Σάββατο, 1/12/2012, Σύνταγμα
Ίσως θα ήταν καλύτερα στην επόμενη βόλτα μου να έρθετε μαζί
μου. Χρειάζομαι κάποιον να με συγκρατεί ή να μου κρατάει το χέρι. Γιατί παράξενα πράγματα συμβαίνουν όποτε
κατεβαίνω στο Κέντρο και δεν μπορώ να δώσω λογική εξήγηση. Σήμερα πάλι, από την
πρώτη κιόλας στιγμή που πάτησα τα πόδια μου στην πλατεία, γέμισα «πεταλούδες», ενώ τα χείλη μου δεν σταμάτησαν ούτε λεπτό να τρέμουν. Ίσως να φταίνε οι ορμόνες
μου(σκέφτηκα) ή να περνάω κάποιο από εκείνα τα «πνευματικά ανοίγματα» που συμβαίνουν μόνο 2-3 φορές σε ολόκληρη τη ζωή σου ..
Έτσι…
Σήμερα, Αισθάνθηκα. Αισθάνθηκα εκείνη την ενέργεια. Νομίζω πως ο καλύτερος
τρόπος για ν` αφουγκραστείς την ψυχή των Ελλήνων, είναι να έρθεις στην Πλατεία και να σταθείς στο
κέντρο. Να πάρεις ανάσες και να ατενίσεις στην Ερμού. Αν έχεις αισθητήρια, θα την
«Δεις». Είναι εκεί.
Και σήμερα ήταν εκεί. Άλλες φορές εκεί ήταν και η Θλίψη της
, το Μούδιασμά της, η Ντροπή και η Κραυγή της. Αλλά πώς να ονομάσω το σημερινό;
Χαρά; Χορό; Ζωή; Ναι το πείσμα της για τη ζωή. Μια γιορτή χωρίς
αφορμή και λόγο… Ίσως η μόνη αφορμή να ήταν το ότι βγήκε αυτός ο Τεράστιος ήλιος
μετά την καταιγίδα. Ίσως επειδή είναι η 1η του μήνα που φέρνει τα Χριστούγεννα.
Περπατούσα όλο το μεσημέρι ήσυχη, σέρνοντας και τις πεταλούδες μαζί μου.. Οι χορευτές με τα αφρικάνικα κρουστά τους ήταν
εκεί… Ο ρυθμός τους εναλλασσόταν ανάμεσα σε πολεμικά εμβατήρια και διονυσιακούς
παροξυσμούς. Γονάτισα κάτω για να μην ενοχλώ τους φωτογράφους ενώ έτρεμα από
χαρά. Ένα σκύλος το είδε και ήρθε και μου
έγλυψε το χέρι . Μετά ξάπλωσε στην σκιά μου και μια πιτσιρίκα
ήρθε τρέχοντας και του τράβηξε τα αυτιά.
Εκείνος ατάραχος «χαμογέλασε» και η μαμά τρόμαξε και προσπάθησε να την απομακρύνει. Τελικά χαμογέλασε και αυτή και κάθισε
μαζί μας, ενώ μια υπερήλικας με ρώτησε
αν ξέρω που μπορεί να πάει να ακούσει αφρικάνικη μουσική. Της είπα, αφού έτυχε
να γνωρίζω και εκείνη τότε με ευχαρίστησε κοιτώντας με ζεστά μέσα στα μάτια. Την κοίταξα και εγώ και στ` αλήθεια αισθάνθηκα πως την Αγαπώ! (Τι μου συμβαίνει;).
Καθώς συνέχιζαν οι πεταλούδες και το τρέμουλο στα χείλη μου,
κατηφόρισα τον δρόμο. Πότε γέλαγα..πότε έκλαιγα…
προσπάθησα να το κρύψω αλλά σίγουρα θα φαινόμουν κάπως παράξενη. Και όλες οι μουσικές ήταν εκεί κατά μήκος
του δρόμου και συνέχιζαν να μου δίνουν χαρά… Και έβλεπες στα πρόσωπα των
μουσικών μια «άλλη φλόγα»… Ένα πάθος σα να έπαιζαν στη σκάλα του Μιλάνου . Και σε κοίταζαν
κατευθείαν στα μάτια. Και όλοι ήταν χαρούμενοι
λες και τους είχαν ποτίσει κάποιο μαγικό φίλτρο του έρωτα…
ΟΙ πεταλούδες έγιναν βαριές πάνω μου και κρύφτηκα πίσω από
τον παππού με τα σουσαμένια κουλούρια για να επεξεργαστώ αυτό που νιώθω. Γιατί δεν
υπήρχε λογική αφού λείπουν πολλά από τη
ζωή μου . Αλλά δεν είχε σημασία. Απλά αισθάνθηκα την Αγάπη. Και αισθάνθηκα χαρούμενη. Και τυχερή . Και θεραπευμένη. Και ευλογημένη
από όλους εκείνους τους ανθρώπους που δεν παραιτούνται .
Και που δεν παραιτείται ούτε ο ήλιος και μας μοιράζει όλες αυτές
τις ζωηρές πεταλούδες στα σωθικά μας….
Και αγαπώ… Αγαπώ… Αγαπώ! Ακόμα και εσένα! (που με βασανίζεις).
Σε αγαπώ. Ακούς;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου