Eκείνη

Εκείνη, συνήθως εισβάλει στο σπίτι μου με κάποιο τάπερ ή με κάποια σακούλα γεμάτη με φρούτα.

Το ιερό της χρέος. Το ότι δεν έχω κάνει παιδιά, ή δεν νταντεύω κάποιον άντρα, της δίνει την εντύπωση ότι είμαι δυστυχισμένη, άρα και πεινασμένη.

Το "εισβάλει", βέβαια, είναι κάτι σχετικό...Ξέρει πως είναι χειμαρρώδης (από εκείνη το πήρα) και προσπαθεί να το συγκρατεί με μια λίγο συνεσταλμένη διάθεση (και αυτό από εκείνη το πήρα).

Έτσι και εχθές, εισέβαλε, με το γνωστό ταπεράκι με γεμιστές πιπεριές αυτή τη φορά.

Το κεφάλι και τα μάτια της, αφού έκαναν ένα γρήγορο scaning στο χώρο μου, με σχεδόν επιβλητική φωνή και μια επιτακτική χειρονομία να ακολουθεί, ειπε: “Φέτος, θα στολίσεις δέντρο για εσένα, για να ευχαριστήσεις το Θεό για όσα έχεις”.

Σήμερα την σκεφτόμουν έντονα.

Ίσως επειδή πλησιάζουν τα Χριστούγεννα, η εποχή που αισθανόμαστε ...

Ίσως επειδή πριν 7 μέρες έκλεισε ένας χρόνος από.....

Τότε, πρωτόγνωρα, την είχα αισθανθεί δίπλα μου, σα να με κατανοούσε.

Είιναι η πρώτη φορά που τη σκέφτομαι ετσι. Ήρεμα. Όμορφα και γλυκά.

Θυμάμαι, σε εκείνα τα χρόνια, στην τρικυμιώδη μου  εφηβεία, το πόσο άγνωστη ήταν η ύπαρξη αυτών των “ήπιων" συναισθημάτων.

Τότε χάραζα στα χέρια και στο μυαλό μου, αυτοσχέδια τατουάζ,  με όρκους  και δρόμους απόστασης!...

Αυτοί οι δρόμοι κράτησαν μέχρι και το παρόν.
Όμως πλέον δεν υπάρχει η πικρία.

Τα όνειρά της, εκείνα που δεν πραγματοποίησε ποτέ, τα κουβαλάω ακόμα στη ψυχή μου και ας είναι δυσβάσταχτα.

Όμως ναι, σίγουρα δεν υπάρχει πικρία.

Τώρα πια κατανοώ  οτι Εκείνη είναι όσα δεν ήθελα να είμαι, μα να που τελικά έχω γίνει. Και όλος εκείνος ο αγώνας να μην της μοιάσω, με έκανε να γίνω ενα χαρμάνι από Εκείνη και μερικές άλλες γεύσεις που δεν την άγγιξαν ποτέ. Όλα όμως πηγάζουν απο Εκείνη.
Σημείο εκκίνησης,
 σημείο αναφοράς,
σημείο ολοκαυτώματος,
 σημείο στο σύμπαν,
κουκκίδα στο μυαλό μου,
αγκίδα στο τζάμι,
χαρακιά στο πάτωμα.
 Όλα Εκείνη.

Για πολλά χρόνια δέσποζε σαν την φιγούρα από τον Πελεκάνο (August Strindberg).

Αδίστακτη, Αιμοδιψής, βίαιη και μισάνθρωπος, ναρκισσιστική, εγωκεντρική.

Ισως να ήταν. Ίσως να μην ηταν τίποτα απο αυτά τελικά.

Ύστερα απο τόσα χρόνια δεν μπορώ να μην αισθανθώ...(αγάπη;) για Εκείνη.

Και τη θαυμάζω. Που είχε τόσα λιγότερα και που ήταν τόσα λιγότερα απο εμένα, αλλά κατάφερε τόσα πολλά.

Και μπορεί μετά από "τόσα", να κοιτάει μια στολισμένη πλατεία με χριστουγεννιάτικα λαμπάκια και να γελάει σαν μωρό...

Πού θα βάλει το κλασικό, ένα ποτήρι κρασιού στο μοναχικό της δείπνο για να μη παραιτηθεί απο εκείνη την μικρή αίσθηση απόλαυσης μέσα στη ζωή της.

Που θα σχεδιάσει μόνη της τα φορέματά της ή θα ράψει πάνω στην αδιάφορη μπλούζα της ενα “διακοσμητικό” απο κουμπιά, για να του δώσει ομορφιά.

Που θα πάει μόνη της στις Πινακοθήκες , αν κ δεν τελείωσε το δημοτικό και θα δακρύσει μπροστά σε ενα μουντό πίνακα.

Που βρίσκει ακόμα διάθεση να τραγουδάει παλιομοδίτικα τραγούδια με την κάπως άγρια φωνή της.

Είμαι τόσα πολλά από Εκείνη. Αυτά που έχω αρχίσει να αγαπώ.
 Σε εμένα. Και ν` αποδέχομαι επιτέλους.

Και αυτά ειναι η δύναμή μου. Η ομορφιά και η χαμογελαστή καρδιά μου.

Κάποιος είπε πως πιθανόν αυτό, να είναι ακόμα και Θεραπεία.

Η Θεραπεία μου και η Αποδοχή της Φύσης μου.

Της γυναικείας δύναμής μου.

Και της ανθεκτικότητας.

Το ένστικτο επιβίωσης.

Και το ένα βήμα παρακάτω.

Η Αίσθηση του Εαυτού.

Η αίσθηση των χεριών..των ποδιών μου..της θέσης μου στη γη ανάμεσα στα άλλα πλάσματα.

Πέρασαν πολλά χρόνια. Άκυρα; καμένα; Ναι. Είναι αλήθεια.

Μα πράγματι, ολα αυτά μπορεί να είναι η αρχή της Θεραπείας. Της Αρχής.

Ίσως όλα να ξεκινάνε αμέσως τώρα.

Μόλις τελειώσει αυτο το γραμμα.

Μα....ότι και αν ειναι σας παρακαλώ μην της πείτε ποτέ, πως το έγραψα για Εκείνη.



από Elena Karagianni, Τρίτη, 21 Δεκεμβρίου 2010 στις 8:04 μ.μ.

Mother and Child at Erlanger Hospital, 1976

@R.Solomon