών Σπουδών/Σπουδές στην Εκπαίδευση του Ε.Α.Π., με τις εξής κατευθύνσεις: Η εξέλιξη του παιδιού στο κοινωνικό περιβάλλον, Εκπαιδευτική έρευνα στην Πράξη, Πολιτισμικές και κοινωνικές ανισότητες, Εκπαίδευση ενηλίκων, με καθηγητές όπως τις: Χριστίνα Νόβα-Καλτσούνη, Α. Φραγκιουδάκη, κ.α.. Στα πλαίσια της διπλωματικής της εργασίας, εκπόνησε ποσοτική-ποιοτική έρευνα σε 130 νηπιαγωγεία της Ελλάδας με τίτλο: “Η συμβολή της εικαστικής αγωγής στην ολόπλευρη ανάπτυξη του νηπίου-Τα εικαστικά στο ελληνικό νηπιαγωγείο" (Ε.Α.Π, 2008, Πάτρα).
Έχει εκθέσει σε εικαστικά projects όπως:

• 2011/AGAINST ALL ODDS/Μουσείο Μπενάκη, 
• 2010/Εν γραφή/Ελληνοαμερικάνικη Ένωση, 
• 2009/ECO ART/Ίδρυμα Ευγενίδου, 
• 2005,2006/Γυναίκες στην Τέχνη/Πανεπιστήμιο Κρήτης κ.α. 

Το 2010 επιμελήθηκε το CHILDHOOD ART PROJECT/ 24καλλιτέχνες μιλάνε για την παιδική τους ηλικία/ ΊΔΡΥΜΑ ΜΗΤΕΡΑ-ΠΟΔΑ Αθηναίων/ Ιλίου/ Δημοπρασίες Βέργος/ Π. Κ. Μελίνα Μερκούρη. 
Διδάσκει ως εκπαιδευτικός εικαστικής αγωγής στη Β/θμια και Α/θμια εκπαίδευση από το 1998, σε σχολεία της περιφέρειας και στην Αττική. Στο παιδαγωγικό της πρόγραμμα επιδιώκει μια βιωματική προσέγγιση της Τέχνης και ελευθερία έκφρασης για τους μαθητές, εμπνεόμενη από το παιδαγωγικό μοντέλο των καλλιτεχνικών σχολείων τουReggio Emilia (J.Dewey, Vygotsky, κ.α.). Από το 2005, συντονίζει ομάδες μαθητών στο "Στηρίζομαι στα πόδια μου", πρόγραμμα πρωτογενούς πρόληψης/ ΟΚΑΝΑ. Πιστεύει πως το σχολείο είναι ένας ζωντανός οργανισμός ο οποίος προάγει με άμεσο τρόπο τον πολιτισμό και τη δημοκρατία. 

["Η χώρα μου είναι..." (σχολικό project): http://www.youtube.com/watch?v=aHkW2m8psFU]
Εκτός από τα εικαστικά και τα παιδαγωγικά, ασχολείται και με τη μουσική, συμπληρώνοντας με αυτόν τον τρόπο την προσωπική της "ψυχοθεραπεία". Από το 1998-2005, σπούδασε κλασική μονωδία και φωνητική με δασκάλα την κ. Λ. Γιγάντε.
Έχει αρκετές συμμετοχές σε μουσικά σχήματα και projects και γράφειστίχους και μουσική. Αυτή τη στιγμή, συμμετέχει ως τραγουδίστρια και είναι ιδρυτικό μέλος στο jazz vintage μουσικό σχήμα, 4some Syndrome με τουςΠερικλή Μπισκίνη (πιάνο), Κωνσταντίνο Στάμου (ακουστικό μπάσο) καιΝίκο Μαρτζιώκα (κρουστά). 

Η απόλυτη ευτυχία για σένα είναι; 
Να έχω δίπλα μου ανθρώπους που μπορούν να εκτιμήσουν αυτό που είμαι και να με αφήνουν ελεύθερη σε αυτό.
Τι σε κάνει να σηκώνεσαι το πρωί; 
Η προσδοκία πως θα έχω τόσα πολλά να κάνω, να φτιάξω, να δω, να πω, να ζωγραφίσω, να τραγουδήσω, να δοκιμάσω, να ερωτευτώ, να γευτώ, να αγγίξω. 

Η τελευταία φορά που ξέσπασες σε γέλια; 
Αύγουστος. Ρέθυμνο. Με μια φίλη, επιστρέφοντας από την παραλία της Τριόπετρας, βρεθήκαμε στην κορυφή ενός βουνού πάνω από την περιοχή της Αγ. Παρασκευής. Φύσαγε απελπιστικά, ήταν σούρουπο και από εκεί επάνω η θέα ήταν εξωπραγματική. Πετάξαμε τα παπούτσια, αρχίσαμε να χορεύουμε έναν πρωτόγονο χορό και να ουρλιάζουμε σαν μανιακές. Το άφθονο οξυγόνο μάλλον κάτι μας έκανε γιατί αρχίσαμε να γελάμε σα να είχαμε φτιαχτεί ( -Ω...είναι ωραία η ζωή!!!!).

Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σου είναι; 
Μου αρέσει να είμαι με ανθρώπους.
Το βασικό ελάττωμά σου; 
Δυσκολεύομαι να κλείσω πόρτες όταν πρέπει. Εξασκούμαι όμως.
Σε ποια λάθη δείχνεις τη μεγαλύτερη επιείκεια; 
Σε όλα εκείνα που μπορεί να κάνει ο μέσος άνθρωπος. Κατανοώ την ανθρώπινη φύση. Την κουβαλάω στις πλάτες μου. "Ριπίδια που χτυπούν τον αέρα" (T.S. Eliot).
Η τελευταία φορά που έκλαψες; 
Όταν ένας 8χρονος μαθητής μου την ώρα που μάζευα τα πράγματά μου από την έδρα, με αγκάλιασε σφιχτά και μου είπε: “Είσαι η ηλιαχτίδα μου!”. 

Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεσαι περισσότερο; 
Ειλικρινά δεν έχω σκεφτεί ποτέ κάτι τέτοιο.
Ποιοι είναι οι ήρωές σου σήμερα; 
Η αδελφή μου. Δουλεύει, φροντίζει το σπίτι, τον άντρα της, τον εαυτό της και έχει φτιάξει δύο ιδανικούς, ταλαντούχους, μικρούς ανθρώπους. Δεν ξέρω πως τα καταφέρνει όλα αυτά.
Ποια είναι η ταινία που σε σημάδεψε; 
Αν με σημάδεψε δεν το ξέρω, αλλά ο Πιανίστας του Polanski είναι το Νο1 στο top 10 μου.
Το αγαπημένο σου ταξίδι; 
Όλα τα ταξίδια της ζωής μου είναι σημαντικά. Ωστόσο μεροληπτώ υπέρ της πατρίδας μου της Κρήτης. Αν και πηγαίνω κάθε χρόνο, αυτό είναι το ταξίδι που δεν χορταίνω ποτέ. Όταν αισθανθείς πως έχεις κατακτήσει τα τοπία της (πράγμα δύσκολο), τότε είναι η ώρα για να βρεθείς δίπλα στους ανθρώπους της. Όχι σε αυτούς που κατοικούν στις πόλεις, αλλά σε εκείνους του σκληροτράχηλους των βουνών και της ενδοχώρας. Θα σε ξαφνιάσει η ομορφιά τους και θα σου υπενθυμίσουν όλα αυτά που εμείς οι αστικοποιημένοι έχουμε χάσει.
Οι αγαπημένοι σου συγγραφείς; 
Αυτόν τον καιρό κάτι μου κάνει η Yoko Ogawa. Μάλλον κάτι εσωτερικό έχει αγγίξει.

Pet Project
Picture: Dimitris Poupalos
(with Christos Saxonis)

Ποια αρετή προτιμάς σε έναν άντρα; 
Τη σταθερότητα στις πράξεις και στα λόγια.
…Και σε μια γυναίκα; 
Να μην φοβάται τη φύση της.
Ο αγαπημένος σου συνθέτης; 
Τελευταία έχω μανία με τον Mulatu Astatke τον πατέρα της Ethio jazz. Η μουσική του έχει μια πνευματική διάσταση, “μιλάει” δηλ. στον εσωτερικό άνθρωπο, στοιχείο που θα έπρεπε να συναντάται πιο συχνά στη σύγχρονη μουσική.
Το τραγούδι που σφυρίζεις κάνοντας ντους; 
Σήμερα τραγούδησα το "A Sunday smile" των Beirut. Είναι το αγαπημένο μου τον τελευταίο καιρό και πάντα με κάνει να κλείνω τα μάτια και να χαμογελώ όταν το ακούω.
Το βιβλίο που σε σημάδεψε; 
 "Ο Βραχόκηπος", του Ν. Καζαντζάκη. Χωρίς σχόλιο.
Ο αγαπημένος σου ζωγράφος; 
Ο Πικάσο. Ιδιοφυΐα! Ο Απόλυτος. Τρανή προσωπικότητα, μέγιστος εικαστικός.
Το αγαπημένο σου χρώμα; 
ΟΛΑ!Ίσως λίγο περισσότερο το κόκκινο.
Ποια θεωρείς ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σου; 
Στον δικό μου μικρόκοσμο έχω καταγράψει μια σειρά από μικρές και μεγάλες επιτυχίες. Με κάνει να αισθάνομαι σημαντική το γεγονός ότι υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να με ακούν να τους τραγουδάω ή που συγκινούνται με τηνεικαστική μου δουλειά. Η καλλιτεχνική μου δραστηριότητα όμως ολοκληρώνεται μέσα από τη διδασκαλία. Και αυτό είναι κάτι που με γεμίζει υπερηφάνεια, ίσως περισσότερο από τα υπόλοιπα που κάνω, καθώς έτσι πιστεύω πως εκπληρώνω με πιο άμεσο και έντονο τρόπο τον παρεμβατικό ρόλο του καλλιτέχνη στην κοινωνία, εκείνου δηλ. που με την ιδιαίτερη φύση του και το έργο, μυεί στην τέχνη και σε έναν πιο ελεύθερο τρόπο σκέψης, παιδιά που ίσως ποτέ ξανά να μην έχουν παρόμοια εμπειρία στη ζωή τους.

Το αγαπημένο σου ποτό; 
Amaretto με φρέσκο λεμόνι.
Για ποιο πράγμα μετανιώνεις περισσότερο; 
Για πολλά. Αλλά τελικά τα λάθη είμαστε εμείς. Έπρεπε να γίνουν για να καταλήξουμε εδώ, πιο ολοκληρωμένοι.
Τι απεχθάνεσαι περισσότερο απ’ όλα;. 
Τους παρασιτικούς νάρκισσους.
Ποια είναι η αγαπημένη σου ασχολία; 
Στο τέλος της ημέρας, κλείνω τα μάτια, γέρνω το κεφάλι πίσω στον καναπέ και ακούω μουσική.
Ο μεγαλύτερος φόβος σου; 
Η πιθανότητα να εγκλωβιστώ πίσω από ένα γραφείο για να βγάλω τα προς το ζην. Θα με σκότωνε κάτι τέτοιο.
Σε ποια περίπτωση επιλέγεις να πεις ψέματα; 
Αποφεύγω να λέω ψέμματα γιατί εχω διαπιστώσει πως εάν μπορείς να την “υποστηρίξεις”, η αλήθεια πάντα σε ξελασπώνει.
Ποιο είναι το μότο σου; 
Vissi D`arte Vissi D`amore, δηλ. "έζησα για την τέχνη, έζησα για τον έρωτα" (Tosca's Aria from Puccini's Tosca).
Πώς θα επιθυμούσες να πεθάνεις; 
Γριά, σοφή, γεμάτη ρυτίδες, πλήρης, ευτυχισμένη, χορτασμένη, ήσυχη, πως έχω αγγίξει τις ζωές άλλων ανθρώπων.
Εάν συνέβαινε να συναντήσεις το Θεό, τι θα ήθελες να σου πει; 
“Σε ξέρω”.
Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεσαι αυτόν τον καιρό; 
Πολύ συχνά στους ψαλμούς του ο Δαυϊδ μίλαγε στην καρδιά του και την προέτρεπε να βγεί από τη θλίψη. Βρίσκομαι στην πνευματική, ψυχική μάλλον κατάσταση όπου έχω κατανοήσει πως “λειτουργεί” η κατάθλιψη. Δεν ανησυχώ όταν εισβάλει με μια λάθος σκέψη ή την φέρνουν οι καταστάσεις. Είναι σαν μια ίωση. Θα με ταλαιπωρήσει για λίγες μέρες, αλλά θα αποκτήσω αντισώματα. Είναι απλά η Κατάθλιψη και θα περάσει. Τη χρειάζομαι για να πάω παρακάτω και να είμαι ευτυχισμένη.

My Room/ SLOW DOWN ROOMS/ AGAINST ALL ODDS
Μουσείο Μπενάκη