Kids

2008

Erotica 2008

Προσωπογραφίες

2010

Νοσοκομείο φυλακών Κορυδαλλού 1ο Εργαστήριο γκράφιτι.

1ο Εργαστήριο γκράφιτι.

Η Τέχνη είναι ένα όχημα. Ένα τελεφερίκ. Ένα υποβρύχιο. Ανάλογα σε ποια δύσβατη περιοχή θέλεις να πας. Σήμερα μας πήγε στο Νοσοκομείο των φυλακών του Κορυδαλλού.

Την πόρτα μας την άνοιξε η Θετική φωνή. Ο Γιώργος και ο Στέργιος είναι δύο εργάτες της Αγάπης όπου κάθε εβδομάδα βρίσκονται εκεί για να ενημερώσουν, να στηρίξουν και να δώσουν ελπίδα, ιδιαίτερα σε εκείνους του κρατούμενους που έχουν ακόμα ένα βάρος να σηκώσουν: την οροθετικότητα και την τοξικοεξάρτησή τους. Η Ελπίδα που φέρνουν τα παιδιά στο μήνυμά τους στην ουσία είναι αυτό: “Υπάρχει για εσένα κάτι εκεί έξω που σε περιμένει. Δεν είσαι μόνος”.

Σήμερα ήμασταν κι εμείς μαζί στην καθιερωμένη επίσκεψή τους. Η Ελένη, η Ίρις, η Παναγιώτα.

Η εμπειρία; Μοναδική και από αυτές που αφήνουν το στίγμα τους μέσα σου.

Το σφίξιμο ξεκίνησε από πριν ακόμα μπούμε μέσα στις φυλακές. Τεράστιοι τοίχοι, συρματόπλεγμα παντού, ακόμα και στον ..αέρα. Λόγω της δίκης της Χρυσής Αυγής όλη η περιοχή ήταν ασφυκτικά φρουρούμενη.

Μια μίνι κρίση πανικού συνέβη όταν ακούσαμε τη βαριά μεταλλική πόρτα να κλείνει πίσω μας. Μέχρι να φτάσουμε στην πτέρυγα του νοσοκομείου, αρκετές πόρτες χτύπησαν με θόρυβο πίσω μας. Δεν μπορώ να σας μεταφέρω τον άσχημο αυτόν ήχο. Τόσο άσχημος σα να ήταν ζωντανός και σε έπιανε από το λαιμό. Για μια στιγμή μπήκα στη θέση εκείνων των ψυχών που δεν ήρθαν εδώ μέσα σαν επισκέπτες αλλά για να ζήσουν ένα μικρό ή μεγάλο μέρος της ζωής τους.

Φτάσαμε στην αίθουσα όπου θα διακοσμούσαμε. Είχαν σχολείο εκείνη την ώρα και γι αυτό δουλέψαμε με μικρό αριθμό κρατούμενων. Οι ηλικίες τους ήταν από 20 χρονών μέχρι 60 τουλάχιστον. ¨ολες οι φυλές της γης και τα χρωματα ανθρώπων ήταν εκεί μέσα. Κάποιοι με αφημένη εμφάνιση. Άλλοι, οι πιο νέοι ήταν πιο στιλάτοι: σκουφάκια, τατουάζ, κοσμήματα. Θα μπορούσαν να είναι και τα παιδιά στο διπλανό τραπέζι, σε ένα καφέ στο Γκάζι. Όλοι όμως είχαν ένα κοινό βλέμμα. Ένα βλέμμα που δεν σε άφηνε να καταλάβεις τι ακριβώς αισθάνονται εκείνη τη στιγμή.

Ήταν φιλικοί μαζί μας. Ούτε μια στιγμή δεν αισθανθηκαμε κάποιο πείραγμα ή κάποιο παράξενο βλέμα. Κάποιοι ήταν συνεσταλμένοι. Άλλοι πιο επικοινωνιακοί. Δίστασαν οι περισσότεροι να πιάσουν το πινέλο για να ζωγραφίσουν μαζί μας . “Είμαι Άχρηστος!” είπε κάποιος.

Γέλασα μέσα μου. Σα να άκουγα ένα μαθητούδι στο Δημοτικό, στις πρώτες του αναστολές μπροστά στο λευκό χαρτί. Είναι οδυνηρό το λευκό χαρτί και ο λευκός τοίχος. Μα όταν ξεκινάς να ζωγραφίζεις για πρώτη φορά -δεν έχει σημασία τι- με κάθε γραμμή αρχίζεις να αισθάνεσαι λίγο πιο σημαντικός από πριν. Λίγο πιο Χρήσιμος.

Όλοι οι διστακτικοί πήραν κάρβουνο και πινέλα τελικά. “Αυτό είναι!” είπα μέσα μου. “Είδες που μπορείς; Μια γραμμή. Μια μόνο γραμμή που θα είναι η δικιά σου η γραμμή!”.

Τα παιδιά, μας πήγαν αλλού βέβαια από εκείνα που είχαμε προγραμματίσει να σχεδιάσουμε. Εκτός από κάποια σχέδια που καταφέραμε να ολοκληρώσουμε, ενδιάμεσα γέμισαν τον τοίχο με tribal με ποδοσφαιρικά συνθήματα, με skin heads κεφάλια, κ.α. Κάποιος έκανε μια σβάστικα στο πρόσωπο που ζωγράφισε. Ο Γιώργος την έκανε καρδούλα. Ήταν η μόνη παρέμβαση που κάναμε στα σχέδιά τους. Στο επόμενο εργαστήριο θα ενσωματώσουμε στο γκράφιτι κάθε τι που ζωγράφισαν ή έγραψαν.

Πως αισθάνθηκα; Υπήρξαν έντονες στιγμές αμηχανίας. Και άγχους για να μην πούμε κάτι λάθος που θα τους στεναχωρούσε. Φόβος; Όχι. Ούτε μια στιγμή. Αισθανθήκαμε άνετα να κυκλοφορήσουμε ανάμεσά τους, να δούμε τους χώρους τους, να τους χαμογελάσουμε και να τους κοιτάξουμε στα μάτια.

Εκεί στον τοίχο καθώς ζωγράφιζα, γύρισα και είδα αυτούς τους άντρες με τα πινέλα δίπλα μου . Δεν είδα δολοφόνους ούτε εγκληματίες, ούτε κλέφτες ούτε πρεζάκια. Δεν είδα ούτε μια στιγμή τα “Άχρηστα” της κοινωνίας.

Μου φάνηκαν σαν να είδα μικρά πληγωμένα, μαλωμένα παιδιά, να παίζουν με πάθος με τις δαχτυλομπογιές τους. Για να ξεχάσουν τον θρήνο της ζωής τους.

Οι παρεμβάσεις και τα εργαστήρια θα συνεχίσουν και μετά τις γιορτές.

Ευχαριστούμε Γιώργο, Στέργιο, Θετική φωνή.

ΥΓ Φωτογραφίες δεν υπήρχε δυνατότητα να τραβήξουμε για ευνόητους λόγους.

Οι Αγελαίοι

James Ensor: The Bad Doctors. 1892.

Οι αγελαίοι

Να προσέχεις τους αγελαίους. Δεν υπάρχει πιο επικίνδυνο είδος ανθρώπου. Μη σε ξεγελάσουν τα ευγενικά προσωπεία . Οι τακτοποιημένες ντουλάπες . Οι βιβλιοθήκες με τα πολλά βιβλία και οι τοίχοι με τις περγαμηνές. Ούτε τα σπίτια τους που μυρίζουν στικάκια ινδικά, ή τα ράστα στα μαλλιά τους. Οι αγελαίοι βγαίνουν σε πολλά μοντέλα.

Έχουν φωλιές σε γραφεία. Ντύνονται με τα ίδια ρούχα και αν προσέξεις έχουν και τον ίδιο τόνο στη φωνή. Ανάλογα με την αγέλη βέβαια. Πότε φλεγματική, πότε θυμωμένη.

Υπάρχουν σε μεγάλες οικογένειες με θείτσες που έχουν φουσκωτά μαλλιά και γαμψά νυχιά. Υπάρχουν στις λέσχες ποδοσφαίρου αλλά και σε λέσχες ανάγνωσης. Υπάρχουν στα σχολεία (εκεί και αν υπάρχουν), υπάρχουν στα Πανεπιστήμια, υπάρχουν και σε κολεκτίβες .Εκείνες τις πολύ αγαπημένες και χαρούμενες παρέες να τις φοβάσαι. Κρύβουν αγελαίους.

Ένα νέο είδος είναι οι αγελαίοι της Ειρήνης, της Επανάστασης και του Ανθρωπισμού. Διαμαρτύρονται μαζικά και μαζεύουν τρόφιμα για τους φτωχούς. Πάντα σε αγέλες. Ωστόσο ποτέ τα προηγούμενα χρόνια δεν είχαν σκεφτεί να φροντίσουν τον άστεγο, τον άρρωστο και τον τσιγγάνο της γειτονιάς τους.Είναι εκείνοι που δίνουν ρούχα στους φτωχούς αλλά αγανακτούν γιατί η Ιρανή δεν δέχθηκε να φορέσει το κόκκινο μπουφάν με σήμα τον κροκόδειλο.

Αφού σιγουρευτούν πως έχουν σώσει για αυτήν την εβδομάδα τον κόσμο (ή κάτι παρόμοιο) επιστρέφουν στην ρουτίνα της αγέλης, όπου η βασική ασχολία είναι η κατάκριση και η κοινωνική απραξία. Εκεί επιδίδονται στο να αποδομούν, να αποθαρρύνουν, να κλέβουν ενέργεια, να μην αλλάζουν τίποτα και να επιδιώκουν συνοχή, εγκλεισμό και καταστολή . Συχνά με την προκάλυψη της τάξης, της ασφάλειας και της Αγάπης.

Κάθε αγελαίος νομίζει πως η Αγέλη του είναι κάτι σα την άρια φυλή. Κάτι σαν ιερατείο, με τα θέλω τους να έχουν χωρέσει μέσα σε ένα: “τα Πάντα γιατί είμαι Εγώ”. Ειδικά αυτή η νέα γενιά αγελαίων είναι διαφορετική από τις προηγούμενες. Έχουν βυζάξει το γηραιό στήθος του Άγιου Βασίλη με Κόκα Κόλα που πάει με όλες τις ναρκισσιστικές επιθυμίες και τους έχει κανακέψει μια Μάνα Αγία και άμωμος παρθένα που ηδονίζεται όταν πλένει τα ενήλικα βρακιά τους.

Διαβάζουν Μαλβίνα και Μπουκόφσκι αλλά μόνο τα γνωμικά που κυκλοφορούν σε βιντεάκια στο you tube. Αν τους ζορίσεις βγαίνει ένας οχετός στερεότυπων και θα δεις πόσο σε κουτάκια έχουν χωρέσει τον κόσμο. Όχι δεν είναι ρατσιστές άλλα εύχονται κρεμάλα στους ναζιστές. Κατανοούν τη φτώχεια στην Αφρική αλλά ευτυχώς μένουν στο Κέντρο και όχι στο μπανάλ Μπουρνάζι. Αισθάνονται πως δεν ανήκουν πραγματικά σε αυτήν τη Ψωροκώσταινα χώρα, αφού ο ταλαίπωρος πατέρας μπετατζής πλήρωσε με αίμα των αέρα των ευρωπαϊκών σπουδών τους.

Στις συνελεύσεις τους θα αφήσουν τους τραμπούκους και τους πιωμένους να κακοποιήσουν όλόκληρη την ομάδα γιατί θα σου πουν πως έτσι κάνουν.. οι “δημοκράτες”. Αλλά η αλήθεια είναι πως οι αγελαίοι δεν μπορούν να αντιδράσουν με προσωπική πρωτοβουλία, παρά μόνο πίσω από πλάτες. Πάντα ότι και αν κάνουν το κάνουν πίσω από πλάτες άλλων. Δεν έχουν δει ποτέ τον κόσμο ολόκληρο. Πάντα τον κρύβει μια πλάτη.

Αυτή η γενιά απολαμβάνει να σώζει το περιβάλλον και την Καρέτα και από τη χαρά της γι αυτό θα σηκώσει 200ρια ηχεία σε μια ερημική παραλία για να το γιορτάσει με μπάφο, Γκόα , Μάρλεϊ και Dead can dance. Θα είναι πολύ μεθυσμένη για να μαζέψει τα ξερατά και τα αποτσίγαρά της από το Νεστόριο και τις σερβιέτες της από τις παραλίες της Ικαρίας. Επειδή είναι μια γαμάτη γενιά και όλα της τα συγχωρούν. Όλα της τα χρωστάνε.

Αυτή η νέα γενιά των αγελαίων αγαπάει φυσικά την τέχνη. Η αλήθεια είναι πως οι νέοι αγελαίοι πιστεύουν πως οι ίδιοι είναι η προσωποποίηση της Τέχνης . Ποτέ όμως δεν θα αγοράσουν ένα έργο και θα χαχανίσουν κρυφά μπροστά σε έναν πίνακα που δεν καταλαβαίνουν. Σνομπάρουν τη λαϊκή μουσική αλλά μπορεί να τους δεις να χαμουρεύονται στην παρουσίαση του ποιητή και να μιλάνε φωναχτά στο κινητό, την ώρα που ο μουσικός παλεύει για το σόλο. Αν απλά τους ζητήσεις να κάνουν ησυχία, θα σε πουν.. “φασίστα”. Δυνατά. Για να το ακούσουν και άλλοι.

Αυτή η νέα γενιά αγελαίων είναι η χειρότερη που πέρασε από αυτόν τον τόπο. Γεννήθηκε από τους νοικοκυραίους αγελαίους αλλά έχει το άλλοθι των Θέλω της και της απολιτίκ αυτοδικαίωσης μέσα από την νέο “αριστερή” κουλτούρα που έχει αναδυθεί σαν δυσοσμία πάνω από την πόλη. Και είναι θυμωμένη. Πολύ θυμωμένη που δεν της έχουν αποδώσει όσα της είχαν υποσχεθεί στα “καπιταλιστικά” τα χρόνια.

Και μόνη. Είναι μόνη μέσα στο πλήθος.

Γιατί οι αγελαίοι δεν αισθάνονται και δεν βλέπουν πραγματικά ανθρώπους γύρω τους αλλά σκιές. Όλα είναι happenings , events και σκιές.

Όχι Αλλαγή. Ούτε Ρήξη.

Με τον Εαυτό πρώτα και μετά με τους Άλλους.

Η γέννα θέλει πόνο.

Αλίμονό μας.

Και εκείνοι οι τελευταίοι ερωτευμένοι με τον Τόπο αυτό, πλέον ψάχνουν πόρτα για να φύγουν μακριά από αυτή τη Δαντική χαβούζα.

«Όποιος μπει εδώ μέσα, ας εγκαταλείψει κάθε ελπίδα»!

Με αγάπη,

Ελένη Καραγιάννη

Εικαστικός-εκπαιδευτικός εικαστικής αγωγής

Υ.Γ.

Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις δεν είναι τυχαία.

Στο δάσος με τις παλαιές βελανιδιές (27-8-2012)

     Προχθές στις 2 το βράδυ και αυτό είναι μια αληθινή ιστορία, βρέθηκα μόνη στη μέση του δάσους με τις παλαιές βελανιδιές. Άρχισα να μετράω τις σκιές και να ρουφάω τον αέρα και το χώμα. Μύριζε κάτι σαν φασκόμηλο. Κρύωνα.

       Μέσα από τα δέντρα, είδα τα δόντια του και το λευκό των ματιών του, μα ο λύκος άκακος, κοιμήθηκε πάνω στα γυμνά δάχτυλα των ποδιών μου.
      Και εγώ μετά έγειρα πίσω και πάνω στο χορτάρι και άρχισα να ψιθυρίζω όσα είχα για πάντα μέσα μου. Ίσως να τραγούδησα και λίγο. 
Και ύστερα από αυτή τη βραδιά δεν ένοιωσα ποτέ ξανά τον Φόβο.
(27-8-2012)

Η γυναίκα που έτρεχε με τους λύκους*

                                                               

                                                           (Introspection  @Tine Dyrkorn)

Είναι μερικά κείμενα που γράφονται μέσα από τον πόνο. 

Είναι όμως και κάποια άλλα που γράφονται μέσα στην ηρεμία.

Σε πλήρη γνώση και συνείδηση.

Δεν ξέρω γιατί γράφω αυτές τις γραμμές, μα τριγυρνούν εδώ και μέρες μέσα στο μυαλό μου.

Σα να χρωστούσα κάπου να τις πω.

Γράφω αυτές τις λέξεις την ώρα που εκείνος κοιμάται δίπλα μου, εδώ στο μικρό σπίτι στο νησί. '

Και αισθάνομαι τυχερή που τον έχω και ευλογημένη που μου δίνει την σταθερότητα που έχω ανάγκη. Είναι πολύ σπουδαίο να έχεις έναν άνθρωπο να σε κρατάει καθώς αγωνίζεσαι να φτάσεις κάπου (Ψηλά;).

Αναπόφευκτα όμως μου έρχονται στο νου τα  "Άλλα" καλοκαίρια εκείνα τα δύσκολα τα μοναχικά καλοκαίρια που έψαχνα να βρω λίγο τόπο να με χωρέσει. Αυτή η αγωνία των μοναχικών καλοκαιριών που έρχονταν και έφευγαν συχνά μέσα στις ματαιώσεις. Δεν ήθελα να είμαι από αυτές τις γυναίκες που ξεκινάνε τις διακοπές τους μόνες, χωρίς παρέα και χωρίς προορισμό αλλά είχα αναγκαστεί να γίνω μια τέτοια. Και γι αυτό μισούσα αυτήν την μοναξιά που με ανάγκαζε να παραβιάσω τα όριά μου. 

Ε, ναι. Είναι σκληρά τα μοναχικά καλοκαίρια.

Τώρα πια τα εκτιμώ όμως. Ήταν δημιουργικά και περιείχαν μέσα τους τον κρυφό πόθο που υποβόσκει μέσα στην ψυχή κάθε γυναίκας: να ζήσει για λίγο "γυμνή" και καθαρή από όλους εκείνους τους   ρόλους που είναι επιφορτισμένο το γυναικείο φύλο. Να δοκιμάσει τις κρυφές δυνάμεις, τις έκ-φυλες εικόνες που την απομακρύνουν από αυτό που την θέλουν οι άλλοι: να είναι αδύναμη  ή δυνατή Μάνα, πρόθυμη Παλλακίδα, ή Παρθένα και  απροσπέλαστη Αγία. 

Μα πάντα  εξαρτημένη από τον άντρα: τον Πατέρα και τον Θεό.

Εκείνα τα καλοκαίρια λοιπόν,δοκίμασα. Και ανακάλυψα. Και έμαθα να ζω σαν τη “Γυναίκα που τρέχει με τους λύκους”*. Μάλλον έμαθα να τρέχω σαν αρσενικός λύκος..να κυνηγάω μαζί τους, να τους ερωτεύομαι για λίγο, αλλά ποτέ να μην κάνω φωλιά.

Και μετά συνέχιζα το τρέξιμο...

Μόνη. Ναι. Και τρέχοντας.

Και συνειδητοποιώ τώρα πόσο τυχερή ήμουν που έζησα αυτά τα σκληρά καλοκαίρια και που αυτά ήταν που με οδήγησαν σε μια βαθιά κατανόηση του είδους μου. Και συνειδητοποιώ τώρα, πως αν και ο στόχος ήταν η “φωλιά” παρέα με έναν αρσενικό λύκο, τελικά η βαθιά επιλογή και η ανάγκη της ψυχής μου ήταν το βίαιο τρέξιμο στην ανοικτή στέπα. 

Μαζί με τους λύκους.

(Γι αυτό φίλη....Ζήσε αυτό το μοναχικό καλοκαίρι. Σου συμβαίνει γιατί το έχεις ανάγκη ακόμα και αν δεν το έχεις συνειδητοποιήσει για να διορθώσεις ατελή κομμάτια σου μέσα από αυτή τη βίαιη μοναξιά.

Και τρέχα...

Τρέχα....

Με αγάπη,

Έλενα Κ.)

*O τίτλος  είναι “δανεισμένος” από το βιβλίο της Clarissa

Pinkola Estés: Women Who Run With the Wolves.

                                                                 @araki

                                                                 @Takato Yamamoto

Καλοκαιρι 2015

.Σκέψεις ..

12/7/2015

Το πράγμα έχει μπερδευτεί τόσο πολύ πια.Δεν μπορώ να είμαι αισιόδοξη. Χωρίς να είμαι ειδική και μόνο από αυτά που διαβάζω έχω μια πολύ κακή αίσθηση για αυτά που θα έρθουν. Δεν εννοώ το μνημόνιο ή τη δραχμή.
Τα μέτρα δεν πιστεύω πως θα εφαρμοστούν Και όχι λόγω οικονομικής ανέχειας. Αναφέρομαι στις μεταρυθμίσεις που όλοι ξέρουμε πως έπρεπε να έχουν γίνει εδω και δεκαετίες αλλά ποτέ δεν έγιναν . Δεν είναι αυτές μονο που αναφέρονται στο μνημόνιο. Είναι και αυτές που παρέλειψαν και αυτές που ξέρουμε και βιώνουμε και έχουν να κάνουν με το Μεγάλο πελατειακό κράτος, την κακοδιαχείριση, τις διαπλοκές, τα δικά μας παιδιά, την άδικη φορολόγηση, κ.α.
Οι Βάρβαροι Πάντα ήταν μια κάποια λύση σε αυτό το όμορφο αλλά ανώριμο έθνος που πάντα του φταίνε οι άλλοι. Οι δανειστές είναι όντως αδίστακτοι και η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι αυτό που θα θέλαμε, η γη της Ελευθερίας και της Ομορφιάς. Η Ματαίωση ήταν τεράστια από παντού.
Αλλά έχουμε σταθεί πραγματικά να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας που αφήσαμε όλους αυτούς τα προηγούμενα χρόνια να λυμαίνονται το μέλλον μας; Θυμήσου ποιους ψήφιζες. Ή θυμήσου όταν δεν ψήφιζες γιατί είχες άποψη απολιτικ. Θυμήσου όλα εκείνα τα οικονομικά σκάνδαλα που κατάπιες.
Όσο και αν δεν μας αρέσει να μας το λένε, κι όμως Φταίμε!
Τι θα συμβεί;
Εκτιμώ πως έχουμε μπροστά μας αρκετούς μήνες με κοινωνικές αναταραχές. Επίσης δεν είμαι σίγουρη πως αυτη η κυβέρνηση κατέχει τις τεχνικές, την αντίληψη και το θάρρος που χρειάζεται ώστε να αποκαταστήσει τις αρρωστημένες δομές που επιφέρουν την οικονομική μας παρακμή. Ας είμαστε ειλικρινείς. Αυτή η κυβέρνηση στήριξε την αντιπολίτευσή της και οργάνωσε τους αγώνες της γύρω από ρητορικές που αφορούσαν μισθούς και επιδόματα. Αισθάνομαι ντροπή (σαν εκπαιδευτικός) που όλα αυτά τα χρόνια βγήκαμε στους δρόμους για να εξασφαλίσουμε τα επιδόματά μας μόνο και όχι για να εξασφαλίσουμε π.χ. θέρμανση, συσσιτιο ακόμα και την ιθαγένεια για τους μαθητές μας. Που απεργήσαμε για τους 2.800 συναδέρφους αλλά δεν απεργήσαμε ούτε μια ώρα για τους 900.000 εργαζόμενους που απολύθηκαν στον ιδιωτικό τομέα.

Οι Βάρβαροι πάντα ήταν μια κάποια λύση.
Ακόμα και αυτό όμως μας τελείωσε.

Και τώρα;

Ναι ή Όχι.. Οικουμενική κυβερνηση ή ανασχηματισμός...Δεν έχουν σημασία πια.
Ζούμε τον επιθανάτιο ρογχο της Ελληνικής κοινωνίας όπως την ξέραμε.
Το αν θα μείνουμε, σε ποια κατάσταση ή πόσο στην ΕΕ, τελικά αποδείχθηκε πως δεν έχει καμία μα καμία σημασία.
Θα ήθελα να πιστέψω πως θα μπορουσε ως δια μαγείας να μεταστραφει αυτή η ασχημη πραγματικότητα σε κάτι θετικό.

Αλλά δεν....

11-7-2015

Ένας σοφός άνθρωπος μου είχε δείξει κάποτε μια τεχνική για το πως μπορώ να διαβάζω βιβλία με έναν "ενεργητικό" τρόπο. Αυτός ο τρόπος, είναι χρήσιμος και ωφέλιμος για όλα τα κείμενα: από μια εφημερίδα, μέχρι και τις εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο. Είναι ο τρόπος του: ΠΟΙΟΣ ΠΩΣ ΠΟΤΕ ΠΟΥ. Στην ουσία είναι ένας τρόπος να διαβάζουμε/ερευνούμε το κείμενο, έχοντας αυτα τα ερωτήματα στο νου. "Στην αρχη θα ειναι κουραστικό αλλά στη συνέχεια χωρίς να το καταλάβεις αυτη η συνήθεια θα γίνει ένας σταθερος τρόπος σκέψης που θα επηρεάσει γενικά τη στάση σου στην καθημερινή ζωή. Ότι συμβαίνει θα το επεξεργάζεσαι μεσα από αυτα τα ερωτήματα.Αυτό θα σε γλιτώσει από το σφάλμα της "προσωπικής εμπειρίας" που συχνά ξεγελάει αλλά και από το συναίσθημα που πολλές φορές παγιδεύει σε στερεότυπα".
Προσωπικά προσπαθω να εφαρμόζω αυτην την "τεχνική". Όμως όλα αυτά που ζήσαμε τελευταία με έκαναν να σκεφτώ πόσο λείπει αυτος το τρόπος σκέψης από την κουλτούρα αυτης της χώρας.Φάνηκε τις τελευταίες ημέρες, τόσο στους πολίτες όσο και στους πολιτικούς ηγέτες.
Δεν είναι τυχαίο που συμβαίνουν αυτές οι συναισθηματικές παρακρούσεις σε αυτον τον λαό. Δεν είναι τυχαίο γιατι έχει εκπαιδευτεί με ένα εκπαιδευτικό μοντέλο που επιβάλει τη γραμμική σκέψη και απαγορεύει την απόκλιση και τα ερωτηματα ΠΟΙΟΣ-ΠΩΣ κλπ. Ένας λαός τόσο πολύ τραυματισμένος με την κακή διάσταση της Πίστης όπου υποταγμένος σε υπερφυσικές δυνάμεις (Άγιους, αγγέλους κ.α) έχει μάθει να δέχεται τα πράγματα με Πνευματική κατάνυξη, συναίνεση και υποταγή που δεν χωράνε απόκλιση σκέψης και ερωτήματα.
Αυτή η συναισθηματική παράκρουση ντύνεται κατα καιρούς με επαναστατικά μανιφέστα και ανθρωπιστικούς αγώνες. Τα χαρακτηριστικά που τα κατατάσσουν στον συναισθηματισμό είναι πως δεν έχουν διάρκεια, είναι προσωρινοί ή αν έχουν διάρκεια, στερούνται αποτελέσματος.
Ο Φρεϊρε εννοούσε κατα κάποιον τρόπο, αυτά τα ερωτήματα όταν έλεγε για τον Διάλογο. Πως ο δημιουργικός Διάλογος μπορεί να μετασχηματίσει την ζωή του ανθρωπου και να την Αλλάξει
Βασική προϋπόθεση τα Ερωτήματα και ο Διάλογος αυτός να ξεκινάνε απο μεσα μας για να επεκταθούν και στους άλλους.
Στον δημιουργικό Διάλογο εννοείται πως δεν χωράνε χαρακτηρισμοί, κατηγοριοποιήσεις και άκρα.

Αυτά.

10-7-2015

Διαβάζω (ακόμα) σε αναρτήσεις και σε ιστοσελίδες: Το ΌΧΙ του λαού Νίκησε.
ή το ΝΑΙ θριάμβευσε!

Δεν είναι η ώρα να ξεκινήσει άλλο ένα debate τύπου: "Στα έλεγα" αλλά όλοι όσοι ταυτίστηκαν τόσο πολύ με το δημοψήφισμα, θα πρέπει να αναρωτηθούν ποια είναι τελικά αυτή η εσωτερική ανάγκη (ή έλλειμμα) που μας κάνει σαν λαό τόσο επιρρεπή σε ψευτοδιλήμματα και σε ψευτοπροτάσεις που υπόσχονται οι πολιτικοί Μεσσίες που περνάνε από αυτόν τον τόπο.
Από το "Λεφτά υπάρχουν", το "Θα σκίσω τα μνημόνια", μέχρι το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης και το τελευταίο Κοσμογονικό Όχι, οι Έλληνες άφησαν την Πίστη και τις Ορμόνες τους ανεξέλεγκτες ενώ χάθηκαν μέσα στη ζαλούρα του ενθουσιασμού τα βασικά ΛΟΓΙΚΑ ερωτήματα που θα έπρεπε να συνοδεύουν αυτές τις προτάσεις: ΠΟΙΟΣ-ΠΟΥ-ΠΩΣ-ΠΟΤΕ.
Αυτη η νοοτροπία σαφώς και δεν είναι καινούρια .Την κληρονομήσαμε από τους γονείς μας. Τους αμόρφωτους γονείς μας που γεννήθηκαν μετά τον πόλεμο, έζησαν χούντα και δεν πρόλαβαν να "μορφωθούν" και να "ανοίξει" το μυαλό τους όσο εμάς γιατί προσπαθούσαν να επιβιώσουν και να φτιάξουν μια όμορφη ζωή. Για εμάς..
Εμείς; Εμείς τι δικαιολογία έχουμε για να τρέχουμε πίσω από κάθε έναν Ιλουμινάτι της πολιτικής που υπόσχεται βουνά με ρύζια, έτσι Αβάδιστα, Αβίαστα Αβασάνιστα;

Οι Αλλαγές δεν θα γίνουν απο τους Ιλουμινάτι και δεν θα γίνουν Αβασάνιστα και ούτε σε μια στιγμή. Έπρεπε να το είχαμ καταλάβει ήδη, μετά από τόσες ματαιώσεις. Οι Αλλαγές θα γίνουν από εμάς. Μόνο από εμάς. Όχι στην Πλατεία. Όχι με δημοψηφίσματα. Όχι με αφισοκόλληση και πλακάτ. Ξεχάστε τα αυτά.Θα γίνει με άλλον τρόπο, αυτόν που μας έχουν κρύψει.
Την επανάσταση θα την κάνουμε εμείς. Στις γειτονιές μας. Στα σχολεία μας. Στα εργαστήριά μας. Στα παιδιά μας. Εκεί που βρίσκεται και στέκεται ο καθένας, στον σημαντικό μικρό του κόσμο..
Και από αυτην τη Μικρή αλλά Τεράστια Συλλογικότητα θα σηκωθούν νέες φωνές και νέα κινήματα.Η ιστορία έχει διδάσκει πως οι "απλοί" άνθρωποι, αναλάμβαναν να αλλάξουν τον "κόσμο τους" πάντα μετά από το τέλος των Πολέμων.

Ξεκινάμε τη Δευτέρα; Τι λέτε;

8-7-2015

Έλαβα ένα μήνυμα που ήθελε να με προειδοποιήσει για τον "κακό" φιλελέ Verhofstadt. Και το ίδιο μήνυμα βλέπω ανακυκλώνεται και σε τοίχους φίλων με φωτογραφίες κ.α..

Δεν μάθαμε τίποτα από τα παθήματά μας, ε;

Σε αυτή τη τόσο δυσχερή θέση της χώρας μου για ποιο λόγο χρειάζεται να ξέρω το βιογραφικό ενός ανθρώπου που μου λέει αυτά που ήδη ξέρω και αυτά που κάποτε ήταν στην αντιπολιτευτική ατζέντα του Τσίπρα.

Για ποιο λόγο πρέπει να υπάρχει κατι Μοχθηρό σε προτάσεις όπως: Πρέπει να έρθει επιτέλους το τέλος στο πελατειακό κράτος, η φορολόγηση των εφοπλιστών, η φορολόγηση της εκκλησίας, η περικοπή των προνομίων των βουλευτών, κ.α.

Για ποιο λόγο πρέπει να ξέρω το βιογραφικό ενός ανθρώπου που αφήνει αιχμές πως ακόμα και αυτή η Αριστερή κυβέρνηση, δεν δείχνει να έχει τις προθέσεις και τα Αρ#$δια ωστε να τα βάλει με τις διαπλοκές.

Γιατί πρέπει να ψάξω να βρω κάτι μοχθηρό σε έναν άνθρωπο που έκανε έρευνα και βρήκε αυτό που σαν Ελληνίδα εκπαιδευτικός ξέρω εγώ, αλλά δεν ξέρετε εσεις, πως πλέον οι διευθυντές εκπαίδευσης στην ελληνική εκπαίδευση διορίζονται με κομματικά κριτήρια.

Ξυπνήστε. Το παιχνίδι έχει φύγει πέρα από τις κομματικές αποχρώσεις.
Δεν είστε ο πατέρας και η μητέρα σας που δεν μπορουσαν να κατανοήσουν τίποτα αλλο πέρα από τα πράσινα, κόκκινα και τα μπλε σημαιάκια.

Ειλικρινά έχω αρχίσει να πιστεύω πως μας αξίζουν όλα αυτά..

8-7-2015

Πριν λίγο επέστρεψα από το σούπερ μάρκετ. Πήγα σε ένα πολύ μεγάλο με τη σκέψη ότι θα έχω περισσότερες επιλογές αφού ως γνωστόν έγινε "πέσιμο" την προηγούμενη εβδομάδα.
Πήρα λοιπόν το καρότσι και μπήκα.
Μετά από μια μικρή βόλτα συνειδητοποίησα πως ήμουν μόνη. Σε ένα τεράστιο πολυκατάστημα εκατοντάδων τετραγωνικών μέτρων, ήμουν μόνη.
(Σιωπή).
Ακουγόταν αυτη η μουσική που παίζει συνήθως στα καταστήματα και το μηχανάκι από τα τσεκαρίσματα των υπαλλήλων. Τίποτα άλλο. Κανένας ψίθυρος, καμία ομιλία.
Μόνο η Σιωπή.
Πένθιμη. Έντονη. Παγωμένη Σιωπή.
Συνάντησα ένα ζευγαράκι.
Δυο- τρία-τέσσερα ακόμα άτομα.
Ευχήθηκα το δικό μου πρόσωπο να μην είχε την ίδια έκφραση που έβλεπα πως είχαν όλοι αυτοί.

Αισθάνθηκα να με γεμίζει ένα παράξενο αίσθημα φόβου. Μάλλον μου συνέβη μια μικρή κρίση πανικού. Ζαλιζόμουν και δεν μπορούσα να αναπνεύσω.
Στηρίχθηκα σε κάτι χυμούς και μόλις συνήλθα έφυγα σχεδόν τρέχοντας.

Δεν μπορώ να αναπνεύσω.