In a world of Kardasians be a Kiouri

Όσοι ανεβάσατε την φωτογραφία με τη λεζάντα “In a world of Kardasians be a Kiouri”, είστε μισογύνηδες. Κι εγώ είμαι. Μια νεαρή  μου έγραψε κάτι τύπου “Φτου σου, σα δε ντρέπεσαι μισογύνισσα!!”. Γενικά είδα πως η στάση αυτή υιοθετήθηκε από ένα μέρος της queer. Γνωστή η στάση αυτή, του να κουνάς το δαχτυλο γενικά, απέναντι στους cis , κάθε φορά που διαφωνούν με την υπερβολή.

Ας εξηγήσουμε τα αυτονόητα λοιπον. Ας εξηγήσουμε για άλλη μια φορά πως υπάρχει και επιπλέον συζήτηση πέρα από τη σεξουαλικότητα. Γιατί περί αυτής πρόκειται. Ως queεr οντότητα που μάλλον θεωρήθηκε η Καρντασιαν, καποιοι υπερασπίστηκαν το δικαίωμά της να εκφράζει τη σεξουαλικότητά της με τον τρόπο που το κάνει.

Η Κιμ λοιπόν η Καρντάσιαν είναι μια κοπέλα που έχει διαθέσει την προσωπική της ζωή στο διαδίκτυο και βγάζει εκατομμύρια γι αυτό. Μαγκιά της. Έχει κατασκευάσει επίσης ένα σωματότυπο βασισμένο πάνω στο στερεότυπο της γυναίκας που είναι σεξουαλικώς διαθέσιμη στον άντρα. Γι αυτό έχει τροχίσει τα πλευρά της στον θώρακά της ωστε να αποκτήσει το σχήμα της κλεψύδρας και στο μεγαλύτερο μέρος του κορμιού της έχει ενθέματα σιλικόνης. Δικαίωμά της. Γνωρίζουμε την Κιμ για αυτούς τους λόγους ενώ το αν έχει σπουδάσει ή αν έχει κάποια άλλη ασχολία η ενδιαφέροντα, μας είναι εντελώς άγνωστα. Ίσως τελικά και να μην χρειάζονται ως πληροφορίες. Είναι μισογύνης όποιος δεν αποδέχεται αυτό το πρότυπο; Ή να πω καλύτερα , όσες δεν θελουμε να ταυτιστουμε ή ακόμα και μας προκαλεί απέχθεια όλη αυτή η σωματική αποδόμηση; Πολύ περισσότερο πρέπει να παυσουμε όσοι έχουμε αντιρρήσεις για το αν είναι το ιδανικό ίνδαλμα γυναίκας που θα ΄προτείνουμε στα μικρά κορίτσια;

Η ομορφιά δεν είναι ένοχη . Ένοχη είναι η διάθεση του γυναικείου σώματος ως καταναλωτικό προιον και αυτό κάνει η Καρντάσιαν. Η Κιουρί δεν θα γίνει ποτέ πρότυπο στην εποχή που ζούμε και όλες οι Κιουρί που βρίσκονται αυτή τη στιγμη πίσω από μικροσκόπια και βασανίζονται για να ανακαλύψουν νέες θεραπείες και νέες επιστημονικές αρχές δεν θα γίνουν ποτέ, γιατί η συζήτηση που υπερισχύει γύρω μας αφορά τη σεξουαλικότητα ως προιον και δεν έχει τίποτε σεξουαλικό η γυναίκα που έχει ένα μικροσκόπιο στο μάτι της κολλημένο.

Ζούμε σε μια εποχή που μοιάζει να είναι επίπλαστη και ρηχή η συζήτηση για τα ανθρώπινα δικαιώματα αφου απουσιάζει η πρακτική εικόνα. Η γυναίκα θα παραμείνει να αναλώνεται στην αναζήτηση της επιθυμίας του άντρα και μια ολοκληρη κοινωνία την σπρώχνει προς τα εκεί. Γιαυτό και θα συνεχίζει να κόβει τα πλευρά της και να φουσκώνει τα στήθη της, θα συνεχίσει να κάνει και η ίδια λοβοτομή στον εαυτό της για να μην δει τίποτε περισσότερο στον εαυτό της απο στηθη και γλουτους κλεψύδρα. Τωρα εχει και την εμψυχωση των “ακτιβιστών”. Το να σε επιθυμεί ο άντρας είναι κάτι υπέροχο, κι εσυ εκεινον . Αν είναι στόχος ζωής είναι προβληματικό. Γιατί καλή είναι η μπούρδα που λέγεται πολιτική ορθότητα αλλά η αλήθεια είναι μια : πως οι επιστημόνισσες δεν πουλάνε, δεν θα τις δεις στα “συστημικά” κανάλια, να πουλάνε ενυδατικές, γιατί αυτό που ξέρουμε όλοι είναι πως τελικά κανένας δεν θέλει να γαμήσει μια Κιουρί (πιπέρι).

Μέσα στα 20 χρόνια εμπειρίας στις σχολικές τάξεις έχω να δηλώσω πως τα κορίτσια που πρόωρα θα αρχίσουν να ασχολούνται με την προβολή της σεξουαλικότητάς τους , ώστε να είναι αρεστές στους άντρες , δύσκολα θα βγουν από αυτό το πρότυπο. Αυτό πολύ συχνά συνεπάγεται σε σχολική διαρροή. Σε ελλειπή εκπαίδευση. Σε περιορισμένες ευκαιρίες. Σε περιορισμένο μέλλον. Ειδικά στις εργατικές συνοικίες που η οικογένεια δεν μπορεί να εξασφαλίσει σταθερό μέλλον και να καλύψει τις αδυναμίες των παιδιών της, πολλά θα καούν στα ανήλικα χρόνια τους στην ψευδαίσθηση πως η επιθυμητή σεξουαλική εμφάνιση μπορεί να είναι η δύναμή τους. Αλλά δεν είναι. Ποτέ δεν είναι. Αν ήταν, γιατί να κάνουμε όλον αυτόν τον διάλογο που αφορά την εκπαιδευση των κοριτσιών;

Την κάνουμε γιατί υπάρχει αφθονος χώρος για γυναίκες μοντέλα, αλλά στα Πανεπιστήμια, στα ερευνητικά κέντρα, στην πολιτική, στις τέχνες, στον επιχειρηματικό κόσμο,υπάρχουν θέσεις μονο για άντρες.

Το επιτυχημένο μοντέλο που βγάζει εκατομμύρια δείχνοντας το στήθος του είναι η εξαίρεση. Στα κορίτσια της διπλανής πόρτας, ειδικά στις γειτονιές που ζω εγώ των πιο οικονομικά ασθενών, υπάρχουν λίγες επιλογές και ευκαιρίες για μια γυναίκα να αναπτυχθεί ακαδημαϊκά. Γιατί είμαστε μισογυνηδες όσοι αισθανόμαστε δυσφορία για όλο αυτο; Μήπως τελικά είστε όλοι εσείς;

Είστε οι ίδιοι λίγες μέρες πριν που φρίξατε από μια εγχώρια Καρντάσιαν όταν δήλωσε με τα σιλικονούχα χείλη της ότι το να τρώει φάπες η γυναίκα, είναι μέσα στο πρόγραμμα. Ακριβώς το ίδιο πρότυπο γυναίκας ήταν. Είστε υποκριτές.

Δυτικές μπουργκες τα λέω αυτά εγω.

Γι αυτό. ναι. Σε έναν κόσμο που σου δείχνει πως μπορείς να είσαι μόνο μια Καρντασιαν, σπάσε τη μοίρα σου και προσπάθησε να γίνεις μια Κιουρί.

Η Lacta μας έδειξε απλά ποια είναι η Ελλάδα

Άργησα να δω τη διαφήμιση γιατί τους τελευταίους μήνες βρίσκομαι σε ένα προσωπικό πείραμα του πως είναι να ζεις χωρίς τηλεόραση. Έμαθα γι αυτήν όταν φίλος μου έστειλε την ανάρτηση κάποιου εργατοπατέρα που "ξεκουκούλωνε" τους πονηρούς σκοπούς της συγκεκριμένης πουλημένης σε ξένα συμφέροντα εταιρείας και καλούσε τον κόσμο σε εργασιακή επανάσταση. (Ότι να `ναι).

 Ψάχνοντας περισσότερο είδα τα γνωστά δεξιά ντούκια και τους ακόμα πιο από δεξιά φίλους τους που ανησυχούσαν για την κατάσταση της πρωκτικής περιοχής του μέσου Έλληνα μετά την διαφήμιση αυτή και κάποιοι από αυτούς καλούσαν τους Έλληνες να  σαμποτάρουν τη συγκεκριμένη πουλημένη σε ξένα συμφέροντα εταιρεία και να επιλέξουν άλλη  που έχει καθαρά ελληνικό προφίλ. (Ναι ίσες αποστάσεις φίλες μου. Ίσες αποστάσεις).

Ήταν τελικά καλό πράγμα που η Lacta μας έδειξε τα Λοατκι και διεθνικά ζευγάρια της Ελλάδας;Της αξίζει μπράβο;

Φυσικά και με τα χίλια. Αυτό που έκανε η Lacta όμως δεν είναι δική της καινοτομία. Το Μπράβο δεν ανήκει στην εταιρεία. Ανήκει στους Έλληνες. Γιατί μας έδειξε αυτό που είναι η Ελλάδα πια. Αυτό που είμαστε αλλά δεν το ξέρουμε ακόμα. Ή δεν μας αφήνουν να κατανοήσουμε.

Τα τελευταία χρόνια και άλλες εταιρείες έφεραν στους τηλεοπτικούς δέκτες της μέσης οικογένειας το Λοατκι ζήτημα και γενικά το αντιρατσιστικό μήνυμα. Το έκαναν τα Jumbo, το έκανε το "Έμπαινες" των Goodys, το έκανε εταιρεία που μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή όταν προώθησε αντρικό make up. Και γενικά βλέπουμε μια τάση στα main stream μέσα τα τελευταία χρόνια να προωθείτε το πολυπολιτισμικό με ίσους όρους και σεβασμό και μια μεγάλη ανοχή και συμπερίληψη του διαφορετικού. Ένα ακόμα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το reality μαγειρικής Master Chef του Star Chanel.

Στα παρασκήνια όλες αυτές οι εταιρείες έχουν τζιμάνια διαφημιστές που τα χρυσοπληρώνουν για να "αφουγκράζονται" τις τάσεις και δεν θα έβγαζαν ποτέ ένα αρνητικό προφίλ για την εταιρεία που εκπροσωπούν. Όλοι αυτοί ξέρουν πως υπάρχει ένα μεγάλο αγοραστικό κοινό που θα ανταποκριθεί στο μήνυμα που κάθε φορά προωθούν. Για να προλάβω τους καχύποπτους, η αρνητική διαφήμιση δεν έχει πια αποτέλεσμα σε μια εποχή όπου τα social media ως κοινωνική αρένα, ασκούν πιέσεις και μπορούν μέσα από μια ανάρτηση να ανεβάσουν και να κατεβάσουν ιδέες και πρόσωπα. Αυτό που δεν ξέρουμε εμείς αλλά το ξέρουν τα τζιμάνια οι διαφημιστές, είναι πως οι ρατσιστές δεν είναι πια αγοραστική δύναμη. Είναι η μειονότητα.

Αυτή η ταυτότητα έχει να κάνει με την ενσυναίσθηση που κάνει τον μέσο Έλληνα να ανταποκρίνεται θετικά στο αντιρατσιστικό μήνυμα. Αυτή η ταυτότητα του Έλληνα την έχουμε δει πολλές φορές να αναδύεται τα τελευταία χρόνια στην πράξη. Ειδικά οι άνθρωποι της εκπαίδευσης και οι άνθρωποι που εργαζόμαστε με ευάλωτες ομάδες, έχουμε πολλές ιστορίες να αφηγηθούμε πάνω σε αυτήν την Ελληνική ενσυναίσθηση. Η γνώμη μου είναι πως η Ελλάδα πια, είναι μια χώρα Αποδοχής, μια χώρα σύγχρονη που έχει κάνει χώρο στην Ετερότητα. Το βλέπουμε στα σχολεία μας. Όχι μόνο στις συμπεριφορές των παιδιών που τα παιδιά πάντα αγαπούν και πάντα αποδέχονται. Αλλά και στους δασκάλους και στις ελληνικές οικογένειες που αγκαλιάζουν υποστηρίζουν και αποδέχονται. Μπορεί να μην χρησιμοποιούν πολλές φορές εκφράσεις πολιτικής ορθότητας και μπορεί κάποιες φορές και κάνουν άβολες ερωτήσεις στην προσπάθειά τους να κατανοήσουν, αλλά ο μέσος Έλληνας θα τελειώσει τη κουβέντα με φράσεις όπως: "Ο καθένας είναι ελεύθερος να κάνει ότι θέλει στη προσωπική του ζωή".

Αυτή η θέση ξέρω πως δεν ακούγεται συχνά και γενικά βλέπουμε μια γενικευμένη και τολμώ να πω συστηματική  στάση να μας πείσουν πως βρισκόμαστε στον μεσαίωνα όπου ο μέσος Έλληνας σπεύδει να κρεμάσει καθετί διαφορετικό. Σα να υπάρχει μια μυστική συνωμοσία πίσω από αυτά που βλέπουμε και διαβάζουμε, που προσπαθεί να ενισχύσει το ακραίο στοιχείο απο κάθε κατεύθυνση.

Σαφώς και υπάρχει ένα μισαλλόδοξο κομμάτι στην ελληνική κοινωνία που γίνεται ξεκάθαρο πια, μέρα με την ημέρα πιο πολύ, πως πρόκειται για οργανωμένα στοιχεία που προσπαθούν να αποκτήσουν πολιτική ισχύ.

Ωστόσο παρά τη σύγχυση που βλέπουμε πως επικρατεί στα μικροπολιτικά παιχνίδια, παρά την κουλτούρα που προσπαθούν να καλλιεργήσουν αντιφασιστικοί κύκλοι (όπου μόνο αυτοί έχουν δει το φως και κάνεις άλλος), ο Έλληνας έχει αλλάξει. 

Δεν έχω κατανοήσει πως και πότε έχει συμβεί αυτή η αλλαγή. Τα χρόνια της κρίσης τον υποχρέωσαν να αλλάξει; Πάντα υπήρχε αυτή η ενσυναίσθηση προς το διαφορετικό αλλά τώρα φάνηκε; Το πολύπαθο και το “πολλοί εμίσησαν” εκπαιδευτικό μας σύστημα τελικά έχει κάνει δουλίτσα τα τελευταία χρόνια; Δεν ξέρω. 

Το θέμα είναι πως ο Έλληνας έχει αλλάξει. 

Η χώρα έχει αλλάξει. 

Το ξέρει η Lacta. 

Aς μην αφήσουμε την ευθύνη της ενίσχυσης της θετικής αυτής ταυτότητας στις σοκολάτες και στα burger.