Πρωτοχρονιά στην κόκκινη μπερζέρα

Σκούπισα σχολαστικά το σαλόνι και χτύπησα τα μαξιλάρια για να είναι αφράτα για όποιον θελήσει να κάτσει.
Χαμογέλασα στον εαυτό μου. Για οποιoν θελήσει να κάτσει, ναι.
Είναι πρωτοχρονιά σήμερα. Μια γιορτή που σου δείχνει που ανήκεις. Που σε υποχρεώνει να δεις αυτό που είσαι.
Ξεσκόνισα το ράφι με τα σουβενίρ απο την Αφρική και μετά τα βιβλία. Εμεινα στο ράφι με τα βιβλία του ΒΠΠ. Εκει σκέφτηκα να τραβηξω το Δερμα για να το ξαναδιαβάσω. Συνέχισα ομως τις δουλείες του σπιτιού. Αναψα το τζάκι και τα λαμπάκια του δεντρου. Είχα δέκα χρόνια να στολίσω. Απο εκεινα τα χρόνια που μοιραζόμουν με εναν αντρα το σπίτι και ήθελα να κανω παιδια. Δεν έκανα παιδιά. Και ουτε τον αντρα κράτησα.
Γιατί;
Γιατί στόλισα δεντρο;

Δίπλωσα την φλις κουβέρτα του καναπέ και κοιταξα να δω τι υλικα εχω μπας και φτιάξω εκεινη την βασιλόπιτα . Άλλαξα γνωμη.
Έκατσα στην κόκκινη μπερζέρα και κοίταξα το καθαρό και γιορτινό μου σπιτι
Ποια είμαι;
Γιατι τα κάνω όλα αυτά.
Για ποιον;
Μου ήρθε στο νου εκείνος ο στιχος του Χριστιανοπουλου που εσταζε απόγνωση:”Ἐσεῖς ποὺ βρήκατε τὸν ἄνθρωπά σας ..”
Είναι το μοχθηρό πνεύμα των Χριστουγεννων που σε μισεί. Που θελει να δει τα μυαλά σου στο ταβανι. Που θέλει να σε καταστρέψει. Ναι αυτο το μικρο σατανικο πνευμα με το παιδικο σωμα , ειναι που βαζει αυτες τις ερωτήσεις αυτες τις μερες.

Την ίδια ερώτηση μου είχε κάνει πριν λίγο καιρό ένα αλλο αγόρι που δουλεύουμε μαζι. "Γιατι τα κάνεις όλα αυτα που κάνεις; Γιατί τρεχεις να στολίσεις σχολεία, στρατόπεδα προσφύγων ή κατεστραμμένους ανθρωπους;!”.
Δεν ήξερα να απαντήσω.
Γιατί;
Η ερώτηση έμενε μεσα μου και με επνιξε εκει στην κόκκινη μπερζέρα.
Η γάτα ήρθε στα πόδια μου και άρχισε να γουργουρίζει . Μετά με κοιταξε στα ματια και τέντωσε τα πόδια της σα να ηθελε να με αγκαλιάσει
Γέλασα.
Γιατί να θέλεις να ακούς το γουργουρητό μια αδιάφορης γάτας;
Γιατί να θελεις καθαρό το σπίτι σου;
Γιατί να σου δίνουν χαρά τα ασπρα λεντακια;
Γιατι οι γυναίκες να βάφουν κόκκινα τα χείλη τους;
Γιατί να βαζεις μπαχαρικά στο φαγητό;
Γιατί να εχεις ανάγκη απο ενα ποτήρι κόκκινο κρασι;
Γιατί κάνεις Τέχνη;
Γιατί κλαις μπροστά σε ένα εργο του Μοντιλιάνι;
Γιατί ανατριχιάζεις κάθε φορά που διαβάζεις το Δέρμα;
Γιατί οι άνθρωποι θελουν να κάνουν ερωτα
η να κοιτιούνται στα μάτια;

Γιατι κάποιοι θελουν να δωσουν ζωή με το σπερμα τους ενώ άλλοι δίνουν ζωή σε αυτους που την έχουν χασει;

Διοτι κάποιοι είναι έτσι. Καποιες γυναίκες ειναι ετσι.
Εκείνες οι γυναίκες που δεν ειναι κανονικές.

Σκούπισα τα μάτια για να σηκώσω το τηλέφωνο.
Ηταν η φίλη μου η Φ.
Μια Μαινάδα κι αυτή, μια μη κανονική γυναίκα.

"Θέλεις να φάμε μαζί αποψε και μετά να παμε να τα πιουμε;".
Ήθελα.

(E.K.2018)

Photo@Nan Goldin

Εκπαίδευση παιδιών προσφύγων και αλλα δύσκολα (εκπομπή)

Στο παρακάτω λινκ θα βρειτε την ηχογραφημένη εκπομπή "2 έργα Σεξ και 1 Καράτε" στο Black velvet radio, στην οποία συμμετείχα και συζητήσαμε διάφορα δύσκολα θέματα:
Τι είναι η εκπαιδευση στ αλήθεια και γιατι είναι σημαντική για το παιδι, την οικογένειά του, την κοινωνία ολόκληρη; Ένα μικρό flash back στη Ρουάντα και μια συζήτηση για την καλή βία, το αφήγημα των ίσων αποστάσεων, την ανοχή στη βία και η βία ως ψευδαισθηση παντοδυναμίας, η κουλτουρα τη βιας ως εξαπάτηση και ως παροπλισμός μιας ολοκληρης γενιάς νεων. Μιλήσαμε για την εργαλειοποίηση  του πόνου των προσφυγων, ή αλλιώς την ειδωλοποίησή τους, την μπίσνα και τον αθέατο κόσμο του προσφυγικού, την τοξική αλληλεγγύη και την καθήλωση των προσφυγων στην εξάρτηση απο εμάς τους δυτικους, το προσφυγικό οπως λέμε αποικιοκρατική πολιτική, κ.α. Μιλήσαμε για  τα παιδια τη δυναμική ελπίδα των κρατων,  την επικοινωνιακή ενίσχυση της Χρυσής Αυγής από τα ελληνικά ΜΜΕ και όλους τους βάρβαρους που πάντα ήταν μια λύση.

Για να ακούσετε την εκπομπή πατήστε ΕΔΩ

Πως θα ήταν άραγε ο Ροδίτης στην σχολική τάξη;

Πως θα ήταν άραγε ο Ροδίτης και ο νεαρός Αλβανός σαν παιδια; Θα υπήρχαν άραγε στοιχεία από τη συμπεριφορά τους μέσα στην σχολική τάξη που θα μπορούσαν να μας δώσουν την υποψία πως θα  εξελιχθούν στους βασανιστές και στους δολοφόνους ενός  ανθρώπου;

Εγώ λέω ναι. 

 Και θα διαλέξω να μιλήσω λίγο περισσότερο για τον Ροδίτη. 

 Λέω ναι. Αλλά όχι γιατί το παιδί αυτό γεννήθηκε με τα χαρακτηριστικά του δολοφόνου. Κανένας άνθρωπος δεν γεννιέται δολοφόνος. Αλλά μπορεί να γίνει.  Και μια ιδιόρρυθμη και  ατίθαση προσωπικότητα, μέσα σε  μια σειρά από επιλογές τρίτων,αλλά και προβληματικά περιβάλλοντα που θα βρεθεί, ναι, μπορεί να εξελιχθεί σε μια βίαιη προσωπικότητα.

Βλέπουμε πολλά στα σχολεία μας. Γιατί τo σχολείο είναι η μικρογραφία της κοινωνίας. Όπως στην μεγάλη Κοινωνία, έτσι και στον μικρόκοσμο του σχολείου θα δεις όλους τους τύπους και όλες τις ανθρώπινες συμπεριφορές. Ακόμα και τις πιο απεχθείς. Κάποιες φορές, όχι συχνά ευτυχώς, θα δεις συμπεριφορές ακραίας ασέβειας, βίας και περιφρόνησης απέναντι στην ακεραιότητα άλλων ανθρώπων.

Η παιδική ηλικία ειναι σκληρή. Η εφηβική ακόμα περισσότερο. Η πορεία προς την ενηλικίωση για κάποια παιδια είναι μια  αρένα. Περιπτώσεις όπως του Ροδίτη όσο και αν είναι δυσάρεστο για να το παραδεχθούμε, διαφαίνονται κάποιες φορές ακόμα και μέσα στην σχολική τάξη. Είναι παιδια που έχουν ανάγκη να κυριαρχούν τόσο πάνω στους αδύναμους συμμαθητες τους, όσο και στην ομάδα, αλλά ακόμα και πάνω στους δασκάλους τους. 

Στη συγκεκριμένη υπόθεση διαβάζουμε πως ο νεαρός Ροδίτης τραμπούκιζε μια ολόκληρη κοινωνία, με την αστυνομία, τους γονείς, τους δασκάλους του απλά θεατές. Συλλήψεις, βανδαλισμοί, κακοποιήσεις, απόπειρες δολοφονίας,εκδικητικότητα, οξύθυμη συμπεριφορά, μαχαιρώματα που εγιναν στο σχολείο. Υπάρχει διαδικασία τα παιδια αυτά να μπουν σε ένα  ειδικό πλαίσιο υποστήριξης εκτός σχολείου αλλά χρειάζεται συναίνεση γονέων. Οι γονείς σε όλα αυτά τα περιστατικά, όπως διαβάζουμε ήταν σε πλήρη άρνηση των προβλημάτων του παιδιού τους. Κάθε φορά που γινόταν ένα ακραίο περιστατικό και τους καλούσαν στο σχολείο αλλά ακόμα και μετά το αυτόφωρο στην αστυνομία,η στάση τους ήταν παθητική. “Το παιδί μας είναι μια χαρά. Το παιδί μας είναι παρεξηγημένο”.

Μέχρι που έγινε το κακό . Ένα μεγάλο κακό μεγαλύτερο από οτι θα μπορούσε να βάλει ανθρώπινος νους.

Αυτή η ατάκα είναι μια γνώριμη ατάκα που αντιμετωπίζουμε πολύ συχνα στα σχολεία απο τους γονείς, για μικρά ή μεγαλύτερα περιστατικά παραβατικής συμπεριφοράς. Και πολύ πιο συχνά απο οτι μπορεί κάποιος να φανταστεί. Ακομα και σε ακραία περιστατικά bullying και κακοποίησης, το παιδί τους τις περισσότερες φορές είναι “μια χαρά”. Πάντα θύμα παρεξηγήσεων και σκευωριών. Πάντα παθητικοί απέναντι στη βία του παιδιού τους, έτοιμοι να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Κάποιες φορές αγανακτούν επίσης. Απειλούν, απαξιώνουν το σχολείο. Μερικοί από αυτους ανοίγουν και σελίδες στο Facebook για να καταγγείλουν το δράμα του παρεξηγημένου τους παιδιού. Γιατί πάντα φταινε οι άλλοι. .Ισως και στην συγκεκριμένη περίπτωση, οι γονείς των νεαρών  να λενε μεσα τους, πως φταίει η Ελένη που δεν τους έκατσε.

Σε αυτες τις περιπτώσεις ,τα χρόνια περνάνε και αυτα τα ιδιόρρυθμα, μικρά οξύθυμα αγόρια και κορίτσια, μαθαίνουν πως στο σχολείο είναι παντοδύναμα. Πως οι γονείς θα τους καλύψουν ένεκα της καλής φημης της οικογενείας. Έτσι τα παιδιά αυτα εκπαιδεύονται, πως οι κανόνες δεν ισχύουν για εκείνους και πως έχουν εξουσία πάνω  στη ζωή άλλων ανθρωπων. Και ασκούν την εξουσία αυτή. Επειδή μπορούν. Επειδή κανείς δεν τους σταματάει απο αυτο.

Σήμερα  κάποιοι κύκλοι που δεν έχουν σχέση με το πλαίσιο εκείνο που λέγεται σχολείο, έχουν παρεισφρήσει σε αυτό με σκοπό να το “θεραπεύσουν”. Όλοι αυτοι σου απαγορεύουν ακομα και να χρησιμοποιήσεις χαρακτηρισμούς όπως : οι παραβατικές συμπεριφορές παιδιών. Τα παιδια στις σύγχρονες ελευθεριακές προσεγγίσεις είναι κάτι σαν μικροί άβουλοι άγγελοι. Ζυμαράκια. Αρκεί ο δάσκαλος ή η δασκάλα να το κοιτάξει τρυφερά στα μάτια και αυτο θα καταλάβει το λάθος του. Εξάλλου όλα με τον διάλογο λύνονται. Γιατί είναι το Τραύμα του εσωτερικού μικρού ανθρωπου που πρέπει ως ενήλικας να σεβαστείς. Να αγκαλιάσεις. Πράγματι. Έτσι πρεπει να κανει ο ενήλικας.

Όμως γιατί κάποιοι στην ζωή τους μετουσιώνουν το Τραύμα σε δημιουργία, σε Τέχνη; Σε ιδέες που φέρνουν τους ανθρωπους κοντα;; Γιατι σε κάποιες περιπτώσεις όμως στρέφουν το τραύμα σε αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές ενώ τελικά άλλοι στρεφουν τον πόνο απο το τραυμα στο να καταστρέψουν άλλους. Οι επιστήμες της αγωγης υποστηρίζουν πως σαφώς έχει να κανει με το προσωπικό φορτίο του κάθε ανθρώπου αλλά το πιο σημαντικό στην εξέλιξη του, ειναι το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνει.

Στο αφήγημα της νεο-αντιαυταρχικής εκπαίδευσης, ο δάσκαλος δεν πρέπει μα οριοθετεί. Για το παιδί που ανοιγει το κεφάλι του συμμαθητή και κακοποιεί άλλους επανειλημμένα, το να απομονωθεί σε μια καρέκλα για λίγα λεπτά και να δείξει ο δάσκαλος τη δυσαρέσκειά του , ειναι αυταρχισμός. Κοίταξέ το στα μάτια με αγάπη λενε και κόλλησέ του και ένα στικερ με μονόκερο ως επιβράβευση και όλα θα αλλάξουν.

Πολύ παρεξηγημένη ιδεα αυτό της δημοκρατικής παιδείας. Μήπως τελικά και σε γενικό πλαίσιο η Δημοκρατία δεν είναι μια  παρεξηγημένη ιδέα; Το Παντοδύναμο παιδί τοποθετείτε σαν μονάδα έξω απο την ομάδα. Εξω απο το συνολο και την αρμονική συνύπαρξη με τους άλλους. Η δική του υποκειμενική πραγματικότητα, τα δικά του θέλω, υπερισχύουν έναντι της ομάδας, σε ένα είδος εκπαιδευσης που μοιάζει με  συνεδρία του παιδοψυχολόγου. Μπορεί να υπάρξει ιδέα Δημοκρατία χωρις αυτή να είναι προσανατολισμένη στο Μεγάλο Σύνολο;

Η ζωική φύση- καταγωγή του ανθρώπου είναι να κυριαρχεί και να κατασπαράζει τα αδύναμα μέλη της "αγέλης" Μπορει να νοηθεί Δημοκρατία χωρίς να μαθει το παιδι απο την μικρη ηλικια να υποτάσσει τις αρχέγονες τάσεις του για κυριαρχία, μέσα σε ένα πλαίσιο που λέγεται ομάδα;

Και πως θα το καταφέρεις αυτο;  Με αγάπη και με όρια. Υπήρχαν όρια στην πορεία του Ροδίτη νεαρου δολοφόνου. Οχι. Δεν υπήρχαν.

Απλά οι δάσκαλοι στεκονταν φοβισμένοι και εγκλωβισμένοι μεσα στον εκφοβισμό της καταγγελίας και οι γονείς ως άβουλοι θεατές. Το παιδί χτυπούσε βάναυσα τα αδύναμα παιδια της ομάδας , άγγιζε πιθανόν τα κορίτσια εκει που δεν επρεπε και το εκανε επειδη μπορουσε. 

Σε μια περίοδο οπου έχουμε γεμίσει οργανώσεις και ειδικούς που ασχολούνται με το θέμα της παιδικής βίας, ακόμα αναζητούμε τη θεραπεία της.

Εν τω μεταξύ η κοινωνία, εδω και αλλού εκφασίζεται. Ο δυνατός υπερισχύει και οι αρχέγονες τάσεις επικρατούν. Μέσα σε όλη αυτήν τη καλή ρητορική για τα ανθρώπινα δικαιώματα που μας κατακλύζει, παιδιά, νέοι, γυναίκες, άντρες, λοατκι άνθρωποι κ.α., συνεχίζεται να θανατώνονται . Επειδή καποιοι μπορουν να το κάνουν μέσα στην παντοδυναμία τους. 

Θα μπορουσε να γίνει κατι για να αποφευχθεί όλο αυτό;;
Ναι. Αν είχαν μπει όρια. Όρια που αναλογούν. 
Όχι στικερς με μονόκερους και καρδουλες.

Σιγουρα το οικογενειακό περιβάλλον ειναι αυτο που έχει τον πιο βασικο ρόλο. Σίγουρα και εμεις οι εκπαιδευτικοι κάποιες φορές σηκώνουμε τα χέρια ψηλά και ηττημένοι αποσυρόμαστε. Όμως αν επιτρέπαμε στο σχολείο να είναι σχολείο στην κλασική του διάσταση, πολλά θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί. Το σχολείο με τα όρια, τους περιορισμούς, τους κανόνες, τη ρουτίνα του. Τα όρια είναι θεραπευτικά λένε οι ειδικοί. 

Αν επιτρέπαμε στο σχολείο να είναι σχολείο, ίσως να καταφέρναμε να προλάβουμε και την αρρώστια που συνεχώς εξαπλώνεται στον κόσμο εκει εξω.

Mια βόλτα στην Αθήνα

(1-12-2012)

Αυτό είναι ένα Ερωτικό γράμμα

Ίσως θα ήταν καλύτερα στην επόμενη βόλτα μου να έρθετε μαζί μου. Χρειάζομαι κάποιον να με συγκρατεί ή να μου κρατάει το χέρι. Γιατί παράξενα πράγματα συμβαίνουν όποτε κατεβαίνω στο Κέντρο και δεν μπορώ να δώσω λογική εξήγηση. Σήμερα πάλι, από την πρώτη κιόλας στιγμή που πάτησα τα πόδια μου στην πλατεία, γέμισα «πεταλούδες», ενώ τα χείλη μου δεν σταμάτησαν ούτε λεπτό να τρέμουν. Ίσως να φταίνε οι ορμόνες μου(σκέφτηκα) ή να περνάω κάποιο από εκείνα τα «πνευματικά ανοίγματα» που συμβαίνουν μόνο 2-3 φορές σε ολόκληρη τη ζωή σου ..
Έτσι…
Σήμερα, Αισθάνθηκα. Αισθάνθηκα εκείνη την ενέργεια. Νομίζω πως ο καλύτερος τρόπος για ν` αφουγκραστείς την ψυχή των Ελλήνων, είναι να έρθεις στην Πλατεία και να σταθείς στο κέντρο. Να πάρεις ανάσες και να ατενίσεις στην Ερμού. Αν έχεις αισθητήρια, θα την «Δεις». Είναι εκεί.
Και σήμερα ήταν εκεί. Άλλες φορές εκεί ήταν και η Θλίψη της , το Μούδιασμά της, η Ντροπή και η Κραυγή της. Αλλά πώς να ονομάσω το σημερινό; Χαρά; Χορό; Ζωή; Ναι το πείσμα της για τη ζωή. Μια γιορτή χωρίς αφορμή και λόγο… Ίσως η μόνη αφορμή να ήταν το ότι βγήκε αυτός ο Τεράστιος ήλιος μετά την καταιγίδα. Ίσως επειδή είναι η 1η του μήνα που φέρνει τα Χριστούγεννα.
Περπατούσα όλο το μεσημέρι ήσυχη, σέρνοντας και τις πεταλούδες μαζί μου.. Οι χορευτές με τα αφρικάνικα κρουστά τους ήταν εκεί… Ο ρυθμός τους εναλλασσόταν ανάμεσα σε πολεμικά εμβατήρια και διονυσιακούς παροξυσμούς. Γονάτισα κάτω για να μην ενοχλώ τους φωτογράφους ενώ έτρεμα από χαρά. Ένα σκύλος το είδε και ήρθε και μου έγλυψε το χέρι . Μετά ξάπλωσε στην σκιά μου και μια πιτσιρίκα ήρθε τρέχοντας και του τράβηξε τα αυτιά. Εκείνος ατάραχος «χαμογέλασε» και η μαμά τρόμαξε και προσπάθησε να την απομακρύνει. Τελικά χαμογέλασε και αυτή και κάθισε μαζί μας, ενώ μια υπερήλικας με ρώτησε αν ξέρω που μπορεί να πάει να ακούσει αφρικάνικη μουσική. Της είπα, αφού έτυχε να γνωρίζω και εκείνη τότε με ευχαρίστησε κοιτώντας με ζεστά μέσα στα μάτια. Την κοίταξα και εγώ και στ` αλήθεια αισθάνθηκα πως την Αγαπώ! (Τι μου συμβαίνει;).
Καθώς συνέχιζαν οι πεταλούδες και το τρέμουλο στα χείλη μου, κατηφόρισα τον δρόμο. Πότε γέλαγα..πότε έκλαιγα… προσπάθησα να το κρύψω αλλά σίγουρα θα φαινόμουν κάπως παράξενη. Και όλες οι μουσικές ήταν εκεί κατά μήκος του δρόμου και συνέχιζαν να μου δίνουν χαρά… Και έβλεπες στα πρόσωπα των μουσικών μια «άλλη φλόγα»… Ένα πάθος σα να έπαιζαν στη σκάλα του Μιλάνου . Και σε κοίταζαν κατευθείαν στα μάτια. Και όλοι ήταν χαρούμενοι λες και τους είχαν ποτίσει κάποιο μαγικό φίλτρο του έρωτα…
ΟΙ πεταλούδες έγιναν βαριές πάνω μου και κρύφτηκα πίσω από τον παππού με τα σουσαμένια κουλούρια για να επεξεργαστώ αυτό που νιώθω. Γιατί δεν υπήρχε λογική αφού λείπουν πολλά από τη ζωή μου . Αλλά δεν είχε σημασία. Απλά αισθάνθηκα την Αγάπη. Και αισθάνθηκα χαρούμενη. Και τυχερή . Και θεραπευμένη. Και ευλογημένη από όλους εκείνους τους ανθρώπους που δεν παραιτούνται .
Και που δεν παραιτείται ούτε ο ήλιος και μας μοιράζει όλες αυτές τις ζωηρές πεταλούδες στα σωθικά μας….
Και αγαπώ… Αγαπώ… Αγαπώ! Ακόμα και εσένα! (που με βασανίζεις). Σε αγαπώ. Ακούς;

Παγκόσμια ημέρα κακοποίησης γυναικών

Χθες ήταν η παγκόσμια ημέρα κατά της κακοποίησης των γυναικών. Και οι αρθρογράφοι μονοπώλησαν τον χώρο με τα προφανή. Κακοποίηση, trafficking, βιασμός . Σοβαρά θέματα που στον δικό μας "πολιτισμένο" κόσμο ακόμα καλά κρατούν. Παρά τις λαμπερές διοργανώσεις, τις κονκάρδες στο πέτο και τις βαριές επιδοτήσεις ευαισθητοποίησης η γυναίκα ως βιολογικό φύλο, συνεχίζει να κακοποιείται. Βλέπεις το Αιδοίο πάντα θα τρομάζει. Και τρομάζει και ακόμα και εμάς τις ίδιες. Ποιες από εμάς έχουμε αποκτήσει συνείδηση των περιορισμών και αυτής της άτυπης και μη λεκτικής ή μη σωματικής βίας που πολύ συχνά δεχόμαστε; Αυτά τα "μη" να φοβάσαι. Τα κρυφά που τα έχουμε αγκαλιάσει και τα έχουμε κάνει ταυτότητα. Πολλά έρχονται με την προκάλυψη του φεμινισμού. "Μη βάφεσαι" με μάλωσε ένας καλοπροαίρετος κύριος τις προάλλες. Αυτό το μη όμως προερχόταν από ένα αντρικό στόμα. Στην εποχή της χειραφέτησης που πολλοί έρχονται να διορθώσουν τις μη "κανονικές" γυναίκες (αυτές που δεν κάνουν παιδιά, αυτές που δεν παντρεύονται κ.α.), έρχονται για να διορθώσουν και αυτές που θα έπρεπε, αλλά δεν μοιάζουν χειραφετημένες. Είναι μια εποχή που ο άντρας έχει το δικαίωμα να βάφεται και ακόμα να ντύνεται με τα κλασσικά ερωτικά γυναικεία ρούχα/σύμβολα, αλλά καθώς φαίνεται, η γυναίκα το έχει χάσει αυτό το δικαίωμα.. Είναι κατώτερη, μη κανονική χειραφετημένη γυναίκα αν βάφει νύχια και στόμα. (Τι; Οχι;)
Ακόμα πιο σκοτεινές εποχές για το τρομερό αιδοίο έρχονται από την πολλή πολλή δύση. Οργανώσεις εισηγήθηκαν στον ιατρικό σύλλογο της Αμερικής να καταργηθεί στις ιατρικές πρακτικές ο όρος "κόλπος" και να αναφέρεται πλέον ως "μπροστά τρύπα" γιατί κάποιοι δεν διαθέτουν κόλπο και αισθάνονται δυσφορία γι αυτό.Στο Πανεπιστήμιο της Μασαχουσέτης κατέβηκε η παράσταση "Αιδοίου Μονόλογοι" επειδή κάποιοι δεν διαθέτουν αιδοίο και αισθάνθηκαν δυσφορία. Κάποιοι και επικρατεί και εδώ σταδιακά η αντίληψη, αιτούνται στον προφορικό και γραπτό λόγο να μην αναφέρονται τα φύλα (όχι μόνο για τους εαυτούς τους αλλά και για όλους τους άλλους) αλλά να αντικατασταθούν από παπάκια (@) . Να με συγχωρήσουν οι φίλοι μου από την ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα αν και αναπόφευκτα κάποιοι θα με κρεμάσουν στα μανταλάκια μετά από αυτό, αλλά δεν διώκονται μόνο αυτοί. Το Βιολογικό φύλο δεν μπορεί και δεν πρέπει να καταργηθεί. Όσο το Αιδοίο δημιουργεί δυσφορία σε κάποιους, όσο ψάχνουν άντρες το σχήμα της "κανονικής" γυναίκας, όσο άντρες ασχολούνται με την εμφάνισή της, όσο γυναίκες χάνουν την εργασία τους επειδή έγιναν μητέρες, όσο υπάρχουν όλα αυτά αλλά και άλλα, τόσο η Γυναίκα θα είναι σε διωγμό. Απλά η Πατριαρχία μπορεί να εκφραστεί και με άλλους τρόπους. Με προκάλυψη ανθρωπισμού. Η ουσία όμως θα είναι θα είναι η ίδια. Η Γυναίκα θα δέχεται βία

Παιδική βία: δεν έτυχε. Πέτυχε.

O Δημήτρης ήταν ένας μαθητής μου της Δ` Δημοτικού. Είναι από τις περιπτώσεις εκείνες που σε έκαναν να σηκώνεις τα χέρια ψηλά. Αυτό το παιδί μας είχε φέρει όλους σε αδιέξοδο. Ότι παιδαγωγική προσέγγιση και οποια επικοινωνιακή τεχνική γνωρίζαμε στο σχολείο, την είχαμε δοκιμάσει. Στα τέσσερα χρόνια που φοιτούσε, μια πληθώρα από ειδικούς μπαινοβγαιναν στο σχολείο και στη ζωή του Δημήτρη για να τον βοηθήσουν και μαζί με αυτόν κι εμάς. 

Ο Δημήτρης προσωπικά με είχε ματαιώσει πραγματικά γιατί συνήθως τα “παραβατικά” παιδιά στα μαθήματα της Τέχνης βρίσκουν τη θέση τους στην ομάδα. Όχι ο Δημήτρης. Η ρουτίνα της σχολικής ζωής με αυτό το παιδί ήταν ένας Γολγοθάς για τον  δάσκαλο που δεν έκανε ποτέ μάθημα, αντίθετα  κυνηγούσε  τον Δημήτρη για να μην κάνει καμια παλαβομάρα, όπως τότε που ειχε ανέβει στο κάγκελο στην κουπαστή στον 2ο όροφο και προσπαθούσε να κάνει ισορροπία. Αλλες φορές η απρόβλεπτη και αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά του Δημήτρη είχε ως αποτέλεσμα να σπασει τα δάχτυλα στο χέρι ενός συμμαθητή του αφού του τα συνεθλιψε ανάμεσα σε δυο θρανία. Όλοι αυτοι οι  ειδικοί Ψ, είχαν αποφανθεί πως το παιδί πάσχει από "Διαταραχές ελέγχου παρορμήσεων και συμπεριφοράς" . Και μέχρι εκεί ήταν ο ρόλος τους.
Εκτός από αυτό το “σχολικό τρελόχαρτο” που καθήλωνε τη ζωή του,  ο Δημήτρης είχε και δύο γονείς που ήταν σε άρνηση των θεμάτων του. Ο μπαμπάς απών γενικά, με μια παθητική αλλά χειριστική μαμα να προσπαθει να ρίξει συνεχώς το φταίξιμο σε άλλους. Αν και η μαμα ειχε κακοποιηθεί σωματικά περισσότερες απο μια φορες απο τον Δημήτρη και μια φορά την είχε σπρώξει στις ρόδες ενός αυτοκινήτου ενω περπατούσαν στον δρόμο, οταν οι δάσκαλοι εισηγήθηκαν μεταφορά του σε ειδικό εκπαιδευτικό περιβάλλον, εκείνη αντέδρασε με απειλές και φυσικά δεν συναίνεσε ποτέ. Το “κατηγορώ” της ήταν ότι έφταιγαν εκείνοι  που δεν ηξεραν παιδαγωγικά  και δεν είχαν καταφέρει να βρουν τα “κουμπιά” του Δημήτρη. Τα κουμπιά του φαίνεται πως και άλλοι δεν είχαν καταφέρει να τα βρουν για αυτο και ο Δημήτρης δεν ήταν ποτέ προσκαλεσμένος στα παιδικα πάρτι των συμμαθητών του. Αν κάποιος δάσκαλος ύψωνε λίγο περισσότερο τη φωνή του στον Δημήτρη, αν και η υψωμένη φωνή φαίνεται πως είχε κάποιο αποτέλεσμα, η μαμα του Δημήτρη θα ερχόταν έξαλλη με την μικρή ποντικίσια φωνή της, για να κατηγορήσει τον δάσκαλο για “κακοποίηση”. Έπεσαν και κάτι τηλεφωνήματα από τα ψηλά γραφεία και από τότε, κανένας δάσκαλος  δεν τα έβαλε ξανα με τον Δημητράκη .

Αυτη δεν είναι η μοναδική αρνητική διάσταση της ιστορίας όμως. Ο Δημήτρης απολάμβανε την παντοδυναμία του και ήξερε πως με τις συμπεριφορές αυτές  μπορούσε να χειριστεί μεγάλους ανθρωπους, τον Διευθυντή και ένα ολόκληρο σχολείο. Αυτό το είχαν καταλάβει και κάποιοι συμμαθητές του που είχαν μαζευτεί τριγυρω του, οι οποίοι  αν και δεν είχαν “τρελοχαρτο”, ανέπτυσσαν και εκείνοι τις ίδιες συμπεριφορές. Ο Δημήτρης και οι φίλοι του λοιπόν είχαν την παντοδυναμία να μιλήσουν όπως θέλουν και να κάνουν ότι θέλουν στο σχολείο. Και στους συμμαθητές τους.

Δεν ξέρω τι θα γίνει ο Δημήτρης μόλις μεγαλώσει. Αν και οι ειδικοί λενε πως μπορουν να “μαντέψουν” την εξέλιξή του που θα είναι μια ζωή παραβατική, αυτοκαταστροφική .

Αν φτάσει μέχρι το Γυμνάσιο ο Δημήτρης μάλλον θα είναι απο εκείνα τα παιδια που κακοποιούν λεκτικά, και όχι μονο, τον μετανάστη ή τον Λοατ συμμαθητή τους. Και κάποια στιγμή μπορεί το γεμάτο βία μάτι και στόμα του Δημήτρη να πέσει πάνω σε ένα άλλο παιδί που και αυτό με τη σειρά του θα έχει τα δικά του θέματα. Ίσως σε αυτό το παιδί κάποιοι άλλοι Ψ να του δώσουν το δικό του “σχολικό τρελόχαρτο” που θα γράφει πάνω “αυτοκτονικός ιδεασμός”. Και αυτό το παιδί επειδη δεν θα ξέρει άλλον τρόπο να αποβάλει όλη αυτην  την βία του Δημήτρη που εισέπραξε , θα την εκφράσει με έναν αλλον πιο βίαιο ακόμα τρόπο: Καταστρέφοντας τον εαυτό του . Η απόλυτη πράξη βίας.

Με τετοια  παιδιά και από τις δύο κατηγορίες, είναι γεμάτα τα σχολεία μας. Ιδιαίτερα σε αυτά τα χρόνια τα δύσκολα της οικονομικής και ψυχικής ανέχειας,  τα παιδια ξεκινουν την παιδική ηλικία με ένα βάρος δυσβάσταχτο. Που δεν ειναι δικό τους. Είναι των γονιών τους και μια κοινωνίας ολάκερης που δεν κατέχει μήτε μέλλον μήτε ταυτότητα.

Μέσα σε όλο αυτο το δύσκολο σκηνικό που εξελίσσεται σχεδόν σε όλα τα ελληνικά, δημόσια και ιδιωτικά σχολεία, συμβαινουν παράλληλα τα εξής δυο παράδοξα:

Σε κάθε είδηση που αφορά αυτό που ονομάζουν bullying, η κοινωνία σύσσωμη θα αγανακτήσει για το φαινόμενο και θα στησει  κρεμάλες και ψοφα στα social media για τους δασκάλους των παιδιών που έμειναν "άπραγοι". Και ενω θα αγανακτεί για τη βια που εκφράζεται από τα παιδια, την επόμενη μέρα θα αναρτήσει στον τοίχο της, αναρτήσεις με όλους εκείνους τους επαναστατικούς νταήδες τιμωρούς και θα ψοφήσει ιντερνετικά όσους δεν έχουν τις δικές της πολιτικές, ηθικές, διατροφολογικές κ.α. απόψεις . Και θα απορεί και θα ρίχνει στάχτη πένθους στα μαλλιά για το που στο καλό άραγε εμφανίστηκε όλη αυτή η βια σε μικρά παιδάκια;;;

Από την άλλη ένα αλλο παραδοξο συμβαινει για να δειξει με παταγο  πόσο υποκριτές είμαστε. Τα τελευταία χρόνια έχουν αναδυθεί εκατοντάδες εταιρείες ψυχικής υγείας , προγράμματα, έρευνες, project κ.α με σκοπό την πάταξη του bullying. Πολλά χιλιόμετρα μηδενικά σε ευρώ και επιδοτήσεις έχουν κατασπαταληθεί για βιωματικά παιχνιδια σε ειδικες προσεγγίσεις ειδικών, εμψυχωτών, γιατρων, παραγιατρών, ερευνητών και λοιπών, οι οποίοι εχουν παρεισφρήσει στο σχολείο για να δειξουν τον τρόπο "σωτηρίας" στους δασκάλους. Προφανώς και δεν είναι αποτελεσματικός ο τρόπος τους. Γιατί; Γιατί δε γίνεται με ψυχοφάρμακα μα μήτε με βιωματικές χειροτεχνίες να θεραπεύσεις τη βία. 
Μόνο ένα είναι το φάρμακο.Τα όρια. Το λέμε και το ουρλιάζουμε κάποιοι δάσκαλοι και κουνούν απαξιωτικά το κεφάλι αυτοι απο τις εταιρείες που σε θεωρούν "αυταρχικό" επειδη θα χρησιμοποιήσεις το καρεκλάκι της σκέψης στην τάξη σου.  "Μα φυσικά!" θα σου πει η προοδευτική μανούλα , ότι , ναι...θελει όρια το παιδι, για να μεγαλώσει σωστά, αλλά την ίδια στιγμή θα κάνει λαικ στις μανούλες του Facebook που αναρτούν πρόσωπα και ονόματα  δασκάλων και τους απειλούν με μηνύσεις, που τόλμησαν και έβαλαν για 5 λεπτά στην καρέκλα της σκέψης τον Δημητρακη επειδή συνέθλιψε τα δάχτυλα του συμμαθητή του.Χωρίς ποτέ να αναρωτηθεί κανείς  γιατι ο Δημητράκης συνθλίβει στα 9 του, δάχτυλα ανθρώπων.

Και θα συνεχίσει να το κάνει. Σε κάθε ηλικία, με κάθε προκάλυψη και πρόφαση και τρόπο.

Γιατι αυτή η υποκριτική κοινωνία του έχει επιτρέψει να το κάνει.

Θα το κάνει γιατι μπορει.

Δέκα παιδιά αφημένα στον ήλιο

Αυτές οι εφτά ημέρες είχαν ένα παράξενο φως και έφεραν μια μυστική  οσμή σαν και αυτή που  αναδύεται με εναν μεταφυσικο τρόπο από τις περιγραφές των καλοκαιριών  στα μυθιστορήματα. Είχαν την αίσθηση  από εκείνες τις ιστορίες, όπου οι ήρωες κάνουν  αναδρομές στην παιδική ηλικία για να αφηγηθούν εκείνα τα περιστατικά που τους σημάδεψαν τη ζωή. Εκείνες τις ιστορίες που μικρά  και αθώα γεγονότα γίνονται η ουσία και το στίγμα και καθορίζουν ανεπιστρεπτί τη ζωή των ηρώων. Ισως να το έχετε προσέξει αλλα οι συγγραφείς συνηθως ξεκινουν στο πρώτο κεφάλαιο της βιωματικής τους αφήγησης με την περιγραφή ενός παιδικού καλοκαιριού. Ενός  καλοκαιριού όπου μια σειρά από γεγονότα επηρέασαν τις επιλογές και την πορεία μια ολόκληρης ζωής.

Ενα τέτοιο καλοκαίρι, ήταν για αυτά τα 10 κορίτσια από το  Αφγανιστάν. Κάποια έφυγαν απο την πατρίδα μαζί με την οικογενεια για να σώσουν κάποιον ανήλικο αδερφό που ήθελαν οι Ταλιμπάν να στρατεύσουν. Άλλα για να ενωθούν με τον χαμένο πατέρα. Άλλα για να αλλάξουν τη μοίρα τους. Άλλα για να μάθουν γράμματα.

Οι διακοπές αυτές ήταν μια κάπως βίαια ή έστω απότομη ένταξη σε έναν τρόπο ζωής που δεν ήξεραν και δεν μπορούσαν να φανταστούν πως υπάρχει  για ένα κοριτσι-παιδί. Κι εμείς τα ενθαρρύναμε σε αυτο το καινούριο και τα αφήναμε να βάφονται, να στολίζονται σαν μεγάλες γυναίκες  και όλα τα απογεύματα είχαν γίνει  μια ιεροτελεστία απο γαλλικές πλεξούδες, κόκκινα μάγουλα και φούξια λαμπυρίζοντα κραγιόν. Ο καθρέφτης έγινε σε αυτά τα απογεύματα ένας παιδοψυχολόγος όπου χάραξε βαθιά στο ασυνείδητο των παιδιών αυτών, την εικόνα μιας χαμογελαστής  γυναίκας. Μιας γυναίκας που επιτρεπόταν να  είναι ο εαυτος που θέλει εκείνη. 

Και μετά τον καθρέφτη, τα δαντελωτά φορέματα μαζί με τις μικρές αυτές νύφες, ξεχύνονταν με φασαρία στα σοκάκια του νησιού. Σε αυτό το μαγικό νησί τα κορίτσια μπορούσαν να χορέψουν στους δρόμους και να τραγουδήσουν. Κανένας Θεός, μήτε άνθρωπος δεν θα τις καταδίκαζε γι αυτό.

 Αυτό ήταν ένα ιερό καλοκαίρι όπου ανακάλυψαν το σώμα εκείνο, το οποίο φυλάνε οι γονείς τους και ο Θεός τους κάτω από πολλά στρώματα υφασμάτων και ιδρώτα. Ένα νέο σώμα που αγνοούσαν μέχρι αυτές οι μέρες του καλοκαιριού να έρθουν και να το υποχρεώσουν να αποκαλυφθεί.

Σε αυτές τις 7 ημέρες τα είδα να πετάνε τη τσιχάμπ τους απ το πρώτο λεπτό. Να φοράνε το μαγιό που τους είχαμε αγοράσει, δειλά στην αρχή με ένα παντελόνι, αργότερα χωρίς αυτό  και μετά  μαγεμένα να γεύονται για πρώτη φορά το αλάτι την μάνας θάλασσας και να βουλιάζουν χωρίς φόβο στην ζεστή  άμμο. Ολες οι αισθήσεις τους ήταν σε εγρήγορση. Ο άνεμος χάιδευε τα μαλλιά τους, τα ελεύθερα μαλλιά τους και τα ειδα να καλπάζουν πάνω σε ρηχά νερά και να κυνηγούν την σκιά τους στο βυθό..Τα είδα εκστασιασμένα να αναφωνούν “ψάρι” ή να φέρνουν στο στόμα τους το αλμυρό νερο για να το  πιουν λαίμαργα. Τα είδα κρυφά να ατενιζουν στα βαθιά μπας και διακρίνουν την πανεμορφη γοργόνα και μετά αποκαμωμένα από το παιχνίδι να απλώνουν τις πετσέτες στη σειρά για να ξαπλώσουν το ένα δίπλα στο άλλο.  Το κάποτε τυλιγμένο και επτασφράγιστο  κορμί τους αφηνονταν εκει....κάτω από το βλέμμα του Πατέρα ήλιου. Εκεί χωρίς φοβο Χωρίς ενοχές. 

Και εκει κάποιες τιράντες άρχισαν να χαλαρώνουν και να πέφτουν  και κάποιες πλάτες να ελευθερώνονται για να μην αφήσουν σημάδι στο δέρμα. Και εκει σαν νεογέννητα μωρά, κάποια τα έπαιρνε ο υπνος. Καποια σιγοτραγουδούσαν ένα ινδικό τραγούδι αγάπης. Αλλα εχωναν τα ακρα τους βαθιά στην αμμο. Και εκει εμεναν γαντζωμένα. Σε εναν νέο κόσμο ελευθερίας. Σε ένα νέο κόσμο γνώσης. Και επίγνωσης του κορμιού. Του ωραίου αυτού κορμιού που ο Θεός των ανθρώπων έπλασε για να ειναι ελεύθερο. Να αγαπιέται, να δέχεται σεβασμό και να το αγκαλιάζει ο ίδιος, με το πνεύμα του που ζει μέσα στην αλμύρα, μέσα στον άνεμο και μέσα στο φως.

Υστερα από αυτές τις 7 ημέρες το μέλλον αυτών των κοριτσιών έχει αλλάξει.

Είμαι σίγουρη πως έχει αλλάξει.

Για 7 ημέρες ομάδα 10 κοριτσιων ηλικίας 9-11 και μια έφηβη 14 χρονών φιλοξενήθηκαν μαζι με 3 συνοδούς, στο όμορφο νησι της Σιφνου. Είναι η δεύτερη φορά. Πως,που, ποιος, θα δείτε: ΕΔΩ

Δύο παιδιά από τη Μπαγκλάν

Afgan Village boy/from Tracys Gallery Box

O M. και η Α., είναι δύο έφηβοι από το Αφγανιστάν. Ήρθαν τις τελευταίες ημέρες στο καταυλισμό. Ταξίδεψαν από τη Μπαγκλάν, μια πόλη βόρεια του Αφγανιστάν. Στην πόλη τους στα αρχαία χρόνια, είχαν φτάσει  Έλληνες και ο Μέγας Αλέξανδρος είχε ξεκουραστεί. Το ήξεραν τα παιδιά αυτό. Όπως ήξεραν και πολλά άλλα. Τα αγγλικά τους είναι άψογα και η ευγένεια και η χάρη τους σε μαγεύει. Σε καμιά περίπτωση δεν ήταν το στερεότυπο που έχουμε για τους Αφγανούς. Το κορίτσι φόραγε ένα εφαρμοστό τζιν με αρβυλάκια και με τόλμη τίναζε τα μαλλιά της ελεύθερα στον αέρα σαν ατίθασο άλογο. Όταν της έδειξα μια φωτογραφία από την προγιαγιά μου , ξαφνιάστηκε καθώς δεν ήξερε ότι ακόμα και σε Δυτικές χώρες οι γυναίκες φορούσαν τζιχάμπ.

Μιλάω πολύ μαζί τους από τη στιγμή που τους γνώρισα. Ξέρουν πολλά και δείχνουν να θέλουν να μάθουν περισσότερα. Και δεν είναι τυχαίο. Η εκπαίδευση για την οικογένειά τους έπαιζε σημαντικό ρόλο. Ο μπαμπάς αντιφρονούντας στρατιωτικός, αντιδραστικός προς τους Ταλιμπάν, έφερνε κρυφά δάσκαλο στα παιδιά του, έναν φωτισμένο νεαρό άντρα και πολυταξιδεμένο για να τους μάθει να γράφουν, να διαβάζουν και να τους διδάξει  την Αλήθεια ότι σε κανέναν Θεό, μήτε σε άνθρωπο επιτρέπεται να σου κλέψει την Ελευθερία. Σε αυτό το κρυφό σχολειό πάνω στο χαλί του σπιτιού τους στη Μπαγκλάν, έμαθαν να αγαπούν τα βιβλία. Διαβάζουν ακόμα και την Αγία Γραφή, αν και αισθάνονται μουσουλμάνοι. Εκεί στα βιβλία και με τον φωτισμένο δάσκαλο έμαθαν πως ο χριστιανισμός και ο μωαμεθανισμός είναι μια  θρησκεία με κοινές ρίζες. “Elena! Να διαβάσεις κι εσύ το Άγιο Κοράνι για να καταλάβεις πως η θρησκεια μας μιλάει για αγάπη και σεβασμό όπως και η δική σας!”, μου είπε τρυφερά η Α.

Μιλάω πολύ μαζί τους γιατί ο λόγος τους είναι αρτυμένος με χάρη, με κινήσεις και με μια θεατρικότητα που σε κερδίσει αμέσως.

Η χάρη σκοτείνιασε, όταν άρχισαν να μιλούν για το πως οι Ταλιμπάν αποδεκάτισαν την οικογένειά τους.

Αρχικά έστειλαν μήνυμα στον πατέρα ότι τους “χρωστάει” έναν στρατιώτη για να ενταχθεί στους μαχητές τους. Ο μικρός αδερφός, τότε 14 χρονών,φυγαδεύτηκε μέσα στην νύχτα από τον ίδιο τον πάτερα για να σωθεί. Ένα μικρό αγόρι με ένα σακίδιο στην πλάτη έφυγε τρέχοντας για να σωθεί από μια μοίρα που τον περίμενε γεμάτη θάνατο και οργή. Από τότε έχουν περάσει 2 χρόνια. Η οικογένεια έχει χάσει τα ίχνη του. Κάποιοι γνωστοί τους είπαν πως τον είδαν στη Γερμανία σε κάποιο σχολείο. Ο Ερυθρός Σταυρός τον αναζητά από τότε και ελπίζουν να βρεθεί σύντομα.

Υπάρχουν και άλλες 2 μεγαλύτερες αδερφές. Η μια βρίσκεται με τον πατέρα στην Τουρκία και δουλεύουν μαζί σε μια φάρμα. Καλλιεργούν την γη.

Η άλλη αδερφή σκοτώθηκε. Μια σφαίρα εξοστρακίστηκε και την σκότωσε. Έτσι απλά το ανέφεραν τα παιδιά και αμέσως άλλαξαν θέμα προς συζήτηση. Ήταν μια ακόμα παράπλευρη απώλεια.

Ο Μ. και η Α. μιλάνε για την Ελλάδα για το πόσο την αγάπησαν και πως ενα κομμάτι τους θα μείνει για πάντα εδώ. Θέλουν να εγκατασταθούν στην Γερμανία αλλά ο Μ. έχει υποσχεθεί στον εαυτό του πως θα γυρίσει στην Ελλάδα για να σπουδάσει. Θέλει να σπουδάσει φιλοσοφία εκεί που γεννήθηκε η φιλοσοφία.

Όταν ήρθαν στον καταυλισμό στην αρχή δεν ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα για το σχολείο γιατί νόμιζαν πως αφορούσε σε μαθήματα μέσα στον καταυλισμό. Όταν κατάλαβαν πως επρόκειτο για κανονικό σχολείο η Α. είπε πως ένιωσε την καρδιά της να φτερουγίζει. Κανονικό σχολείο; Με αίθουσα; Με θρανία; Με παιδιά, αγόρια και κορίτσια μαζί; Με δάσκαλο;

Γράφτηκε την Παρασκευή. Ούτε αυτή ούτε ο αδερφός της έκλεισαν μάτι για 2 ολόκληρες νύχτες το Σαββατοκύριακο. Το είπαν στον Πατέρα στο τηλέφωνο. Ούτε κι εκείνος ειπαν κοιμήθηκε εκείνο το σαββατοκύριακο. Για πρώτη φορά στη ζωή τους θα πήγαιναν σχολείο.

Με κάλεσαν στο caravan τους προχθές. Και μου έφτιαξαν καφέ. Όχι τσάι. Επειδή ξέρουν πως στους Έλληνες δεν αρέσει τόσο πολύ το τσάι. Και με κέρασαν και κουλούρια που είχε φτιάξει η μαμά.

Έβγαλα τα παπούτσια και καθίσαμε στο χαλί σαν σε κύκλο με τη μαμά από απέναντι να μου στέλνει φιλάκια με την παλάμη της.

Και μιλήσαμε ξανά πολύ.

Και η κουβέντα ήταν αρτυμένη. Με αλάτι και μπαχάρια της ανατολής, με αγάπη, με σεβασμό και με ελευθερία

(Ευχαριστώ).

Όλα θα πάνε καλά.

Οι περίοδοι της ξηρασίας είναι δυσκολες. Αλλά είναι απαραίτητες. Η ωριμότητα σε βοηθάει να επιβιώνεις. Η ξηρασία στα νεανικά τα χρόνια σε εκείνα δηλαδή τα χρόνια που είσαι εξαρτημένη από το συναίσθημα, ήταν ολέθρια. Τώρα έμαθες να περιμένεις. Και περιμένεις και επικρατεί μέσα σου η βεβαιότητα πως αυτό θα κάνει τον κύκλο του και θα σε φέρει σε έναν καινούριο τόπο. Δεν συγκρούεσαι με το πάτωμα πια. Απλά στέκεσαι. Ίσως και να κλείνεις  λίγο τα μάτια και να σφίγγεις τις γροθιές ή να δαγκώνεις τα χείλη για να περάσει ο πόνος.Αλλά επιβιώνεις. Όχι δεν επιβιώνεις. Στέκεσαι. Αλώβητη.

Στα χρόνια εδώ που εφτασες ευχαριστείς τον Θεό σου που σε έμαθε να στέκεσαι και να βιώνεις τον πόνο. Ολόκληρον τον έζησες και δεν τον έκρυψες ούτε τον κουκούλωσες. Και το μελανό τρένο της θλίψης όταν έρχεται κατά πάνω σου για να σε κατασπαράξει, εσύ έχεις μάθει να αρπάζεσαι από τα πλευρά του και να αφήνεσαι στο μανιακό του τρέξιμο. Έχει πάψει να σε τρομάζει και κατά βάθος ξέρεις ότι είναι κάτι που πια απολαμβάνεις κάπως.  Απολαμβάνεις και επαίρεσαι. Ξέρεις πολλούς που νίκησαν την κατάθλιψη αγκάλιαζοντάς την;

Ετσι είναι η ωριμότητα. Δεν είναι μόνο ρυτίδες και παραπανίσια κιλά που δεν μπορείς να ξεφορτωθείς. Είναι οι νίκες οι μικρές και οι μεγαλύτερες οι πιο εσωτερικές που σε χουν σμιλεύσει.

Και σε ετοίμασαν για τα επόμενα που ήδη βλέπεις να έρχονται, στην επόμενη στροφή, από την πλάτη του τέρατος που λέγεται Θλίψη.

Emmet Gowin - Photographs 1976