Shoot me!

Χθες το βράδυ , όχι πολύ αργά, πάρκαρα το αυτοκίνητό μου στου Ψυρρή και πέρασα  μέσα από το σταθμό στο Μοναστηράκι, για να βγω  απέναντι στην  πλευρά της  Αθηνάς. Εκεί στον πλακόστρωτο διάδρομο με τον ψυχρό φωτισμό φθορίου, συνάντησα και τη γνωστή εικόνα: Μισό-ναρκωμένοι άνθρωποι , σαν ασθενείς σε έναν υπαίθριο θάλαμο εντατικής θεραπείας. Δυο άντρες ..μια γυναίκα  ήταν τυλιγμένοι με κούτες και πανιά. Αλλά δεν έχει σημασία να κάνω την περιγραφή. Την εικόνα την ξέρετε πολύ καλά όλοι εσείς που ακόμα δεν υποφέρετε από φόβο και νοσταλγείτε και συνευρίσκεστε που και που  με  εκείνη την παρικμασμένη αγαπητικιά σας, την  Αθήνα.

Αυτήν την φορά όμως, πάνω από τα κεφάλια των ανθρώπων αυτών ήταν  δυο άλλα. Δυο ξανθά κεφάλια νεαρών κοριτσιών, καμιά 20ρια χρονών -μάλλον  Φοιτήτριες αν έκρινα σωστά από το παρουσιαστικό και το μουντζουρωμένο σακίδιο στην πλάτη τους. Κράταγαν και οι δύο από μια φωτογραφική μηχανή, επαγγελματική, με εκείνον  τον  τεράστιο μαύρο φακό  και έκαναν με το σώμα τους τις γνωστές κινήσεις κλισέ  των φωτογράφων που ελίσσονται, μαζεύονται, κουλουριάζονται, τεντώνονται  για να πετυχουν το σωστό φωτισμό και τους σωστούς άξονες. Σίγουρα ήταν φοιτήτριες και η εικόνα τους μου θύμισε εμένα… στα χρόνια των σπουδών μου να περιπλανιέμαι για ώρες, πότε με ένα σκετς μπλοκ και ένα Β5, πότε με μια παλιά Kodak με καρούλι και να ψάχνω τα παράξενα εκείνα.. ξέρεις..κανένα λουλούδι φυτρωμένο μέσα  σε πέτρες, καμιά ανθρωπόμορφη μουντζούρα στους τοίχους και στα σύννεφα. Ξέρεις… αυτά τα απλά και τα ασήμαντα. Τότε δεν μας πέρναγε καν  από το μυαλό να φωτογραφίζουμε άγνωστους ανθρώπους.

Αναπόφευκτα  η εικόνα αυτών των δύο δραστήριων σωμάτων μου θύμισε αρπαχτικά πάνω σε ένα μισοτελειωμένο κουφάρι..Δυο νεαρά λιοντάρια..Να τραβάνε τις σάρκες… από τη μια ..σάρκες  από την άλλη. Άγρια. Αδίστακτα.  Ναι!.. Σάρκα. Ναι. Σάρκα. Τροφή.

Όσοι με ξέρουν, γνωρίζουν πολύ καλά  πως δεν θα μπορούσα  να μείνω σιωπηλή σε μια τέτοια εικόνα. Η δυνατή φωνή του θυμού μου τις έκανε να παγώσουν. Και είδα στο πρόσωπό τους εκείνη τη  λάμψη: εκείνο το δικό μου: "Δείξτε σεβασμό στους ανθρώπους "  που ακούστηκε, σα να μην το είχαν ποτέ, ξανά, σκεφτεί.

Τις άφησα παγωμένες και συνέχισα το δρόμο μου…Πίσω μου είχαν σταματήσει και άλλοι φοιτητές. Είχαν ακούσει τη φωνή μου. Και έμειναν για να υποστηρίξουν το : “Δείξτε σεβασμό στους ανθρώπους”.

(Τι μας συμβαίνει;)

Λίγες μέρες πριν, ένας φίλος καλλιτέχνης με πήρε τηλέφωνο. Ήθελε να μου δείξει κάτι φωτογραφίες που είχε τραβήξει μετά από μια περιήγησή του στους δρόμους της Αθήνας.. Ήταν ενθουσιασμένος για το φως που είχε πετυχει. Τους ιριδισμούς στην ατμόσφαιρα. Τη  γυαλάδα στις βιτρίνες και στα παγκάκια.

Με το τηλέφωνο στο αυτί μου και εκείνον να μου περιγράφει τις χρυσές τομές του, άνοιξα το ταχυδρομείο  και αυτό που εμφανίστηκε μπροστά μου με πλήγωσε. .Ένας ρακένδυτος άνθρωπος, με βαριά αποστήματα στα βρώμικα και πρησμένα του πόδια, κείτονταν πάνω στο πλακόστρωτο  τυλιγμένος με ένα άθλιο sleeping bag. Το πρόσωπό του ήταν κέρινο. Ένα συνθετικό αποτύπωμα ανθρώπινης ζωής.

Στο αυτί μου, η φωνή του καλλιτέχνη συνέχιζε σαν έντομο να με ενοχλεί. Η χρυσή τομή του οριζόντιου κορμιού τεμνόταν από το κάθετο μιας σιδεριάς και ένα δέντρο και μια πέτρα και  ένας κάδος απορριμμάτων  και ένα σώμα  και μια ζαρντινιέρα  και ένας άνθρωπος και ένα κουτί… και… όλα τα αντικείμενα ολοκλήρωναν παταγωδώς  την παρωδία του δημιουργικού του οίστρου.

(Η καρδιά μου πενθεί.
Ή καλύτερα shoot me).

Τι μας συμβαίνει;

Έλληνες,

Τι μας συμβαίνει;