Facebook.. Αυτός ο διάβολος.

"Μα συνέχεια στο Facebook είσαι;".

Με είχε ρωτήσει ένας "Ταξερωόλα".

"Βγες από αυτόν το Διάολο!"

Προσπάθησα να του εξηγήσω πως ο μόνος τρόπος για να γνωρίζει πόση ακριβώς ώρα ήμουν μέσα στο FB, είναι να είναι την ίδια αντίστοιχη κι εκείνος.

Δεν βγάζεις άκρη στην επικοινωνία σου με τους Ταξερωόλα όμως...

Γιατί όμως, μετά από τόσα χρόνια χρήσης των social media, ακόμα παραμένει ανοικτός ο διάλογος του Καλού ή Κακού ;

Ποια είναι η γνώμη μου; (για όποιον τον ενδιαφέρει :-) 

Για να είσαι ένα κοινωνικός χρήστης του ίντερνετ θα πρέπει να έχεις πολύ ξεκάθαρους στόχους και να έχεις ξεπεράσει τις ενοχές που θα προσπαθήσουν πολλοί να σου προβάλουν. Και στις προβάλουν βέβαια μέσα από εξάρσεις ναρκισσιστικού μεγαλείου από το Facebook (από που αλλού;) .Αυτοί είναι οι εξαιρέσεις. Εσύ όχι.

Πλέον δεν προβληματίζομαι. Τόσο σαν εικαστικός καλλιτέχνης, τόσο σαν εκπαιδευτικός αλλά και σαν εθελόντρια στις ανάγκες ευπαθών ομάδων, μόνο υποστηρικτικές προεκτάσεις είχε η χρήση των social media.

Προσωπικά πιστεύω πως θα πρέπει να αισθανόμαστε προνόμιο που έχουμε την ελευθερία να εκφραστούμε δημοσίως μέσα από αυτό το νέο μέσο. Και λέω νέο γιατί οι αστείρευτες δυνατότητές του είναι σε πειραματικό στάδιο ακόμα. Έτσι λένε εκείνοι που μελετάνε αυτά τα πράγματα. Ακόμα θεωρείται νέο γιατί δεν έχει βρει την αποδοχή από όλους καθώς συχνά προβάλλεται η ιδέα πως για όλα τα κακά της μοίρας μας φταίνε τα social.

Ωστόσο πιστεύω πως είναι ελευθερία να μπορείς να πεις τη γνώμη σου, τη βλακεία σου, τη θλίψη σου, τη χαρά σου, τα γούστα σου, τις επιτυχίες σου, τις κατακρίσεις σου, δημόσια, χωρίς κάποιο νόμο, καθεστώς, μπάτσο, ή πατερούλη, να ελέγχει τι θα πεις και πως θα το πεις. Σε χώρες όπως η Τουρκία, η Βόρεια Κορέα, η Ερυθραία, το Πακιστάν, η Κίνα, το Βιετνάμ, κ.α. έχουν απαγορεύσει ή έχουν σε περιορισμό τη χρήση τους. Βέβαια πριν μερικά χρόνια και ένα δικό μας κόμμα που βρίσκεται στη Βουλή είχε απαγορεύσει τη χρήση του από τα μέλη του, για να μην ασκείται δημόσια "κριτική" στην εξουσία του κόμματος. Αυτές οι πληροφορίες βρίσκονται στο διαδίκτυο φυσικά.

Σκεφτείτε όμως πως ακόμα και το χαζό αυτό, το να δείχνεις τι έφαγες και τι χρώμα έβαψες τα νύχια των ποδιών σου, πόσο μεγάλη ελευθερία είναι. Μου λέγανε κάτι φίλοι Αφγανικής καταγωγής από το Ιράν, πόσο τους συγκίνησε όταν ερχόμενοι στην Ελλάδα συνειδητοποίησαν πως μπορούσαν να έχουν δικό τους blog. Δικό τους blog. Και να γράφουν ότι θέλουν. Χωρίς να φοβούνται ότι θα φυλακιστούν!

Αλλά και στα σοβαρά θέματα, σκεφτείτε πόσοι άνθρωποι από κατώτερη καταγωγή μας έδειξαν τα ποιήματά τους, τα έργα ζωγραφικής τους, άτομα που θα έβρισκαν κλειστές πόρτες από αυτούς που διαχειρίζονται τον πολιτισμό. Σκεφτείτε πόσες πολλές ιδέες βρηκαν εφαρμογή και πόσα καλέσματα για δράση, πόσες αντικυβερνητικές διαδηλώσεις και  πόσες εκδηλώσεις για αλληλεγγύη και βοήθεια σε ευπαθείς ομάδες, οργανώθηκαν σε χρόνο ρεκορ! Σκεφτείτε πόσοι άνθρωποι ήρθαν κοντά.. Άνθρωποι σε αναπηρικά καροτσάκια... άνθρωποι σε νοσοκομεία, σε ανέχεια, σε πένθος, σε αδιέξοδο, σε περιορισμό, βρήκαν ανθρώπους να μιλήσουν , να υποστηριχθούν να παρηγορηθούν.

Είτε  το αποδέχονται κάποιοι είτε όχι, αυτό που συμβαίνει στα social, είναι Δημοκρατία. 
Ε, ναι... το κόστος της δημοκρατίας είναι να εκφράζονται και αντίθετες από τη δική μας γνώμες. Ακραίες κάποιες φορές. Και ναι..μπορεί να γίνει κακή χρήση. Όπως κακή χρήση πήρε και ο έντυπος τύπος και η τηλεόραση. Φταίει το μέσο ή η τάση του ανθρώπου να διαχειρίζεται με λάθος τρόπο την ελευθερία; Αναρωτιέμαι εαν ο ρατσιστικός και απόλυτος λόγος που εκφράζεται στα social, εκφράστηκε επειδή υπάρχουν τα social ή εκφράστηκε και στα καφενεία, στα γήπεδα, στους καφέδες και στο δρόμο.

Μη μασάτε.

Ελεύθερα ας κάνετε χρήση του δικαιώματός σας να εκφράζεστε.

.

Πείτε τη γνώμη σας, θέλουμε να ακούσουμε τι έχετε να πείτε για τον Ιστορικό χιονιά, για τη ρόδα, για τον George Michael, για την Κουνεβα για τα Pokemon και για ότι άλλο κάνετε κέφι ή έχετε αναγκη να εκφράσετε.

Είναι δικαίωμά σας.

Μη ακούτε κανέναν μπάτσο ή πατερούλη που θα σας πει να σιωπήσετε.

23 Χριστούγεννα πριν

@Nin Goldin

Παράξενο αλλά σήμερα μου ήρθαν στο νου κάποια Χριστούγεννα πού συνέβησαν πριν αρκετά χρόνια. Πριν 23 χρόνια για την ακρίβεια. Δεν μιλάω πολύ για εκείνα τα χρόνια. Αλλά πλέον έχω αρχίσει να τα εκτιμώ και να αναγνωρίζω την καθοριστική επίδρασή τους στη ζωή μου.

Εκείνη η χρονιά ήταν μια δύσκολη χρονιά. Είχα τελειώσει τη σχολή με διθυράμβους και επαίνους αλλά ήδη είχα αντιμετωπίσει μια σειρά από ματαιώσεις που ήταν σκληρές και αδίστακτες. Η πτυχιακή του Άριστα δεν είχε καταφέρει να μου ανοίξει τις επαγγελματικές πόρτες που περίμενα και οι γονείς μου δυσκολεύονταν να με υποστηρίζουν πια. Έπρεπε να φροντίσω τον εαυτό μου. Και ήταν πικρά εκείνα τα χρόνια με το βάρος του Αριστούχου να βαραίνει πολύ, όταν η πρώτη δουλειά που χρειάστηκε να κάνω ως απόφοιτος ήταν να μοιράζω φυλλάδια πιτσαρίας. Και μετά η επόμενη δουλειά ήταν πωλήτρια στον Κλαουδάτο. Ειδικά εκείνα τα Χριστούγεννα ήταν δύσκολα γιατί είχα αναγκαστεί να απορρίψω μια πρόταση για συμμετοχή σε μια σπουδαία έκθεση στην Κύπρο αφού έπρεπε να πληρώσω μόνη μου τα εισιτήρια και τη διαμονή. Σήμερα θα απέρριπτα χωρίς στεναχώρια την πρόταση κάποιας “Επιμελήτριας” που θα τολμούσε να μου προτείνει να πληρώσω τα έξοδα της συμμετοχής μου σε μια έκθεση. Τότε όμως δεν είχα καταλάβει ακόμα.

Εκείνες τις ημέρες ήμουν σε κατάθλιψη. Ήταν πολύ δύσκολο, αλλά σηκωνόμουν 6πμ για να αλλάξω 2 λεωφορεία για να πάω να ανοίξω το πολυκατάστημα. Και μετά έπρεπε να σταθώ για ενα 12ωρο συχνά και να πουλήσω ρούχα ώστε να πάρω έναν βασικό μισθό της πλάκας. Η εορταστική ατμόσφαιρα και το νέο lp της Καίτης Γαρμπή με χριστουγεννιάτικα τραγούδια μου τρυπούσαν το μυαλό. Ζούσα τη δική μου ιδιωτική Κρίση τότε και ήμουν ένα δείγμα της γενιάς των 400 ευρώ πολύ πριν γίνει πολιτικό σύνθημα. Γελάω με εκείνους που με ειρωνεύονται σήμερα και λένε: “Τι ανάγκη έχεις εσύ; Έχεις δουλειά και δεν έχεις ζήσει την Κρίση στο πετσί σου ”.

Εκείνα τα χρόνια έκανα στενή παρέα με ένα ζευγάρι πρώην τοξικοεξαρτημένων. Μέσα από κάποιες καταστάσεις η ζωή αυτών των ανθρώπων είχε αλλάξει θετικά, είχαν παντρευτεί, είχαν κάνει παιδάκια και άνοιγαν το σπίτι τους σε όλους όσους το είχαν ανάγκη. Αισθάνομαι τυχερή που έζησα την “αλληλεγγύη” σε χρόνια και καταστάσεις που τότε δεν ήταν και τόσο τρεντ. Ο προσωπικός και εσωτερικός πόνος αυτών των ανθρώπων να βοηθάνε παιδιά που βρίσκονταν σε εξάρτηση, με είχε παρασύρει. Όχι χωρίς λόγο... Κάτι δικό μου έβλεπα πάνω στα πονεμένα αυτά παιδιά και ήθελα απεγνωσμένα να θεραπευτεί.

Εκείνα τα Χριστούγεννα η ιδέα μας είχε έρθει εντελώς αυθόρμητα και φυσικά: “ 'Έπρεπε να φροντίσουμε τα παιδιά της Ομόνοιας”.

Εκείνα τα χρόνια η Ομόνοια ήταν η πιο άσχημη εκδοχή του γκέτο. Όσοι θυμούνται τη δεκαετία του 90, το χειμώνα στο υπόγειο μαζεύονταν 100δες παιδιά που βρίσκονταν σε εξάρτηση. Η Ομόνοια εκείνα τα χρόνια ήταν κάτι σαν την 7η πύλη της κολάσεως. Ζωντανοί νεκροί όλων των ηλικιών περιφέρονταν με κέρινα πρόσωπα ανάμεσα σε εκείνους που έκλειναν τη μύτη και τα μάτια για να χωθούν τρέχοντας στα βαγόνια του τρένου.

Στην αρχή πηγαίναμε και αφήναμε φαγητό σε κάποια από εκείνα τα παιδιά που τα αποστήματα στα πόδια τα είχαν καθηλώσει στις σκάλες της Κοτοπούλη και της Αθηνάς. Θυμάμαι έβαζα σε αλουμινένια σκεύη από το φαγητό που έφτιαχνε η μαμά, με επιμέλεια το τύλιγα με μεμβράνη για να το αφήσω δίπλα σε ένα κορμί που κοιμόταν στα σκαλιά. Και μετά πήγαινα για την βάρδια μου στον Κλαουδάτο.

Άλλοτε αφήναμε ρούχα. Μετά σιγά σιγά για κάποια από αυτά τα παιδιά καλούσαμε ασθενοφόρο ή κάποιον ειδικό από κάποιο πρόγραμμα απεξάρτησης. Συχνά επιδιώκαμε να γνωρίσουμε τους γονείς. Ήταν τόσα πολλά αυτά τα παιδιά. Μετά τολμήσαμε να το πάμε λίγο παρακάτω. Οι φίλοι μου αποφάσισαν να ανοίξουν το σπίτι τους για οποίο παιδί θα ήθελε να κάνει μια νέα αρχή. Θα το βοηθούσαμε στα στερητικά, θα το βοηθούσαμε να έρθει ξανά κοντά στην οικογένεια του ή για να βρει δουλειά.

Σκέφτομαι τότε πως μέσα από την άγνοια και την απειρία μας, θα πρέπει να είχαμε παραβιάσει πολλά πρωτόκολλα απεξάρτησης και ίσως να ρισκάραμε πολλά περισσότερα από ότι μπορούσαμε να κατανοήσουμε τότε. Θυμάμαι πως η Γιάννα άφηνε το τρίχρονο κοριτσάκι της να το νανουρίζουν άγνωστα παιδιά με τρυπημένα χέρια... Θυμάμαι και μια κοπέλα να έχει κάτι μαύρα σημάδια στο σώμα της, που νομίζαμε πως ήταν καψίματα από τσιγάρα. Δεν ξέραμε και πολλά για το HIV τότε.

Ποιο το αποτέλεσμα αυτής της μυστικής μας ιερής αποστολής; Ποιο το αποτέλεσμα από εκείνες τις βάρδιες στις μικρές ώρες για να κρατήσουμε τα χέρια παιδιών που δεν ξέραμε το επίθετο τους , αλλά τα στερητικά ξερίζωναν τα κοκκαλά τους από τον πόνο; Ποιο το αποτέλεσμα από όλα εκείνα τα μέτωπα που κρατήσαμε πάνω από μια τουαλέτα; Δεν ξέρω τι απέγιναν τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά. Το άτυπο αποτοξινωτικό μας κέντρο δεν είχε και πολλές επιτυχίες αφού μετά από 2-3 μέρες τα παιδιά έφευγαν για να επιστρέψουν στη χαβούζα της Ομόνοιας. Τα περισσότερα δεν τα ξαναείδαμε. Κάποια άλλαζαν δρόμο όποτε μας έβλεπαν. Κάποια μάθαμε πως πέθαναν. Κάποια άλλα χάθηκαν όσο ξαφνικά εμφανίστηκαν,σα να να μην υπήρξαν ποτέ. Κάποια, λίγα μάθαμε πως τελικά τα είχαν καταφέρει μετά από πολλές προσπάθειες.

Συνέχισα και την επόμενη χρονιά να το κάνω μόνη μου αυτό. Ιδιαίτερα όταν πλέον έβλεπα και τα αδέρφια των πρώτων μαθητών μου να περιφέρονται πληγωμένα στο υπόγειο της Ομονοίας, δεν μπορούσα να μείνω άπραγη. Η πόρτα και του δικού μου σπιτιού ήταν πλέον και αυτή ανοικτή. .

Δεν ξέρω , ειλικρινά δεν ξέρω τι αντίκτυπο είχε αυτό στη ζωή αυτών των παιδιών.

Το μόνο feedback που είχα ήταν από την Μ. που τη συνάντησα μετά από πολλά πολλά χρόνια τυχαία σε ένα μπαρ..Πέρασε μια Οδύσσεια για να βγει από τις ουσίες. Εκείνα τα απογεύματα που πίναμε καφέ στο σπίτι μου, είπε, ήταν μια νέα αρχή και ένα ερέθισμα για να πάρει αποφάσεις για τη ζωή της. Έτσι είχε πει. Είναι παντρεμένη με 2 παιδάκια τώρα. Και την καμαρώνω. Μια μικρή πράξη υποστήριξης ήταν καθοριστική για αυτό το κορίτσι το θαρραλέο. Αλήθεια την καμαρώνω και αναφέρω το παράδειγμά της σε όποιον σταματάει να βλέπει ανοικτούς ορίζοντες μπροστά του

Σε εκείνα τα 3 χρόνια,γνώρισα ιστορίες ανθρώπων που δεν μπορούσα να φανταστώ πως είναι δυνατόν να υπάρχουν. Επίσης σε αυτά τα δύσκολα χρόνια της προσωπικής μου ανέχειας, αυτές οι εμπειρίες στην Ομόνοια, με στήριξαν δίνοντάς μου ένα ερέθισμα για να βγω από τον μικρόκοσμό μου και να πάψω να μηρυκάζω τις ελλείψεις μου. Μέσα σε αυτά τα Χριστούγεννα της ξηρασίας και στο αδιέξοδο, εκεί έξω στον δρόμο και στις ανάγκες των άλλων, ανακάλυψα δυνάμεις δικές μου και ικανότητες που αγνοούσα. Ήταν αυτές οι εμπειρίες (και άλλες που ακολούθησαν) που με στήριξαν στις δικές μου νοσηρές καταθλίψεις. Στις εποχές που συγκρούστηκα με το πάτωμα, βρήκα τη δύναμη να μην πάρω ποτέ φάρμακα, επειδή εκέι στην Ομόνοια είχα μάθε να δίνω Αγάπη. Το μεγαλύτερο αντικαταθλιπτικό και ψυχοτρόπο που υπάρχει.

Στα δύσκολα χρόνια που ήρθαν και έφυγαν από τα χρόνια της Ομόνοιας, η Συμπόνοια η Αγάπη και η Κατανόηση που είχα διδαχθεί πως να προσφέρω εκεί κάτω, χρειάστηκε να μάθω να την προσφέρω και στο δικό μου εσωτερικό πληγωμένο παιδί.

Και πάντα θα αισθάνομαι προνομιούχα για εκείνα τα Χριστούγεννα της δικής μου κοιλάδας της σκιάς του θανάτου.

23 Χριστούγεννα πριν.

Μια φωτογραφία από την Ειδομένη

Βρέθηκα στην Ειδομένη πέρυσι το χειμώνα τη στιγμή που ανακοινώθηκε η είδηση ότι τα  σύνορα θα κλείσουν. Είδα τα πούλμαν να επιστρέφουν μέσα στη νύχτα, γεμάτα με αποκαρδιωμένους και κουρασμένους πρόσφυγες. Τους έβλεπες μέσα στο ψιλόβροχο να κατεβάζουν τη λιγοστή τους περιουσία  από τα οχήματα  εκείνα που λίγες ώρες πριν τα είχαν φορτώσει γεμάτοι  χαρά και ελπίδα.  Πόση ματαίωση κουβαλούσαν αυτά τα λεπτά; Πόσο θυμό;...Να έχεις διασχίσει ηπείρους...βουνά, πελάγη... να έχεις σκοντάψει σε πτώματα συμπατριωτών σου,   με νύχια και με δόντια να έχεις σύρει  τα μωρά σου έξω από το νερό...τους ανθρώπους σου, την ανθρώπινη ύπαρξη,την αξιοπρέπειά σου, για να φτάσεις τελικά στο τσεκ ποιντ όπου ένας  στρατιώτης με σλαβική προφορά θα σου πει: “ΌΧΙ!”

Εκεί μέσα στον ανθρώπινο πόνο που αιωρούνταν σαν απειλητικό χέρι ανάμεσά μας, μια από τις εικόνες που με πλήγωσαν  είναι εκείνη που θα σας περιγράψω παρακάτω:

Μια κοπέλα κάπου 25-30 χρονών, έβγαλε το σακίδιο από την πλάτη, ίσιωσε το μαντίλι στο κεφάλι  και στάθηκε μπροστά στον στρατιώτη για να  δείξει τα χαρτιά της.

Ήταν από τις άτυχες. Για λίγες στιγμές μόνο και θα μπορούσε να είχε περάσει την απαγορευτική γραμμή. Η εντολή ήταν ξεκάθαρη. Τα σύνορα έκλεισαν.

Προσπάθησε να του εξηγήσει. Έκλαιγε.

ΌΧΙ.

Να του πει για την ταλαιπωρία της. Παρακαλούσε.

ΌΧΙ.

Δεν έχω που να πάω..είμαι μόνη. Ικέτευε.

ΌΧΙ. ΌΧΙ.

Όλη αυτήν την ώρα την παρακολουθούσα κρυμμένη πίσω από ενα κιγκλίδωμα, πίσω από το συρματόπλεγμα των συνόρων.

Έφτιαξε ξανά το μαντίλι στο κεφάλι της που είχε χαλαρώσει. Έσυρε το σακίδιο στην άκρη.

Παρατήρησα το πρόσωπό της. Την προσπάθεια που έκανε για να στηρίξει το σώμα  της όρθιο.

Κι εδώ ξεκινάει ο λόγος που αποφάσισα να σας γράψω αυτήν την ιστορία.

Στις στιγμές που ακολούθησαν, η κοπέλα αυτή  λιποθύμησε.

 Και μετά είδα την εικόνα εκείνη που με πλήγωσε, που με εκάνε να ντρέπομαι για το ανθρώπινο είδος.

Καθώς κατέρρεε...είδα κάποια άλλα κορμιά να ακολουθούν την κίνηση του δικού της και να τρέχουν καταπάνω της. Για να τη βοηθήσουν; Όχι. Για να τη φωτογραφήσουν. Την άφησαν να πέσει στο έδαφος. Άπλωσαν τα χέρια όχι για να τη στηρίξουν. Αλλά για να αρπάξουν τον πόνο της. (κλικ) Για να  κλέψουν τη στιγμή εκείνη την προσωπική...(κλικ) την ιερή (κλικ) .. Την δική της στιγμή (κλικ).

Όσοι έχουμε μια κάποια αίσθηση του χώρου όπου κινούνται οι πρόσφυγες, ξέρουμε πως οι περισσότερες φωτογραφίες, ακόμα και εκείνες που μας «ευαισθητοποίησαν»,  έγιναν σε σχεδόν παρόμοιες συνθήκες. Ένα ερώτημα είναι καρφωμένο μόνιμα στο μυαλό μου: Άραγε έχουμε το δικαίωμα να αρπάζουμε στιγμές από τη ζωή ανθρώπων χωρίς την άδειά τους;  

Με την έξαρση τα τελευταία χρόνια αυτού που ονομάζεται Street photography εχει δοθεί το δικαίωμα να εκφραστεί με αυτό το είδος τέχνης, ο οποιοσδήποτε.  Πριν το προσφυγικό είχε προηγηθεί μια μαζική εμμονική φωτογράφηση άστεγων και αναξιοπαθούντων ανθρώπων της Ομόνοιας. Βλέπαμε για πολύ καιρό στο όνομα της Τέχνης και της ευαισθητοποίησης τα πρόσωπα φτωχών άρρωστων ανθρώπων εκτεθειμένα σε ανοικτούς τοίχους στο Facebook ή σε blog. Κάποιοι από αυτούς  ήταν τοξικοεξαρτημένοι,  άλλοι με ψυχιατρικά θέματα, κάποιοι πιθανά εργαζόμενοι στο σεξ. Παράλληλα  κάποιοι δημοσιογράφοι έστησαν στήλες σε free press με  αυθόρμητες σκηνές ανθρώπων στο δρόμο: άνθρωποι να περπατάνε, άνθρωποι να κλαίνε, άνθρωποι να φιλιούνται, γυναίκες να θηλάζουν, μετανάστες να πουλάνε τσάντες,

Το κίνημα του street photography, τώρα πια έχει γίνει μια πιο main stream συνήθεια . Πλέον το έξυπνο κινητό σου έχει όλα εκείνα τα μέσα και τα φίλτρα που  χρειάζεσαι για να μιμηθείς διάσημους φωτογράφους. Σου λείπει μόνο το «σπαρακτικό» θέμα. Αυτό προσφέρθηκε τελευταία, απλόχερα  από τους πρόσφυγες. Πίσω από σελφοκόνταρα  και προτεταμένους καρπούς, πρόσφυγες κλαίνε, πρόσφυγες τρώνε, πρόσφυγες κοιμούνται, πρόσφυγες με ειδικές ανάγκες, πρόσφυγες με αναπηρία, πρόσφυγες για ιδιωτική ή ελεύθερη δημόσια  κατανάλωση. Ενα ακόμα τρόπαιο ανάμεσα σε φωτογραφίες με πεντικιούρ, θυμωμένες πολιτικές δηλώσεις, πιάτα με ψαρόσουπες και τσιπουρομεζέδες. Κεφάλια προσφύγων επί πίνακι.

Άραγε τι μας έχει μείνει μετά από όλη αυτήν την έκθεση στον πόνο και στην ανέχεια; Γίναμε καλύτεροι άνθρωποι. Γίναμε;

Δεν ξέρω. Ξέρω μόνο, πως ποτέ ξανά στη σύγχρονη δυτική ιστορία, ο προσωπικός χώρος δεν παραβιάστηκε τόσο κατάφωρα.

Και όπου υπάρχει παραβίαση, υπάρχει  βία. Και όπου υπάρχει  βια, υπάρχει και ο  φασισμός.

 Στο παρελθόν, οι υπεύθυνοι, πλήρωσαν πολιτικά την επιλογή τους να εκθέσουν τα πρόσωπα μιας ειδικής κατηγορίας γυναικών του δρόμου. Το άλλοθί τους ήταν πως το έκαναν για να “προστατεύσουν” και να “ευαισθητοποιήσουν”. Άραγε που τελειώνουν τα όρια της φασιστικής πολιτικής και της αλληλέγγυας  πρακτικής; Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα;

Η Γκουέρνικα δεν κατάφερε να αποτρέψει τον ΒΠΠ, ούτε ο μικρός Αϊλάν να σταματήσει τον πόλεμο μέσω της παγκόσμιας ευαισθητοποίησης που προκάλεσε το μικρό κορμί του. Και αυτό το κίνημα αλληλεγγύης που ζήσαμε τον προηγούμενο χρόνο δείχνει να ξεθωριάζει επικίνδυνα ενώ άλλες   παράξενα βίαιες ρητορικές  προσπαθούν να αρπάξουν χώρο.

Μην με παρεξηγείτε. Δεν θέλω να πω πως δεν είναι χρήσιμες οι φωτογραφίες ανθρώπων που βρίσκονται σε ανάγκη. Ούτε είμαι από εκείνους που αμφισβητούν  την σημαντική συμβολή των social media στην ελευθερία του ατόμου να εκφράζεται. 

Το ερώτημα είναι ποιος,  πως και πότε θα κάνει μια φωτογράφηση σε μια ειδική ομάδα πληθυσμού.

Στο ΠΟΙΟΣ βάλε εκείνον που έχει τις διαπιστεύσεις και εκείνον που θα “λογοδοτήσει” σε κάποιον φορέα σε περίπτωση που παραβιάσει την κουλτούρα και τα δικαιώματα του  εκτιθέμενου.

ΠΩΣ; Ο τρόπος είναι η κριτική στάση απέναντι στην ίδια σου την φωτογραφία για όλα αυτά τα στερεότυπα που μπορεί άθελά σου να διαδώσεις εις βάρος του ατόμου που φωτογραφίζεις. Η κρίση προκύπτει μέσα από την εκπαίδευση και η συνείδηση μέσα από τη γνώση. Στο ΠΌΤΕ βάλε όταν έχει εξασφαλιστεί η άδεια, και όταν η φωτογραφία αυτή θα πρέπει να μπει σε ένα πλαίσιο με άλλες δράσεις που θα ενισχύσουν τα δικαιώματα του ανθρώπου που απεικονίζεται.  

  Επιστρέφοντας  στην ιστορία της Ειδομένης, οι ρεπόρτερ έφυγαν, κάποιοι από αυτους βραβεύτηκαν για τις φωτογραφίες τους, οι πρόσφυγες απομακρύνθηκαν, οι κάτοικοι επέστρεψαν στην ήσυχη καθημερινότητά τους και  τα σύνορα συνεχίζουν να είναι σφραγισμένα. Το ισχυρό ΌΧΙ  περιφέρεται σαν αντίλαλος πάνω από τους βοσκότοπους, πέφτει πάνω στα άδεια βαγόνια του σταθμού,  επιστρέφει και χτυπάει πάνω στα συρματοπλέγματα που επιμένουν βίαια και ναρκισσιστικά να πληγώνουν την ανθρώπινη υπόστασή μας.

Η κοπέλα; Η κοπέλα χάθηκε μέσα σε ένα πλήθος από γυναικεία κεφάλια με μαντίλες. Η  εικόνα της έγινε ασήμαντη, και κατασπαράχτηκε..μηδενίστηκε, μπερδεύτηκε και κάηκε  ανάμεσα σε πολλές άλλες.

Συνεχίζουμε να αναζητούμε την Επανάσταση που θα αλλάξει τον κόσμο,

και,

θα ξεκινήσει από μέσα μας.

Ο "Μαγικός" δημιουργικός νους

(2-11-2015)

Οι άνθρωποι με δημιουργική ευφυΐα (ύστερα από 40 χρόνια φούρναρης, μάλλον έχω την παρρησία να το ισχυριστώ για τον εαυτό μου) έχουν μια "μαγική" ικανότητα (όπως τη περιγράφω στα παιδιά). Δεν την έχουν μόνο οι καλλιτέχνες. Μάλιστα όταν αυτοί που οικειοποιούνται τον τίτλο αυτό για τους εαυτούς τους, γίνονται απλά διεκπεραιωτικοί (λουπα το λένε και μανιέρα) σημαίνει πως έχουν χάσει ή δεν είχαν ποτέ αναπτύξει αυτήν την μαγική δύναμη.
Αυτήν την ικανότητα την έχουν δαιμονοποιήσει ή εκθειάσει διάφοροι ανα τους αιώνες. Όραμα, ενόραση, προφητείες, ακόμα και ως χρίσμα Θεού αναφέρεται στη Βίβλο, Brain storming στο πιο μαζικό και αστικοποιημένο, λειτουργία του δεξιού σιωπηλού  ημισφαιρίου λένε οι νευροφυσιολόγοι. Μπορεί ο αρχέγονος καλλιτέχνης να λατρεύτηκε ως μύστης και ιερέας, σήμερα όμως αυτές οι ικανότητες έχουν περάσει στην σφαίρα της διαταραχής (ο μανιοκαταθλιπτικός ενήλικας καλλιτέχνης, το ελλειμματικής προσοχής δημιουργικό παιδί).
Αυτά τα μυαλά δεν ενθουσιάζονται με το 1+1=2, αλλά με όλους τους πιθανούς συνδυασμούς αυτών των αριθμητικών συμβόλων. Δεν κατανοούν γιατι είναι τόσο σημαντικό το άθροισμα "2" όταν μπορείς να έχεις με τα ίδια νούμερα και το μεγαλύτερο 112. Αυτή η ικανότητα είναι πέρα από τον ορισμό της Σκέψης και όταν έχει πρακτική εφαρμογή κάνει θαύματα. Είναι μια "κατάσταση" που έρχεται το άτομο με την δημιουργική ευφυΐα (παραστατική, μουσική κ.τλπ) για αυτό και μοιάζει κάπως σα να μετατίθεται "αλλού". Όχι δεν πέφτεις σε έκσταση. Μέσα στο μυαλό σου συμβαίνει κάτι τέτοιο: είναι απλά σα να κατασκευάζεις ένα κτίριο: σταδιακά χτίζεται η σκέψη σου από τα θεμέλια μέχρι την οροφή και καθώς η σκέψη προχωράει λύνεις μέσα σου και κάθε παράγοντα που μπορεί να επηρεάσει το χτίσιμο ενώ παράλληλα σκέφτεσαι όλες τις παραμέτρους και τις δυνατότητες. Πολλές φορές αυτη η κατάσταση ειναι βασανιστική, άλλοτε χρονοβόρα, κάποιες φορές ολοκληρώνεται με πολύ φυσικό και άμεσο τροπο. Είχα παρατηρήσει στον εαυτό μου, τα χρόνια που έκανα πιο συχνά εκθέσεις, πως μετά από τέτοιες "μεταβάσεις" το κατασκευαστικό κομμάτι λυνοταν εύκολα και χωρίς επιπλοκές.
Θα ήμουν κάπου στα 35 όταν συνειδητοποίησα πώς λειτουργεί αυτο το μαγικό. Τα τελευταία χρόνια εχω κατανοήσει πως το μαγικό δε συμβαίνει μόνο όταν κάνω τέχνη αλλά σε κάθε έκφραση της ζωής. Οι φίλοι μου απορούν (και εγω μερικές φορές) πως καταφέρνω να οργανώνω τοσα πολλά πράγματα-ομάδες, δραστηριότητες, χωρίς κόπο. Τα οργανώνω φαίνεται στο μυαλό μου πρωτα. :-) Η δημιουργική  ιδιοσυγκρασια κάνει τη δουλειά. Οχι εγω.

Όπως έχω πει και στο παρελθόν πολλές φορές η τέχνη δεν είναι μια υπόθεση Αισθητικής. Η Τέχνη είναι θέμα Επιβίωσης. Η δημιουργική ευφυΐα έφερε το ανθρώπινο ειδος εκεί που ειναι σήμερα.

Και γιατί σας τα λέω αυτά ; Πριν λίγο ήρθες στην τάξη μου ένα "παράξενο" παιδί. Το "προβληματικό", "δύσκολο" και "υπερκινητικό με έλλειψη συγκέντρωσης παιδί" (για κάποιους), έγινε μπροστά στα μάτια μου, ο Δημιουργός και ο μάγος των υλικών.

Και κάθε φορά που βλέπω αυτά τα παιδιά, ένα άλλο παιδί που είναι κρυμμένο βαθιά μεσα μου, χαμογελάει!

Η Ειδωλοποίηση της παιδικής ηλικίας

Συμφωνώ απόλυτα με το παρακάτω.

Είναι 2-3 απλά ΠΡΑΚΤΙΚΑ πραγματάκια.

Αν τα κάνεις δεν θα χρειαστεί να πας το παιδί σου σε ψυχίατρο ή σε διαγνωστικό για να "ανακαλύψεις" ποια διαταραχή εχει.

Στην εμπειρία μου από την Αφρική, είχαμε παρατηρήσει όλοι το εξής: Τα παιδιά ήταν υπερκινητικά μόνο στο παιχνίδι και στην αλάνα. Στα υπόλοιπα (στην σχολική τάξη, στο σπίτι, στην επίσκεψη σε φίλους) ήταν ήρεμα, δίπλα στους γονείς τους και απολάμβαναν την "παρέα" ενώ είχαν επιλογή να συνεχίσουν το παιχνίδι.

Τι διαφορετικό (τι καλύτερο) συμβαίνει στην εξαθλιωμένη Αφρική που δεν συμβαίνει στην Ελλάδα (και υποθέτω και σε άλλες δυτικές χώρες;).

Στην Αφρική δεν έχουν ειδωλοποιήσει την παιδική ηλικία. Σίγουρα η παιδική ηλικία σε πολλές χώρες της Αφρικής (οχι σε ολες), εχει σοβαρά προβλήματα.Όμως μήπως τελικά η ειδωλοποιηση της παιδικής ηλικίας φέρνει τις ιδιες "ζημιές" στις δυνατότητες των παιδιών και στην ομαλή ανάπτυξή τους, ίδιας βαρύτητας με εκείνες που εχουν τα παιδιά της Αφρικής;(Μήπως το καθημερινό junk food τελικά φέρνει τις ίδιες συνέπειες στην υγεία του παιδιού με αυτές που θα έφερνε το βρόμικο νερό;)

Τα Ειδωλα είναι απαραίτητα. Τα Τοτέμ χτίζονται για να οριοθετήσουν μια κοινότητα ανθρωπων. Λέγεται και πολιτισμικό πλαίσιο.

Ειδικά, τα Είδωλα αντικαθιστούν εσωτερικές δικές μας ανάγκες. Έχω ΕΓΩ ανάγκη το Είδωλο. Να το λατρέψω. Να προβάλω τις δικές μου προσδοκίες.Να καλύψω κάθε επιθυμία του. Να αισθανθώ σημαντικός/η. Να θυσιάσω ότι πολυτιμότερο εχω για να ικανοποιήσω το είδωλο (χρήματα, προσωπικό χρόνο, τη σχέση μου με τον σύντροφό μου, την υγεία μου ακομα)

Και τα είδωλα συνήθως μπαίνουν σε ράφια, σε βωμούς, σε βάθρα. Γίνονται σημαίες, σύμβολα, οικόσημα. Και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό.

Κακό είναι εάν τα Είδωλα είναι ζωντανά παιδιά.

Πόσο περιορισμένη και ρηχή μπορεί να είναι η ζωή για ενα ζωντανό παιδί ο περιορισμός του στα μέτρα και στις ψυχικές ανάγκες (στα ράφια) των ενηλίκων;

Η ασύδοτη παροχή είναι ένας καλυμμένος τρόπος να ασκείς εξουσία. Και η εξουσία περιορίζει την ελευθερία και τις δυνατότητες του ατόμου.

Τελικά αν το ψάξεις προσεκτικά, το Είδωλο είναι ο δευτερεύων ρόλος. ΕΓΩ είμαι αυτός/η ο σημαντικός/η που καταφέρνω να ικανοποιήσω καθε ανάγκη και επιθυμία του.

Εσύ λοιπόν, ο Υπεράνθρωπος, το θυμα γονέας ενίοτε, θα απογοητευτείς οταν το Ειδωλο-παιδι δεν ικανοποιείται με τιποτε. Και τότε θα πας το παιδι στον Γιατρό για να σου βρει τη διάγνωση εκείνη που θα εξηγει γιατι το Ειδωλο είναι ελαττωματικό, παρά τις μεγάλες θυσίες και παροχές σου.

Όχι δεν φταις εσυ.

Όλα όσα περιγράφει το παρακάτω δεν ειναι τιποτε άλλο από το να λες ΟΧΙ.

ΝΑ ΛΕΣ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ ΟΧΙ.

Το λέμε και Ο-ΡΙ-Α.

Διαβάστε λοιπόν:

Πηγή:http://enabloggiatosxoleio.gr/

Γιατί τα παιδιά μας βαριούνται τόσο στο σχολείο, δε μπορούν να περιμένουν, απογοητεύονται εύκολα και δεν έχουν πραγματικούς φίλους;

Posted by Ιωάννα Φωτοπούλου on 20 Ιουνίου 2016, 10:15 μμ

Πριν από λίγο καιρό διάβασα ένα πολύ καλό άρθρο που εξηγεί ένα φαινόμενο που βιώνουμε όλοι στις τάξεις μας και με τα χρόνια γίνεται όλο και πιο έντονο. Έτσι αποφάσισα να το μεταφράσω και να το αναρτήσω εδώ πιστεύοντας ότι κάποιοι θα βοηθηθούν διαβάζοντας το. Αν μη τι άλλο, για μας τους εκπαιδευτικούς είναι παρηγορητικό να γνωρίζουμε ότι δεν ευθυνόμαστε μόνο εμείς και η καλοκαιρινή μας άδεια για όλα τα δεινά του κόσμου…

Είμαι εργοθεραπεύτρια με 10ετή εμπειρία εργασίας με παιδιά, γονείς και δασκάλους. Συμφωνώ απόλυτα με το μήνυμα του δασκάλου που έλαβα πρόσφατα, ότι τα παιδιά μας χειροτερεύουν όλο και περισσότερο σε πολλά ζητήματα. Ακούω σταθερά την ίδια άποψη από κάθε δάσκαλο που συναντώ. Αδιαμφισβήτητα, καθ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετούς πορείας μου, έχω δει και εξακολουθώ να βλέπω μία πτώση στην κοινωνική, συναισθηματική και ακαδημαϊκή λειτουργικότητα των μαθητών καθώς και μια ραγδαία αύξηση των μαθησιακών δυσκολιών και άλλων διαγνώσεων.

Τα σημερινά παιδιά έρχονται στο σχολείο συναισθηματικά ανώριμα για μάθηση και υπάρχουν πολλοί παράγοντες στο μοντέρνο τρόπο ζωής μας που συμβάλουν σε αυτό. Όπως γνωρίζουμε, ο εγκέφαλός μας είναι εύπλαστος. Μέσα από το περιβάλλον μπορούμε να κάνουμε τον εγκέφαλο δυνατότερο ή πιο αδύναμο. Ειλικρινά πιστεύω ότι παρά τις καλύτερες προθέσεις μας δυστυχώς σχηματίζουμε τον εγκέφαλο των παιδιών μας προς τη λάθος κατεύθυνση. Και παρακάτω θα αναλύσω το γιατί…

Τεχνολογία 

Δωρεάν υπηρεσία φύλαξης παιδιών…η πληρωμή σας περιμένει στην επόμενη γωνία. Παίζουμε με το νευρικό σύστημα των παιδιών μας, με την προσοχή τους και με την ικανότητά τους να λαμβάνουν ικανοποίηση καθυστερημένα. Συγκρινόμενη με την εικονική πραγματικότητα, η καθημερινή ζωή είναι βαρετή. Όταν τα παιδιά έρχονται στην τάξη, εκτίθενται σε ανθρώπινες φωνές και οπτικά ερεθίσματα που έρχονται σε αντίθεση με το βομβαρδισμό από εκρήξεις γραφικών και ειδικά εφέ τα οποία είναι συνηθισμένα να βλέπουν στις οθόνες τους. Μετά από ώρες εικονικής πραγματικότητας το να επεξεργαστείς πληροφορίες σε μια τάξη γίνεται όλο και μεγαλύτερη πρόκληση για τα παιδιά μας επειδή ο εγκέφαλός τους είναι συνηθισμένος στα υψηλά επίπεδα διέγερσης που προκαλούν τα βιντεοπαιχνίδια. Η ανικανότητα της επεξεργασίας χαμηλότερων επιπέδων διέγερσης καθιστά τα παιδιά ευάλωτα στις ακαδημαϊκές προκλήσεις. Επιπλέον, η τεχνολογία μας αποσυνδέει συναισθηματικά από τα παιδιά μας και τις οικογένειές μας. Η συναισθηματική διαθεσιμότητα των γονέων είναι η κύρια τροφή για τον εγκέφαλο των παιδιών μας. Δυστυχώς, βαθμιαία στερούμε από τα παιδιά μας αυτή την τροφή.

Τα παιδιά παίρνουν οτιδήποτε θέλουν, ακριβώς τη στιγμή που το θέλουν

“Πεινάω!!” Σε ένα δευτερόλεπτο θα σταματήσω στη μέση του δρόμου. “Διψάω! Να ένα μηχάνημα νερού. “Βαριέμαι!” Πάρε το τηλέφωνό μου” Η ικανότητα να λαμβάνεις ικανοποίηση με κάποια καθυστέρηση είναι ένα ένα από τα κλειδιά της μελλοντικής επιτυχίας. Έχουμε όλες τις καλές προθέσεις να κάνουμε τα παιδιά μας ευτυχισμένα, αλλά δυστυχώς τα κάνουμε χαρούμενα βραχυπρόθεσμα και δυστυχισμένα μακροπρόθεσμα. Το να είσαι ικανός να απολαμβάνεις αυτό που θες με κάποια καθυστέρηση σημαίνει ότι έχεις την ικανότητα να λειτουργείς σε συνθήκες στρες. Τα παιδιά μας βαθμιαία γίνονται λιγότερο εξοπλισμένα να τα βγάζουν πέρα ακόμα και με λίγο στρες κάτι το οποίο μελλοντικά γίνεται τεράστιο εμπόδιο στο να επιτύχουν στη ζωή. Η ανικανότητα για καθυστερημένη ικανοποίηση φαίνεται συχνά στις αίθουσες διδασκαλίας, στα εμπορικά κέντρα, στα εστιατόρια και στα καταστήματα παιχνιδιών τη στιγμή που το παιδί ακούειόχι επειδή οι γονείς έχουν διδάξει τον εγκέφαλο των παιδιών τους να παίρνει αυτό που θέλει ακριβώς τη στιγμή που το θέλει.

Τα παιδιά κυριαρχούν στον κόσμο

“Στο γιο μου δεν αρέσουν τα λαχανικά”, “Δεν της αρέσει να πηγαίνει για ύπνο νωρίς”, “δεν της αρέσει να τρώει πρωινό”, “δεν της αρέσουν τα παιχνίδια, αλλά είναι πολύ καλή με το IPAD” “δεν του αρέσει να ντύνεται μόνος του”, “βαριέται να τρώει μόνη της”. Αυτά ακούω διαρκώς από τους γονείς. Από πότε τα παιδιά μας διδάσκουν πώς να είμαστε γονείς; Αν αφήσουμε τα πάντα να εξαρτώνται από αυτά, το μόνο που θα κάνουν θα είναι να τρώνε μακαρόνια με τυρί, παγωτό, να βλέπουν τηλεόραση, να παίζουν με τα tablet τους και ποτέ να μην πηγαίνουν για ύπνο. Τι καλό τους κάνουμε με το να τους δίνουμε αυτό που θέλουν όταν γνωρίζουμε ότι δεν είναι καλό γι’αυτά; Χωρίς την κατάλληλη τροφή και ένα καλό βραδινό ύπνο τα παιδιά μας έρχονται στο σχολείο ευερέθιστα, αγχωμένα και με διάσπαση προσοχής. Επιπρόσθετα, τους στέλνουμε το λάθος μήνυμα. Μαθαίνουν ότι μπορούν να κάνουν ότι θέλουν και να μην κάνουν ότι δε θέλουν. Η λογική ότι πρέπει να το κάνεις απουσιάζει. Δυστυχώς, προκειμένου να πετύχουμε τους διάφορους στόχους στη ζωή μας πρέπει να κάνουμε ότι είναι απαραίτητο το οποίο μπορεί να μη συμπίπτει πάντοτε με αυτό που θέλουμε. Για παράδειγμα, αν ένα παιδί θέλει να είναι άριαστος μαθητής, πρέπει να μελετήσει σκληρά. Αν θέλει να γίνει ένας επιτυχημένος ποδοσφαιριστής, πρέπει να προπονείται κάθε μέρα. Τα παιδιά μας γνωρίζουν πολύ καλά τι θέλουν αλλά δυσκολεύονται πάρα πολύ να κάνουν αυτό που πρέπει για να πετύχουν τους στόχους τους. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα ανεπίτευκτους στόχους και αφήνει τα παιδιά απογοητευμένα.

Ατέλειωτη διασκέδαση

Έχουμε δημιουργήσει έναν κόσμο τεχνητής διασκέδασης για τα παιδιά μας. Δεν υπάρχουν βαρετές στιγμές. Αμέσως μόλις ησυχάσουν, τρέχουμε να τα διασκεδάσουμε πάλι γιατί διαφορετικά νοιώθουμε ότι δεν εκπληρώνουμε το γονεϊκό μας καθήκον. Ζούμε σε δύο διαφορετικούς κόσμους. Αυτά έχουν τον κόσμο της διασκέδασης κι εμείς τον κόσμο της δουλειάς. Γιατί τα παιδιά μας δε μας βοηθάνε στην κουζίνα ή στη μπουγάδα; Γιατί δε μαζεύουν τα παιχνίδια τους; Τα παραπάνω αποτελούν βασική μονότονη εργασία που εκπαιδεύουν τον εγκέφαλο να μπορεί να εργάζεται και να είναι λειτουργικός υπό συνθήκες βαρεμάρας. Είναι το ίδιο τμήμα του εγκεφάλου που χρησιμοποιείς ώστε να είσαι τελικά εκπαιδεύσιμος στο σχολείο. Όταν οι μαθητές έρχονται στο σχολείο και είναι ώρα για αντιγραφή, η απάντησή τους είναι δε μπορώ. Είναι πολύ δύσκολο, πολύ βαρετό. Γιατί; Επειδή το αντίστοιχο τμήμα του εγκεφάλου δεν είναι εκπαιδευμένο για να εκτελεί βαρετές και μονότονες δουλειές. Εκπαιδευέται όμως μέσα από τη δουλειά.

Περιορισμένη κοινωνική αλληλεπίδραση.

Είμαστε όλοι απασχολημένοι, έτσι δίνουμε στα παιδιά μας ψηφιακά γκατζετάκια και τα καθιστούμε επίσης απασχολημένα. Τα παιδιά στο παρελθόν συνήθιζαν να παίζουν έξω, όπου στα μη δομημένα φυσικά περιβάλλοντα, μάθαιναν και εξασκούσαν τις κοινωνικές τους δεξιότητες. Δυστυχώς, η τεχνολογία αντικατέστησε το εξωτερικό παιχνίδι. Επίσης, η τεχνολογία έκανε τους γονείς λιγότερο διαθέσιμους στην κοινωνική αλληλεπίδραση με τα παιδιά τους. Προφανώς, τα παιδιά μας έμειναν πίσω…το γκατζετάκι που έχουμε για το μπέιμπι σίτινγκ δεν είναι εξοπλισμένο για την ανάπτυξη κοινωνικών δεξιοτήτων. Οι πιο επιτυχημένοι άνθρωποι είναι αυτοί που έχουν θαυμάσιες κοινωνικές δεξιότητες. Αυτή είναι η προτεραιότητα!

Ο εγκέφαλος είναι σαν ένας μυς που είναι εκπαιδεύσιμος και επανεκπαιδεύσιμος. Εαν θέλεις το παιδί σου να είναι ικανό να κάνει ποδήλατο, του διδάσκεις ποδηλατικές ικανότητες. Εαν θέλεις το παιδί σου να μάθει να περιμένει, πρέπει να του διδάξεις υπομονή. Εαν θέλεις το παιδί σου να μάθει να κοινωνικοποιείται, πρέπει να του διδάξεις κοινωνικές δεξιότητες. Το ίδιο εφαρμόζεται και σε όλες τις άλλες δεξιότητες. Δεν υπάρχει διαφορά!!

Ωστόσο, μπορείς να κάνεις τη διαφορά στη ζωή του παιδιού σου με το να εκπαιδεύσεις τον εγκέφαλό του έτσι ώστε το παιδί σου να λειτουργεί με επιτυχία σε κοινωνικό, συναισθηματικό και ακαδημαϊκό επίπεδο. Και να πως:

Περιόρισε την τεχνολογία και επανασυνδέσου συναισθηματικά με το παιδί σου.

• Κάντε οικογενειακά δείπνα, βραδιές επιτραπέζιων παιχνιδιών, πηγαίνετε για ποδηλασία, περιπάτους στην εξοχή με φακό τη νύχτα.
• Εκπλήξτε τα με λουλούδια, μοιραστείτε μαζί τους ένα χαμόγελο, γαργαλήστε τα, βάλτε ένα σημείωμα αγάπης πίσω από την πλάτη τους ή κάτω από το μαξιλάρι τους, κάντε τους έκπληξη με το να τα πάτε έξω για φαγητό μια μέρα μετά το σχολείο, χορέψτε μαζί, μπουσουλήστε μαζί, παίξτε μαξιλαροπόλεμο.

Εκπαιδεύστε τα στην καθυστερημένη απόλαυση

•  Κάντε τα να περιμένουν!!! Δεν είναι κακό να περνάνε διαστήματα όπου βαριούνται. Είναι το πρώτο βήμα προς τη δημιουργικότητα.
• Βαθμιαία αυξήστε το χρόνο μεταξύ του θέλω και του παίρνω
• Αποφύγετε τη χρήση τεχνολογίας στο αυτοκίνητο και στο εστιατόριο. Αντί γι’ αυτό διδάξτε τα να περιμένουν συζητώντας ή παίζοντας.
• Περιορίστε το διαρκές τσιμπολόγημα.

Μη φοβάστε να θέσετε όρια. Τα παιδιά χρειάζονται όρια για να μεγαλώσουν ευτυχισμένα και υγειή.

• Κάντε ένα χρονοδιάγραμμα για τις ώρες των γευμάτων, του ύπνου και τη χρήση τεχνολογίας.
• Σκεφτείτε τι έιναι καλό γι’αυτά, όχι τι θέλουν και τι δε θέλουν. Θα σας ευχαριστούν αργότερα στη ζωή τους γι ‘αυτό. Η γονεϊκότητα είναι μια σκληρή δουλειά. Πρέπει να είσαι δημιουργικός ώστε να τα καταφέρεις να κάνουν αυτό που είναι καλό γι’αυτά επειδή τις περισσότερες φορές αυτό έρχεται σε αντίθεση με αυτό που θέλουν.
• Τα παιδιά χρειάζονται πρωινό και θρεπτικό φαγητό. Πρέπει να ξοδέψουν χρόνο σε εξωτερικές δραστηριότητες και να πάνε για ύπνο σε μία σταθερή ώρα έτσι ώστε να έρθουν στο σχολείο διαθέσιμα για μάθηση την επόμενη μέρα.
• Μετατρέψτε τα πράγματα που δεν τους αρέσει να κάνουν ή να προσπαθούν σε διασκεδαστικά, συναισθηματικά διεγερτικά παιχνίδια.

Διδάξτε τα παιδιά σαν να κάνουν μονότονη εργασία από τα πρώτα χρόνια της ζωής τους καθώς αυτό είναι το θεμέλιο για τη μελλοντική εργασιμότητα.

• Να διπλώνουν τα στεγνά ρούχα, να μαζεύουν τα παιχνίδια τους, να απλώνουν ρούχα, να τοποθετούν στη θέση τους τα ψώνια από το σούπερ μάρκετ και τη λαϊκή, να στρώνουν τραπέζι, να στρώνουν το κρεβάτι τους
• Να είστε δημιουργικοί. Αρχικά κάντε το διεγερτικό και διασκεδαστικό έτσι ώστε ο εγκέφαλός τους να το συνδέσει με κάτι θετικό

Διδάξτε τους κοινωνικές δεξιότητες

• Διδάξτε τους να περιμένουν τη σειρά τους, να μοιράζονται, να χάνουν, να κερδίζουν, να συμβιβάζονται, να λένε όμορφα λόγια στους άλλους, να χρησιμοποιούν το ευχαριστώ και το παρακαλώ.

Από την εμπειρία μου σαν εργοθεραπεύτρεια, τα παιδιά αλλάζουν, τη στιγμή που οι γονείς αλλάζουν την οπτική τους για τη γονεϊκότητα. Βοηθήστε τα παιδιά σας να επιτύχουν στη ζωή εκπαιδεύοντας και δυναμώνοντας τον εγκέφαλό τους νωρίς παρά αργά!!!

Victoria Prooday

πηγή: http://yourot.com/parenting-club/2016/5/16/why-our-children-are-so-bored-at-school-cant-wait-and-get-so-easily-frustrated