Πως θα ήταν άραγε ο Ροδίτης στην σχολική τάξη;

Πως θα ήταν άραγε ο Ροδίτης και ο νεαρός Αλβανός σαν παιδια; Θα υπήρχαν άραγε στοιχεία από τη συμπεριφορά τους μέσα στην σχολική τάξη που θα μπορούσαν να μας δώσουν την υποψία πως θα  εξελιχθούν στους βασανιστές και στους δολοφόνους ενός  ανθρώπου;

Εγώ λέω ναι. 

 Και θα διαλέξω να μιλήσω λίγο περισσότερο για τον Ροδίτη. 

 Λέω ναι. Αλλά όχι γιατί το παιδί αυτό γεννήθηκε με τα χαρακτηριστικά του δολοφόνου. Κανένας άνθρωπος δεν γεννιέται δολοφόνος. Αλλά μπορεί να γίνει.  Και μια ιδιόρρυθμη και  ατίθαση προσωπικότητα, μέσα σε  μια σειρά από επιλογές τρίτων,αλλά και προβληματικά περιβάλλοντα που θα βρεθεί, ναι, μπορεί να εξελιχθεί σε μια βίαιη προσωπικότητα.

Βλέπουμε πολλά στα σχολεία μας. Γιατί τo σχολείο είναι η μικρογραφία της κοινωνίας. Όπως στην μεγάλη Κοινωνία, έτσι και στον μικρόκοσμο του σχολείου θα δεις όλους τους τύπους και όλες τις ανθρώπινες συμπεριφορές. Ακόμα και τις πιο απεχθείς. Κάποιες φορές, όχι συχνά ευτυχώς, θα δεις συμπεριφορές ακραίας ασέβειας, βίας και περιφρόνησης απέναντι στην ακεραιότητα άλλων ανθρώπων.

Η παιδική ηλικία ειναι σκληρή. Η εφηβική ακόμα περισσότερο. Η πορεία προς την ενηλικίωση για κάποια παιδια είναι μια  αρένα. Περιπτώσεις όπως του Ροδίτη όσο και αν είναι δυσάρεστο για να το παραδεχθούμε, διαφαίνονται κάποιες φορές ακόμα και μέσα στην σχολική τάξη. Είναι παιδια που έχουν ανάγκη να κυριαρχούν τόσο πάνω στους αδύναμους συμμαθητες τους, όσο και στην ομάδα, αλλά ακόμα και πάνω στους δασκάλους τους. 

Στη συγκεκριμένη υπόθεση διαβάζουμε πως ο νεαρός Ροδίτης τραμπούκιζε μια ολόκληρη κοινωνία, με την αστυνομία, τους γονείς, τους δασκάλους του απλά θεατές. Συλλήψεις, βανδαλισμοί, κακοποιήσεις, απόπειρες δολοφονίας,εκδικητικότητα, οξύθυμη συμπεριφορά, μαχαιρώματα που εγιναν στο σχολείο. Υπάρχει διαδικασία τα παιδια αυτά να μπουν σε ένα  ειδικό πλαίσιο υποστήριξης εκτός σχολείου αλλά χρειάζεται συναίνεση γονέων. Οι γονείς σε όλα αυτά τα περιστατικά, όπως διαβάζουμε ήταν σε πλήρη άρνηση των προβλημάτων του παιδιού τους. Κάθε φορά που γινόταν ένα ακραίο περιστατικό και τους καλούσαν στο σχολείο αλλά ακόμα και μετά το αυτόφωρο στην αστυνομία,η στάση τους ήταν παθητική. “Το παιδί μας είναι μια χαρά. Το παιδί μας είναι παρεξηγημένο”.

Μέχρι που έγινε το κακό . Ένα μεγάλο κακό μεγαλύτερο από οτι θα μπορούσε να βάλει ανθρώπινος νους.

Αυτή η ατάκα είναι μια γνώριμη ατάκα που αντιμετωπίζουμε πολύ συχνα στα σχολεία απο τους γονείς, για μικρά ή μεγαλύτερα περιστατικά παραβατικής συμπεριφοράς. Και πολύ πιο συχνά απο οτι μπορεί κάποιος να φανταστεί. Ακομα και σε ακραία περιστατικά bullying και κακοποίησης, το παιδί τους τις περισσότερες φορές είναι “μια χαρά”. Πάντα θύμα παρεξηγήσεων και σκευωριών. Πάντα παθητικοί απέναντι στη βία του παιδιού τους, έτοιμοι να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Κάποιες φορές αγανακτούν επίσης. Απειλούν, απαξιώνουν το σχολείο. Μερικοί από αυτους ανοίγουν και σελίδες στο Facebook για να καταγγείλουν το δράμα του παρεξηγημένου τους παιδιού. Γιατί πάντα φταινε οι άλλοι. .Ισως και στην συγκεκριμένη περίπτωση, οι γονείς των νεαρών  να λενε μεσα τους, πως φταίει η Ελένη που δεν τους έκατσε.

Σε αυτες τις περιπτώσεις ,τα χρόνια περνάνε και αυτα τα ιδιόρρυθμα, μικρά οξύθυμα αγόρια και κορίτσια, μαθαίνουν πως στο σχολείο είναι παντοδύναμα. Πως οι γονείς θα τους καλύψουν ένεκα της καλής φημης της οικογενείας. Έτσι τα παιδιά αυτα εκπαιδεύονται, πως οι κανόνες δεν ισχύουν για εκείνους και πως έχουν εξουσία πάνω  στη ζωή άλλων ανθρωπων. Και ασκούν την εξουσία αυτή. Επειδή μπορούν. Επειδή κανείς δεν τους σταματάει απο αυτο.

Σήμερα  κάποιοι κύκλοι που δεν έχουν σχέση με το πλαίσιο εκείνο που λέγεται σχολείο, έχουν παρεισφρήσει σε αυτό με σκοπό να το “θεραπεύσουν”. Όλοι αυτοι σου απαγορεύουν ακομα και να χρησιμοποιήσεις χαρακτηρισμούς όπως : οι παραβατικές συμπεριφορές παιδιών. Τα παιδια στις σύγχρονες ελευθεριακές προσεγγίσεις είναι κάτι σαν μικροί άβουλοι άγγελοι. Ζυμαράκια. Αρκεί ο δάσκαλος ή η δασκάλα να το κοιτάξει τρυφερά στα μάτια και αυτο θα καταλάβει το λάθος του. Εξάλλου όλα με τον διάλογο λύνονται. Γιατί είναι το Τραύμα του εσωτερικού μικρού ανθρωπου που πρέπει ως ενήλικας να σεβαστείς. Να αγκαλιάσεις. Πράγματι. Έτσι πρεπει να κανει ο ενήλικας.

Όμως γιατί κάποιοι στην ζωή τους μετουσιώνουν το Τραύμα σε δημιουργία, σε Τέχνη; Σε ιδέες που φέρνουν τους ανθρωπους κοντα;; Γιατι σε κάποιες περιπτώσεις όμως στρέφουν το τραύμα σε αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές ενώ τελικά άλλοι στρεφουν τον πόνο απο το τραυμα στο να καταστρέψουν άλλους. Οι επιστήμες της αγωγης υποστηρίζουν πως σαφώς έχει να κανει με το προσωπικό φορτίο του κάθε ανθρώπου αλλά το πιο σημαντικό στην εξέλιξη του, ειναι το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνει.

Στο αφήγημα της νεο-αντιαυταρχικής εκπαίδευσης, ο δάσκαλος δεν πρέπει μα οριοθετεί. Για το παιδί που ανοιγει το κεφάλι του συμμαθητή και κακοποιεί άλλους επανειλημμένα, το να απομονωθεί σε μια καρέκλα για λίγα λεπτά και να δείξει ο δάσκαλος τη δυσαρέσκειά του , ειναι αυταρχισμός. Κοίταξέ το στα μάτια με αγάπη λενε και κόλλησέ του και ένα στικερ με μονόκερο ως επιβράβευση και όλα θα αλλάξουν.

Πολύ παρεξηγημένη ιδεα αυτό της δημοκρατικής παιδείας. Μήπως τελικά και σε γενικό πλαίσιο η Δημοκρατία δεν είναι μια  παρεξηγημένη ιδέα; Το Παντοδύναμο παιδί τοποθετείτε σαν μονάδα έξω απο την ομάδα. Εξω απο το συνολο και την αρμονική συνύπαρξη με τους άλλους. Η δική του υποκειμενική πραγματικότητα, τα δικά του θέλω, υπερισχύουν έναντι της ομάδας, σε ένα είδος εκπαιδευσης που μοιάζει με  συνεδρία του παιδοψυχολόγου. Μπορεί να υπάρξει ιδέα Δημοκρατία χωρις αυτή να είναι προσανατολισμένη στο Μεγάλο Σύνολο;

Η ζωική φύση- καταγωγή του ανθρώπου είναι να κυριαρχεί και να κατασπαράζει τα αδύναμα μέλη της "αγέλης" Μπορει να νοηθεί Δημοκρατία χωρίς να μαθει το παιδι απο την μικρη ηλικια να υποτάσσει τις αρχέγονες τάσεις του για κυριαρχία, μέσα σε ένα πλαίσιο που λέγεται ομάδα;

Και πως θα το καταφέρεις αυτο;  Με αγάπη και με όρια. Υπήρχαν όρια στην πορεία του Ροδίτη νεαρου δολοφόνου. Οχι. Δεν υπήρχαν.

Απλά οι δάσκαλοι στεκονταν φοβισμένοι και εγκλωβισμένοι μεσα στον εκφοβισμό της καταγγελίας και οι γονείς ως άβουλοι θεατές. Το παιδί χτυπούσε βάναυσα τα αδύναμα παιδια της ομάδας , άγγιζε πιθανόν τα κορίτσια εκει που δεν επρεπε και το εκανε επειδη μπορουσε. 

Σε μια περίοδο οπου έχουμε γεμίσει οργανώσεις και ειδικούς που ασχολούνται με το θέμα της παιδικής βίας, ακόμα αναζητούμε τη θεραπεία της.

Εν τω μεταξύ η κοινωνία, εδω και αλλού εκφασίζεται. Ο δυνατός υπερισχύει και οι αρχέγονες τάσεις επικρατούν. Μέσα σε όλη αυτήν τη καλή ρητορική για τα ανθρώπινα δικαιώματα που μας κατακλύζει, παιδιά, νέοι, γυναίκες, άντρες, λοατκι άνθρωποι κ.α., συνεχίζεται να θανατώνονται . Επειδή καποιοι μπορουν να το κάνουν μέσα στην παντοδυναμία τους. 

Θα μπορουσε να γίνει κατι για να αποφευχθεί όλο αυτό;;
Ναι. Αν είχαν μπει όρια. Όρια που αναλογούν. 
Όχι στικερς με μονόκερους και καρδουλες.

Σιγουρα το οικογενειακό περιβάλλον ειναι αυτο που έχει τον πιο βασικο ρόλο. Σίγουρα και εμεις οι εκπαιδευτικοι κάποιες φορές σηκώνουμε τα χέρια ψηλά και ηττημένοι αποσυρόμαστε. Όμως αν επιτρέπαμε στο σχολείο να είναι σχολείο στην κλασική του διάσταση, πολλά θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί. Το σχολείο με τα όρια, τους περιορισμούς, τους κανόνες, τη ρουτίνα του. Τα όρια είναι θεραπευτικά λένε οι ειδικοί. 

Αν επιτρέπαμε στο σχολείο να είναι σχολείο, ίσως να καταφέρναμε να προλάβουμε και την αρρώστια που συνεχώς εξαπλώνεται στον κόσμο εκει εξω.