Ξένος σε ευλογημένο τόπο

Γι αυτό σου λέω.

Σταμάτα να γκρινιάζεις.

Πάντα ήμασταν το χωνευτήρι των λαών.

Το σταυροδρόμι της πορφύρας,  του μεταξιού, του πάπυρου, του κέδρου,  των θεών και του Έρωτα που έχεις ξεχάσει να πιστεύεις.

 Πάντα ήμασταν  το  σταθερό «Ανάμεσα» των ανθρώπων,  στο πελαγίσιο χάσιμό τους και ο σταθμός ανεφοδιασμού στα ταξίδια  από τον έναν κόσμο στον άλλο.

Πάντα ήμασταν εκείνο το ιερό «Ανάμεσα»  που πάντα ξαπόσταιναν  και δροσίζονταν οι Άλλοι. Οι Ξένοι. Εκεί..κάτω από τις ελιές και τα αρμυρίκια και μέσα στο στήθος των εύρωστων γυναικών.

Γι αυτό και είμαστε όμορφοι.

Και ζωντανοί.

Και μας αρέσει ακόμα  να ξαπλώνουμε πάνω στην άμμο

και να κοιτάμε κατάματα τον ήλιο 

και να χορεύουμε μαζί με άλλους  τις χαρές μας,

και να  πίνουμε,

και να χορεύουμε,

και να μπαίνουμε ο ένας μέσα στο σώμα του άλλου αχόρταγα.

Τα ξέχασες όλα αυτά;

Ξέχασες μήπως πως είμαστε από τους λίγους λαούς που ακόμα αγκαλιαζόμαστε στο πένθος μας.

Που δεν είναι ντροπή για τους άντρες να φιλιούνται από εκτίμηση και οι γυναίκες  να αγκαλιάζουν έναν ξένο άντρα, όπως θα αγκάλιαζαν το παιδί τους για παρηγοριά;  

Ξέχασες τη  γιαγιά και τον παππού  πως έκαναν πράξη το Θεό,  γι` αυτό και έτρωγαν  με τους φτωχούς, κοίμιζαν τους ξένους και έλουζαν με έλαιο  και κρασί τις πληγές τους;

Πως μπόρεσες να ξεχάσεις την κληρονομιά σου;

Μη φοβάσαι όμως.  

 Γιατί έτσι ήταν πάντα η Ελλάδα.

 Το πεπρωμένο της σφραγίστηκε  για πάντα από τη μουσική, τα καρυκεύματα  και τα χρώματα των ανθρώπων που πέρασαν και την αγάπησαν. 

Αφέσου στην Ομορφιά ….

Ή γίνε  ένας ξένος σε αυτό τον ευλογημένο τόπο.

@Ελένη Καραγιάννη-Αγ. Ιωάννης-Ανώγεια

Ένα τραγούδι για το Αγόρι Μπαμπάς.

Κοίταξα το πρόσωπό σε εκείνη την παλιά φωτογραφία. Πριν πόσα χρόνια;

Εκείνο το βράδυ τραγουδούσα πάνω σε μια σκηνή. Φορούσα ενα πολύ κοντό σχεδόν διαφανές φόρεμα, είχα κατακόκκινα χείλη και ένα λουλούδι στα μαλλιά.

Και χαμογελούσα.

Και χαμογελούσα.

Σαν από εκείνα τα Ντο και τα Φα και τα ΛΑ να εξαρτιόταν όλη μου η ζωή.

Εκείνο το βράδυ τραγουδούσα για ένα αγόρι. Για ενα μόνο αγόρι. που δεν μπορούσε να με αγαπήσει πολύ και απόλυτα και σπαρακτικά όπως ήθελα.

Αλλά ήταν εκεί . Μπροστά από εμένα με τα κόκκινα χείλη και το δανεικό μικρόφωνο.

Εκείνο το βράδυ είχα όλα όσα ήθελα.

Το Αγόρι δεν ήταν το αγόρι αλλά ο μπαμπάς και η μαμά και η αγκαλιά που για πάντα και ακόμα και για πάντα θα ψάχνω.

Το αγόρι-μπαμπάς μετά από λίγο χάθηκε.

Χάθηκα κι εγώ εκεί κάπου στο δρόμο.

Και είμαι εδώ μετά απο πόσα χρόνια;

Χωρις λουλούδια στα μαλλιά και με λίγα περισσότερα σημάδια στο μέτωπο.

Το κόκκινο έγινε βαρετό και κάθε διαφανές έγινε μάλλινη τσόχα.
Το σημαντικό είναι, το σώμα να ζεσταίνεται.
Όπως όπως να ζεσταίνεται.

Και είμαστε εδώ. Με έναν πόλεμο να μας βαραίνει και έναν καημό να μας κυνηγά.

Να προσπαθώ να βρω που έχω κρύψει εκείνο το γαμημένο κόκκινο κραγιόν μου.

ερωτικό

Απρίλιος 2013

Τα λόγια  πνίγουν.
Γι` αυτό έπαψα να γράφω
 σε χαρτιά.
Αυτά ζουν και δαγκώνουν.
Αφόρητα.
Μετα,
Ξαπλώνουν παράλληλα
κοντά
και υπάρχουν αβίαστα,
χωρίς εμένα.

Άραγε αγαπώ;
Χωρίς φλόγα,
ή μήπως έχω καεί.

Τα  λόγια από έρωτα έπαψαν γιατί
βουλιάζουν  στη μητρική αγκαλιά
Από χνουδι.
και γάλα.
και χνούδι.
Πολύ.

Άραγε αγαπάω;
Χωρίς φλόγα;
Ή μήπως κιόλας έχω καεί;

Το λίγο.

Φτάνεις σε ένα δρόμο που προσπαθείς να καταλάβεις.

Αν είσαι χορτασμένος

 ή ηττημένος.

Όλα τα αγγίγματα, όλα τα σώματα, όλες οι ιδέες και οι τόποι είναι πια ίδια.

Ακόμα και ο Έρωτας είναι μικρός, ασήμαντος και κοινός.

Χόρτασες ακόμα και να θρηνείς την ματαίωσή του.

Ίσως να φταίει  που όλα τα έζησες πολύ.

Για λίγο.

Είναι το λίγο αυτό που προσπέρασες,

και αυτό  σε εκδικείται.