Ένα τραγούδι για το Αγόρι Μπαμπάς.

Κοίταξα το πρόσωπό σε εκείνη την παλιά φωτογραφία. Πριν πόσα χρόνια;

Εκείνο το βράδυ τραγουδούσα πάνω σε μια σκηνή. Φορούσα ενα πολύ κοντό σχεδόν διαφανές φόρεμα, είχα κατακόκκινα χείλη και ένα λουλούδι στα μαλλιά.

Και χαμογελούσα.

Και χαμογελούσα.

Σαν από εκείνα τα Ντο και τα Φα και τα ΛΑ να εξαρτιόταν όλη μου η ζωή.

Εκείνο το βράδυ τραγουδούσα για ένα αγόρι. Για ενα μόνο αγόρι. που δεν μπορούσε να με αγαπήσει πολύ και απόλυτα και σπαρακτικά όπως ήθελα.

Αλλά ήταν εκεί . Μπροστά από εμένα με τα κόκκινα χείλη και το δανεικό μικρόφωνο.

Εκείνο το βράδυ είχα όλα όσα ήθελα.

Το Αγόρι δεν ήταν το αγόρι αλλά ο μπαμπάς και η μαμά και η αγκαλιά που για πάντα και ακόμα και για πάντα θα ψάχνω.

Το αγόρι-μπαμπάς μετά από λίγο χάθηκε.

Χάθηκα κι εγώ εκεί κάπου στο δρόμο.

Και είμαι εδώ μετά απο πόσα χρόνια;

Χωρις λουλούδια στα μαλλιά και με λίγα περισσότερα σημάδια στο μέτωπο.

Το κόκκινο έγινε βαρετό και κάθε διαφανές έγινε μάλλινη τσόχα.
Το σημαντικό είναι, το σώμα να ζεσταίνεται.
Όπως όπως να ζεσταίνεται.

Και είμαστε εδώ. Με έναν πόλεμο να μας βαραίνει και έναν καημό να μας κυνηγά.

Να προσπαθώ να βρω που έχω κρύψει εκείνο το γαμημένο κόκκινο κραγιόν μου.