Όμορφος!

       Έχω τελευταία στο μυαλό μου κάποιους "ιδιαίτερους" ανθρώπους που πέρασαν, ή βρίσκονται γερά βιδωμένοι στη ζωή και στη καρδιά μου. Είναι άνθρωποι που άλλος ξεπέρασε δυνατούς και μη αναστρέψιμους εθισμούς...κάποιος άλλος που ξεπέρασε βαριάς μορφής κατάθλιψη...κάποια ελευθερώθηκε από μια κακοποιητική σχέση....κάποιος που έγινε σπουδαίος ενώ ήταν ταπεινής καταγωγής.... Και χαμογελώ. Για το πόσο όμορφος είναι ο Άνθρωπος. Όμορφος. Δυνατά όμορφος! Αστείρευτος. Υπέροχος. Και όπως λέει και ο αγαπημένος μου: Η πέτρα και το σίδερο θα σπάσουν. Ο άνθρωπος ποτέ (Ν. Καζαντζάκης).

Και θέλω να μου το θυμίζετε σας παρακαλώ όταν το ξεχνώ. Υπόσχομαι να κάνω το ίδιο..
Οκ?

Shoot me!

Χθες το βράδυ , όχι πολύ αργά, πάρκαρα το αυτοκίνητό μου στου Ψυρρή και πέρασα  μέσα από το σταθμό στο Μοναστηράκι, για να βγω  απέναντι στην  πλευρά της  Αθηνάς. Εκεί στον πλακόστρωτο διάδρομο με τον ψυχρό φωτισμό φθορίου, συνάντησα και τη γνωστή εικόνα: Μισό-ναρκωμένοι άνθρωποι , σαν ασθενείς σε έναν υπαίθριο θάλαμο εντατικής θεραπείας. Δυο άντρες ..μια γυναίκα  ήταν τυλιγμένοι με κούτες και πανιά. Αλλά δεν έχει σημασία να κάνω την περιγραφή. Την εικόνα την ξέρετε πολύ καλά όλοι εσείς που ακόμα δεν υποφέρετε από φόβο και νοσταλγείτε και συνευρίσκεστε που και που  με  εκείνη την παρικμασμένη αγαπητικιά σας, την  Αθήνα.

Αυτήν την φορά όμως, πάνω από τα κεφάλια των ανθρώπων αυτών ήταν  δυο άλλα. Δυο ξανθά κεφάλια νεαρών κοριτσιών, καμιά 20ρια χρονών -μάλλον  Φοιτήτριες αν έκρινα σωστά από το παρουσιαστικό και το μουντζουρωμένο σακίδιο στην πλάτη τους. Κράταγαν και οι δύο από μια φωτογραφική μηχανή, επαγγελματική, με εκείνον  τον  τεράστιο μαύρο φακό  και έκαναν με το σώμα τους τις γνωστές κινήσεις κλισέ  των φωτογράφων που ελίσσονται, μαζεύονται, κουλουριάζονται, τεντώνονται  για να πετυχουν το σωστό φωτισμό και τους σωστούς άξονες. Σίγουρα ήταν φοιτήτριες και η εικόνα τους μου θύμισε εμένα… στα χρόνια των σπουδών μου να περιπλανιέμαι για ώρες, πότε με ένα σκετς μπλοκ και ένα Β5, πότε με μια παλιά Kodak με καρούλι και να ψάχνω τα παράξενα εκείνα.. ξέρεις..κανένα λουλούδι φυτρωμένο μέσα  σε πέτρες, καμιά ανθρωπόμορφη μουντζούρα στους τοίχους και στα σύννεφα. Ξέρεις… αυτά τα απλά και τα ασήμαντα. Τότε δεν μας πέρναγε καν  από το μυαλό να φωτογραφίζουμε άγνωστους ανθρώπους.

Αναπόφευκτα  η εικόνα αυτών των δύο δραστήριων σωμάτων μου θύμισε αρπαχτικά πάνω σε ένα μισοτελειωμένο κουφάρι..Δυο νεαρά λιοντάρια..Να τραβάνε τις σάρκες… από τη μια ..σάρκες  από την άλλη. Άγρια. Αδίστακτα.  Ναι!.. Σάρκα. Ναι. Σάρκα. Τροφή.

Όσοι με ξέρουν, γνωρίζουν πολύ καλά  πως δεν θα μπορούσα  να μείνω σιωπηλή σε μια τέτοια εικόνα. Η δυνατή φωνή του θυμού μου τις έκανε να παγώσουν. Και είδα στο πρόσωπό τους εκείνη τη  λάμψη: εκείνο το δικό μου: "Δείξτε σεβασμό στους ανθρώπους "  που ακούστηκε, σα να μην το είχαν ποτέ, ξανά, σκεφτεί.

Τις άφησα παγωμένες και συνέχισα το δρόμο μου…Πίσω μου είχαν σταματήσει και άλλοι φοιτητές. Είχαν ακούσει τη φωνή μου. Και έμειναν για να υποστηρίξουν το : “Δείξτε σεβασμό στους ανθρώπους”.

(Τι μας συμβαίνει;)

Λίγες μέρες πριν, ένας φίλος καλλιτέχνης με πήρε τηλέφωνο. Ήθελε να μου δείξει κάτι φωτογραφίες που είχε τραβήξει μετά από μια περιήγησή του στους δρόμους της Αθήνας.. Ήταν ενθουσιασμένος για το φως που είχε πετυχει. Τους ιριδισμούς στην ατμόσφαιρα. Τη  γυαλάδα στις βιτρίνες και στα παγκάκια.

Με το τηλέφωνο στο αυτί μου και εκείνον να μου περιγράφει τις χρυσές τομές του, άνοιξα το ταχυδρομείο  και αυτό που εμφανίστηκε μπροστά μου με πλήγωσε. .Ένας ρακένδυτος άνθρωπος, με βαριά αποστήματα στα βρώμικα και πρησμένα του πόδια, κείτονταν πάνω στο πλακόστρωτο  τυλιγμένος με ένα άθλιο sleeping bag. Το πρόσωπό του ήταν κέρινο. Ένα συνθετικό αποτύπωμα ανθρώπινης ζωής.

Στο αυτί μου, η φωνή του καλλιτέχνη συνέχιζε σαν έντομο να με ενοχλεί. Η χρυσή τομή του οριζόντιου κορμιού τεμνόταν από το κάθετο μιας σιδεριάς και ένα δέντρο και μια πέτρα και  ένας κάδος απορριμμάτων  και ένα σώμα  και μια ζαρντινιέρα  και ένας άνθρωπος και ένα κουτί… και… όλα τα αντικείμενα ολοκλήρωναν παταγωδώς  την παρωδία του δημιουργικού του οίστρου.

(Η καρδιά μου πενθεί.
Ή καλύτερα shoot me).

Τι μας συμβαίνει;

Έλληνες,

Τι μας συμβαίνει;

Frida

Αν μια γυναίκα κoιμηθεί μόνη, ντροπιάζει όλους τους άντρες.
(N.Καζαντζάκης)

The Mexican painter and 20th century icon Frida Kahlo and Russian poet Vladimir Mayakovsky. 
Photo by Robert Toren

Η δασκάλα.

Εαν είσαι δασκάλα και κόρη ενός από τα BIG BOYS και σε τσακώσουν να παραβιάζεις έναν από τους ιερούς όρκους του επαγγέλματός σου,( τουλάχιστον δυο φορές), μπορείς να παραιτηθείς και μετά να σε επαναπροσλάβουν στο γραφείο του μπαμπά για να 

μην χάσεις το συνταξιοδοτικό σου δικαίωμα.
Αν είσαι μια συνηθισμένη δασκάλα σε ένα χωριό της Λευκάδας και βάλεις μια αλβανική σημαία δίπλα σε μια ελληνική, σε ξηλώνουν, σε διασύρουν και σε σέρνουν σε ΕΔΕ και σε συμβούλια μέχρι να ολοκληρώσουν τα πολιτικά τους παιχνίδια πάνω στο κεφάλι σου. Το μέλλον σου άγνωστο.
(Τι δεν καταλαβαίνεις;)

Η Ζεστή Μαμά.

Μοναστηράκι Κυριακή
(Φωτογραφία από Έλενα Καραγιάννη)
Μια όμορφη κοπέλα, καλλιτέχνης και αυτή, με ευχαρίστησε ζεστά για αυτό το μικρό κειμενάκι που διαβάσατε προχθές, από εκείνη την απογευματινή μου περιήγηση στο κέντρο. Και μια καινούρια φιλία , με αναφορές σε πολλά επίπεδα, μόλις γεννήθηκε. Αυτό το συναπάντημα ήταν σημαντικό και για έναν ακόμα λόγο: δεν υπάρχει μεγαλύτερη καταξίωση για έναν καλλιτέχνη, να αισθανθεί ο ΕΝΑΣ το κείμενό του, το σχέδιό του, ή το τραγούδι του. ΕΝΑΣ. Αυτός ο Ένας αρκεί για να σε κάνει να συνεχίσεις να εκτίθεσαι να μοιράζεσαι και να αγγίζεις. Η ζωή εκείνου του Ένα, που συντονίζεται με την δική σου ζωή. Απόλυτα. Για μια έστω στιγμή. Συναρπαστικό δεν είναι;

…«Εκεί «έξω», μου είπε έχει πόνο. Πολύ πόνο και κόπο για την ψύχη». Μεγαλύτερα κακά από αυτήν την ανέχεια που ζούμε εδω. Εκεί «έξω», αισθάνεσαι την αντίθεση του ποιος είσαι πραγματικά. Ο Έλληνας εκεί έξω, είναι σαν ένα παιδί απλό, χαρούμενο, που αποχωρίζεται από την πολύχρωμη και ζεστή μαμά για να εγκατασταθεί σε ένα τυπικό ίδρυμα που θα φροντίζει τις ανάγκες διαβίωσής του για το υπόλοιπο της ζωής του. Δεν χωραει ρατσιστικό στην κουβέντα αυτή . Άλλες προτεραιότητες, άλλος πολιτισμός . Είμαστε διαφορετικοί. Ένα διαφορετικό είδος ομορφιάς και πάστας που για κανένα μισθό και σιγουριά οικονομική δεν αξίζει να ευνουχίσεις και να πετάξεις από την ψυχή σου.
Εκείνη λοιπόν έκατσε λίγο και επέστρεψε τρέχοντας στη Ζεστή Μαμά και στην Ανασφάλειά της.
Την ευχαριστώ.
Το ίδιο πιστεύω και η Μαμά.

Ο θυμωμένος παππούς.

Ο Χρόνης Μίσσιος είναι ένας άνθρωπος που έμαθε ανάγνωση και γραφή στα 43 του. Ο γιος τον καπνοκαλλιεργητών, είναι από εκείνους τους λίγους που κατάφεραν να περιγράψουν το Μεγαλείο της ανθρώπινης φύσης, στη γενιά του αλλά και στην επόμενη. Α

ναπόφευκτα, τα δικά του κείμενα δημιουργούν την ανάγκη για σύγκριση: πόσο κενά, χωρίς ΚΑΥΛΑ, γεμάτα επιδειξιομανία και λεξολαγνεία είναι πολλά από τα σημερινά κατασκευάσματα/ αναγνώσματα που προσπαθούν να περιγράψουν αυτή την επίθεση κατά της ελευθερίας, που ζούμε; Αλίμονό μας.... Ξεμείναμε από Προφήτες..

Ναι είχα ξεχάσει την φωνή εκείνου του θυμωμένου Παππού. Ο θάνατός του μου θύμισε όλα εκείνα τα σοφά του λόγια που είχα ξεχασμένα. Μήπως ο θάνατος των προφητών δεν πυροδοτούσε πάντα τον σπόρο, τον μικρό και τον ασήμαντο; Από το πρωί που το 

έμαθα, δεν σταματώ να τον διαβάζω και να τον ακούω. Και έχει ζεσταθεί η ψυχή μου. Τα λόγια του μπορεί με μιά φευγαλέα ανάγνωση να ακούγονται πικρά και απαισιόδοξα, αλλά όχι. Δείχνει με πολύ ξεκάθαρο τρόπο, τον τρόπο που μπορεί (ναι διάβολε, μπορεί) και να τα καταφέρουμε.


...
"Γιατί δεν γράφω πια; Προσπαθώ να γράφω, αλλά ξέρεις ποιο είναι το μεγάλο δίλημμα που εχω; Δεν ξέρω που να πάω τους ήρωές μου.. Που να τους πάω ρε; Ψάχνω όλον τον πλανήτη να βρω μια τρυφερότητα, μια αγάπη, να βρω κάτι. Να βρω αξίες, ανθρώπινες. Κάτι τέλος πάντων... Που να τους πάω; Δεν έχω που να τους πάω..

...Το σύστημα δεν ανατρέπεται. Αν ανατραπεί θα σημαίνει πυρηνικό ολοκαύτωμα. Δεν γίνονται τέτοιες ανατροπές. Αυτά είναι θεωρητικά πράγματα. Το σύστημα σπάει κομμάτια. Να σπάσουμε τα μεγάλα μεγέθη... Να μπορούμε να ανταμώσουμε πάλι σαν άνθρωποι. και να δούμε τι αξίζει στη ζωή. Η πραγματική ζωή. Ο Έρωτας. Η φιλία. Η ησυχία...."

http://youtu.be/QGCUKSF6ijY

4some live @ Dunkel bar

Αυτήν την Κυριακή κατά τις 9, θα φιλοξενηθούμε στη σκηνή του αγαπημένου μας DUNKEL bar. Μην το χάσει κανείς.

Είσοδος ελεύθερη.

Η συμμετοχή μου στο ΕΚΠΛΗΞΗ 4.

Η συμμετοχή μου στο ΕΚΠΛΗΞΗ 4.

Aπόγευμα στην Αθηνα

Γι αυτό σου λέω. Σταμάτα να γκρινιάζεις.

Πάντα ήμασταν το χωνευτήρι των λαών. Το σταυροδρόμι της πορφύρας,  του μεταξιού, του πάπυρου, του κέδρου,  των θεών και του Έρωτα που έχεις ξεχάσει να πιστεύεις.

 Πάντα ήμασταν  το  σταθερό «Ανάμεσα» των ανθρώπων,  στο πελαγίσιο χάσιμό τους και ο σταθμός ανεφοδιασμού στα ταξίδια τους  από τον έναν κόσμο στον άλλο. Εκείνο το ιερό «Ανάμεσα»  που πάντα ξαπόσταιναν  και δροσίζονταν οι ‘Άλλοι» , κάτω από τις ελιές και τα αλμυρίκια μας και μέσα στο στήθος των εύρωστων γυναικών.

Γι αυτό και είμαστε όμορφοι. Και ζωντανοί. Και μας αρέσει ακόμα  να ξαπλώνουμε αφημένοι στον ήλιο  πάνω σε μια αγκαλιά, και να είμαστε με άλλους ανθρώπους, και να  πίνουμε, να χορεύουμε  και να μπαίνουμε ο ένας μέσα στο σώμα του άλλου αχόρταγα.

Τα ξέχασες όλα αυτά;

Ξέχασες μήπως πως είμαστε από τους λίγους λαούς που ακόμα αγκαλιαζόμαστε στο πένθος μας ή στη χαρά; Που δεν είναι ντροπή για τους άντρες να φιλιούνται από εκτίμηση και οι γυναίκες  να αγκαλιάζουν έναν ξένο άντρα, όπως θα αγκάλιαζαν το παιδί τους για παρηγοριά;  Ξέχασες τη  γιαγιά και τον παππού  πως έκαναν πράξη το Θεό,  γι` αυτό και έτρωγαν  με τους φτωχούς, κοίμιζαν τους ξένους και έλουζαν με έλαιο  και κρασί τις πληγές τους; Πως μπόρεσες να ξεχάσεις όλες αυτές τις μακρινές ιστορίες;

Μη φοβάσαι όμως.   Γιατί έτσι ήταν πάντα η Ελλάδα. Το πεπρωμένο της σφραγίστηκε  για πάντα από τη μουσική, τα καρυκεύματα  και τα χρώματα των ανθρώπων που πέρασαν και την αγάπησαν. 

Αφέσου στην Ομορφιά ….

Ή γίνε  ένας ξένος σε αυτό τον ευλογημένο τόπο.

Το ultramarine πάπλωμα

9-11-12

     Κάτω από το σκουρόχρωμο πάπλωμα, άγγιζα με το πρόσωπο το χνούδι που έχεις στους μηρούς. Μύριζα τον ιδρώτα και μούδιαζα από τις αρχέγονες φερομόνες σου. 

Και εκεί έμεινα, αν και σε ήθελα ξανά.

Έπρεπε να γράψεις.

      Και εγώ χωρίς να μπορώ να κάνω αλλιώς, κρύφτηκα κάτω από το  ζεστό ύφασμα και σε έκανα να νομίζεις πως είχα κοιμηθεί.

     Που και που, με χάιδευες και κάθε μου αντίσταση χανόταν σταδιακά στους ήχους από το πληκτρολόγιο που είχες αγκαλιά,στους κραδασμούς των δαχτύλων σου και στις ανάσες ικανοποίησης που έκανες όταν (μάλλον)τελείωνες τις παραγράφους.

    Μέσα στο εμβρυακό σκοτάδι μου γινόμουν ένα κομμάτι αυτής της μουσικής και η ανάσα μου κρατούσε μια αδύναμη πέμπτη στα κρεσέντο των άλαλων  λέξεών σου. Χωρίς το έλεός σου είχα καταλήξει να είμαι ένα μικρό παθητικό ημιτόνιο  μέσα στα πολλά αρπίσματα .

  Όλη αυτή η ένταση της δημιουργίας(σου)με έκανε κάπως ευτυχισμένη και ήταν κάπως σα να είμαστε μαζί. Ναι σα να είμαστε μαζί. 

Αναπόφευκτα νανουρίστηκα. 

Πάντα

Πάντα.
Να είσαι μια ζεστή και υγρή μήτρα.
Να γίνεσαι μια κόκκινη διαμπερής καρδιά.
Να μην ξεχνάς να δίνεσαι και να ανθίζεις.
Μου το υπόσχεσαι;

Ε.Κ.



Welcome home. Photography by Tara Garner

live @ YARD

ΕΚΠΛΗΞΗ....

Αύριο ξεκινάει το 4ο ΕΚΠΛΗΞΗ.

300 εικαστικοί προσφέρουν ένα έργο τους για τους άστεγους της Αθήνας.

Συμμετέχω και εγώ με ένα  έργο  ΕΚΠΛΗΞΗ!...

Μια μικροσκοπική απόφαση.

Eίναι μια μικροσκοπική απόφαση που πρέπει να πάρεις.
Έχει να κάνει με όλα εκείνα τα ανθρώπινα που έχουν ξεχαστεί.
Να πάρεις εκείνη τη μικροσκοπική απόφαση να μην ξανα-χάσεις ούτε ένα από τα ποτήρια κόκκινου κρασιού που δεν ήπιες με τους αγαπημένους σου αλλά ανέβαλες για αύριο...
Να μην χάσεις ούτε ένα από τα γαλάζια ξημερώματα και τους πρώτους ήχους της πόλης, αλλά να τα ζήσεις πάνω στο πέτρινο κράσπεδο του Λυκαβηττού, τουρτουρίζοντας και γελώντας....
Να πάρεις την απόφαση να μην ξανα-χάσεις ούτε ένα ηλιόλουστο κυριακάτικο περίπατο στην Πλάκα όσο κουρασμένος και εαν αισθάνεσαι.
Και να στριμωχτείς δίπλα του, γουργουρίζοντας και εκείνος να διαβάζει την εφημερίδα και εσυ το ένθετο.
Ή να σε κλέψουν η Μαρία και η Κατερίνα και να βρεθείτε στο Γιασεμί με διπλό ελληνικό και λουκούμι για να μιλήσετε για τους άντρες και για τις κρέμες νυχτός. 
Και να μην απαρνηθείς ποτέ ξανά το στέρνο του ..και τον ιδρώτα του..και το νανούρισμα της ανάσας του, επειδή πρέπει να ξυπνήσεις πρωί...

Αυτές και άλλες, είναι εκείνες οι μικροσκοπικές αποφάσεις που πρέπει να πάρεις, αλλά στην εποχή της χολέρας είναι γιγαντιαία και τρομακτικά βήματα.
Αυτές όμως είναι που θα μας φέρουν πιο κοντά τον έναν στον άλλον.
 Και αυτό θα είναι ένα μικροσκοπικό αλλά ουσιαστικό βήμα προς την Ελευθερία μας..