Γυναίκες σαν μαινάδες

 Σήμερα πήγα με τη φίλη μου για φαγητό σε ένα λαϊκό μαγαζί στα Δυτικά. Φάγαμε φαγητό της ώρας και το κρασί μας το σέρβιραν σε μπρούτζινο κατρούτσο. Πήγαμε εκεί γιατί θέλαμε να ακούσουμε μουσική. Ωραία η όπερα αλλά το Αχ και το Βαχ και το Αμάν το ελληνικό μόνο από τον Καζαντζίδη τη Βάνου και τους άλλους μύστες, θα τα βρεις.

Η φίλη μου είναι σαν και εμένα. Μαινάδα, δαιμόνια, θεϊκή και παθιασμένη με ότι κάνει. Έχει κλείσει και αυτή με τη ιστορία γάμος αν και σε αντίθεση με εμένα εκείνη έκανε ένα παιδί.

Απολαμβάνω τη φίλη μου αυτή όποτε οι συντεταγμένες του “ταξιδιού” μας, συμπέσουν.

Εκεί λοιπόν την προσοχή μας τράβηξε ένα ζευγάρι κάπως ηλικιωμένων που κατά διαστήματα ανασηκώνονταν και χόρευαν. Θα ήταν σίγουρα και οι δυο στα 70. Ο κύριος αναψοκοκκινισμένος από το κρασί , η κυρία με τις μοντέρνες πλατφόρμες της άναβε το ένα τσιγάρο μετά το άλλο. Δεν ξέρω την ιστορία τους, όμως η σωματική επαφή που συνεχώς επιδίωκαν και τα αγγίγματα, έδειχνε δυο ανθρώπους που ένιωθαν αγάπη. Σε κάθε ζεϊμπέκικο που χόρευαν, επέστρεφαν στις καρέκλες ακόμα πιο αναψοκοκκινισμένοι και χαμογελαστοί. Ο κύριος της χάιδευε συνέχεια τα χέρια. Συνέχεια. Ήταν από τις πιο τρυφερές και ελπιδοφόρες εικόνες που έχω δει τελευταία.

“'Άραγε..το έχουμε θυσιάσει εμείς αυτό;” τη ρώτησα. Άραγε καταφέρνουν ποτέ οι μαινάδες να βρουν κάποιον που θα τις “κρατήσει;” 

Ψάξαμε και οι δυο με την κουβέντα μας , ψάξαμε μέσα μας και δεν αισθανθήκαμε ίχνος από στεναχώρια. Ξέρουμε και οι δυο ποιο θα είναι το μέλλον μας. Θα είναι ίδιο όπως είναι και το παρόν μας: Με μια βαλίτσα στους δρόμους... Να ανοίγουμε δρόμους.

Και αυτό είναι που μας κάνει να αισθανόμαστε πληρότητα. Μαινάδες, παθιασμένες και νομάδες...Να εκπληρώνουμε ένα κομμάτι χαμένο της ανθρωπότητας, μέσα από το ντελιριακό τρέξιμό μας.
 Γιατί αυτό έκαναν οι άνθρωποι από την αρχή της ύπαρξης τους. Νομάδες ήταν που έψαχναν να βρουν τον τόπο με την κρυμμένη Όαση. Και αν η σύγχρονη εποχή με τους ψυχογιατρους της το έχει κατατάξει στο αφύσικο, εμείς οι μαινάδες είμαστε η απόδειξη πως η φύση του ανθρώπου είναι να αναζητά.

Και  συνεχίζουμε ......έχοντας στο νου μας να διακρίνουμε τον Όμοιο και τον Αντίστοιχο. Εκείνον που θα καταλάβει.

Αλλά ακόμα και αν δεν τον βρούμε, εμείς οι μαινάδες θα συνεχίσουμε να είμαστε ευτυχισμένες στο ντελίριό μας.

Είπε , και τσούγκρισε το ποτήρι της με το δικό μου.

(Ένεκα της ημέρας τη Γυναίκας που πλησιάζει).