Πίσω από τα αρμυρίκια.

(Αύγουστος 2010)

Βρίσκομαι στα Χανιά. Λίγο πριν την τελική αναχώρηση περπάτησα για λίγο  μέχρι  το παλιό λιμάνι. Εκεί περίπου  που  βρισκόταν  το παλιό Ξενία, υπάρχει ένα  απόμερο σημείο κρυμμένο πίσω από τα αρμυρίκια και το πάρκινγκ του λιμανιού. Από παιδί συνήθιζα να κάθομαι εκεί και να κοιτάζω τη θάλασσα.

Το σημείο αυτό ήταν άλλο ένα από τα καταφύγιά μου. Τόσο απόμερο που ακόμα και οι ήχοι από το δρόμο δεν το αγγίζουν. Κάθισα πάνω στη τσιμεντένια αποβάθρα και άφησα τα μάτια μου να ταξιδέψουν πέρα από τα βράχια , πίσω από τους κυματοθραύστες, πέρα από τον Φάρο. Έβγαλα τα σανδάλια, κρέμασα τα πόδια  πάνω από το νερό και αφουγκράστηκα το θόρυβο που έκαναν τα εξοργισμένα κύματα.

Ο απολογισμός αυτού του καλοκαιριού; Δεν ξέρω….Έμαθα πολλά…γνώρισα πολλά για εμένα και τους άλλους. Έβαλα περισσότερα όρια στις σχέσεις μου και άφησα πιο ελεύθερο τον εαυτό μου . Μετά από αυτό το καλοκαίρι, ποτέ ξανά δεν θα είμαι η ίδια. Δεν ξέρω ωστόσο τι αισθάνομαι. Σίγουρα αισθάνομαι πιο δυνατή, πιο έτοιμη να προχωρήσω μπροστά, αλλά με μια γλυκόπικρη γεύση.

Θα συνεχίσω να αναζητώ τον όμοιο και τον αντίστοιχο. 

Τη ζωή που θα κυλά.

Και την Αγάπη που χρειάζομαι.

Ναι την Αγάπη.

Ένα τεράστιο κύμα έπεσε πάνω στους κυματοθραύστες.

Ο θόρυβος ήταν εκκωφαντικός.

Σαν ανθρώπου φωνή θυμωμένη.

Μετά ο θόρυβος έπεσε….το ίδιο και το νερό…

Και η θάλασσα μου μίλησε….

Και μου είπε να την κοιτάξω. Και να γίνω σαν και εκείνη. Εκείνη, πέφτει στα βράχια, πληγώνεται…γίνεται κομματάκια, μικρά, γυάλινα, αφρού. Τα κομμάτια της χάνονται στις εσοχές των μαύρων βράχων, αλλά πάντα μαζεύεται πίσω…γίνεται ένα με τον εαυτό της.

 Και μετά επιστρέφει στην αρχή της.

Στη  Μεγάλη Θάλασσα.

Την ζεστή Μητέρα, την αλμυρή Ερωμένη, το Αεικίνητο θεριό.

-“Γίνε σαν και εμένα. Δυνατή, πληγωμένη, όμορφη».

Ήρεμα έστρεψα τα μάτια μου προς τη Μεγάλη Θάλασσα.

Σκούπισα τα δάκρυά μου και συνειδητοποίησα ότι χαμογελάω.

Και ύστερα από αυτό, το παιδάκι στο πίσω μέρος του μυαλού μου χτύπησε τις παλάμες με χαρά

.