Εμείς οι υποκριτές και μερικά πλαστικά bodies..

Υποκριτές.
Θύματα του όχλου..
 Καταπίνουν.   Χωρίς σκέψη.
Εύκολοι στο να βγουν στους δρόμους και να παλέψουν με τα σύμβολα. Αλλά χωρίς συνείδηση. Μόνο με συναίσθημα, αδιευκρίνιστο και ακαθόριστο.  Παλεύουν με τις ειδήσεις , στέλνουν ατελείωτα μηνύματα , αλυσιδωτά e-mails, για τον πόλεμο που γίνεται, για τους φτωχους και ανήμπορους, για τα παιδιά που πεθαίνουν ή πεινάνε, για τις πολιτικές αδικίες.. Ότι εγείρει τα προσωπικά  απωθημένα, και την επανάσταση που δεν έγινε ποτέ στην εφηβεία..
Εκεινες τις μέρες δεν ανέχθηκαν το νεκρό κορμί ενός 15 χρόνου μαθητή, αφού το «εχθρικό προς τα ανθρώπινα δικαιώματα «σύμβολο» το θανάτωσε. Μέσα από αυτο είδαν τον εαυτό τους μάλλον, να στερείται την ελευθερία του πολίτη να εκφράζεται, να αντιδρά να διαμαρτύρεται...... Και αυτό ήταν η αφορμή να ξεσηκωθεί όλη η Ελλάδα σύσσωμη, να καεί και η φωνή της διαμαρτυρίας να βγει στον κόσμο...Όλα αυτά για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Για την ανθρώπινη ελευθερία και αξιοπρέπεια.
Και καλά εκαναν.

Ομως..

Αξίζει σεβασμος  σε ένα νεκρό σώμα;;;;;;

Μακρόσυρτη εισαγωγή, για ένα θέμα που χάθηκε στα αζήτητα...Για μερικά αζήτητα bodies που έγιναν εκθέματα, επιστημονικού και κανιβαλιστικου ενδιαφέροντος....Έτρεξαν πολλοί, όπως έτρεξαν και σε τόσες άλλες χώρες να δουν τα πλαστικοποιημένα σώματα… Προϊόντα,που αρμόζουν σε σύγχρονους και ψαγμένους, προϊόντα πολυεθνικών, πρωτότυπων ιδεών (?) που προωθούν στην πραγματικότητα μια νέα τάξη πραγμάτων.
Νέα τάξη πραγμάτων αφου ξεχάσαμε ότι τα σώματα αυτά δεν είναι bodies αλλά άνθρωποι....Κάτω από την φτηνή «δικαιολογία» της ανωνυμίας (αζήτητα bodies) υποβιβάστηκαν σε αντικείμενα έργα/ προϊόντα/τέχνης (όπως τα αποκαλούν) χάνοντας με αυτόν τον τρόπο την ανθρώπινη υπόστασή τους.....
Κάτω από τον «άγιο» σκοπό της διάδοσης της δωρεάς των οργάνων, χάθηκε η ανθρωπιά... Οι άνθρωποι αυτοί (που τώρα πια είναι bodies) λένε ότι στην πραγματικότητα ήταν  πολιτικοί κρατούμενοι....Αλλά και απλοί ρακοσυλλέκτες να ήταν, πως τόλμησαν να καταργήσουν το πανανθρώπινο δικαίωμα του σεβασμού του Θανάτου;

 (υπάρχει σεβασμός μετα θάνατον;;;;;).

Τα ανθρώπινα δικαιώματα μπορούν να ισχύουν και μετά το θάνατο;;;

Το σώμα αυτό κάποτε αισθανόταν.....είχε συναισθήματα...έβλεπε όνειρα... έκανε έρωτα, ανησυχούσε για τα παιδιά του.... πείναγε...πόναγε....Αισθανόταν φόβο...

Μετά έγινε body..

Και το σώμα που ταΐζει την ανάγκη μας για ανθρώπινη σάρκα.....

Όχι δεν θα παρευρεθώ στην έκθεση... Αν θέλω να μάθω πως είναι το ανθρώπινο σώμα μπορώ να δω τα πλαστικά προπλάσματα.... Γιατί να πλαστικοποιήσω ένα πραγματικό ανθρώπινο σώμα;
Είμαι υπερβολική; Μπορεί....
Υπερβολική και συναισθηματική μάλλον... Αλλά ανησυχώ....
Για το σύνδρομο του βρασμένου βατράχου (http://tsotsos.blogspot.com/2008/12/blog-post_11.html -τυχαία επιλογή blog).

Και θέλω να θρηνήσω....
Γι αυτήν τη Νέα τάξη πραγμάτων....

Λογικό σφάλμα: Η αντικατάσταση του "Διαφορετικός" από το "ανώτερος ή κατώτερος"

Ενα από τα πιο ενδιαφέροντα, σημαντικά αλλά ταυτόχρονα και απλά στην διατύπωσή τους βιβλία που έχω διβάσει τον τελευταίο καιρό, ειναι το "Εγώ και οι άλλοι-Μια γενετική προσέγγιση" του Albert Jacquard. Παραθέτω την εισαγωγή του βιβλίου και προσμένω τα σχόλιά σας.…

Φτάνει η ηλικία όπου αναλογιζόμαστε: το Ον αυτό που έγινα, ποιος είναι; Τι αξίζει; Ρωτάμε το βλέμμα των άλλων και φοβόμαστε, διότι συχνά αυτή η ματιά μας διαπερνά χωρίς να μας βλέπει (είμαι τόσο ανύπαρκτος;) ή είναι γεμάτη ειρωνεία, αν όχι περιφρόνηση (είμαι τόσο γελοίος;) Ρωτάμε τους καθρέπτες και απογοητευόμαστε, διότι η απάντησή τους σπάνια προκαλεί ενθουσιασμό. Ρωτάμε το σχολείο και η απάντηση δεν μας ικανοποιεί, διότι το σχολείο μας φαίνεται σαν μια μεγάλη μηχανή που δεν ενδιαφέρεται για την προσωπικότητα του καθενός αλλά επιδιώκει να μας τυποποιήσει σύμφωνα με τις κυρίαρχες νόρμες. Είμαι όμορφος; Είμαι έξυπνος; Σ αυτές τις δυο αιχμηρές ερωτήσεις, η απάντηση είναι «όχι όπως οι άλλοι». Λιγότερο όμως ή περισσότερο; Αν πούμε» «λιγότερο», θλιβόμαστε, υποτασσόμαστε και δεχόμαστε ως πεπρωμένο μας μια μέτρια μοίρα. Αντίθετα , αν πείσουμε τον εαυτό μας για το «περισσότερο», αυτοδοξαζόμαστε, προσπαθούμε να κυριαρχήσουμε και τελικά καταστρέφουμε οι ίδιοι τον εαυτό μας, αφήνοντας να μπουν μέσα μας δυο δηλητήρια: το πάθος της εξουσίας και η περιφρόνηση των άλλων.

Μήπως δεν υπάρχει ορθή απάντηση;

Πράγματι, ορθή απάντηση δεν υπάρχει, γιατί η ερώτηση δεν έχει νόημα,

επειδή στηρίζεται σ΄ένα λογικό σφάλμα:

την αντικατάσταση του «διαφορετικός» από το κατώτερος» ή το «ανώτερος».

Albert Jacquard, Εγώ και οι άλλοι-Μια γενετική προσέγγιση, 2002, Αθήνα, Κάτοπτρο.