Κάτι τερατώδες σπαρταράει στον πλακούντα του και η γενιά του "Ψόφα".

@E.Karagianni/Crete/2011

Η εμπειρία από το Νέο Ικόνιο και το κείμενό μου ενάντια στην εισβολή της Χρυσής Αυγής. έφερε κοντά μου πολλούς ανθρώπους που το εκτίμησαν και που το διάβασαν όπως ακριβώς το είχα γράψει, ως δηλαδή ένα βίωμα που στόχο είχε να δώσει κουράγιο και να εμψυχώσει. Άλλοι είδαν έναν ηρωισμό που σήμαινε για αυτούς πολλά, περισσότερα από ότι είχα την πρόθεση προσωπικά να σημαίνει.

Έφερε κοντά μου και πολλούς ανθρώπους που νόμισαν πως είμαι από εκείνους/νες που θα έμπαιναν στη διαδικασία να ενθαρρύνω ή να οργανώσω μια “δράση-αντίδραση, ή αντίποινα ” κατά της Χ.Α.. Εκείνες τις ημέρες είχα λάβει αρκετά μηνύματα από άτομα εκείνου του χώρου που ονομάζουν αντιεξουσιαστικό και με καλούσαν σε κοινό αγώνα. Κάποιος είχε γράψει σε μήνυμα : “Δώσε μας το σύνθημα και θα πάμε να κόψουμε τα κεφάλια των χρυσαυγιτών!” Κάποιοι άλλοι: “'Πάμε γερά δυνατά! Κρεμάλες στους φασίστες”.
Αυτά τα μηνύματα με βάρυναν και με στεναχώρησαν τόσο όσο με είχαν στεναχωρήσει και τα μηνύματα εκείνων που είχαν δηλώσει σε ακροδεξιές σελίδες πως με είχαν “επικηρύξει ως φίλη των λαθρομεταναστών”. Και είχα προβληματιστεί πολύ. Που; Πως; Ποιο μήνυμα μου ξέφυγε, για να νομίζουν πως όλη αυτή η στάση που είχα κρατήσει σχετικά με το ιερό δικαίωμα στην Εκπαίδευση, πως υπονοούσε και ενθάρρυνε πράξεις βίας ;

Βέβαια ο ηρωισμός αυτός τις επόμενες ημέρες ξεχάστηκε. Και αφού συνέχισα να κάνω αυτό που έκανα πάντα, δηλαδή να δηλώνω πως η Δημοκρατία δεν θεραπεύεται με την βια, ένας ένας άρχισαν να αποχωρούν από το προφίλ μου. Ξαφνικά για κάποιους από αυτούς ακόμα και το αν είμαι “αντιφασίστρια” αμφισβητήθηκε, αφού στα κείμενά μου είμαι κάθετα αρνητική στον ένοπλο αγώνα, που ακούγεται τόσο πολύ τελευταία από “ειρηνικές” αντιφασιστικές ομάδες.

Η θέση που υποστηρίζω σήμερα αλλά και εχθές και θα υποστηρίζω και αύριο, είναι πως καμία πράξη βίας δεν μπορεί να φέρει ελευθερία και απελευθέρωση από ότι μας καταδυναστεύει. Καμία.

Καμία πράξη βίας δεν μπορεί να λειτουργήσει ως απόδειξη αριστερού φρονήματος. Οι δικοί μου αριστεροί είναι οι ποιητές και οι άνθρωποι με όραμα που εξέθεσαν τη δική τους ζωή στη βία άλλων. Η βία δεν γεννήθηκε όμως από αυτούς.

Στην ιδέα, να πάμε να σπάσουμε την Βουλή, την εξουσία, τις βιτρίνες, τα λεωφορεία, τα ακυρωτικά μηχανήματα τις μπάρες των διοδίων, τις ταμειακές των καταστημάτων, τις τράπεζες, τα κεφάλια των ναζιστών, ..το λογικό επιχείρημα , το επιχείρημα που προκύπτει μέσα από τη διαδικασία της κριτικής σκέψη και επεξεργασίας, είναι Ένα:

Και μετά;

Μετά ποιος θα ξαναχτίσει ότι η βία γκρεμίσει;

Μπορεί αυτός με τη βαριοπούλα;

Η κριτική σκέψη λέει όχι.

Μετά την ιδεολογία, μετά την αντίδραση, μετά την επανάσταση, ΤΙ;;; Η ανθρώπινη ιστορία, μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, έχει δείξει πως η ελευθερία και η ευημερία δεν μπορούν να έρθουν μέσα από πράξεις βίας κατά ανθρώπων και βανδαλισμούς. Πουθενά στις ιδεολογίες της Βίας δεν υπάρχει εκείνο το Μετά, που θα δημιουργήσει ότι η βία αποδομήσει.

Ναι. Η καταναλωτική ζωή που μας έχουν εκπαιδεύσει δεν μας έχει δώσει τα εφόδια για να δημιουργήσουμε ένα Μετά εξανθρωπισμένο, υγιές και απελευθερωτικό.

Έχουμε φτάσει να μιλάμε ανοικτά πλέον για τη σκιά ενός Τρίτου Παγκόσμιου Πολέμου και η σκιά αυτή δεν μας τρομάζει. Επιτρέπουμε την έκφραση της βίας ως κάτι απλό. Καθημερινό. Λειτουργικό. Ποτέ το να εκφράσεις ρητορική βίας δεν ήταν πιο εύκολο. Ποτέ το να σπάσεις, να κάψεις να καταστρέψεις δεν ήταν πιο εύκολο. Ποτέ το να επιθυμήσεις τον θάνατο κάποιου συνανθρώπου σου δεν ήταν πιο εύκολο. Ο θάνατος και η βία εκφράζεται ανοικτά με κάθε τρόπο. Αβάδιστα Αβίαστα Ανώδυνα. “Ψόφα” γράφει σε σχόλιο κάποιος σε έναν άλλον που διαφωνεί. “Εύχομαι να σου σουβλίσουν το παιδί σαν πρόβατο!” , λέει ο τάδε ειρηνιστής που δεν τρώει κρέας για εκείνον που τρώει. Ακόμα και αυτό το επίπεδο της έκφρασης μέσα από το διαδίκτυο έχει γίνει ενα τοξικό και επικίνδυνο πεδίο. Ψόφα. Κρεμάλες. Ψόφα. Ψόφα. ΨΟΦΑ!

Ινδάλματα μου είναι εκείνοι οι Μύστες της ανθρωπότητας που μίλησαν για την ειρηνική αντίδραση, τον ακτιβισμό της ειρήνης, τον ακτιβισμό της κριτικής σκέψης, την κατάλυση της ανομίας, την κατάλυση των άκρων του άσπρου εναντίον μαύρου. Η δική μου η επανάσταση θα συμβεί όταν καταφέρουμε να καταλύσουμε την εκμετάλλευση και την καταπίεση μέσα από τα δικά της εργαλεία. Μέσα στην κοινωνία, μέσα στις δομές της, κάτω από τη μύτη των καταπιεστών. Να αλλάζεις θεσμούς, να φέρνεις νέες φωνές μπροστά, νέα κουλτούρα. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αναρχία από το να καταστρέψεις τους καταπιεστές εκ των έσω.

Έχω μια επιθυμία ο σκεπτόμενος άνθρωπος να κυριαρχήσει τη γη. Όχι ο άνθρωπος που κυριαρχείται από το θυμό και τις κραυγές του. Από τον καταπιεσμένο που δολοφονεί, απειλεί και καταστρέφει, προτιμώ την καταπιεσμένη Ρόζα Παρκς που αρνήθηκε να σηκωθεί από την καρέκλα του λεωφορείου για να κάτσει ο λευκός άντρας. Από εκείνη την μικρή ειρηνική αντίδραση ξεκίνησαν τόσα πολλά.... Ξεκίνησε ένα μεγάλο Μετά. Αναρωτιέμαι τι θα είχε συμβεί μετά αν η Ρόζα Πάρκς απλά έκαιγε το λεωφορείο.

Ο θυμός του καταπιεσμένου αν δεν μεταστραφεί σε δημιουργική δύναμη , αν ο ίδιος δεν απελευθερώσει πρώτα την δική του συνείδηση από τις πράξεις εξουσίας προς άλλους, δηλαδή τη βία, δυστυχώς θα γίνει ο ίδιος η ενέργεια εκείνη που θα εξοντώσει τον κόσμο του.

Θα μου επιτρέψετε να αναφερθώ ξανά στην εμπειρία από τη Ρουάντα.

Η εικόνα των επιζώντων που γνώρισα προσωπικά και που έφεραν τα σημάδια από τις ματσέτες στα πρόσωπά τους, ήταν συγκλονιστική. Η ιστορία που μελετούσα ήταν εκεί μπροστά μου σε αυτά τα βίαια σημάδια και μπορούσα να τα αγγίξω με τα χέρια μου.

1.000.000 δολοφονίες, 2.000.000 πρόσφυγες μέσα σε 3 μήνες. Πως συνέβη αυτό το κακό σε μια μικρή χώρα όπως η Ρουάντα; Παρόμοιες εκφράσεις βίας και θανατικού σαν και αυτές που περιέγραψα παραπάνω, εκφράστηκαν σταδιακά και σιγά σιγά χτίστηκε μίσος, πόλωση, στερεότυπα, οι πλούσιοι κακοί Τούτσι  και οι φτωχοί εξαθλιωμένοι και αδικημένοι Χουτου. Σταδιακά στο πέρασμα των χρόνων..λίγη βια εδώ.. λίγη βια παραπέρα..μια πυρκαγιά, μια δολοφονία...λίγη προβοκάτσια από εξωτερικές δυνάμεις, έφτασαν στο σημείο πολιτικά πρόσωπα και παραγωγοί του ραδιοφώνου να εκφράζουν ανοικτά καλέσματα, όπως: "Τις κατσαρίδες πρέπει να τις εξοντώνουμε. Θάνατος στους καταπιεστές”.

Στα δικαστήρια που ακολούθησαν της γενοκτονίας όλα αυτά τα πρόσωπα δήλωσαν πως δεν είχαν φανταστεί πως τα μηνύματα αυτά κάποιοι θα τα χρησιμοποιούσαν κυριολεκτικά και πόσο εύκολα θα μπορούσε να ξεφύγει ο έλεγχος.

Κάτι τερατώδες επωαζόταν στο μίσος, για καιρό, μέχρι που εκφράστηκε μέ τη μορφή του απόλυτου Κακού της γενοκτονίας.

Η εμπειρία από τη Ρουάντα με έχει πείσει πως το πιο ακραίο σενάριο μπορεί να συμβεί παντού εάν αφήσεις ελεύθερη τη βια. Αν η βία έχει προκάλυψη την επανάσταση, μπορούν να συμβούν τόσο ακραία όσο και μια γενοκτονία και ένας εμφύλιος.

Και αυτό με τρομάζει .

Και για αυτό έχω αποφασίσει να στέκομαι με κριτική σκέψη, με το μυαλό μου και την καρδιά μου ΕΝΆΝΤΙΑ σε κάθε πρόσωπο, ομάδα, συναίσθημα, ιδεολογία, που θα θελήσει να μου προτείνει την βία ως λύση.

Κάτι Τερατώδες σπαρταράει στον πλακούντα του.

Η σύλληψή του μας έχει διαφύγει.

Ίσως να είναι ήδη αργά.