Η γυναίκα που έτρεχε με τους λύκους*

                                                               

                                                           (Introspection  @Tine Dyrkorn)

Είναι μερικά κείμενα που γράφονται μέσα από τον πόνο. 

Είναι όμως και κάποια άλλα που γράφονται μέσα στην ηρεμία.

Σε πλήρη γνώση και συνείδηση.

Δεν ξέρω γιατί γράφω αυτές τις γραμμές, μα τριγυρνούν εδώ και μέρες μέσα στο μυαλό μου.

Σα να χρωστούσα κάπου να τις πω.

Γράφω αυτές τις λέξεις την ώρα που εκείνος κοιμάται δίπλα μου, εδώ στο μικρό σπίτι στο νησί. '

Και αισθάνομαι τυχερή που τον έχω και ευλογημένη που μου δίνει την σταθερότητα που έχω ανάγκη. Είναι πολύ σπουδαίο να έχεις έναν άνθρωπο να σε κρατάει καθώς αγωνίζεσαι να φτάσεις κάπου (Ψηλά;).

Αναπόφευκτα όμως μου έρχονται στο νου τα  "Άλλα" καλοκαίρια εκείνα τα δύσκολα τα μοναχικά καλοκαίρια που έψαχνα να βρω λίγο τόπο να με χωρέσει. Αυτή η αγωνία των μοναχικών καλοκαιριών που έρχονταν και έφευγαν συχνά μέσα στις ματαιώσεις. Δεν ήθελα να είμαι από αυτές τις γυναίκες που ξεκινάνε τις διακοπές τους μόνες, χωρίς παρέα και χωρίς προορισμό αλλά είχα αναγκαστεί να γίνω μια τέτοια. Και γι αυτό μισούσα αυτήν την μοναξιά που με ανάγκαζε να παραβιάσω τα όριά μου. 

Ε, ναι. Είναι σκληρά τα μοναχικά καλοκαίρια.

Τώρα πια τα εκτιμώ όμως. Ήταν δημιουργικά και περιείχαν μέσα τους τον κρυφό πόθο που υποβόσκει μέσα στην ψυχή κάθε γυναίκας: να ζήσει για λίγο "γυμνή" και καθαρή από όλους εκείνους τους   ρόλους που είναι επιφορτισμένο το γυναικείο φύλο. Να δοκιμάσει τις κρυφές δυνάμεις, τις έκ-φυλες εικόνες που την απομακρύνουν από αυτό που την θέλουν οι άλλοι: να είναι αδύναμη  ή δυνατή Μάνα, πρόθυμη Παλλακίδα, ή Παρθένα και  απροσπέλαστη Αγία. 

Μα πάντα  εξαρτημένη από τον άντρα: τον Πατέρα και τον Θεό.

Εκείνα τα καλοκαίρια λοιπόν,δοκίμασα. Και ανακάλυψα. Και έμαθα να ζω σαν τη “Γυναίκα που τρέχει με τους λύκους”*. Μάλλον έμαθα να τρέχω σαν αρσενικός λύκος..να κυνηγάω μαζί τους, να τους ερωτεύομαι για λίγο, αλλά ποτέ να μην κάνω φωλιά.

Και μετά συνέχιζα το τρέξιμο...

Μόνη. Ναι. Και τρέχοντας.

Και συνειδητοποιώ τώρα πόσο τυχερή ήμουν που έζησα αυτά τα σκληρά καλοκαίρια και που αυτά ήταν που με οδήγησαν σε μια βαθιά κατανόηση του είδους μου. Και συνειδητοποιώ τώρα, πως αν και ο στόχος ήταν η “φωλιά” παρέα με έναν αρσενικό λύκο, τελικά η βαθιά επιλογή και η ανάγκη της ψυχής μου ήταν το βίαιο τρέξιμο στην ανοικτή στέπα. 

Μαζί με τους λύκους.

(Γι αυτό φίλη....Ζήσε αυτό το μοναχικό καλοκαίρι. Σου συμβαίνει γιατί το έχεις ανάγκη ακόμα και αν δεν το έχεις συνειδητοποιήσει για να διορθώσεις ατελή κομμάτια σου μέσα από αυτή τη βίαιη μοναξιά.

Και τρέχα...

Τρέχα....

Με αγάπη,

Έλενα Κ.)

*O τίτλος  είναι “δανεισμένος” από το βιβλίο της Clarissa

Pinkola Estés: Women Who Run With the Wolves.

                                                                 @araki

                                                                 @Takato Yamamoto