Αντιστέκομαι.

10 Οκτωβρίου 2012

(Εάν δεν πιστεύεις στη δύναμη της θλίψης που μπορεί να αφυπνίσει, σε παρακαλώ να  μην διαβάσεις το παρακάτω κείμενο).

19:35μμ

Προσπαθώ. Ο φόβος  στέκεται μετέωρος  πάνω από το κεφάλι μου. Αντιστέκομαι. Αντιστέκομαι ξανά. (Αντιστέκομαι;)  Προσπαθώ να καταλάβω, ποιος είναι ο μεγαλύτερος εχθρός μου αυτόν τον καιρό. Η απραξία, η ανέχεια, ή η μοναξιά;  Ο εαυτός μου; Ο εαυτός μου ή οι άλλοι;

Μένω στο σκοτάδι και περιμένω κάποιος  να μου πει εκείνες τις τρυφερές  ιστορίες όπου ο ήρωας και ο αδικημένος πάντα δικαιώνονται. Κάποιος να με χαϊδέψει στα μαλλιά και να με καθησυχάσει: “Όλα θα πάνε καλά”. Αλλά δεν έρχεται κανείς.

Και βυθίζομαι σε αυτήν την απραξία. Αυτή είναι η πιο τρομακτική και τερατώδης.  Η ανέχεια δεν με τρομάζει. Την έχω ξαναδεί.  Και επιβίωσα. Ο άνθρωπος δεν θέλει πολλά για να είναι ευτυχισμένος. Τα λίγα είναι αρκετά για να του δώσουν την ελπίδα να συνεχίσει  να παλεύει για περισσότερα και καλύτερα. Αυτό είναι το χαρακτηριστικό της γενιάς μου. Τα παιδιά των παιδιών της Μεταπολίτευσης είχαν λίγα ως παρακαταθήκη και κληρονομιά τους ήταν μόνο η προτροπή να κάνουν άλλα, καλύτερα και περισσότερα. Μεγαλώσαμε με 2-3 παιχνίδια, με  ένα καλό φόρεμα για τις γιορτές και τρώγαμε κρέας μόνο μια φορά την εβδομάδα.  Αλλά κοίτα μας… Γίναμε τα σπουδαγμένα παιδιά εκείνων των  αμόρφωτων γονιών που έζησαν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους δουλεύοντας χειρονακτικά. Ο αγώνας συνεχίστηκε και για εμάς, αλλά εμείς τουλάχιστον είχαμε τις προοπτικές και τις πιθανότητες με το μέρος μας. Οι περισσότεροι τα καταφέραμε. Καταφέραμε δηλαδή να έχουμε μια ζωή που θα χωράμε σε αυτήν.

Τελευταία  όμως όλα  κινούνται  τόσο αργά, βαριά και δυσκίνητα. Η αμφιθυμία κυριαρχεί. Σα να ζούμε τις τελευταίες μέρες της Πομπηίας και μια ατμόσφαιρα τοξική και μολυσματική βγαλμένη από διήγημα του Καμύ. Σήμερα στάθηκα για αρκετή ώρα στο κέντρο του εργαστηρίου μου... Σα να περίμενα να συμβεί κάτι χωρίς τη δική μου συμμετοχή, κοίταγα για ώρα τους τοίχους με τα παλιά μου έργα.  Μετά άπλωσα  λίγο χρώμα σε ένα ξύλο...λίγη κόλλα σε ένα χαρτί.... μια μαύρη γραμμή. Και κουράστηκα. Αισθάνθηκα τους  ώμους μου  να γέρνουν. Όλα έγιναν τόσο κοπιαστικά και μάταια. Κουράστηκα. Το μόνο που ήθελα να κάνω είναι να ξαπλώσω και να κοιμηθώ μήπως και πάψω να σκέφτομαι. Γιατί όσο σκέφτομαι καταθλίβομαι. Και όσο σκέφτομαι θυμώνω. Γιατί δεν βγάζει νόημα. Γιατί σε εμάς; Γιατί τώρα; Ερωτήματα που ταλανίζουν εκείνους που πενθούν το χαμό ενός αγαπημένου.  Και είναι πια τόσο  δύσκολο.... Να γεμίζω τη μέρα μου με κίνητρα για να μπορώ να στέκομαι στα πόδια μου. Να γεμίζω τη ζωή μου με κίνητρα για εμένα, για τους μαθητές μου, για την Τέχνη...

Αυτό το βάρος της απραξίας ενισχύεται από αυτήν τη διαβολεμένη μοναξιά. Αυτή η μοναξιά είναι μοναδική. Είναι διαφορετική. Ένα είδος μοναξιάς που δεν  έχω ξανασυναντήσει. Αυτή με τρομάζει περισσότερο από την ανέχεια και την απραξία. 

Όλοι εκείνοι. Εμείς. Άνθρωποι νέοι, εγκλωβισμένοι στα όνειρα που δεν πραγματοποιήθηκαν, ή στα όνειρα που τελικά στερήθηκαν ενώ τα είχαν για λίγο στα πραγματικά τους χέρια. Αυτά τα όνειρα ήταν (είναι) τα Πάντα. Είχαμε όλοι επενδύσει σε αυτά. Αλλά ΠΟΥ είναι ο Άνθρωπος μέσα σε αυτό; Που είμαι εγώ πραγματικά και που είναι οι άλλοι; Ο Εαυτός και οι άλλοι όμοιοί μου; Είμαστε μόνοι  πια, με αναμνήσεις από όνειρα και κάποια κατασκευασμένα κίνητρα. Με ψευδαισθήσεις επαναστάσεων,  με ουτοπίες  αλλαγών και ψυχαναγκαστικής αναγέννησης,  με  virtual  σκοπούς για το όμορφο και την ποίηση, για την τέχνη και τον ανθρωπισμό.. Με την ψευδαίσθηση ότι είμαστε με άλλους... Ότι ανήκουμε κάπου....ότι είμαστε ..μαζί. (Αντιστέκομαι ;) Λουφαγμένες ψυχές. Πληγωμένες, αδειασμένες. Ματαιωμένες. Σε αδιέξοδο. Μόνοι.

Και είναι πιο επώδυνο επειδή τώρα πια, όλοι βλέπουμε πως αυτό το κενό υπήρχε από παλιά. Πριν ξεκινήσει η Λαίλαπα. Καταναλώναμε ανθρώπους. Ψάχναμε κίνητρα και αφορμές ή  χειροπιαστούς λόγους  για να  είμαστε με άλλους. Οι φίλοι και οι εραστές είχαν γίνει το τεκμήριο  και το μέσο να καλύπτονται οι  ναρκισσιστικές ανάγκες μας.  Γιατί στην πραγματικότητα δεν είχαμε μάθει να είμαστε με άλλους. Τα όνειρά μας ήταν μια εγωιστική υπόθεση. Εμείς. Για εμάς. Εγώ.

Η τελευταία γενιά των ελλήνων, κείτεται μόνη με κακοποιημένα φτερά. Ανίκανη να ζητήσει βοήθεια. Ανίκανη να συσχετιστεί . Ανίκανη να παραδεχτεί πως ¨έχασε. Ανίκανη να ζητήσει βοήθεια στην μοναξιά της. Ανίκανη να σταθεί δίπλα σε άλλους και ανίκανη να συμπράξει. Λαβωμένη και μοναχική. Ένα γερασμένο παράλυτο  βρέφος. 

Όχι. Δεν πιστεύω πως θα είμαστε εμείς αυτοί που θα φέρουμε την αλλαγή. Οι επαναστάσεις προϋποθέτουν  να υπάρχει η ικανότητα του να συμπράττω, συντρώγω, συνοδοιπορώ, συνυπάρχω, συνδιαλέγομαι.  Αυτή η γενιά δεν έχει τον σπόρο αυτό της επανάστασης  στα σωθικά της. Βγήκε στους δρόμους για λίγο, αλλά βγήκε για τον εαυτό της. Γι αυτό θύμωνε με όσους δεν βγήκαν και αγανακτούσε με όσους δεν αγανάκτησαν μαζί της. Βγήκε για να έχει άλλο ένα ακόμα κίνητρο. Δεν βγήκε για να φέρει αλλαγή.

 Όχι. Δεν πιστεύω σε αυτήν τη γενιά. Τουλάχιστον όχι μέχρι να μάθει να σκέφτεται πέρα από όνειρα, πέρα από κίνητρα και πέρα από τις δικές της ανάγκες.

Ίσως πάλι, αυτός ο  αργός μας θάνατος, να μην είναι θάνατος αλλά η θυσία που θα ποτίσει και θα προετοιμάσει τους επόμενους που θα αναστήσουν πραγματικά αυτήν την χώρα.

Με εκτίμηση, με πολλή αγάπη, με πολλή θλίψη και θυμό,

Έλενα Καραγιάννη

Οι απαντήσεις μου στον κ. Προυστ.

Η Έλενα Καραγιάννη απαντά στο ερωτηματολόγιο του Προυστ.

Η Έλενα Καραγιάννη απαντά στο Ερωτηματολόγιο του Προυστ...

Δευτέρα, 17 Σεπτεμβρίου 2012

Share this history on :

digg

(Επιμέλεια: Αντώνης-Μάριος Παπαγιώτης)

Εισήχθη στην ΑΣΚΤ το 1992, με υποτροφία και αποφοίτησε το 1997 με Άριστα. Σπόυδασε ζωγραφική, μικτές τεχνικές και χαρακτική κοντά στους καθηγητές: Π. Τέτση, Ρ. Παπασπύρου, Θ. Εξαρχόπουλο, κ.α..

Το 2008 ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές της σπουδές στη Σχολή Ανθρωπιστικών Σπουδών/Σπουδές στην Εκπαίδευση του Ε.Α.Π., με τις εξής κατευθύνσεις: Η εξέλιξη του παιδιού στο κοινωνικό περιβάλλον, Εκπαιδευτική έρευνα στην Πράξη, Πολιτισμικές και κοινωνικές ανισότητες, Εκπαίδευση ενηλίκων, με καθηγητές όπως τις: Χριστίνα Νόβα-Καλτσούνη, Α. Φραγκιουδάκη, κ.α.. Στα πλαίσια της διπλωματικής της εργασίας, εκπόνησε ποσοτική-ποιοτική έρευνα σε 130 νηπιαγωγεία της Ελλάδας με τίτλο: “Η συμβολή της εικαστικής αγωγής στην ολόπλευρη ανάπτυξη του νηπίου-Τα εικαστικά στο ελληνικό νηπιαγωγείο" (Ε.Α.Π, 2008, Πάτρα).
Έχει εκθέσει σε εικαστικά projects όπως:

• 2011/AGAINST ALL ODDS/Μουσείο Μπενάκη, 
• 2010/Εν γραφή/Ελληνοαμερικάνικη Ένωση, 
• 2009/ECO ART/Ίδρυμα Ευγενίδου, 
• 2005,2006/Γυναίκες στην Τέχνη/Πανεπιστήμιο Κρήτης κ.α. 

Το 2010 επιμελήθηκε το CHILDHOOD ART PROJECT/ 24καλλιτέχνες μιλάνε για την παιδική τους ηλικία/ ΊΔΡΥΜΑ ΜΗΤΕΡΑ-ΠΟΔΑ Αθηναίων/ Ιλίου/ Δημοπρασίες Βέργος/ Π. Κ. Μελίνα Μερκούρη. 
Διδάσκει ως εκπαιδευτικός εικαστικής αγωγής στη Β/θμια και Α/θμια εκπαίδευση από το 1998, σε σχολεία της περιφέρειας και στην Αττική. Στο παιδαγωγικό της πρόγραμμα επιδιώκει μια βιωματική προσέγγιση της Τέχνης και ελευθερία έκφρασης για τους μαθητές, εμπνεόμενη από το παιδαγωγικό μοντέλο των καλλιτεχνικών σχολείων τουReggio Emilia (J.Dewey, Vygotsky, κ.α.). Από το 2005, συντονίζει ομάδες μαθητών στο "Στηρίζομαι στα πόδια μου", πρόγραμμα πρωτογενούς πρόληψης/ ΟΚΑΝΑ. Πιστεύει πως το σχολείο είναι ένας ζωντανός οργανισμός ο οποίος προάγει με άμεσο τρόπο τον πολιτισμό και τη δημοκρατία. 

["Η χώρα μου είναι..." (σχολικό project): http://www.youtube.com/watch?v=aHkW2m8psFU]
Εκτός από τα εικαστικά και τα παιδαγωγικά, ασχολείται και με τη μουσική, συμπληρώνοντας με αυτόν τον τρόπο την προσωπική της "ψυχοθεραπεία". Από το 1998-2005, σπούδασε κλασική μονωδία και φωνητική με δασκάλα την κ. Λ. Γιγάντε.
Έχει αρκετές συμμετοχές σε μουσικά σχήματα και projects και γράφειστίχους και μουσική. Αυτή τη στιγμή, συμμετέχει ως τραγουδίστρια και είναι ιδρυτικό μέλος στο jazz vintage μουσικό σχήμα, 4some Syndrome με τουςΠερικλή Μπισκίνη (πιάνο), Κωνσταντίνο Στάμου (ακουστικό μπάσο) καιΝίκο Μαρτζιώκα (κρουστά). 

Η απόλυτη ευτυχία για σένα είναι; 
Να έχω δίπλα μου ανθρώπους που μπορούν να εκτιμήσουν αυτό που είμαι και να με αφήνουν ελεύθερη σε αυτό.
Τι σε κάνει να σηκώνεσαι το πρωί; 
Η προσδοκία πως θα έχω τόσα πολλά να κάνω, να φτιάξω, να δω, να πω, να ζωγραφίσω, να τραγουδήσω, να δοκιμάσω, να ερωτευτώ, να γευτώ, να αγγίξω. 

Η τελευταία φορά που ξέσπασες σε γέλια; 
Αύγουστος. Ρέθυμνο. Με μια φίλη, επιστρέφοντας από την παραλία της Τριόπετρας, βρεθήκαμε στην κορυφή ενός βουνού πάνω από την περιοχή της Αγ. Παρασκευής. Φύσαγε απελπιστικά, ήταν σούρουπο και από εκεί επάνω η θέα ήταν εξωπραγματική. Πετάξαμε τα παπούτσια, αρχίσαμε να χορεύουμε έναν πρωτόγονο χορό και να ουρλιάζουμε σαν μανιακές. Το άφθονο οξυγόνο μάλλον κάτι μας έκανε γιατί αρχίσαμε να γελάμε σα να είχαμε φτιαχτεί ( -Ω...είναι ωραία η ζωή!!!!).

Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σου είναι; 
Μου αρέσει να είμαι με ανθρώπους.
Το βασικό ελάττωμά σου; 
Δυσκολεύομαι να κλείσω πόρτες όταν πρέπει. Εξασκούμαι όμως.
Σε ποια λάθη δείχνεις τη μεγαλύτερη επιείκεια; 
Σε όλα εκείνα που μπορεί να κάνει ο μέσος άνθρωπος. Κατανοώ την ανθρώπινη φύση. Την κουβαλάω στις πλάτες μου. "Ριπίδια που χτυπούν τον αέρα" (T.S. Eliot).
Η τελευταία φορά που έκλαψες; 
Όταν ένας 8χρονος μαθητής μου την ώρα που μάζευα τα πράγματά μου από την έδρα, με αγκάλιασε σφιχτά και μου είπε: “Είσαι η ηλιαχτίδα μου!”. 

Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεσαι περισσότερο; 
Ειλικρινά δεν έχω σκεφτεί ποτέ κάτι τέτοιο.
Ποιοι είναι οι ήρωές σου σήμερα; 
Η αδελφή μου. Δουλεύει, φροντίζει το σπίτι, τον άντρα της, τον εαυτό της και έχει φτιάξει δύο ιδανικούς, ταλαντούχους, μικρούς ανθρώπους. Δεν ξέρω πως τα καταφέρνει όλα αυτά.
Ποια είναι η ταινία που σε σημάδεψε; 
Αν με σημάδεψε δεν το ξέρω, αλλά ο Πιανίστας του Polanski είναι το Νο1 στο top 10 μου.
Το αγαπημένο σου ταξίδι; 
Όλα τα ταξίδια της ζωής μου είναι σημαντικά. Ωστόσο μεροληπτώ υπέρ της πατρίδας μου της Κρήτης. Αν και πηγαίνω κάθε χρόνο, αυτό είναι το ταξίδι που δεν χορταίνω ποτέ. Όταν αισθανθείς πως έχεις κατακτήσει τα τοπία της (πράγμα δύσκολο), τότε είναι η ώρα για να βρεθείς δίπλα στους ανθρώπους της. Όχι σε αυτούς που κατοικούν στις πόλεις, αλλά σε εκείνους του σκληροτράχηλους των βουνών και της ενδοχώρας. Θα σε ξαφνιάσει η ομορφιά τους και θα σου υπενθυμίσουν όλα αυτά που εμείς οι αστικοποιημένοι έχουμε χάσει.
Οι αγαπημένοι σου συγγραφείς; 
Αυτόν τον καιρό κάτι μου κάνει η Yoko Ogawa. Μάλλον κάτι εσωτερικό έχει αγγίξει.

Pet Project
Picture: Dimitris Poupalos
(with Christos Saxonis)

Ποια αρετή προτιμάς σε έναν άντρα; 
Τη σταθερότητα στις πράξεις και στα λόγια.
…Και σε μια γυναίκα; 
Να μην φοβάται τη φύση της.
Ο αγαπημένος σου συνθέτης; 
Τελευταία έχω μανία με τον Mulatu Astatke τον πατέρα της Ethio jazz. Η μουσική του έχει μια πνευματική διάσταση, “μιλάει” δηλ. στον εσωτερικό άνθρωπο, στοιχείο που θα έπρεπε να συναντάται πιο συχνά στη σύγχρονη μουσική.
Το τραγούδι που σφυρίζεις κάνοντας ντους; 
Σήμερα τραγούδησα το "A Sunday smile" των Beirut. Είναι το αγαπημένο μου τον τελευταίο καιρό και πάντα με κάνει να κλείνω τα μάτια και να χαμογελώ όταν το ακούω.
Το βιβλίο που σε σημάδεψε; 
 "Ο Βραχόκηπος", του Ν. Καζαντζάκη. Χωρίς σχόλιο.
Ο αγαπημένος σου ζωγράφος; 
Ο Πικάσο. Ιδιοφυΐα! Ο Απόλυτος. Τρανή προσωπικότητα, μέγιστος εικαστικός.
Το αγαπημένο σου χρώμα; 
ΟΛΑ!Ίσως λίγο περισσότερο το κόκκινο.
Ποια θεωρείς ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σου; 
Στον δικό μου μικρόκοσμο έχω καταγράψει μια σειρά από μικρές και μεγάλες επιτυχίες. Με κάνει να αισθάνομαι σημαντική το γεγονός ότι υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να με ακούν να τους τραγουδάω ή που συγκινούνται με τηνεικαστική μου δουλειά. Η καλλιτεχνική μου δραστηριότητα όμως ολοκληρώνεται μέσα από τη διδασκαλία. Και αυτό είναι κάτι που με γεμίζει υπερηφάνεια, ίσως περισσότερο από τα υπόλοιπα που κάνω, καθώς έτσι πιστεύω πως εκπληρώνω με πιο άμεσο και έντονο τρόπο τον παρεμβατικό ρόλο του καλλιτέχνη στην κοινωνία, εκείνου δηλ. που με την ιδιαίτερη φύση του και το έργο, μυεί στην τέχνη και σε έναν πιο ελεύθερο τρόπο σκέψης, παιδιά που ίσως ποτέ ξανά να μην έχουν παρόμοια εμπειρία στη ζωή τους.

Το αγαπημένο σου ποτό; 
Amaretto με φρέσκο λεμόνι.
Για ποιο πράγμα μετανιώνεις περισσότερο; 
Για πολλά. Αλλά τελικά τα λάθη είμαστε εμείς. Έπρεπε να γίνουν για να καταλήξουμε εδώ, πιο ολοκληρωμένοι.
Τι απεχθάνεσαι περισσότερο απ’ όλα;. 
Τους παρασιτικούς νάρκισσους.
Ποια είναι η αγαπημένη σου ασχολία; 
Στο τέλος της ημέρας, κλείνω τα μάτια, γέρνω το κεφάλι πίσω στον καναπέ και ακούω μουσική.
Ο μεγαλύτερος φόβος σου; 
Η πιθανότητα να εγκλωβιστώ πίσω από ένα γραφείο για να βγάλω τα προς το ζην. Θα με σκότωνε κάτι τέτοιο.
Σε ποια περίπτωση επιλέγεις να πεις ψέματα; 
Αποφεύγω να λέω ψέμματα γιατί εχω διαπιστώσει πως εάν μπορείς να την “υποστηρίξεις”, η αλήθεια πάντα σε ξελασπώνει.
Ποιο είναι το μότο σου; 
Vissi D`arte Vissi D`amore, δηλ. "έζησα για την τέχνη, έζησα για τον έρωτα" (Tosca's Aria from Puccini's Tosca).
Πώς θα επιθυμούσες να πεθάνεις; 
Γριά, σοφή, γεμάτη ρυτίδες, πλήρης, ευτυχισμένη, χορτασμένη, ήσυχη, πως έχω αγγίξει τις ζωές άλλων ανθρώπων.
Εάν συνέβαινε να συναντήσεις το Θεό, τι θα ήθελες να σου πει; 
“Σε ξέρω”.
Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεσαι αυτόν τον καιρό; 
Πολύ συχνά στους ψαλμούς του ο Δαυϊδ μίλαγε στην καρδιά του και την προέτρεπε να βγεί από τη θλίψη. Βρίσκομαι στην πνευματική, ψυχική μάλλον κατάσταση όπου έχω κατανοήσει πως “λειτουργεί” η κατάθλιψη. Δεν ανησυχώ όταν εισβάλει με μια λάθος σκέψη ή την φέρνουν οι καταστάσεις. Είναι σαν μια ίωση. Θα με ταλαιπωρήσει για λίγες μέρες, αλλά θα αποκτήσω αντισώματα. Είναι απλά η Κατάθλιψη και θα περάσει. Τη χρειάζομαι για να πάω παρακάτω και να είμαι ευτυχισμένη.

My Room/ SLOW DOWN ROOMS/ AGAINST ALL ODDS
Μουσείο Μπενάκη

Αύγουστος 2012/ Μετόχια/ συναυλία Ψαραντώνη

Τραβήχτηκε στα Φρατζεσκιανά Μετόχια του Ρεθύμνου τον Αύγουστο 2012.
Χορεύει κάποια ομάδα ενός τοπικού συλλόγου και παίζει μουσική ο Ψαραντώνης.

Η απουσία της ειλικρινούς Τέχνης

Η  απουσία της ειλικρινούς Τέχνης
(ή αλλιώς, το κείμενο που ζήτησε αλλά αρνήθηκε τελικά, να δημοσιεύσει γνωστή στήλη Τέχνης )

              Είχα το προνόμιο στα φοιτητικά μου χρόνια στην Α.Σ.Κ.Τ. να φοιτήσω κοντά σε δυο μεγάλους αλλά τόσο διαφορετικούς δάσκαλους, τόσο ως προς τους διδακτικούς τους στόχους όσο και ως προς τις αισθητικές τους προσεγγίσεις. Ήμουν στο τελευταίο τμήμα του κ. Π. Τέτση και στο πρώτο της κ. Ρ. Παπασπύρου. Στον πρώτο είμαι ευγνώμων γιατί με δίδαξε πως να συμπεριφέρομαι με κάθε ακαδημαϊκή προσοχή και σεβασμό, στο σχέδιο και στο χρώμα, και στη δεύτερη που μου έδειξε πως επιβάλλεται να είσαι ειλικρινής, τολμηρός και να κοινοποιείς με το εικαστικό σου έργο ότι συμβαίνει μέσα σου.

           Αυτή ακριβώς η ειλικρίνεια με ενδιαφέρει να προβάλλεται στα έργα μου. Για αυτό συνήθως για τις εγκαταστάσεις/κολλάζ μου, επιλέγω κάπως ψυχαναλυτικά θέματα και διαπραγματεύομαι τα στερεότυπα γύρω από τους ρόλους της γυναίκας, το ναρκισσισμό, τον έρωτα, τη μοναξιά, τη θρησκεία, τις διαταραχές που προκύπτουν στην παιδική ηλικία, κ.α.. Συνήθως χρησιμοποιώ προσωπικό υλικό, όπως ερωτικά γράμματα, φωτογραφίες από το παρόν αλλά και προγόνων μου, τα ρούχα μου, τα έπιπλα του σπιτιού μου, ήχους και μουσικές που με περιβάλλουν, αντικείμενα που χρησιμοποιούσαν οι γυναίκες της οικογένειάς μου, οι γιαγιάδες μου, η μητέρα μου και η ανιψιά μου. 

                Κάποιες φορές χρειάστηκε να ξεπεράσω τα όρια, να δείξω πολύ προσωπικά θέματα που ίσως να άγγιξαν ηθικά ταμπού και αισθητικές προκαταλήψεις για το πόσο περιγραφικό και συναισθηματικό επιτρέπεται να γίνει ένα έργο. Εύκολα ξεπερνώ χωρίς αγωνία αυτές τις σκέψεις καθώς πάντα επικρατεί η ανάγκη να μου επιτρέπεται να συγκινώ ανθρώπους, να τους κάνω να αισθανθούν και να ταυτιστούν με ένα κομμάτι μου. Το feed back και οι συναισθηματική αλληλεπίδραση που δέχτηκα από τον κόσμο σε σχέση με τα έργα αυτά, μοιάζει με έναν μεγάλο έρωτα. Και πλέον έχω εθιστεί σε αυτό.

           Αυτή η ειλικρίνεια πιστεύω πως θα έπρεπε να είναι η νούμερο ένα αναζήτηση, αλλά σπάνια συναντάται στον εικαστικό κόσμο της Ελλάδας κατά την προσωπική μου εκτίμηση. Δυστυχώς κάποιες φορές, η εικαστική σκηνή μοιάζει σαν ένα happy hour party όπου επιτρέπεται η είσοδος μόνο στους 25-30, ή ένα μεγάλο Μπαζάρ όπου πρέπει να προσαρμόσεις τη δουλειά σου σε Α4 διαστάσεις, σε έργα όπου όσο το δυνατόν να γίνεται προφανές ότι έχεις κοπιάσει χειρονακτικά. Και αυτό, για να μπορείς να δικαιολογήσεις τα χρήματα που ζητάς. Από αυτό το παιχνίδι όμως λείπει η ποίηση. Λείπει η ειλικρίνεια. Και το βίωμα.. Λείπει η δυναμική, το πνεύμα, το νεύρο, το νόημα, χαρακτηριστικά που έχουμε ανάγκη να βλέπουμε σε έργα τέχνης.

Εκτός από ποιητής, πιστεύω πως ο καλλιτέχνης θα έπρεπε να έχει και έναν ρόλο που να μοιάζει με αυτόν του ρεπόρτερ. Ένας ρεπόρτερ ή ένας προφήτης της εποχής του. Άλλοτε διαθέτει τον εαυτό του σαν υλικό/ντοκουμέντο και άλλοτε καταγράφει ή αφουγκράζεται, για να μπορεί να αγγίξει τη γενιά του. Ειναι αυτός ο καθαρά ανθρωπιστικός στόχος της τέχνης που σπάνια συναντάται.

  Η οικονομική κρίση, αποκάλυψε ένα φρικτό μυστικό για τον εικαστικό κόσμο: ζούσαμε στη ψευδαίσθηση ότι το σύστημα που συντηρούσε τις διοργανώσεις, τους επιμελητές, τις γκαλερί, πως παρήγαγε πολιτισμό. Σε αυτή την κοινωνική κατάρρευση που διανύουμε, παρατηρούμε πως επίσημοι πολιτιστικοί φορείς και πρόσωπα, κείτονται παροπλισμένοι και ανήμποροι να προτείνουν ιδέες ή έστω να ακουστούν ως παρηγορητικές φωνές. Τώρα που τα χρήματα δεν υπάρχουν ως προοπτική, έχουμε την ελπίδα πως μια ουσιαστική ανασυγκρότηση στόχων θα προκύψει. Όσοι επιβιώσουν θα είναι εκείνοι που θα καταφέρουν να σταθούν ενεργοί και παθιασμένοι και θα καταφέρουν να ανασυστήσουν τους ρόλους του καλλιτέχνη στην κοινωνία.

Μέχρι στιγμής επικρατούσε η αντίληψη πως για να διατηρήσει την αξία και την ποιότητά της η Τέχνη θα πρέπει να παραμείνει στους χώρους της πνευματικής (και οικονομικής;) ελίτ. Σίγουρα δεν μπορείς να διδάξεις τέχνη σε όλους αλλά όλοι μπορούν να έχουν την εμπειρία της Τέχνης. Αυτό υποστήριξε ο C. G.Jung (2004) αναφερόμενος στα αρχέγονα σύμβολα που προβάλουν μέσα από το καλλιτεχνικό έργο, πως είναι κοινά για κάθε άνθρωπο και όλοι μπορούν να τα “διαισθανθούν” . Συμπληρώνω το επιχείρημα με μια φράση της δασκάλας μου, Ρένας Παπασπύρου που μοιράστηκε σε κάποια φάση των σπουδών μου που είχα φτάσει σε αδιέξοδο: “Η τέχνη σου θα είναι επιτυχημένη όταν θα την κατανοεί ακόμα και ο αδαής”. Μια φράση που περικλείει πολλές παραμέτρους προς συζήτηση φυσικά, αλλά που αρκεί ως κίνητρο για μια ειλικρινή τέχνη.

                       Η διάθεση να διατηρήσουμε την Τέχνη σε ένα στενό κύκλωμα ανθρώπων, που κατά συνέπεια θα αποφασίζει για το τι είναι Ορθό Αισθητικά και τι Όχι, ποιος θα διακινεί την τέχνη του και ποιος όχι, ανήκει σε άλλες εποχές και αυτές οι νοοτροπίες οδηγούν σε πολιτιστική κενότητα. Έρχονται οι κοινωνικές επιστήμες και μας επισημαίνουν πως στην πραγματικότητα δεν υπάρχει ορθή ή λάθος Αισθητική, αλλά στο κομμάτι του πολιτισμού συντελείται μια κοινωνική αδικία όπου θεωρείται ορθή η τέχνη εκείνη που προωθείται από την ανώτερη αστική τάξη (Δραγωνά, 2001). Και είναι οξύμωρο πραγματικά, πως καλλιτέχνες με επιθετικά αριστερό φρόνημα, να υποστηρίζουν αντιλήψεις για μια ελιτίστικη τέχνη. Η εμπειρία με την Τέχνη που μπορεί να έχει ένα πρόσωπο, δεν έχει μονάδα μέτρησης ούτε κατηγοριοποιείται. Ειδικά σε μια περίοδο όπου ως προς την τεχνική και τους αισθητικούς στόχους, υπάρχει μια ανακύκλωση ιδεών. Η αλήθεια είναι πως η φόρμα έχει αποδομηθεί εδώ και δεκαετίες, όπως και η γραμμή και το χρώμα έχουν αναλυθεί μέχρι κορεσμού. Οι επισκέψεις στις περισσότερες εκθέσεις είναι ένα déjà vu και οι περισσότερες δουλειές των πτυχιακών, ένα flash back σε προηγούμενες δεκαετίες. Ένας τομέας όμως σε σχέση με την τέχνη, έχει παραμεληθεί και επιδέχεται αστείρευτους πειραματισμούς. Αυτός του Ανθρωπιστικού της χαρακτήρα.

Ιούλιος 2012

Έλενα Καραγιάννη

-C.G.Jung,(2004), To πνεύμα στον άνθρωπο, την τέχνη και τη λογοτεχνία, Αθήνα: Ιάμβλιχος..

-Δραγωνά Θ., Σκούρτου Ε., Φραγκιουδάκη Α.,(2001) Εκπαίδευση: Πολιτισμικές διαφορές και κοινωνικές ανισότητες, Πάτρα: Ε.Α.Π., ομάδα εκτέλεσης έργου.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

         Η Ελένη Καραγιάννη εισήχθη στην ΑΣΚΤ το 1992 με υποτροφία και αποφοίτησε το 1997 με Άριστα..

Το 2008 ολοκλήρωσε της Μεταπτυχιακές σπουδές της στη Σχολή ανθρωπιστικών σπουδών/Σπουδές στην εκπαίδευση του Ε.Α.Π., με τις εξής κατευθύνσεις: Η εξέλιξη του παιδιού στο κοινωνικό περιβάλλον/Εκπαιδευτική έρευνα στην Πράξη/ Πολιτισμικές και κοινωνικές ανισότητες/ Εκπαίδευση ενηλίκων. 

       Εκπόνησε ποσοτική-ποιοτική έρευνα σε 130 νηπιαγωγεία της Ελλάδας με τίτλο: “Η συμβολή της εικαστικής αγωγής στην ολόπλευρη ανάπτυξη του νηπίου-Τα εικαστικά στο ελληνικό νηπιαγωγείο (2008)”.

      Έχει εκθέσει σε εικαστικά projects όπως: 2011-AGAINST ALL ODDS-Μουσείο Μπενάκη, 2010- Εν γραφή- Ελληνοαμερικάνικη Ένωση, 2009- ECO ART, Ίδρυμα Ευγενίδου, 2005,2006- Γυναίκες στην Τέχνη -Πανεπιστήμιο Κρήτης κ.α.

      Το 2010 διοργάνωσε το CHILDHOOD PROJECT-Οι καλλιτέχνες μιλάνε για την παιδική τους ηλικία- Ίδρυμα Μητέρα-ΠΟΔΑ Αθηναίων/Ιλίου,-δημοπρασίες Βέργος-Π.Κ.Μελίνα Μερκούρη.

      Διδάσκει ως εκπαιδευτικός εικαστικής αγωγής, στην Β/θμια και Α/θμια εκπαίδευση από το 1998 σε σχολεία της περιφέρειας και στην Αττική.

Εκτός από τα εικαστικά και τα παιδαγωγικά, ασχολείται και με τη μουσική. Από το 1998-2005 σπούδασε κλασική μονωδία και φωνητική με δασκάλα την κ. Λ. Γιγάντε.

Αυτή τη στιγμή συμμετέχει ως τραγουδίστρια και είναι ιδρυτικό μέλος στο jazz vintage μουσικό σχήμα, 4some Syndrome.

Το νοσηρό κομμάτι της παρέκκλισης είναι μόνο η απουσία της Ποίησης και της Λαγνείας..

TOTEM (performance- Elena Karagianni, 2011)

Μέρος από τη νέα μου δουλειά με τίτλο TOTEM.

Πρόκειται για ένα βιωματικό έργο (φωτογραφική performance).

Διαθέτω το σώμα μου, μέσα σε ένα σκηνικό με έντονα φετιχιστικά στοιχεία για να τονίσω τη σύγκρουση, την ένταση των συναισθημάτων και των επιθυμιών, δίπλα σε έναν άντρα, ο οποίος, γίνεται πότε το αντικείμενο, πότε το παιδί, πότε ένα σχήμα-μια ασύμμετρη φόρμα. Από αυτό το παιχνίδι ρόλων-συγκρούσεων, προκύπτει ένα φωτογραφικό υλικό, το οποίο μπερδεύεται με υλικό από το γενεαλογικό μου δέντρο, από οικογενειακές στιγμές, με άγνωστους πρόγονους, με παιδικές φωτογραφίες κ.α.

Η μία εικόνα αποτυπώνεται πάνω στην άλλη. Το παρόν πάνω στο μέλλον.

Οι αρχέγονες επιθυμίες και προβολές κακοποιούν το παρόν.

Αυτή η σύγχυση γεννάει νέες εικόνες. 

Εικόνες τεράτων.

Ένα τοτέμ δεσποτικό.

 Ο προστάτης, ο γενάρχης της φατρίας.

Αυτό αποφάσισε την ύπαρξή μου.

Η σκιά του με κακοποιεί.

Το δικό μου Τέρας, είμαι εγώ.

Συνταγμα 29-6-2011

MY ROOM- Eleni Karagianni (Slow down rooms/ AGAINST ALL ODDS PROJECT)

         Η εικαστικός Ελένη Καραγιάννη συμμετέχει στην παράλληλη έκθεση SLOW DOWN ROOMS του Against All odds Project, με την εγκατάσταση : MY ROOM.

To Slow Down Rooms επιμελείται η Ίριδα Κρητικού, και παρουσιάζει νέους Έλληνες καλλιτέχνες που υιοθετούν χειρωνακτικές μεθόδους και πειραματίζονται με διάφορα υλικά εστιάζοντας στην ιδέα της ανακύκλωσης.

Πρόκειται για μία εγκατάσταση με στοιχεία performance στην οποία, μεταφέρει ένα κομμάτι από τον προσωπικό της χώρο. Τα παλαιά έπιπλα και τα μικροαντικείμενα που μάζεψε από τους δρόμους της Αθήνας μαζί με την “ταπετσαρία” των αναμνήσεων στους τοίχους, μας αφηγούνται την ιστόρια μιας γυναίκας που ζει και κινείται στο αστικό περιβάλλον. Στο ίδιο πνεύμα, την ατμόσφαιρα συμπληρώνει το βίντεο που προβάλλεται στην οθόνη του MY ROOM : εικόνες, μουσικές, ψίθυροι τραγουδιών από την ίδια την εικαστικό, μετατρέπουν αυτό το αστικό σκηνικό σε ένα προσωπικό ταξίδι, φορτισμένο με αναμνήσεις και έντονα συναισθήματα.

       Η έκθεση αποτελεί συνέχεια του πρώτου διεθνούς Συνεδρίου των δράσεων Αgainst All Odds: Ηθική / Αισθητική που πραγματοποιήθηκε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας και των έξι Ακαδημαϊκών Εργαστηρίων που βρίσκονται σε εξέλιξη.

       Τα ζητήματα που τίθενται μέσα από τη δομή της διερευνούν την επίδραση των νέων συμμετοχικών διαδικασιών στο πεδίο των χωρικών πρακτικών, καθώς και τα σημεία σύγκλισης και διαφοροποίησης μεταξύ αισθητικής φόρμας και ιδεολογικού υπόβαθρου.
Η έκθεση αρθρώνεται σε τέσσερις θεματικές ενότητες: Ακτιβισμός. Ομάδες με όραμα / Κοινωνία & Αισθητική /.Ταυτότητα. Ηθική του επαγγέλματος /Δράση – Αντίδραση.

Χώρος

Αθήνα

Μουσείο Μπενάκη

Κτήριο Οδού Πειραιώς

Διοργάνωση

Life Strategies 

Σε συνεργασία με: Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών,

Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο,

Parsons The New School For Design και Πανεπιστήμιο Paris 8 - CiTU research center of Paragraph Laboratory 

Με την ευγενική υποστήριξη του Μουσείου Μπενάκη

Υπό την αιγίδα:

των Ηνωμένων Εθνών,

του Ελληνικού Υπουργείου Περιβάλλοντος,

Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής,

του Ελληνικού Υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού (ΥΠ.ΠΟ.Τ.),

του Αναπτυξιακού Προγράμματος των Ηνωμένων Εθνών (UNDP),

της Πρεσβείας των ΗΠΑ στην Αθήνα,

του Δήμου Αθηναίων / Εταιρεία Τουριστικής και Οικονομικής Ανάπτυξης Αθηνών (ETOAA), Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος,

του Συλλόγου Αρχιτεκτόνων Διπλωματούχων Ανωτάτων Σχολών - Πανελλήνια Ένωση Αρχιτεκτόνων(ΣΑΔΑΣ-ΠΕΑ)

και του Ελληνικού Ινστιτούτου Αρχιτεκτονικής

LOVE LETTERS (Elena KAragianni, 2006)

 

 Υλικό: Αυθεντικά ερωτικά γράμματα, φωτογραφίες μικτή τεχνική, 

Διαστάσεις:1) Επιτοίχια εγκατάσταση σε μεταβαλλόμενες διαστάσεις

2)Τελάρα σε διάφορες διαστάσεις

Το project ξεκίνησε το 2005. Τα ερωτικά γράμματα συγκεντρώθηκαν κυρίως από αγγελίες που μπήκαν για αυτό το σκοπό σε διάφορα sites (ελληνικά και διεθνή). Επίσης σημαντικό μέρος από αυτά, αφορά σε ερωτικά γράμματα από το προσωπικό μου αρχείο, αλλά και γνωστών προσώπων.

Πάνω σε αυτά τα ερωτικά χειρόγραφα, γίνονται διάφορες χρωματικές κυρίως επεμβάσεις, και έχουν προστεθεί αυθεντικές φωτογραφίες από προσωπικές στιγμές ζευγαριών, με σκοπό να ενισχυθεί η καταγραφή όλων των φάσεων της ερωτικής σχέσης.

Η εικόνα συνυπάρχει με το κείμενο ιχνογραφώντας από τις πιο «ροζ» μέχρι και τις πιο σκοτεινές ερωτικές συμπεριφορές..

Ελένη Καραγιάννη

«Μια περιήγηση στις ανθρώπινες σχέσεις είναι τα έργα της Ελένης Καραγιάννη. Σε αυτά, λόγος και εικόνα συνδυάζονται για να εκφράσουν τα πιο αγνά και ταυτόχρονα τα πιο βίαια  ή σκληρά συναισθήματα. Η Καραγιάννη δεν στηρίζεται σε ένα λογοτεχνικό κείμενο για να το αποδώσει  με εικαστικά μέσα. Κάνει συμμέτοχούς της στα έργα της απλούς  ανθρώπους, γνωστούς, και αγνώστους της από το internet, οι οποίοι της προσφέρουν το υλικό. Η ίδια σχολιάζει  ουσιαστικά  αυτό το υλικό με τα σχέδιά της  και επεμβαίνει στα σύνολα αυτά  κυρίως με  τη χρήση του σχεδόν βίαιου  έντονου κόκκινου χρώματος, ενός χρώματος που αναφέρεται δίχως άλλο στο πάθος της ανθρώπινης σχέσης. Μέσα από τις ατομικές α耆γήσεις φτάνει σε αποτελέσματα που διακρίνονται νοηματικά για την πολυπλοκότητα της ανθρώπινης σχέσης και καταλήγει σε ένα σχόλιο για τον ίδιο τον Έρωτα».

Θάνος Χρήστου

Επίκουρος Καθηγητής Ιστορίας της Τέχνης

Πανεπιστημίου Ιωαννίνων

(Κατάλογος Π.Ο.Δ.Α., 2007)

People (Elena Karagianni, 1997)

Υλικό:

Φωτογραφία λατρευτικής συνάθροισης από την Νότια Αφρική (φωτοαντίγραφα, σμικρύνσεις- μεγενθύσεις της αρχικής φωτογραφίας).

Διαστάσεις: Επιτοίχιo κολλάζ (3,50 x 2,50).

Αφορμή για να στηθεί αυτή η γιγαντοαφίσα ήταν μια φωτογραφία διαστάσεων περίπου 12 x 10cm που βρήκα τυχαία σε κάποιο περιοδικό ιεραποστολικού περιεχομένου.

Η φωτογραφία καταγράφει ένα τεράστιο πλήθος την ώρα που συρρέει σε κάποια θρησκευτική συνάθροιση. Οι θρησκευτικές συναθροίσεις των Νότιων Αφρικανών αποκτούν διαστάσεις κοινωνικού φαινόμενου αφού δεκάδες χιλιάδες ανθρώπων ακόμα και από τα πιο απομακρυσμένα χωριά συγκεντρώνονται κάθε φορά τόσο σε χριστιανικές όσο και σε παγανιστικές λατρείες.

Το έργο «ανακυκλώνει» (σμίκρυνση-μεγέθυνση) τις μορφές που υπάρχουν στην αρχική φωτογραφία. Η απεικόνιση του πλήθους με αυτόν τον τρόπο δημιουργεί την ψευδαίσθηση ενός «ζωντανού παλλόμενου κύματος» ενώ σε κάποια γωνία της αφίσας ένα δέντρο παραπέμπει στην ιδέα του Ιερού δέντρου της γνώσεως και της αθανασίας.

Ελένη Καραγιάννη

Bible books (Elena Karagianni, 1997)

 

Υλικό: Τόμοι της Βίβλου ή της Καινής Διαθήκης σε 21 διαφορετικές γλώσσες, φωτογραφίες, Plexiglas, σίδερο, χειροποίητες σφραγίδες, μικτή τεχνική.
Διαστάσεις/μορφή: 1) Επιτοίχιες εγκαταστάσεις με σελίδες από τη Βίβλο. 2) Βάζα με εδάφια από την Βίβλο σε 21 διαφορετικές γλώσσες και διαλέκτους. 3) Τόμοι της Βίβλου σε διάφορες γλώσσες.

   Σκοπός των έργων της σειράς ‘BIBLE BOOKS’ είναι να δημιουργηθεί μια νέα θρησκευτική/χριστιανική φόρμα, απαλλαγμένη από όλα εκείνα τα «Άγια» υλικά που η βυζαντινή αισθητική έχει επιβάλει ως «καλαίσθητα και πρέποντα» για την σχετική θεματολογία.

Η επιλογή ευτελών υλικών (BiC στυλό, φλουο μαρκαδόροι, φωτοτυπικό χαρτί, γυάλινα βάζα από τρόφιμα κ.α.) είχε ως στόχο να τραβήξει την προσοχή από το υλικό και να επικεντρώσει στην ουσία της θεματολογίας, που είναι η χριστιανική φιλοσοφία.

Η φαινομενική βεβήλωση της Βίβλου, στην πραγματικότητα επιβάλει την αποειδωλοποιησή της και με σχεδόν παιδιακίστικο τρόπο, τα μυστήριά της γίνονται προσιτά σε όλους.

Ελένη Καραγιάννη

       «Η Ελένη Καραγιάννη επαναφέρει μια αντιμετώπιση των Γραφών ως μέσου έμπνευσης (αλλά και πρώτης ύλης) για εικαστική δημιουργία. Μια παράδοση που τη φέρνει κοντά στο (ούτως ή άλλως) μοναχικό έργο του Πεντζίκη. Στην περίπτωσή της όμως η επέμβαση είναι πολύ πιο βέβηλη όχι ως προς το πνεύμα των Γραφών αλλά ως προς τη χρήση της ίδιας της τυπωμένης σελίδας της Βίβλου ως καμβά για τις βίαιες παρεμβάσεις της: χειροποίητες σφραγίδες πρωτογενών συμβόλων του χριστιανισμού, της ελληνικής αφιερωματικής και λατρευτικής παράδοσης (οφις, κρανίο, σταυρός, καρδιά, άστρο, φεγγάρι, ήλιος, άγγελος, δάφνες, σπαθί, δέντρο, μωρό/έμβρυο, πουλί/περιστέρι, μάτι, άρτος, ιχθύς) συνυπάρχουν με αυτοφυή σύμβολα (καράβι, κιθάρα, γάτος/διάβολος) και επαναλαμβάνονται. Υπογραμμίσεις, αναιρέσεις και ζωγραφικές επεμβάσεις πάνω στο κείμενο μεταμορφώνουν το απρόσωπο μιας τυποποιημένης τυπογραφίας σε φορτισμένο σκεύος επικοινωνίας. Και είναι ακριβώς ο αγχωμένα επικοινωνιακός χαρακτήρας που καθιστά τη δουλειά της μια χαρισματική αντιπρόταση μέσα στη σαρωτική εσωστρέφεια της εικαστικής δραστηριότητας σήμερα.»

(Θ. Μουτσόπουλος,

Art Magazine,

Απρίλιος 1997, Αθήνα)

«…….η μελέτη της πάνω στη θρησκοληψία μέσα από μια δυναμική εικαστική γλωσσική μετάπλαση της Βίβλου, την καθιστά μια καθαρά γλωσσοκεντρική συγκινησιακή δουλειά υψηλής εντάσεως.

( Ν.Γ. Ξυδάκης,

Καθημερινή,

Ιούνιος, 1997, Αθήνα)

MY ROOM - Elena Karagianni (Slow down rooms/ Against All Odds Project, 2011)

Elena Karagianni-Βridal gown (dedicated to my ancestors) City link- Fashion & Fusion-

http://www.womenonly.gr/article.asp?catid=15298&subid=2&pubid=82172684

Me singing....I Stil haven`t found what I am looking for.. (cover)

Child hood Art Project ( Επιμέλεια: Ελένη Καραγιάννη)

http://www.athenscityculture.gr/mycalendar/2010/02/02