Oι παρελάσεις και ο κοινός άνθρωπος.

Πάντα προσπαθώ να κρατάω μια θέση στα πράγματα, που θα δείχνει τις ενδιάμεσες αποχρώσεις , ανάμεσα στο άσπρο και το μαύρο. Στο καλό και στο κακό, στο Ναι ή το όχι.

Γιατί ανάμεσα σε αυτές τις αποχρώσεις (γκρίζες; ) υπάρχει η πραγματική ζωή. Δεν είναι αποδεκτό, το γνωρίζω και γι αυτό συχνά δέχομαι “επιθέσεις” από όλα τα μέτωπα. Τα αριστερά και τα δεξιά. Σε υποχρεώνουν οι φωνές αυτές να ταχθείς είτε μαζί τους είτε εναντίον τους. Το ότι μπορεί να υπάρχουν και τρίτες επιλογές και τέταρτες , δεν είναι κάτι το οποίο είναι αποδεκτό, ούτε κατανοητό.

Ανάμεσα στις ιδέες όμως υπάρχουν οι άνθρωποι τους οποίους ξεχνάμε να ρωτήσουμε. Υπάρχουν οι κοινοί άνθρωποι και οι ανάγκες του. Στο δογματικό Ναι και στο δογματικό Όχι, περιέχονται ιδεολογίες, ιδεοληψίες και μανιφέστα, θεωρίες και στάσεις που εκφράζουν στεγανές ομάδες με συγκεκριμένους στόχους . Δε σημαινει όμως πως εκπροσωπούν και τον κοινό άνθρωπο. Τον εργαζόμενο, τον οικογενειάρχη και το άνθρωπο της διπλανής πόρτας.
Πόσο απαξιωμένος έχει γίνει αυτός ο κοινός άνθρωπος; Εκεί ανήκω εγώ όμως. Εκεί θέλω να είμαι. Ένας κοινός άνθρωπος. Όχι επαναστάτης, όχι μέλος παράταξης ή σωματείου , κόμματος ή κολεκτίβας. Όχι φιλόσοφος . Όχι διανοούμενος. Είμαι το παιδί που γεννήθηκα στα Λιόσα από γονείς εργάτες. Είμαι ένας συνηθισμένος λαϊκός άνθρωπος.

Και αυτός ο κοινός άνθρωπος, ο λαϊκός, ο συνηθισμένος άνθρωπος δεν ερωτάται σχεδόν ποτέ.

Όλοι οι παραπάνω έχουν αποφασίσει ότι είναι διάφορα πράγματα αυτός ο άνθρωπος. Από νοικοκυραίος μέχρι και φασίστας. Ξεχνούν πως αυτός ο νοικοκυραίος συντηρεί το κράτος με την υπερφορολόγηση του. Αυτός ο νοικυραίος υπερκάλυψε με την αλληλεγγύη του τις ανάγκες των 400.000 προσφύγων που έμειναν στην χώρα εκείνο το καλοκαίρι του 2015. Στο ίδιο θέμα , τι και αν 115 σχολεία υποδέχθηκαν ομαλά και θετικά τα προσφυγάκια; Στα 5 που δημιουργήθηκε πρόβλημα με τους ακροδεξιούς γονείς , ήταν η αφορμή για να φορεθεί το στίγμα του φασίστα γονέα σε όλα τα σχολεία της χώρας.

'Έχει στραβά αυτός ο κοινός άνθρωπος. Και χρειάζεται βοήθεια μερικές φορές για να καταλάβει. Κι ίσως να είναι πιο δεκτικός στο να καταλάβει  από πολλά μέλη πολιτικών παρατάξεων.

Και αυτό ήταν μια μικρή εισαγωγή για το θέμα των παρελάσεων.

Θέλει ο κοινός άνθρωπος τις παρελάσεις; Ερωτήθηκε; Και αν όντως τις θέλει, αυτό σημαίνει πως είναι νοσταλγός του Μεταξά;

Βρέθηκα σε μαθητική παρέλαση στο Ίλιον , στην περιοχή όπου μένω, ύστερα από δεκαετίες.

Και προσπάθησα να διακρίνω κάποιο εθνικιστικό στοιχείο. Αντίθετα είδα το λαογραφικό στοιχείο πολύ έντονο με διάφορα σωματεία να φορούν παράξενες ελληνικές τοπικές στολές που αγνοούσα.

Είδα σχολεία να τραγουδάνε χιπ χοπ στιχάκια και να κάνουν χορευτικές κινήσεις νταμπ με τα χέρια τους.

Είδα μαμάδες και παππούδες με τα καλά τους να χαίρονται... Είδα μια ατμόσφαιρα γιορτής. Δεν είδα στρατιώτες, ούτε αντιλήφθηκα F16 να πετάνε από πάνω μας. Ίσως σε άλλες περιοχές να υπάρχει αυτό το μιλιταριστικό στοιχείο. Αλλά στην παρέλαση της περιοχής μου δεν το είδα. Και με αφορμή μια παρόμοια ανάρτηση που έκανα στο παρελθόν, φίλοι που μένουν στην Περιφέρεια μετέφεραν μια σειρά από εξαιρετικά έθιμα και δράσεις που συμβαίνουν κατά τη διάρκεια των μαθητικών παρελάσεων, καλλιτεχνικού και λαογραφικού περιεχομένου. Όχι φασιστικού.

Και έκανα την εξής σκέψη: Τι ωραία θα ήταν να παίρναμε αυτήν την σίγουρα προβληματική ιδέα και να την μετασχηματίζαμε δημιουργικά;

Μαζί με τα λαογραφικά σωματεία να προσκαλούσαμε και τις κοινότητες μεταναστών που μένουν μόνιμα στην χώρα αυτή; Να φτιάχναμε μια παρέλαση με μπαλόνια; Με παγωτά (όπως μαθαίνω πως συμβαίνει σε άλλες χώρες). Μια παρέλαση με χορό και χρώματα; Να γιορτάζαμε τη Χώρα μας.

Για το πόσο αγαπάμε τη Χώρα μας. Υπάρχει κάτι εθνικιστικό να αγαπάς τη Χώρα σου;

Όχι.

Ουτοπικό; Τρελό;

Ναι.

Αλλά και Όχι.

Η παρέλαση σήμερα δεν είναι εθνικιστική εκδήλωση. Όσο και αν υπάρχει η τάση από τις σχετικές φωνές να αποδοθεί τέτοια διάσταση με θετικό ή αρνητικό πρόσημο.

Οι παρελάσεις, αυτό δηλαδή που σημαίνουν για τον κοινό άνθρωποι, είναι μια αφορμή να αισθανθούν την χαμένη κοινότητα. Είναι ενα τελευταίο απομεινάρι από την Ανάμνηση του Χωριού. Που φορούσαν τα καλά τους για να βγουν στον δρόμο και α επικοινωνήσουν με τους Άλλους. Τους αδερφους και τις αδερφές. Κάτω από το κοινή ιδέα της Χώρας.

Αν είναι να την καταργήσουμε θα πρέπει πρώτα να αντικαταστήσουμε αυτήν την αίσθηση την κοινότητας με κάτι άλλο.

Το έχουμε αυτό το κάτι άλλο που θα μαζεύει τους ανθρώπου μαζί, στον κοινό τόπο; Στην κοινή ιδέα;

Έχουμε να αντιπροτείνουμε έναν Άλλον κοινό τρόπο και τόπο;

Όχι δεν έχουμε.

Απλά οι θεσμοί αλλάζουν όταν κάποιοι μπουν στον κόπο να τους αλλάξουν.

Αλλά δεν θέλουμε.

Ούτε εμείς ούτε εκείνοι εκεί ψηλά.

Απλά ανακυκλώνουν/με τις συζητήσεις και τους τσακωμούς των γονέων μας στα καφενεία της δεκαετίας του 80.

Στην πραγματικότητα λίγο ενδιαφέρει αν αλλάξει κάτι.

Κουβέντα να γίνεται απλά.