Facebook.. Αυτός ο διάβολος.

"Μα συνέχεια στο Facebook είσαι;".

Με είχε ρωτήσει ένας "Ταξερωόλα".

"Βγες από αυτόν το Διάολο!"

Προσπάθησα να του εξηγήσω πως ο μόνος τρόπος για να γνωρίζει πόση ακριβώς ώρα ήμουν μέσα στο FB, είναι να είναι την ίδια αντίστοιχη κι εκείνος.

Δεν βγάζεις άκρη στην επικοινωνία σου με τους Ταξερωόλα όμως...

Γιατί όμως, μετά από τόσα χρόνια χρήσης των social media, ακόμα παραμένει ανοικτός ο διάλογος του Καλού ή Κακού ;

Ποια είναι η γνώμη μου; (για όποιον τον ενδιαφέρει :-) 

Για να είσαι ένα κοινωνικός χρήστης του ίντερνετ θα πρέπει να έχεις πολύ ξεκάθαρους στόχους και να έχεις ξεπεράσει τις ενοχές που θα προσπαθήσουν πολλοί να σου προβάλουν. Και στις προβάλουν βέβαια μέσα από εξάρσεις ναρκισσιστικού μεγαλείου από το Facebook (από που αλλού;) .Αυτοί είναι οι εξαιρέσεις. Εσύ όχι.

Πλέον δεν προβληματίζομαι. Τόσο σαν εικαστικός καλλιτέχνης, τόσο σαν εκπαιδευτικός αλλά και σαν εθελόντρια στις ανάγκες ευπαθών ομάδων, μόνο υποστηρικτικές προεκτάσεις είχε η χρήση των social media.

Προσωπικά πιστεύω πως θα πρέπει να αισθανόμαστε προνόμιο που έχουμε την ελευθερία να εκφραστούμε δημοσίως μέσα από αυτό το νέο μέσο. Και λέω νέο γιατί οι αστείρευτες δυνατότητές του είναι σε πειραματικό στάδιο ακόμα. Έτσι λένε εκείνοι που μελετάνε αυτά τα πράγματα. Ακόμα θεωρείται νέο γιατί δεν έχει βρει την αποδοχή από όλους καθώς συχνά προβάλλεται η ιδέα πως για όλα τα κακά της μοίρας μας φταίνε τα social.

Ωστόσο πιστεύω πως είναι ελευθερία να μπορείς να πεις τη γνώμη σου, τη βλακεία σου, τη θλίψη σου, τη χαρά σου, τα γούστα σου, τις επιτυχίες σου, τις κατακρίσεις σου, δημόσια, χωρίς κάποιο νόμο, καθεστώς, μπάτσο, ή πατερούλη, να ελέγχει τι θα πεις και πως θα το πεις. Σε χώρες όπως η Τουρκία, η Βόρεια Κορέα, η Ερυθραία, το Πακιστάν, η Κίνα, το Βιετνάμ, κ.α. έχουν απαγορεύσει ή έχουν σε περιορισμό τη χρήση τους. Βέβαια πριν μερικά χρόνια και ένα δικό μας κόμμα που βρίσκεται στη Βουλή είχε απαγορεύσει τη χρήση του από τα μέλη του, για να μην ασκείται δημόσια "κριτική" στην εξουσία του κόμματος. Αυτές οι πληροφορίες βρίσκονται στο διαδίκτυο φυσικά.

Σκεφτείτε όμως πως ακόμα και το χαζό αυτό, το να δείχνεις τι έφαγες και τι χρώμα έβαψες τα νύχια των ποδιών σου, πόσο μεγάλη ελευθερία είναι. Μου λέγανε κάτι φίλοι Αφγανικής καταγωγής από το Ιράν, πόσο τους συγκίνησε όταν ερχόμενοι στην Ελλάδα συνειδητοποίησαν πως μπορούσαν να έχουν δικό τους blog. Δικό τους blog. Και να γράφουν ότι θέλουν. Χωρίς να φοβούνται ότι θα φυλακιστούν!

Αλλά και στα σοβαρά θέματα, σκεφτείτε πόσοι άνθρωποι από κατώτερη καταγωγή μας έδειξαν τα ποιήματά τους, τα έργα ζωγραφικής τους, άτομα που θα έβρισκαν κλειστές πόρτες από αυτούς που διαχειρίζονται τον πολιτισμό. Σκεφτείτε πόσες πολλές ιδέες βρηκαν εφαρμογή και πόσα καλέσματα για δράση, πόσες αντικυβερνητικές διαδηλώσεις και  πόσες εκδηλώσεις για αλληλεγγύη και βοήθεια σε ευπαθείς ομάδες, οργανώθηκαν σε χρόνο ρεκορ! Σκεφτείτε πόσοι άνθρωποι ήρθαν κοντά.. Άνθρωποι σε αναπηρικά καροτσάκια... άνθρωποι σε νοσοκομεία, σε ανέχεια, σε πένθος, σε αδιέξοδο, σε περιορισμό, βρήκαν ανθρώπους να μιλήσουν , να υποστηριχθούν να παρηγορηθούν.

Είτε  το αποδέχονται κάποιοι είτε όχι, αυτό που συμβαίνει στα social, είναι Δημοκρατία. 
Ε, ναι... το κόστος της δημοκρατίας είναι να εκφράζονται και αντίθετες από τη δική μας γνώμες. Ακραίες κάποιες φορές. Και ναι..μπορεί να γίνει κακή χρήση. Όπως κακή χρήση πήρε και ο έντυπος τύπος και η τηλεόραση. Φταίει το μέσο ή η τάση του ανθρώπου να διαχειρίζεται με λάθος τρόπο την ελευθερία; Αναρωτιέμαι εαν ο ρατσιστικός και απόλυτος λόγος που εκφράζεται στα social, εκφράστηκε επειδή υπάρχουν τα social ή εκφράστηκε και στα καφενεία, στα γήπεδα, στους καφέδες και στο δρόμο.

Μη μασάτε.

Ελεύθερα ας κάνετε χρήση του δικαιώματός σας να εκφράζεστε.

.

Πείτε τη γνώμη σας, θέλουμε να ακούσουμε τι έχετε να πείτε για τον Ιστορικό χιονιά, για τη ρόδα, για τον George Michael, για την Κουνεβα για τα Pokemon και για ότι άλλο κάνετε κέφι ή έχετε αναγκη να εκφράσετε.

Είναι δικαίωμά σας.

Μη ακούτε κανέναν μπάτσο ή πατερούλη που θα σας πει να σιωπήσετε.

23 Χριστούγεννα πριν

@Nin Goldin

Παράξενο αλλά σήμερα μου ήρθαν στο νου κάποια Χριστούγεννα πού συνέβησαν πριν αρκετά χρόνια. Πριν 23 χρόνια για την ακρίβεια. Δεν μιλάω πολύ για εκείνα τα χρόνια. Αλλά πλέον έχω αρχίσει να τα εκτιμώ και να αναγνωρίζω την καθοριστική επίδρασή τους στη ζωή μου.

Εκείνη η χρονιά ήταν μια δύσκολη χρονιά. Είχα τελειώσει τη σχολή με διθυράμβους και επαίνους αλλά ήδη είχα αντιμετωπίσει μια σειρά από ματαιώσεις που ήταν σκληρές και αδίστακτες. Η πτυχιακή του Άριστα δεν είχε καταφέρει να μου ανοίξει τις επαγγελματικές πόρτες που περίμενα και οι γονείς μου δυσκολεύονταν να με υποστηρίζουν πια. Έπρεπε να φροντίσω τον εαυτό μου. Και ήταν πικρά εκείνα τα χρόνια με το βάρος του Αριστούχου να βαραίνει πολύ, όταν η πρώτη δουλειά που χρειάστηκε να κάνω ως απόφοιτος ήταν να μοιράζω φυλλάδια πιτσαρίας. Και μετά η επόμενη δουλειά ήταν πωλήτρια στον Κλαουδάτο. Ειδικά εκείνα τα Χριστούγεννα ήταν δύσκολα γιατί είχα αναγκαστεί να απορρίψω μια πρόταση για συμμετοχή σε μια σπουδαία έκθεση στην Κύπρο αφού έπρεπε να πληρώσω μόνη μου τα εισιτήρια και τη διαμονή. Σήμερα θα απέρριπτα χωρίς στεναχώρια την πρόταση κάποιας “Επιμελήτριας” που θα τολμούσε να μου προτείνει να πληρώσω τα έξοδα της συμμετοχής μου σε μια έκθεση. Τότε όμως δεν είχα καταλάβει ακόμα.

Εκείνες τις ημέρες ήμουν σε κατάθλιψη. Ήταν πολύ δύσκολο, αλλά σηκωνόμουν 6πμ για να αλλάξω 2 λεωφορεία για να πάω να ανοίξω το πολυκατάστημα. Και μετά έπρεπε να σταθώ για ενα 12ωρο συχνά και να πουλήσω ρούχα ώστε να πάρω έναν βασικό μισθό της πλάκας. Η εορταστική ατμόσφαιρα και το νέο lp της Καίτης Γαρμπή με χριστουγεννιάτικα τραγούδια μου τρυπούσαν το μυαλό. Ζούσα τη δική μου ιδιωτική Κρίση τότε και ήμουν ένα δείγμα της γενιάς των 400 ευρώ πολύ πριν γίνει πολιτικό σύνθημα. Γελάω με εκείνους που με ειρωνεύονται σήμερα και λένε: “Τι ανάγκη έχεις εσύ; Έχεις δουλειά και δεν έχεις ζήσει την Κρίση στο πετσί σου ”.

Εκείνα τα χρόνια έκανα στενή παρέα με ένα ζευγάρι πρώην τοξικοεξαρτημένων. Μέσα από κάποιες καταστάσεις η ζωή αυτών των ανθρώπων είχε αλλάξει θετικά, είχαν παντρευτεί, είχαν κάνει παιδάκια και άνοιγαν το σπίτι τους σε όλους όσους το είχαν ανάγκη. Αισθάνομαι τυχερή που έζησα την “αλληλεγγύη” σε χρόνια και καταστάσεις που τότε δεν ήταν και τόσο τρεντ. Ο προσωπικός και εσωτερικός πόνος αυτών των ανθρώπων να βοηθάνε παιδιά που βρίσκονταν σε εξάρτηση, με είχε παρασύρει. Όχι χωρίς λόγο... Κάτι δικό μου έβλεπα πάνω στα πονεμένα αυτά παιδιά και ήθελα απεγνωσμένα να θεραπευτεί.

Εκείνα τα Χριστούγεννα η ιδέα μας είχε έρθει εντελώς αυθόρμητα και φυσικά: “ 'Έπρεπε να φροντίσουμε τα παιδιά της Ομόνοιας”.

Εκείνα τα χρόνια η Ομόνοια ήταν η πιο άσχημη εκδοχή του γκέτο. Όσοι θυμούνται τη δεκαετία του 90, το χειμώνα στο υπόγειο μαζεύονταν 100δες παιδιά που βρίσκονταν σε εξάρτηση. Η Ομόνοια εκείνα τα χρόνια ήταν κάτι σαν την 7η πύλη της κολάσεως. Ζωντανοί νεκροί όλων των ηλικιών περιφέρονταν με κέρινα πρόσωπα ανάμεσα σε εκείνους που έκλειναν τη μύτη και τα μάτια για να χωθούν τρέχοντας στα βαγόνια του τρένου.

Στην αρχή πηγαίναμε και αφήναμε φαγητό σε κάποια από εκείνα τα παιδιά που τα αποστήματα στα πόδια τα είχαν καθηλώσει στις σκάλες της Κοτοπούλη και της Αθηνάς. Θυμάμαι έβαζα σε αλουμινένια σκεύη από το φαγητό που έφτιαχνε η μαμά, με επιμέλεια το τύλιγα με μεμβράνη για να το αφήσω δίπλα σε ένα κορμί που κοιμόταν στα σκαλιά. Και μετά πήγαινα για την βάρδια μου στον Κλαουδάτο.

Άλλοτε αφήναμε ρούχα. Μετά σιγά σιγά για κάποια από αυτά τα παιδιά καλούσαμε ασθενοφόρο ή κάποιον ειδικό από κάποιο πρόγραμμα απεξάρτησης. Συχνά επιδιώκαμε να γνωρίσουμε τους γονείς. Ήταν τόσα πολλά αυτά τα παιδιά. Μετά τολμήσαμε να το πάμε λίγο παρακάτω. Οι φίλοι μου αποφάσισαν να ανοίξουν το σπίτι τους για οποίο παιδί θα ήθελε να κάνει μια νέα αρχή. Θα το βοηθούσαμε στα στερητικά, θα το βοηθούσαμε να έρθει ξανά κοντά στην οικογένεια του ή για να βρει δουλειά.

Σκέφτομαι τότε πως μέσα από την άγνοια και την απειρία μας, θα πρέπει να είχαμε παραβιάσει πολλά πρωτόκολλα απεξάρτησης και ίσως να ρισκάραμε πολλά περισσότερα από ότι μπορούσαμε να κατανοήσουμε τότε. Θυμάμαι πως η Γιάννα άφηνε το τρίχρονο κοριτσάκι της να το νανουρίζουν άγνωστα παιδιά με τρυπημένα χέρια... Θυμάμαι και μια κοπέλα να έχει κάτι μαύρα σημάδια στο σώμα της, που νομίζαμε πως ήταν καψίματα από τσιγάρα. Δεν ξέραμε και πολλά για το HIV τότε.

Ποιο το αποτέλεσμα αυτής της μυστικής μας ιερής αποστολής; Ποιο το αποτέλεσμα από εκείνες τις βάρδιες στις μικρές ώρες για να κρατήσουμε τα χέρια παιδιών που δεν ξέραμε το επίθετο τους , αλλά τα στερητικά ξερίζωναν τα κοκκαλά τους από τον πόνο; Ποιο το αποτέλεσμα από όλα εκείνα τα μέτωπα που κρατήσαμε πάνω από μια τουαλέτα; Δεν ξέρω τι απέγιναν τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά. Το άτυπο αποτοξινωτικό μας κέντρο δεν είχε και πολλές επιτυχίες αφού μετά από 2-3 μέρες τα παιδιά έφευγαν για να επιστρέψουν στη χαβούζα της Ομόνοιας. Τα περισσότερα δεν τα ξαναείδαμε. Κάποια άλλαζαν δρόμο όποτε μας έβλεπαν. Κάποια μάθαμε πως πέθαναν. Κάποια άλλα χάθηκαν όσο ξαφνικά εμφανίστηκαν,σα να να μην υπήρξαν ποτέ. Κάποια, λίγα μάθαμε πως τελικά τα είχαν καταφέρει μετά από πολλές προσπάθειες.

Συνέχισα και την επόμενη χρονιά να το κάνω μόνη μου αυτό. Ιδιαίτερα όταν πλέον έβλεπα και τα αδέρφια των πρώτων μαθητών μου να περιφέρονται πληγωμένα στο υπόγειο της Ομονοίας, δεν μπορούσα να μείνω άπραγη. Η πόρτα και του δικού μου σπιτιού ήταν πλέον και αυτή ανοικτή. .

Δεν ξέρω , ειλικρινά δεν ξέρω τι αντίκτυπο είχε αυτό στη ζωή αυτών των παιδιών.

Το μόνο feedback που είχα ήταν από την Μ. που τη συνάντησα μετά από πολλά πολλά χρόνια τυχαία σε ένα μπαρ..Πέρασε μια Οδύσσεια για να βγει από τις ουσίες. Εκείνα τα απογεύματα που πίναμε καφέ στο σπίτι μου, είπε, ήταν μια νέα αρχή και ένα ερέθισμα για να πάρει αποφάσεις για τη ζωή της. Έτσι είχε πει. Είναι παντρεμένη με 2 παιδάκια τώρα. Και την καμαρώνω. Μια μικρή πράξη υποστήριξης ήταν καθοριστική για αυτό το κορίτσι το θαρραλέο. Αλήθεια την καμαρώνω και αναφέρω το παράδειγμά της σε όποιον σταματάει να βλέπει ανοικτούς ορίζοντες μπροστά του

Σε εκείνα τα 3 χρόνια,γνώρισα ιστορίες ανθρώπων που δεν μπορούσα να φανταστώ πως είναι δυνατόν να υπάρχουν. Επίσης σε αυτά τα δύσκολα χρόνια της προσωπικής μου ανέχειας, αυτές οι εμπειρίες στην Ομόνοια, με στήριξαν δίνοντάς μου ένα ερέθισμα για να βγω από τον μικρόκοσμό μου και να πάψω να μηρυκάζω τις ελλείψεις μου. Μέσα σε αυτά τα Χριστούγεννα της ξηρασίας και στο αδιέξοδο, εκεί έξω στον δρόμο και στις ανάγκες των άλλων, ανακάλυψα δυνάμεις δικές μου και ικανότητες που αγνοούσα. Ήταν αυτές οι εμπειρίες (και άλλες που ακολούθησαν) που με στήριξαν στις δικές μου νοσηρές καταθλίψεις. Στις εποχές που συγκρούστηκα με το πάτωμα, βρήκα τη δύναμη να μην πάρω ποτέ φάρμακα, επειδή εκέι στην Ομόνοια είχα μάθε να δίνω Αγάπη. Το μεγαλύτερο αντικαταθλιπτικό και ψυχοτρόπο που υπάρχει.

Στα δύσκολα χρόνια που ήρθαν και έφυγαν από τα χρόνια της Ομόνοιας, η Συμπόνοια η Αγάπη και η Κατανόηση που είχα διδαχθεί πως να προσφέρω εκεί κάτω, χρειάστηκε να μάθω να την προσφέρω και στο δικό μου εσωτερικό πληγωμένο παιδί.

Και πάντα θα αισθάνομαι προνομιούχα για εκείνα τα Χριστούγεννα της δικής μου κοιλάδας της σκιάς του θανάτου.

23 Χριστούγεννα πριν.

Μια φωτογραφία από την Ειδομένη

Βρέθηκα στην Ειδομένη πέρυσι το χειμώνα τη στιγμή που ανακοινώθηκε η είδηση ότι τα  σύνορα θα κλείσουν. Είδα τα πούλμαν να επιστρέφουν μέσα στη νύχτα, γεμάτα με αποκαρδιωμένους και κουρασμένους πρόσφυγες. Τους έβλεπες μέσα στο ψιλόβροχο να κατεβάζουν τη λιγοστή τους περιουσία  από τα οχήματα  εκείνα που λίγες ώρες πριν τα είχαν φορτώσει γεμάτοι  χαρά και ελπίδα.  Πόση ματαίωση κουβαλούσαν αυτά τα λεπτά; Πόσο θυμό;...Να έχεις διασχίσει ηπείρους...βουνά, πελάγη... να έχεις σκοντάψει σε πτώματα συμπατριωτών σου,   με νύχια και με δόντια να έχεις σύρει  τα μωρά σου έξω από το νερό...τους ανθρώπους σου, την ανθρώπινη ύπαρξη,την αξιοπρέπειά σου, για να φτάσεις τελικά στο τσεκ ποιντ όπου ένας  στρατιώτης με σλαβική προφορά θα σου πει: “ΌΧΙ!”

Εκεί μέσα στον ανθρώπινο πόνο που αιωρούνταν σαν απειλητικό χέρι ανάμεσά μας, μια από τις εικόνες που με πλήγωσαν  είναι εκείνη που θα σας περιγράψω παρακάτω:

Μια κοπέλα κάπου 25-30 χρονών, έβγαλε το σακίδιο από την πλάτη, ίσιωσε το μαντίλι στο κεφάλι  και στάθηκε μπροστά στον στρατιώτη για να  δείξει τα χαρτιά της.

Ήταν από τις άτυχες. Για λίγες στιγμές μόνο και θα μπορούσε να είχε περάσει την απαγορευτική γραμμή. Η εντολή ήταν ξεκάθαρη. Τα σύνορα έκλεισαν.

Προσπάθησε να του εξηγήσει. Έκλαιγε.

ΌΧΙ.

Να του πει για την ταλαιπωρία της. Παρακαλούσε.

ΌΧΙ.

Δεν έχω που να πάω..είμαι μόνη. Ικέτευε.

ΌΧΙ. ΌΧΙ.

Όλη αυτήν την ώρα την παρακολουθούσα κρυμμένη πίσω από ενα κιγκλίδωμα, πίσω από το συρματόπλεγμα των συνόρων.

Έφτιαξε ξανά το μαντίλι στο κεφάλι της που είχε χαλαρώσει. Έσυρε το σακίδιο στην άκρη.

Παρατήρησα το πρόσωπό της. Την προσπάθεια που έκανε για να στηρίξει το σώμα  της όρθιο.

Κι εδώ ξεκινάει ο λόγος που αποφάσισα να σας γράψω αυτήν την ιστορία.

Στις στιγμές που ακολούθησαν, η κοπέλα αυτή  λιποθύμησε.

 Και μετά είδα την εικόνα εκείνη που με πλήγωσε, που με εκάνε να ντρέπομαι για το ανθρώπινο είδος.

Καθώς κατέρρεε...είδα κάποια άλλα κορμιά να ακολουθούν την κίνηση του δικού της και να τρέχουν καταπάνω της. Για να τη βοηθήσουν; Όχι. Για να τη φωτογραφήσουν. Την άφησαν να πέσει στο έδαφος. Άπλωσαν τα χέρια όχι για να τη στηρίξουν. Αλλά για να αρπάξουν τον πόνο της. (κλικ) Για να  κλέψουν τη στιγμή εκείνη την προσωπική...(κλικ) την ιερή (κλικ) .. Την δική της στιγμή (κλικ).

Όσοι έχουμε μια κάποια αίσθηση του χώρου όπου κινούνται οι πρόσφυγες, ξέρουμε πως οι περισσότερες φωτογραφίες, ακόμα και εκείνες που μας «ευαισθητοποίησαν»,  έγιναν σε σχεδόν παρόμοιες συνθήκες. Ένα ερώτημα είναι καρφωμένο μόνιμα στο μυαλό μου: Άραγε έχουμε το δικαίωμα να αρπάζουμε στιγμές από τη ζωή ανθρώπων χωρίς την άδειά τους;  

Με την έξαρση τα τελευταία χρόνια αυτού που ονομάζεται Street photography εχει δοθεί το δικαίωμα να εκφραστεί με αυτό το είδος τέχνης, ο οποιοσδήποτε.  Πριν το προσφυγικό είχε προηγηθεί μια μαζική εμμονική φωτογράφηση άστεγων και αναξιοπαθούντων ανθρώπων της Ομόνοιας. Βλέπαμε για πολύ καιρό στο όνομα της Τέχνης και της ευαισθητοποίησης τα πρόσωπα φτωχών άρρωστων ανθρώπων εκτεθειμένα σε ανοικτούς τοίχους στο Facebook ή σε blog. Κάποιοι από αυτούς  ήταν τοξικοεξαρτημένοι,  άλλοι με ψυχιατρικά θέματα, κάποιοι πιθανά εργαζόμενοι στο σεξ. Παράλληλα  κάποιοι δημοσιογράφοι έστησαν στήλες σε free press με  αυθόρμητες σκηνές ανθρώπων στο δρόμο: άνθρωποι να περπατάνε, άνθρωποι να κλαίνε, άνθρωποι να φιλιούνται, γυναίκες να θηλάζουν, μετανάστες να πουλάνε τσάντες,

Το κίνημα του street photography, τώρα πια έχει γίνει μια πιο main stream συνήθεια . Πλέον το έξυπνο κινητό σου έχει όλα εκείνα τα μέσα και τα φίλτρα που  χρειάζεσαι για να μιμηθείς διάσημους φωτογράφους. Σου λείπει μόνο το «σπαρακτικό» θέμα. Αυτό προσφέρθηκε τελευταία, απλόχερα  από τους πρόσφυγες. Πίσω από σελφοκόνταρα  και προτεταμένους καρπούς, πρόσφυγες κλαίνε, πρόσφυγες τρώνε, πρόσφυγες κοιμούνται, πρόσφυγες με ειδικές ανάγκες, πρόσφυγες με αναπηρία, πρόσφυγες για ιδιωτική ή ελεύθερη δημόσια  κατανάλωση. Ενα ακόμα τρόπαιο ανάμεσα σε φωτογραφίες με πεντικιούρ, θυμωμένες πολιτικές δηλώσεις, πιάτα με ψαρόσουπες και τσιπουρομεζέδες. Κεφάλια προσφύγων επί πίνακι.

Άραγε τι μας έχει μείνει μετά από όλη αυτήν την έκθεση στον πόνο και στην ανέχεια; Γίναμε καλύτεροι άνθρωποι. Γίναμε;

Δεν ξέρω. Ξέρω μόνο, πως ποτέ ξανά στη σύγχρονη δυτική ιστορία, ο προσωπικός χώρος δεν παραβιάστηκε τόσο κατάφωρα.

Και όπου υπάρχει παραβίαση, υπάρχει  βία. Και όπου υπάρχει  βια, υπάρχει και ο  φασισμός.

 Στο παρελθόν, οι υπεύθυνοι, πλήρωσαν πολιτικά την επιλογή τους να εκθέσουν τα πρόσωπα μιας ειδικής κατηγορίας γυναικών του δρόμου. Το άλλοθί τους ήταν πως το έκαναν για να “προστατεύσουν” και να “ευαισθητοποιήσουν”. Άραγε που τελειώνουν τα όρια της φασιστικής πολιτικής και της αλληλέγγυας  πρακτικής; Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα;

Η Γκουέρνικα δεν κατάφερε να αποτρέψει τον ΒΠΠ, ούτε ο μικρός Αϊλάν να σταματήσει τον πόλεμο μέσω της παγκόσμιας ευαισθητοποίησης που προκάλεσε το μικρό κορμί του. Και αυτό το κίνημα αλληλεγγύης που ζήσαμε τον προηγούμενο χρόνο δείχνει να ξεθωριάζει επικίνδυνα ενώ άλλες   παράξενα βίαιες ρητορικές  προσπαθούν να αρπάξουν χώρο.

Μην με παρεξηγείτε. Δεν θέλω να πω πως δεν είναι χρήσιμες οι φωτογραφίες ανθρώπων που βρίσκονται σε ανάγκη. Ούτε είμαι από εκείνους που αμφισβητούν  την σημαντική συμβολή των social media στην ελευθερία του ατόμου να εκφράζεται. 

Το ερώτημα είναι ποιος,  πως και πότε θα κάνει μια φωτογράφηση σε μια ειδική ομάδα πληθυσμού.

Στο ΠΟΙΟΣ βάλε εκείνον που έχει τις διαπιστεύσεις και εκείνον που θα “λογοδοτήσει” σε κάποιον φορέα σε περίπτωση που παραβιάσει την κουλτούρα και τα δικαιώματα του  εκτιθέμενου.

ΠΩΣ; Ο τρόπος είναι η κριτική στάση απέναντι στην ίδια σου την φωτογραφία για όλα αυτά τα στερεότυπα που μπορεί άθελά σου να διαδώσεις εις βάρος του ατόμου που φωτογραφίζεις. Η κρίση προκύπτει μέσα από την εκπαίδευση και η συνείδηση μέσα από τη γνώση. Στο ΠΌΤΕ βάλε όταν έχει εξασφαλιστεί η άδεια, και όταν η φωτογραφία αυτή θα πρέπει να μπει σε ένα πλαίσιο με άλλες δράσεις που θα ενισχύσουν τα δικαιώματα του ανθρώπου που απεικονίζεται.  

  Επιστρέφοντας  στην ιστορία της Ειδομένης, οι ρεπόρτερ έφυγαν, κάποιοι από αυτους βραβεύτηκαν για τις φωτογραφίες τους, οι πρόσφυγες απομακρύνθηκαν, οι κάτοικοι επέστρεψαν στην ήσυχη καθημερινότητά τους και  τα σύνορα συνεχίζουν να είναι σφραγισμένα. Το ισχυρό ΌΧΙ  περιφέρεται σαν αντίλαλος πάνω από τους βοσκότοπους, πέφτει πάνω στα άδεια βαγόνια του σταθμού,  επιστρέφει και χτυπάει πάνω στα συρματοπλέγματα που επιμένουν βίαια και ναρκισσιστικά να πληγώνουν την ανθρώπινη υπόστασή μας.

Η κοπέλα; Η κοπέλα χάθηκε μέσα σε ένα πλήθος από γυναικεία κεφάλια με μαντίλες. Η  εικόνα της έγινε ασήμαντη, και κατασπαράχτηκε..μηδενίστηκε, μπερδεύτηκε και κάηκε  ανάμεσα σε πολλές άλλες.

Συνεχίζουμε να αναζητούμε την Επανάσταση που θα αλλάξει τον κόσμο,

και,

θα ξεκινήσει από μέσα μας.